บทที่2 รอคอย

ภาคินถูกนำตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว ทั้งหมอและพยาบาลต่างช่วยกันยื้อชีวิตของภาคินไว้เพราะชีพจรเริ่มเต้นช้าลง ใช้เวลาไม่นานชีพจรก็กลับเต้นตามปกติจนพ้นขีดอันตราย แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลย

ด้านกิ่งหลังจากที่ตำรวจโทรไปบอกว่าภาคินประสบอุบัติเหตุรถชนเธอจึงรีบมาโรงพยาบาลทันทีและไม่ลืมโทรบอกพ่อแม่ของภาคินที่อยู่ต่างอำเภอให้ทราบเรื่อง

กิ่งยืนรออยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกังวลใจได้แต่ยืนกระวนกระวายใจอยู่ตรงหน้าห้องเท่านั้น ไม่นานหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน กิ่งจึงรีบเข้าสอบถามอาการทันที

"หมอค่ะ คนไข้อาการเป็นยังไงบ้างค่ะ" กิ่งถามด้วยความเป็นห่วง

"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ยังไม่ฟื้นเลย" หมอบอกอาการไปตามตรง

"แล้วเมื่อไหร่จะฟื้นคะ"ถามน้ำตาคลอเบ้า

"อันนี้หมอก็บอกไม่ได้ครับ ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้เองเพราะคนไข้ได้รับแรงกระแทกอย่างหนัก ถ้าคนไข้ฟื้นหมอจะตรวจดูร่างกายอย่างละเอียดอีกทีครับ" 

"แล้วร่างกายภายนอกมีบาดเจ็บตรงไหนไหมคะ" 

"ภายนอกก็มีแผลเล็กน้อยตรงศรีษะครับ แต่หมอก็ยังไม่วางใจถ้าคนไข้ฟื้นหมอจะทำการเอ็กเซเรย์ร่างกายทุกส่วนอีกทีครับ หมอขอตัวก่อนนะครับต้องไปดูคนไข้ต่อ" 

"ค่ะ" กิ่งเดินไปนั่งทรุดตัวลงบนเก้าอี้ น้ำตาไหลเอ่อออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ภาวนาอยู่ในใจขอให้ภาคินฟื้นขึ้นมาเร็วๆ เพื่อให้เธอไม่รู้สึกผิดมากไปกว่านี้

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืนแล้ว พ่อแม่ของภาคินยังไม่มาถึงโรงพยาบาลเลย กิ่งยืนมองภาคินผ่านกระจกห้องไอซียู ที่ตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงมีเครื่องช่วยหายใจกับอุปกรณ์ช่วยชีวิตติดเต็มตัวไปหมด 

เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นภาคินอยู่ในสภาพนี้ เพราะปกติภาคินจะขับรถด้วยความระมัดระวังมาก ถ้าเขาไม่ดื่มจนขาดสติคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย 

ถึงเธอจะทำผิดกับภาคินแต่เธอก็ยังคงรักเขาอยู่เหมือนเดิม แต่เธอไม่อยากจะทำร้ายภาคินลับหลังไปมากกว่านี้ ที่แอบไปมีความสัมพันธ์กับกาย เธอจึงตัดสินใจบอกเลิกไป ภาคินก็คงจะรับไม่ได้เหมือนกันที่เธอหักหลังเขาแบบนี้

เวลาผ่านไปจนถึงตีสามพ่อแม่ของภาคินก็มาถึงโรงพยาบาลทั้งคู่เดินตรงเข้ามาหากิ่งด้วยความเร่งรีบ ร้อนใจเป็นห่วงที่ลูกชายต้องมาประสบอุบัติเหตุอย่างนี้

"คินอาการเป็นยังไงบ้างหนูกิ่ง" อัมพรผู้เป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง

"พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ แต่ยังไม่ฟื้นเลย" จับกุมมืออัมพรไว้

