PART 05 | ก้าวแรกของการทำงาน

สองปีต่อมา

หลังจากที่เรียนจบปริญญาตรีอิงรักก็ได้ทำงานบริษัทตามความฝันของตัวเอง ใช้ชีวิตอยู่ในห้องพักเล็กๆ คนเดียว เช้าไปทำงานตอนเย็นก็เลิกงานกลับห้อง ชีวิตของเธอวนเวียนอยู่แบบนี้เป็นประจำ

เพื่อนๆ ต่างก็แยกย้ายกันไปเติบโต มีเพียงเฟญ่าที่คอยพูดคุยและโทรหากันอยู่เป็นประจำ คอยอัพเดทชีวิตกันอยู่เรื่อยๆ

แต่ที่น่าแปลกที่สุดก็คือตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมาอิงรักเปลี่ยนที่ทำงานมาแล้วห้าบริษัท ถึงจะเปลี่ยนที่ทำงานบ่อยแต่เธอก็ไม่เคยท้อ ตกงานก็แค่หางานใหม่ทำ ตราบใดที่ยังมีชีวิต มีลมหายใจเธอก็ต้องสู้ต่อไป

“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ”

หัวหน้าแผนกวัยกลางคนเดินมาบอกหญิงสาวที่โต๊ะทำงาน ทำเอาพนักงานคนอื่นๆ หันมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียวกัน

“หมายความว่ายังไงคะ”

หญิงสาวใบหน้าสวยเอ่ยถามกลับด้วยท่าทางใสซื่อ พร้อมกับมองหัวหน้าแผนกด้วยความสงสัย เธอพึ่งจะมาทำงานที่นี่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ และเธอก็ตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี ไม่เคยขาด ไม่เคยลา หรือมาสายเลยสักครั้ง

“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ” หัวหน้าแผนกยื่นซองจดหมายสีขาวให้กับหญิงสาว

“แต่ว่า…” คำถามมากมายผุดเข้ามาในหัว แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร อีกฝ่ายก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น”

ซองจดหมายสีขาวสะอาดตาถูกวางลงบนโต๊ะ ก่อนที่หัวหน้าแผนกจะเดินออกไป

เฮ้อ~

หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า เธอทำงานได้ไม่ถึงเดือนก็ต้องหางานใหม่อีกแล้ว

เมื่อถึงเวลาเลิกงานหญิงสาวก็เก็บของใช้ส่วนตัวใส่ในกระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากบริษัทไปด้วยความรู้สึกท้อแท้

หญิงสาวตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้น เธอเติบโตมากับบ้านเด็กกำพร้าและได้ออกมาอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ตามลำพังและทำงานรับจ้างตามร้านอาหารเล็กๆ โชคดีที่ได้ทุนเรียนต่อ แต่ก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองไปด้วย

ความฝันของอิงรักก็คือการเรียนจบปริญญาตรีและได้ทำงานบริษัทใหญ่ๆ เงินเดือนสูงๆ ทำงานเข้าออกเป็นเวลา ได้พบเจอผู้คนมากมายมีเพื่อนร่วมงานที่น่ารัก เธอไม่ชอบทำงานบ้านและงานในครัว เพราะเป็นงานที่เธอรับจ้างทำมาตั้งแต่เด็ก เรียนจบถึงปริญญาตรีก็ขอแค่ได้ทำงานตามที่ฝันเอาไว้ก็พอ

หลายๆ คนในที่ทำงานต่างก็บอกว่าที่เธอโดนไล่ออก เพราะเธอไปยุ่งกับสามีคนอื่น แต่เธอไม่เคยทำแบบที่ใครๆ พูดเลยสักครั้ง แต่เด็กใหม่อย่างเธอจะทำอะไรได้ เส้นสายก็ไม่มี จึงถูกไล่ออกและหางานใหม่ทำไปเรื่อยๆ

แต่ก็หวังว่าสักวันเธอจะได้ทำงานดีๆ เงินเดือนสูงๆ และเป็นบริษัทที่มั่นคงไม่มีใครหาเรื่องหรือไล่เธอออกได้

“ต้องมีสักที่สิ” อิงรักเดินบ่นพึมพำหาที่สมัครงานไปเรื่อยแต่ก็ไม่มีที่ไหนเปิดรับเลยสักที่

“พรุ่งนี้ค่อยหาใหม่”

หลังจากที่เดินมาเกือบสามชั่วโมงและท้องฟ้าตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว วันนี้เธอคงต้องกลับไปพักที่ห้องก่อนพรุ่งนี้ค่อยสู้กันใหม่

ร่างบางเดินเข้าห้องเช่าห้องเล็กๆ ที่เธออยู่มาตั้งแต่เรียนจบ ซึ่งเป็นห้องเช่าราคาถูกแต่เงินทำงานที่เธอได้มาก็แทบจะไม่พอจ่าย เพราะกว่าเธอจะหางานทำได้แต่ละครั้งเงินที่ได้มาก็ไม่พอใช้จ่ายอยู่ดี

หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเล็กๆ ด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่เดินหาสมัครงานใหม่มาหลายชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีที่ไหนเปิดรับสมัครพนักงาน

