3.คุ้นชิน

"ไม่บ่อยนักที่จะได้พบเจอมาดามในงานเลี้ยงเช่นนี้ ท่านเคาน์โนอาเก่งมากเลยนะคะที่สามารถพามาดามมาที่นี่ได้"

เสียงทักทายของบารอนเนสโนร่าดังขึ้นมาขัดจังหวะของเธอและท่านดยุค จูเลียก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อทักทายบารอนเนส เธอถือโอกาสนี้รีบเดินหนีจากท่านดยุคเพื่อไปคุยกับบารอนเนสโนร่า

"เลดี้มีอา สบายดีใช่ไหมคะ?"

บารอนเนสหัวเราะเบาๆ

"เพราะได้รับคำแนะนำจากมาดามทำให้ชีวิตคู่ของมีอานั้นราบรื่นมากทีเดียว ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ค่ะ เอาไว้จะเชิญมาดามไปงานเลี้ยงฉลองวันที่นางคลอดนะคะ"

"อ่า...เกรงใจกันเกินไปแล้วค่ะบารอนเนส มีอาเป็นเด็กน่ารัก นางสมควรที่จะได้รับความรักดีๆจากท่านเซอร์แล้วล่ะค่ะ ข้ามิได้ช่วยอะไรมากเลย"

เสียงระฆังดังขึ้นมาขัดจังหวะการพูดคุยระหว่างเธอและบารอนเนส เราส่งยิ้มให้กันก่อนจะแยกย้ายกันไปแสดงความยินดีกับท่านดยุค

เพราะสัญญาการตีระฆังคือการบอกกล่าวว่าพิธีแต่งตั้งดยุคแห่งฮอตมิสเสร็จสิ้นแล้ว และเธอควรจะไปรอท่านเคาน์บนรถม้าของตระกูลโนอา

จูเลียเป็นเพียงหญิงหม้าย แต่เธอได้รับความเกรงใจจากชนชั้นสูงแทบทุกคนของที่นี่ ฮอตมิสนั้นไม่ใช่เมืองที่สวยงามเพียงอย่างเดียว แต่ผู้คนที่นี่ก็เป็นมิตรและนิสัยดีมาก...

เธอเดินขึ้นรถม้าก็พบว่าท่านเคาน์โนอานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"นี่ข้ามาช้างั้นหรือคะ..?"

"เป็นข้าที่เบื่อหน่ายงานเลี้ยงฉลองแล้ว คงเป็นเพราะอายุที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ข้าอยากอยู่บ้านมากกว่าที่จะออกมาข้างนอกและข้าอยากอยู่บ้านที่มีเจ้าอยู่ด้วยกัน"

จูเลียแอบอิงใบหน้าซบที่ไหล่ของท่านเคาน์เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนตัวออกไป 

ความรักมันคือเรื่องลวงตาเท่านั้น....

เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าชีวิตนี้จะไม่ขอมอบหัวใจหรือฝากชีวิตเอาไว้ที่ใครอีกแล้ว ท่านเคาน์โนอานั้นจัดอยู่ในหมวดหมู่ของผู้มีผลประโยชน์ต่อเธอ 

และ...เขาก็เป็นคนดีขนาดที่เธอยอมนอนร่วมเตียงกับเขาได้แบบไม่นึกเสียใจหรือผิดหวังกับตัวเองเลย

"อย่ากล่าวคำที่ทำให้ข้าคาดหวังสิคะ ตอนนี้เราอาจจะไม่เป็นไรแต่วันที่ท่านเคาน์แต่งงานข้าจะเจ็บปวดนะ..."

เขารู้ดีว่านี่คือคำปฏิเสธที่แสนหอมหวานของเธอ นี่อาจจะเป็นความสามารถพิเศษของจูเลีย นั่นก็คือการเว้นระยะห่างที่พอดิบพอดีกับเขา

ถึงร่างกายของเราจะแนบชิดแต่เขารู้ดีว่าหัวใจของเธอนั้นถูกปิดตาย ปิดตายชนิดที่ว่าไม่คิดจะรับใครเข้าไปอีกแล้ว

"หิวรึเปล่า"

จูเลียส่ายหน้า เรากำลังกุมมือกันเดินเข้าไปในคฤหาสน์โนอาที่แสนเรียบง่าย ทั้งๆที่ท่านเคาน์ร่ำรวยที่สุดในฮอตมิสแต่ท่านกลับทำตัวเรียบง่ายและสมถะ

"ไม่เลยค่ะ ข้าไม่นิยมทานอาหารมื้อเย็นอยู่แล้ว"

"เช่นนั้นจะอาบน้ำก่อนไหม?"