"โธ่ พี่คินของแม่เวรกรรมอะไรของลูกถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับลูกได้" มองผ่านกระจกเข้าไปในห้องเห็นภาคินนอนนิ่งอยู่บนเตียง ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจที่เห็นลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้

"หนูกิ่งพอจะรู้ไหม ว่าทำไมคินถึงขับรถชนได้" สุวัตรถามออกไปด้วยความสงสัย

"พี่คินน่าจะเมาค่ะ" พูดออกมาไม่เต็มปาก

"เมางั้นเหรอ คินไม่เคยดื่มเหล้าเลย ถ้าไม่เครียดจริงๆ น่าแปลก" สุวัตรขมวดคิ้วเข้าหากัน

"รอลูกฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถามก็ได้คุณ" อัมพรหันมาบอกกับสามีตัวเอง

"ก็ได้ผมแค่อยากรู้เฉยๆ ปกติลููกเราจะไม่ดื่มแอลกอฮอล์เลย" นอกจากมีงานสังสรรค์กับเพื่อนหรือออกงานสังคมเท่านั้น

"ฉันรู้ค่ะ แต่รอฟังจากปากเจ้าตัวดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่" อัมพรก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่ทำให้ภาคินต้องอยู่ในสภาพนี้

"ผมว่าคุณไปพักก่อนเถอะ นั่งรถมาหลายชั่วโมงแล้ว" สุวัตรเดินเข้าไปประคองอัมพรไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยกัน

จากนั้นทั้งสามคนก็พากันไปพักที่คอนโดของกิ่งเพราะภาคินอยู่ในห้องไอซียูและจำกัดเวลาในการเยี่ยม ญาติจึงไม่สามารถอยู่เฝ้าได้  

วันต่อมา

ทั้งสามคนกลับมาเยี่ยมภาคินที่โรงพยาบาลอีกครั้ง โดยที่ทั้งสามคนใส่ชุดปลอดเชื้อเข้าไปข้างในห้องไอซียู ยืนมองภาคินที่นอนหลับใหลอยู่โดยไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย 

"คินรีบตื่นขึ้นมาหาแม่นะ แม่ใจจะขาดแล้วรู้ไหม"ร้องไห้สะอึกสะอื้นยื่นมือไปจับมือภาคินไว้

กิ่งได้แต่ยืนมองอัมพรกับภาคินที่นอนแน่นิ่งอยู่ ด้วยความรู้สึกผิดในใจถ้าภาคินฟื้นขึ้นมาแล้วบอกความจริงกับทุกคน เรื่องที่เธอบอกเลิกเขา เธอก็คงต้องรับสภาพไป ตลอดเวลาที่เธอคบกับภาคินเธอยอมรับว่าเขาเป็นคนดีให้ เกียรติเธอเสมอ แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอก็เท่านั้นเอง ทำให้เธอเผลอใจไปกับคนที่เข้าหาเธอได้อย่างง่ายดาย

"คุณพ่อ คุณแม่ค่ะ พี่คินเป็นยังไงบ้าง" มินเดินเข้ามาข้างในห้อง

"มาแล้วเหรอมิน พี่เขายังไม่ฟื้นเลยลูก"สุวัตรหันไปบอกลูกสาว

"โธ่ พี่คินทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้" เดินเข้าไปจับมือพี่ชายตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอรู้ข่าวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ก็มาไม่ได้เพราะยังอยู่ที่เกาะกลางทะเลกับเพื่อนๆ ที่ไปเที่ยวด้วยกัน พอเช้าเธอก็รีบเข้าฝั่งบินด่วนขึ้นมาเชียงใหม่เลย

"พ่อเชื่อว่าคินจะฟื้นขึ้นมาหาพวกเราแล้วอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างที่เคยเป็น" สุวัตรเดินเข้าสวมกอดปลอบอัมพรกับมิน