ก๊อก!! ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู

“ค่าเช่าห้องจ๊ะ” ป้าเจ้าของห้องเช่าเดินมาเก็บค่าเช่าถึงที่ เพราะเธอค้างค่าเช่ามาสองเดือนแล้ว

“นี่ค่ะ”

อิงรักหยิบเงินออกจากซองที่ได้มาวันนี้จ่ายค่าเช่าห้องไปจนหมด เธอตั้งใจว่าจะเอาไปจ่ายพรุ่งนี้ แต่ก็ไม่เป็นไรจะวันไหนเธอก็ต้องจ่ายอยู่ดี

“ขอบใจจ๊ะ” ป้าเจ้าของห้องเช่ารับเงินพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้อิงรักรีบปิดประตูห้องแล้ววิ่งตรงไปดูโทรศัพท์ทันที

“เฟย์”

หญิงสาวอ่านชื่อบนหน้าจอพร้อมความดีใจ เพราะในวันที่เธอเหนื่อยล้าและท้อแท้ก็ยังมีเฟญ่าโทรมาหา

(ทำอะไรอยู่เหรอ) คนในสายถามขึ้นมาทันที

“ไม่ได้ทำอะไร เฟย์มีอะไรหรือเปล่า” อิงรักพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เพื่อปกปิดความรู้สึกเหนื่อยล้าของตัวเองเอาไว้

(ไม่มีอะไรหรอกคิดถึงก็เลยโทรหา) เฟญ่ามักจะโทรหาอิงรักอยู่บ่อยๆ นอกจากคิดถึงแล้วก็ยังเป็นห่วงเพื่อนอีกด้วย

“คิดถึงเหมือนกัน”

(แล้วงานที่ทำอยู่เป็นยังไงบ้าง) เฟญ่าเข้าเรื่องทันที เพราะตลอดสองปีที่ผ่านมาอิงรักเปลี่ยนงานบ่อยมาก

“ก็เหมือนเดิมแหละ”

(เหมือนเดิมนี่ดีหรือไม่ดี)

“ก็หางานใหม่ทำเหมือนเดิม”

(ล้อเล่นหรือเปล่าทำงานยังไม่ถึงเดือนเลยนะ)

“เรื่องแบบนี้ใครเขาล้อเล่นกันล่ะ”

(งั้นมาทำงานที่บ้านฉันไหม กำลังอยากได้พี่เลี้ยงพอดีเลย) เฟญ่าอยากจะให้อิงรักมาอยู่ด้วย

“แล้วพี่เลี้ยงคนเก่าไปไหน”

(พี่ยุจะลาออกสิ้นเดือนนี้แล้ว)

“แต่ว่า…” อิงรักอยากจะทำงานในสายอาชีพที่เธอเรียนมามากกว่าที่จะเป็นพี่เลี้ยงเด็ก

(ไม่แต่หรอก เก็บของเตรียมตัวไว้เลยนะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปรับ)

“ขอเวลาคิดดูก่อนไม่ได้เหรอ”

(จะไปคิดทำไม มาอยู่กับฉันค่าที่พักก็ไม่ต้องจ่าย ได้เงินเดือนแถมอยู่ฟรีกินฟรีอีก) เฟญ่าไม่อยากให้อิงรักต้องลำบากไปหางานใหม่ทำ ถ้าหากเธอได้อิงรักมาเป็นพี่เลี้ยงให้ เธอคงจะสบายใจและหายห่วงเรื่องพี่เลี้ยงไปเลย

“แต่ฉันไม่ถนัดเลี้ยงเด็กนะ อีกอย่างฉันก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อนด้วย” อิงรักพยายามพูดจาปฏิเสธแบบอ้อมๆ ไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป

(ไม่เป็นไรหรอก น้องเฟิร์สเป็นเด็กดี เลี้ยงง่าย ส่วนเรื่องเงินเดือนฉันจะคุยกับพี่ฟาร์ให้)

“เอ่อ…”

(เงินเก็บจะหมดแล้วไม่ใช่เหรอ มาลองเป็นพี่เลี้ยงดูก่อน ฉันให้เงินเดือนสามหมื่นเลย ถ้าอิงไม่ชอบก็ค่อยหางานใหม่ทำก็ได้)

“....” อิงรักถึงกับเงียบไปทันที ถึงจะไม่ใช่งานที่เธอชอบแต่เงินเดือนที่ได้นั้นน่าสนใจมาก

(เก็บของไว้นะเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้าฉันจะไปรับ) ทันทีที่พูดจบเฟญ่าก็วางสายไปทันที โดยที่ไม่รอให้เพื่อนรักได้ตอบหรือปฏิเสธอะไร

อิงรักนั่งมองเงินจำนวนน้อยนิดที่เหลืออยู่ ถ้าขืนเธอยังเลือกงานอยู่แบบนี้มีหวังไม่มีเงินซื้อข้าวกินแน่นอน

สุดท้ายแล้วอิงรักก็ลุกขึ้นไปเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่ในกระเป๋า ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในเมื่อมีคนหางานมาให้ไม่ว่าจะเป็นงานอะไรเธอก็ต้องทำอยู่ดี ไม่ลองก็ไม่รู้ ถ้าไม่ชอบก็ค่อยหางานใหม่ทำก็ได้

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