5.ยอมแพ้

"วันนี้ท่านดยุคดูอารมณ์ดีนะครับ จะรับไวน์หรือบรั่นดีสักแก้วไหมครับ"

เซอร์เดลต้าส่งยิ้มให้ท่านดยุคอาเบล ก่อนที่เขาจะเทบรั่นดีใส่แก้วเพราะท่านดยุคชี้ที่ขวดบรั่นดีแทนที่จะเป็นขวดไวน์

"เรื่องข่าวลือ...."

"ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่ท่านดยุคต้องการครับ"

บางทีเซอร์เดลต้าก็ไม่อาจเข้าใจเจ้านายของเขาได้ เพราะเมื่อวานท่านดยุคยังมีท่าทีโมโหกับข่าวลือเรื่องความไร้น้ำยาของตัวเองอยู่เลย แต่เมื่อตอนรุ่งเช้ากลับให้เขาไปปล่อยข่าวย้ำเตือนความไร้น้ำยาของท่านดยุคเพิ่มเติม...

แถมครั้งนี้ยังให้เขาจ้างโสเภณีไปเที่ยวป่าวประกาศอีก... เส้นทางความรักของท่านดยุคจะเป็นเช่นไรกันนะ เขาชักเป็นห่วงแล้วล่ะสิ

อาเบลเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่ม เขายกยิ้มอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยกแก้วบรั่นดีกรอกใส่ปาก

ตอนนี้นางจะทำอะไรอยู่กันนะ จะนั่งร้องไห้อยู่ที่ไหนสักแห่งรึเปล่าที่ร้านน้ำชาของตัวเองกำลังจะถูกปิด แต่ก็ช่วยไม่ได้นางกล้ามาปล่อยข่าวลือที่เสื่อมเสียของเขาเอง (ถึงแม้รอบหลังเขาจะปล่อยข่าวลือไปทำร้ายตัวเองก็เถอะ)

"ท่านดยุคครับ มาดามจูเลียมาขอพบ"

อาเบลหรี่ตามองพ่อบ้านสลับกับมองนาฬิกา 

ทำไมถึงมาก่อนเวลานัด หรือว่านางจะมาร้องไห้อ้อนวอนไม่ให้เขาสั่งปิดร้านน้ำชากันนะ เอาล่ะๆเขาจะแสร้งว่าโมโหสักหน่อยก็แล้วกัน

นางจะได้จดจำว่าต่อไปอย่าได้มาหยามเกียรติเขาอีก

"ตามนางขึ้นมาพบข้าที่นี่"

"ครับท่านดยุค"

อาเบลปรายตามองหน้าของจูเลีย มันน่าหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอเดินมาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะเป็นมิตรนั่น 

เขาอุตส่าห์คาดหวังให้เธอร้องไห้!!

"มาเร็วดีนี่มาดาม ว่าแต่ไหนล่ะสตรีที่จะมาร่วมเตียงกับข้า คงไม่ใช่ว่าเจ้าจะพาตัวเองมาร่วมเตียงกับข้าหรอกนะ"

จูเลียยังคงยกยิ้ม เธอยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มด้วยท่าทีสบายๆ

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ตัวข้านั้นไม่กล้าพอที่จะคิดปีนเตียงของท่านดยุค ข้าพาสตรีที่ท่านต้องการมาแล้ว ขอให้ท่านดยุคมีค่ำคืนที่งดงามนะคะ"

เธอลุกขึ้นพร้อมกับก้มหน้าทำความเคารพท่านดยุคแคชตัน เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง

"สายัณห์สวัสดิ์ค่ะท่านดยุค...."

เลดี้เจลินเดินเข้ามาพร้อมกับส่งยิ้มให้มาดามจูเลีย

จูเลียพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หัวเราะออกมา เธอรีบเดินออกมาจากห้องรับแขกของท่านดยุคอย่างรวดเร็ว 

จูเลียถอนหายใจอย่างโล่งอกในระหว่างที่เธอเดินลงบันได

"มาดาม! ข้าจะถือว่าเจ้าประกาศเปิดศึกกับข้า!!!"

ไอ้เด็กเวรนี่! คิดว่าแผนการของเขาเธอจะรู้ไม่ทันรึยังไง!!

"ข้าทำตามที่ท่านดยุคต้องการแล้ว เปิดศึกอะไรกันคะในเมื่อข้ามิได้ทำร้ายอะไรท่านดยุคเลย!"

เป็นครั้งแรกที่อาเบลรู้สึกโกรธ!! เป็นครั้งแรกที่กล้ามีคนหยามเกียรติเขา!! คอยดูเถอะมาดามจูเลียเราจะเห็นดีกันแน่!!

"ท่านดยุคจะอาบน้ำก่อนไหมคะ?"