กิ่งมองภาพตรงหน้าพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ อยู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น กิ่งจึงเดินออกไปจากห้องเพื่อรับโทรศัพท์ พอคุยเสร็จเธอก็เดินกลับมาตรงหน้าห้อง เจอทั้งสามคนพ่อแม่ลูกเดินออกมาจากห้องพอดี

"คุณพ่อกับคุณแม่ของกิ่งฝากความคิดถึงกับความห่วงใยมาให้คุณพ่อกับคุณแม่ และก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่คินด้วยค่ะ" พูดไปตามที่พ่อแม่ของเธอฝากบอก

"ขอบใจจ้ะ แล้วทั้งสองคนไม่มาเยี่ยมด้วยตัวเองเหรอจ้ะ" อัมพรถามออกไป

"พอดีคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ต่างประเทศค่ะ อีกหนึ่งอาทิตย์ถึงจะกลับมาค่ะ" ตอบไปตามตรง

"ตัวไม่มาแต่ฝากความห่วงใยมาแทนแม่ก็ดีใจแล้วล่ะจ้ะ" อัมพรส่งยิ้มให้กิ่ง

"งั้นกิ่งขอตัวกลับไปเคลียร์งานก่อนนะคะ ไว้ตอนเย็นกิ่งจะกลับมาอีกทีค่ะ" พนมมือยกขึ้นไหว้อัมพรกับสุวัตร

"มินไปส่งที่รถนะคะ"เดินตามหลังกิ่งออกไป

"พี่กิ่งค่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่คินกันแน่" ระหว่างทางเดินไปลานจอดรถมินก็ถามกิ่งไป

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่คินเขามาหาพี่ที่คอนโดเอาเค้กวันเกิดมาให้พี่ แล้วเขาก็กลับไป" ตอบโดยไม่ยอมมองหน้ามิน

"ปกติถ้าพี่คินมาหาพี่กิ่งจะค้างตลอดแล้วทำไมครั้งนี้ถึงรีบกลับล่ะคะ"ขมวดคิ้วเข้าหากัน

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน "รีบเดินตรงไปที่รถ

"แสดงว่าระหว่างทางกลับพี่คินแวะดื่มเหล้าเหรอค่ะ ถึงได้ขาดสติขับรถไปชนเสาไฟฟ้าได้ แล้วพี่คินดื่มทำไมล่ะคะ"เดินตามหลังกิ่งไปติดๆ

"น้องมินค่ะ พี่ขอตัวกลับก่อนนะพี่มีงานด่วน" เปิดประตูก้าวเท้าขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว 

มินมองรถของกิ่งที่แล่นออกไปด้วยความงงที่กิ่งไม่ยอมตอบคำถามเธอ จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปข้างในโรงพยาบาล

ณ โรงแรมหรูใจกลางเมืองเชียงใหม่

กิ่งเดินเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า หยิบเอกสารตรงหน้าขึ้นมากำลังจะอ่าน แต่กลับไม่มีสมาธิเพราะในหัวมีแต่ภาพของภาคินที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียงลอยเข้ามาทำให้เธอเสียสมาธิ

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับเลขาหน้าห้องเปิดประตูเดินเข้ามา

"คุณกายมาขอพบค่ะ" 

"เชิญเข้ามาเลยจ้ะ" มองไปที่ประตู

เลขาเดินหายออกไปกายก็เดินเข้ามาในห้องทันทีพร้อมกับส่งยิ้มให้กิ่ง เดินเข้าไปที่โต๊ะใช้แขนโอบไปด้านหลังกิ่งย่อตัวลงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มกิ่งหนึ่งที จากนั้นก็เลื่อนริมฝีปากตัวเองไปใกล้ริมฝีปากกิ่ง หมายจะจูบแต่เธอดันหน้าเขาออกไปก่อน

"อย่าค่ะเดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้มาหาฉันที่นี้" มือดันหน้ากายค้างไว้

