PART 08 | งานด่วน

เช้าวันต่อมา

ฟาร์ริกซ์ตั้งใจตื่นเช้ามาเล่นกับลูกสาว ตั้งแต่วันที่โรสรินจากไปหัวใจของเขาก็แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี ตอนที่เธออยู่เขากลับทิ้งขว้างไม่เห็นค่า แต่พอเธอจากไปเขาก็โหยหาอยากได้เธอกลับมา แต่พอรู้ตัวทุกอย่างก็สายเกินไป

ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้โรสรินกลับมา แต่เธอก็ยังใจแข็งไม่ยอมกลับมาอยู่ด้วยกัน อาจจะเป็นเพราะอดีตที่เลวร้ายยังคงฝังอยู่ในใจเธอไม่เคยจางหายและเปรียบเสมือนกำแพงสูงที่ปิดกั้นเขาเอาไว้

แต่ยังไงฟาร์ริกซ์ก็ไม่ยอมแพ้ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้โรสรินกลับมาอยู่ด้วยกันและจะทำให้ครอบครัวอบอุ่นและสมบูรณ์แบบอีกครั้งให้ได้

“ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้วค่ะน้องเฟิร์ส” อิงรักเดินเข้ามาหาเด็กสาวที่กำลังนั่งเล่นกับคุณพ่ออยู่ภายในห้องนั่งเล่น

“ฝากดูน้องเฟิร์สด้วยนะครับ” ฟาร์ริกซ์บอกพี่เลี้ยงพร้อมรอยยิ้ม

“คุณพ่อจะไปไหนคะ ไม่ไปข้าวข้าวกับน้องเฟิร์สเหรอคะ” เด็กตัวเล็กหันไปถามคุณพ่อด้วยสายตาละห้อย

“คุณพ่อจะไปอาบน้ำครับ” ฟาร์ริกซ์ตอบลูกสาวก่อนจะเดินแยกเข้าห้องของตัวเอง

ชายหนุ่มไม่กล้าที่จะบอกลูกสาวไปตามตรงว่าเขานั้นมีงานด่วนที่จะต้องไปทำ ถึงแม้ว่าเขาจะพึ่งกลับมาและอยู่กับลูกสาวยังไม่ถึงหนึ่งวัน แต่เมื่อมีงานด่วนเข้ามาเขาก็ต้องรีบไปจัดการ

ใช้เวลาไม่นานร่างสูงก็อยู่ในชุดทำงาน ฟาร์ริกซ์ยืนสำรวจความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกก่อนจะเดินลงไปหาลูกสาวตัวเล็ก

“คุณพ่อจะไปไหนคะ” เสียงน้องเฟิร์สถามคุณพ่อขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะคุณพ่อพึ่งจะกลับมาถึงเมื่อคืน แต่ทำไมตอนนี้ถึงใส่ชุดเหมือนจะไปทำงานอีกแล้ว

“ไปทำงานครับ วันนี้คุณพ่อมีงานด่วน” ฟาร์ริกซ์ตอบลูกสาวพร้อมรอยยิ้มบางๆ ถึงแม้ในใจจะไม่อยากไปแต่เขาก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

“ทำไมคุณพ่อกลับเร็วจังเลยคะ คุณพ่อยังไม่ได้พาน้องเฟิร์สไปเที่ยวเลยนะคะ” เด็กตัวเล็กทำหน้าเศร้า

“คุณพ่อจะรีบไปรีบกลับมาพาน้องเฟิร์สไปเที่ยวนะคะ” คุณพ่อไม่มีทางเลือกอื่นจึงทำได้เพียงแค่พูดให้ความหวังลูกสาว

“ครั้งก่อนคุณพ่อก็พูดแบบนี้” น้องเฟิร์สพูดเสียงเศร้าเพราะรู้ทันคุณพ่อ ก่อนจะไปทำงานคุณพ่อก็ชอบพูดแบบนี้เป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยพาลูกไปเที่ยวเลยสักครั้ง