เจลินถามพร้อมกับกลั้นหัวเราะ ท่านดยุคในตอนนี้น่าตลกมากจริงๆไม่บ่อยนักที่เธอจะเห็นบุรุษที่มียศศักดิ์สูงส่งถูกหักหน้าเช่นนี้

"ไสหัวไปซะ! ข้าไม่คิดร่วมเตียงกับสตรีคนเดิมหรอกนะ"

น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดถากถางของเขาเลยแม้แต่น้อย

"ก็ดีค่ะ ข้าจะรอดูนะ รอดูท่านดยุคพ่ายแพ้ให้กับมาดามจูเลีย ขอตัวก่อนนะคะวันนี้ข้าสนุกมากเลย!"

การได้หักหน้าเขาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สาแก่ใจไม่น้อย นี่สินะ มาดามถึงบอกว่าไม่มีสิ่งใดจะระงับความแค้นได้เท่ากับการแก้แค้นอีกแล้ว

.......

"ให้ตายเถอะจูเลีย เขาเป็นถึงดยุคแทนที่เจ้าจะยอมๆตามน้ำไปก่อน!!"

"แต่เขาจะมาปิดร้านน้ำชาของข้านะมายา หากข้ายอมแพ้เขาร้านของข้าก็จะถูกปิด มันยอมกันได้ซะที่ไหนกันล่ะ!"

มายาถอนหายใจ

"ก็จริงอย่างที่เจ้าว่า ทีนี้จะเอายังไง เขาอุตส่าห์ลงทุนลงแรงปล่อยข่าวลือมาโจมตีตัวเองเพื่อเอาชนะเจ้า แต่เขากลับพ่ายแพ้ พนันได้เลยว่าครั้งต่อไปมันจะต้องโหดกว่านี้แน่นอน!"

จูเลียถอนหายใจ

"ข้าไม่ใช่เด็กสาวที่จะมาหวาดกลัวเล่ห์เหลี่ยมของเด็กหนุ่มหรอกนะ"

"หึ! แต่เด็กหนุ่มที่ว่าคือท่านดยุคแคชตันที่ปกครองท่าเรือฮอตมิสนะ จะสู้กับเขาเตรียมใจเอาไว้แล้วใช่ไหม?"

จูเลียส่ายหน้าเบาๆ

"หรือข้าควรไปขอโทษเขาดีล่ะมายา"

"คิดได้ช้าไปหน่อยไหม!! จำให้ดีนะจูเลียครั้งหน้าเจ้าก็แกล้งๆยอมแพ้เขาหน่อย แค่เขาชนะเจ้าได้สักครั้งเขาก็จะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเจ้าอีกเชื่อข้าสิ!"

"อืม....เอาแบบนั้นก็ได้"

ใช่เธอคิดแบบนั้นจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น....

"ข้ามีปัญหาที่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน!!"

เอาล่ะ ครั้งนี้เธอจะยอมแพ้เขา แค่ยอมแพ้เขาเรื่องทุกอย่างก็จะจบลงสักที

"ท่านดยุคมีเรื่องอันใดให้ข้ารับใช้ บอกกล่าวมาได้เลยค่ะ จูเลียคนนี้ยินดีรับใช้"

ยอมแพ้เขาซะ...ยอมแพ้เขาเท่านั้น ห้ามต่อปากต่อคำ!!

"แน่นอนมาดาม นี่เป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่มาก และไม่อาจให้ใครช่วยได้ คนที่จะช่วยข้าได้คือมาดามเท่านั้น!!"

เธอยังคงส่งยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร ไม่ว่าเขาสั่งอะไรเธอจะยินยอมทำให้เขาทุกอย่างเพื่อแสดงความภักดี...หวังว่าเขาคงจะไม่สั่งให้เธอต้องบุกน้ำลุยไฟหรอกใช่ไหม

อาเบลแสยะยิ้ม เขาจับแขนมาดามจูเลียให้ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเขาพร้อมทั้งจ้องมองหน้าเธอด้วยแววตาร้ายกาจ

จูเลียเองก็พยายามใจดีสู้เสือ เธอยังคงส่งยิ้มและทำตัวอ่อนน้อมต่อหน้าท่านดยุค

อาเบลก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูของจูเลียเบาๆราวกับว่าเขาหวาดกลัวว่าจะมีใครได้ยิน

"เจ้าหนูของข้ามันไม่ยอมสงบลงเลย...นี่อาจจะเป็นเพราะข้าไม่ได้ปลดปล่อยมานานนับสัปดาห์...."

จูเลียกำมือแน่น และอาเบลไม่รอให้เธอได้กล่าวคำใดเพราะเขาจับมือของเธอมากอบกุมที่ความเป็นชายของเขาเพื่อยืนยันว่าที่เขาพูดมานั่นคือความจริง!!

จูเลียพยายามหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะดึงมือกลับมาแต่อาเบลนั้นกุมมือเธอเอาไว้แน่นไม่ให้เธอได้ขัดขืน

"...อันที่จริงการปลดปล่อยนั้นมีหลายวิธี หนึ่งในนั้นเป็นวิธีง่ายๆอย่างการใช้มือของท่านดยุค..."

"แบบไหนล่ะ ช่วยทำให้ดูหน่อยสิ..."