"ผมคิดถึงคุณ ก็เลยอยากมาหาไม่ได้หรือไง" ถอยออกมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับกิ่งพร้อมกับจับกุมมือเธอไว้

"ฉันว่าคุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันปวดหัว" ดึงมือตัวเองออกจากมือกาย

"ทำไมคุณยังรักมันอยู่ใช่ไหม" กายเริ่มมีอารมณ์ที่ถูกกิ่งปฏิเสธ

"ฉันแค่อยากจะอยู่กับตัวเองสักพักค่ะ" ลุกขึ้นยืนหันหลังให้กาย

"คุณยังอาลัยอาวรณ์มันอยู่ใช่ไหม ตกลงคุณจะคบกับผมต่อหรือว่าคุณกลับไปหามัน"ถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

"คุณก็เห็นว่าฉันคืนแหวนหมั้นให้เขาไปแล้ว คุณยังจะมาถามเอาอะไรอีก มันยังชัดเจนไม่พอหรือไงคะ" หันไปมองหน้ากาย

"ผมขอโทษ ก็ผมหึงคุณนี้" เดินเข้าไปสวมกอดกิ่งจูบไซ้ซอกคอขาวเนียน พร้อมกับใช้มือลูบไล้หน้าอกเต่งตึงทั้งสองข้างไปมา

"ให้ผมช่วยคุณให้หายเครียดดีไหม" กระซิบข้างหูกิ่งพร้อมกับใช้มือล้วงเข้าไปในกระโปรงลูบไล้บริเวณช่องรักจากนั้นก็ดึงกางเกงชั้นในลงไปกองอยู่ตรงตาตุ่มของกิ่งอย่างง่ายดาย

"ในห้องนี้มันจะเหมาะเหรอคะ" สบสายตากับกาย

"คุณก็โทรไปบอกเลขาคุณสิ ว่าอย่าให้ใครรบกวนเราตอนนี้" พูดไปมือก็บีบขย้ำสะโพกกิ่ง

"ก็ได้ค่ะ " หยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูตัวเองกดโทรออกไปหาเลขาหน้าห้องออกคำสั่งไม่ให้ใครรบกวนเวลาส่วนตัวของเธอ จากนั้นก็วางสายทันที

"คุณพร้อมแล้วใช่ไหม" กายถามขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อเซิ้ตออก

"ค่ะ "เดินเข้าไปใช้แขนทั้งสองข้างคล้องคอกายแล้วประกบจูบกายอย่างดูดดื่ม

ไม่นานทั้งคู่ก็บรรเทิงบทรักอันเร้าร้อนไปทั่วทุกมุมของห้องทำงาน จนไปจบลงที่ตรงโซฟานุ่มตรงมุมหนึ่งของห้อง ทั้งคู่นอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข จนกายพูดทำลายความเงียบขึ้น

"อาการเขาเป็นยังไงบ้าง" กายหันไปถามกิ่งที่นอนอยู่ข้างๆกัน

"ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลยค่ะ"กิ่งลุกขึ้นนั่งหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่

"ก็น่าเห็นใจอยู่นะ แต่เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้หรอก จริงไหม" ยื่นหน้าไปหอมแก้มกิ่ง

"ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย แต่ถึงพี่คินเขาจะไม่รู้วันนี้ สักวันเขาก็ต้องรู้เรื่องของเราอยู่ดี" พูดพลางใส่เสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อย

"ผมได้ยินอย่างนี้ก็ชื่นใจขึ้นมาหน่อย แล้วคุณจะบอกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเมื่อไหร่ ว่าคุณจะถอนหมั้นกับเขา" หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่

"รอพี่คินฟื้นขึ้นมาก่อน แล้วฉันจะบอกทุกคนเองค่ะไม่ต้องเป็นห่วง" 

"ตามใจคุณก็แล้วกัน ผมกลับก่อนนะไว้เย็นนี้ผมจะไปหาอีก" ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มกิ่งแล้วเดินออกจากห้องไป