“คุณพ่อสัญญา ถ้ากลับมาคุณพ่อจะพาน้องเฟิร์สไปเที่ยวนะครับ”

“ค่ะ” น้องเฟิร์สพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ ถึงจะเป็นเด็กแต่น้องเฟิร์สก็เข้าใจหน้าที่ของทุกคนในบ้านเป็นอย่างดี

หลังจากที่คุณพ่อเดินออกไปทุกอย่างภายในบ้านก็กลับมาปกติอีกครั้ง แรกๆ น้องเฟิร์สอาจจะเงียบๆ ซึมๆ เพราะคิดถึงคุณพ่อ แต่พอปรับตัวได้ก็เริ่มกลับมายิ้มแย้มและสดใสเหมือนเดิม

“น้องเฟิร์สคิดถึงคุณพ่อเหรอคะ”

พอตกเย็นอิงรักเห็นน้องเฟิร์สนั่งเงียบจึงถามขึ้นมาเผื่อว่าเธอจะช่วยอะไรได้บ้าง

“ค่ะ น้องเฟิร์สคิดถึงคุณพ่อ” เด็กตัวเล็กตอบเสียงเศร้า

“คุณพ่อไปทำงานไม่กี่วัน เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาหาน้องเฟิร์สแล้วค่ะ” อิงรักพยายามอธิบายเพื่อให้น้องเฟิร์สเข้าใจ

“แต่น้องเฟิร์สไม่อยากให้คุณพ่อไปทำงานเลยค่ะ คุณพ่อก็ทำงาน คุณแม่ก็ทำงาน ทุกคนในบ้านก็เอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาเล่นกับน้องเฟิร์สเลย” น้องเฟิร์สเริ่มงอแง เพราะตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ทุกคนก็เอาแต่ทำงาน นานๆ ทีถึงจะได้กลับบ้านมาเล่นด้วยกัน

“น้องเฟิร์สก็มีพี่อิงอยู่ด้วยไงคะ” อิงรักพยายามปลอบใจน้องเฟิร์ส

“ที่ทุกคนทำงานเพราะจะได้หาตังค์มาซื้อขนมกับของเล่นให้น้องเฟิร์สเยอะๆ ไงคะ” อิงรักยังคงอธิบายต่อ ถึงจะเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ แต่น้องเฟิร์สก็ต้องเรียนรู้และปรับตัวกับเรื่องนี้ให้ได้

“น้องเฟิร์สไม่อยากได้ของเล่นค่ะ” เด็กตัวเล็กยังคงพูดเสียงเศร้าไม่หาย

“น้องเฟิร์สโชคดีมากเลยนะคะที่เกิดมาในครอบครัวที่ดีและมีงานทำ บางครอบครัวลำบากมากเลยนะคะอยากจะทำงานแต่กลับไม่มีงานให้ทำ อยากจะกินขนมอร่อยๆ ก็ไม่มีตังค์ซื้อ” อิงรักยังคงอธิบายต่อ

“มีแบบนี้ด้วยเหรอคะ” น้องเฟิร์สถามกลับเพราะเด็กตัวเล็กยังไม่เคยได้ออกไปเผชิญกับโลกภายนอกและยังไม่เคยเห็นครอบครัวเด็กคนอื่นๆ ที่ลำบาก

“มีสิคะ บางคนลำบากไม่ได้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ก็มี” อิงรักแทบจะยกตัวอย่างชีวิตของตัวเองมาอธิบายให้น้องเฟิร์สเข้าใจ เพราะเธอโตมากับบ้านเด็กกำพร้าและไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่ของตัวเองเป็นใคร

“พี่อิงเคยเห็นเหรอคะ” เด็กน้อยถามด้วยความไร้เดียงสา

“คือพี่อิงโตมากับบ้านเด็กกำพร้าค่ะ” อิงรักตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“บ้านเด็กกำพร้าคืออะไรเหรอคะ” น้องเฟิร์สขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน

“บ้านรับเลี้ยงเด็กที่ไม่มีพ่อแม่หรือไม่มีใครเลี้ยงค่ะ” อิงรักใช้น้ำเสียงนุ่มนวล คนฟังจะได้ไม่รู้สึกหดหู่

“น้องเฟิร์สอยากเห็นค่ะ”

“แบบนี้ค่ะ เด็กๆ ที่นี่น่าสงสารมากและจะได้ทานขนมอร่อยๆ ก็แค่วันที่มีคนซื้อขนมมาบริจาคค่ะ” อิงรักเปิดภาพในโทรศัพท์ให้น้องเฟิร์สดูจะได้เข้าใจและเห็นภาพมากขึ้น

“น้องเฟิร์สเข้าใจแล้วค่ะ ต่อไปนี้น้องเฟิร์สจะไม่งอแงแล้วค่ะ” เด็กตัวเล็กตอบพร้อมรอยยิ้ม

“เก่งมากเลยค่ะ” พี่เลี้ยงเอ่ยชมพร้อมกับปรบมือให้

“ไปค่ะพี่อิง” เด็กตัวเล็กรีบปรับอารมณ์และเปลี่ยนเรื่องทันที

“ไปไหนคะ” อิงรักขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

“ไปเล่นของเล่นกับน้องเฟิร์สค่ะ”

น้องเฟิร์สดึงมือพี่เลี้ยงไปยังห้องนั่งเล่นก่อนที่ทั้งสองคนจะช่วยกันขนกล่องของเล่นทั้งหมดออกมาเล่นด้วยกัน

อิงรักเล่นของเล่นกับน้องเฟิร์สอยู่นาน โชคดีที่อิงรักรู้จักวิธีการเล่นและพูดคุยสนุก น้องเฟิร์สจึงเริ่มติดพี่เลี้ยงคนใหม่เข้าแล้ว

“ทำอะไรกันอยู่คะ” หญิงสาวผู้มาใหม่เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

“น้าเฟย์!” เด็กตัวเล็กโผล่เข้ากอดคุณน้าคนสวยด้วยความคิดถึง

“คิดถึงน้าเฟย์ไหมคะ” เฟญ่าถามหลานสาวหลังจากที่ติดประชุมงานที่ต่างจังหวัดหลายวัน

“คิดถึงค่ะ” น้องเฟิร์สทั้งกอดทั้งตอบคุณน้าด้วยความคิดถึง

“น้าเฟย์ก็คิดถึงน้องเฟิร์สค่ะ แล้วคุณพ่อไปไหนคะทำไมไม่มาเล่นกับน้องเฟย์” เฟญ่าถามขึ้นมาพร้อมกับมองหาพี่ชายที่เธอได้ยินว่ากลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

“คุณพ่อไปทำงานค่ะ” น้องเฟิร์สตอบเสียงเบา

“ทำงาน? แต่คุณพ่อพึ่งกลับมาไม่ใช่เหรอคะ” เฟญ่ายังคงถามต่อ เพราะปกติถ้าพี่ชายกลับมาจะมาอยู่บ้านหลายวัน ไม่เคยมาแล้วรีบกลับแบบนี้

“ใช่ค่ะ คุณพ่อบอกว่ามีงานด่วนที่จะต้องรีบไปทำค่ะ” น้องเฟิร์สพูดอย่างมีเหตุผล

“เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมานะคะ” คุณน้ารีบปลอบหลานสาวด้วยความเป็นห่วง

“ค่ะ” น้องเฟิร์สพยักหน้าตอบก่อนจะนั่งเล่นของเล่นที่อยู่ตรงหน้าต่อ

“มาเล่นกันต่อดีกว่า เดี๋ยวน้าเฟย์เล่นด้วยนะคะ”

เฟญ่ารีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะหยิบของเล่นขึ้นมาเล่นกลับน้องเฟิร์ส โดยที่มีอิงรักคอยมองสองน้าหลานเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