พอกายออกไปกิ่งก็ลงไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานต่อ เธอได้แต่หวังว่าภาคินจะฟื้นขึ้นมาในเร็ววันและผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะเข้าใจ ที่เธอถอนหมั้นกับภาคินเช่นกัน

ณ โรงพยาบาลประจำอำเภอนอกเมือง เชียงใหม่

ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ มือเรียวเล็กเจ้าของเครื่องหยิบขึ้นมารับทันที

"ฮัลโหล มิน" กรอกเสียงหวานใส่โทรศัพท์

"มะลิสะดวกคุยตอนนี้ไหม"มินถามเผื่อมะลิอยู่ในช่วงเข้าเวร

"สะดวกจ้ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" นั่งลงบนม้านั่งตรงทางเดิน

"คือฉันจะโทรมาบอกเธอเรื่องพี่คิน" พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด

"พี่คินเป็นอะไรเหรอ" มะลิแปลกใจปกติมินจะโทรหาเธอคุยกันเรื่องงานกับเรื่องตามประสาผู้หญิงเท่านั้น ไม่เคยพูดถึงภาคินเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้มาแปลก

"ตอนนี้พี่คินอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ฟื้นเลย" พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"อะไรนะ พี่คินเป็นอะไรทำไมถึงยังไม่ฟื้น" มะลิถามออกไปด้วยความตกใจ

"พี่คินขับรถเสียหลักไปชนเสาไฟฟ้า จนสลบไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นเลย" น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

"โธ่ มินฉันเสียใจด้วยนะ เธอต้องเข้มแข็งนะรู้ไหม ฉันเชื่อว่าพี่คินจะต้องฟื้นขึ้นมาในเร็ววัน" มะลิพยายามพูดปลอบใจเพื่อนแต่ตัวเองกลับน้ำตาคลอเบ้า 

"ขอบใจนะ ฉันจะพยายาม" ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง

"แล้วตอนนี้อยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ"มะลิถามต่อ

"โรงพยาบาลในตัวเมืองเชียงใหม่นี้แหละ เธอจะมาเยี่ยมพี่คินไหม" มินถามขึ้น

"ฉันก็อยากจะไปนะ แต่ติดเข้าเวรแทนเพื่อน พอดีเพื่อนๆ หยุดกันยาวเลยฉันไปไม่ได้หรอก" ตอบไปตามตรงเธอต้องอยู่เวรแทนเพื่อนพยาบาลคนอื่นที่หยุดกัน

"งั้นเหรอ ไว้พี่คินกลับไปที่บ้าน เธอค่อยไปเยี่ยมก็ได้ " มินเสนอขึ้น

"ได้สิ ถ้าพี่คินกลับมาที่บ้านฉันจะไปเยี่ยมที่บ้านเอง" เธอเห็นภาคินมาตั้งแต่เด็กๆแล้วเพราะไร่ที่เธออยู่กับสวนส้มอยู่ติดกัน

"จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันไม่กวนเวลาทำงานของเธอแล้ว" เธอไม่อยากจะรบกวนเวลาทำงานของมะลิมากไปกว่านี้

"ไว้เจอกันนะ แล้วอย่าคิดมากล่ะ พี่คินจะต้องไม่เป็นอะไร" มะลิพูดให้กำลังใจมินอีกครั้ง

"จ้ะ ฉันวางสายก่อนนะ" มินพูดจบก็กดวางสายทันทีน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลเอ่อออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ข้างใน

ด้านมะลิหลังจากที่วางสายจากมินเธอก็อดห่วงภาคินไม่ได้ อยากจะไปเห็นด้วยตัวเองว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ป่านนี้คู่หมั้นคู่หมายของเขาคงจะดูแลไม่ห่าง เพราะทั้งคู่รักกันมาก และอาจจะมีข่าวดีในเร็วๆนี้