จูเลียยกยิ้ม

"ท่านเคาน์ล่ะคะ อยากจะอาบน้ำก่อนรึเปล่า?"

เขาพาเธอเดินมาด้านบนจนถึงห้องนอนของเขา ข้ารับใช้ต่างก็รีบลงไปด้านล่างอย่างรู้งาน ดีแลนอุ้มจูเลียขึ้นมาก่อนจะพาเธอเดินไปที่เตียง

"...ไม่ ตอนนี้สิ่งที่อยากทำที่สุดไม่ใช่การอาบน้ำแต่เป็นการสัมผัสเจ้าต่างหาก"

ริมฝีปากบางของจูเลียยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ เขาวางเธอลงบนเตียงพร้อมกับพรมจูบทั่วใบหน้าของเธอด้วยความหลงใหล

จูเลียยกมือขึ้นมาแกะกระดุมเสื้อของดีแลนออก ไม่มีท่าทีขวยเขินหรือเหนียมอายระหว่างเธอและเขาเพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำกัน...

ในขณะที่เธอถอดกระดุมเสื้อเขา เขาก็ถอดชุดเดรสของเธอออกเช่นกัน ผมยาวสลวยสีทองของจูเลียสยายลงมาเมื่อดีแลนถอดเครื่องประดับบนหัวเธอออก

"ข้าเห็นเจ้าเต้นรำกับดยุค"

"ตาของท่านคงจะฝ้าฟางเกินไปแล้วนะคะ เพราะข้ากับท่านดยุคไม่ได้เต้นรำด้วยกันสักหน่อย!"

ดีแลนก้มหน้าลงไปดูดกลืนยอดอกทั้งของข้างของเธอเบาๆ เขาใช้มือเคล้นคลึงมันอย่างมันเขี้ยวและหึงหวง

"เขาคุยอะไรกับเจ้างั้นหรือจูเลีย"

เธอใช้นิ้วมือเรียวยาวกอบกุมความเป็นชายของเอาไว้ก่อนจะเริ่มขยับมือชักรูดมันเบาๆ

"ท่านดยุคบอกว่าให้ข้าเตรียมชาที่ดีที่สุดเอาไว้ให้เขา เพราะเขาจะมาที่ร้านน้ำชาของข้า...อื้อ!!"

ดีแลนขบกัดที่ยอดอกเธออย่างแรง

"เจ้าจะให้เขาเป็นลูกค้าพิเศษด้วยรึเปล่า"

เขาอุ้มจูเลียขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะกางขาของเธอออกแล้วใช้นิ้วมือสะกิดติ่งเสียวและรอยแยกช้าๆ เขาจงใจเน้นย้ำอยู่ตรงที่ทำให้เธอรู้สึกดีก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปด้านใน

"...อ่า...ไม่รู้สิคะ อันที่จริงท่านดยุคก็ดูเด็กและหล่อเหลามาทีเดียว..."

"เพี๊ยะ!!"

จูเลียตกใจเล็กน้อยที่ท่านเคาน์โนอาตีก้นเธอ เขาตีมันอย่างแรงจนมีรอยแดงรูปฝ่ามือบนก้นของเธอ! เขากำลังโกรธ จูเลียเดาว่าเขากำลังหึงหวงเธอกับท่านดยุค

และความหึงหวงของเขามันทำให้การร่วมรักของเธอและเขาในครั้งนี้ร้อนแรงขึ้น!

"เจ้ากล้างั้นหรือจูเลีย"

เขาเริ่มขยับเอวช้าๆเพื่อให้ความเป็นชายของเขาเสียดสีไปกับร่องแคบที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นของเธอ...

จูเลียหันหลังไปมองหน้าของท่านเคาน์โนอา

"ไม่มีใคร จะพิเศษเท่าท่านเคาน์อีกแล้วล่ะคะ ช่วยใส่มันเข้ามา..."

"ไม่จูเลีย! วันนี้เจ้าจะต้องถูกทำโทษที่ยั่วโมโหข้า ลองทรมานจากการไม่ได้เสร็จสมหน่อยเป็นไง?"

เขากำลังกลั่นแกล้งเธอ จูเลียรู้จักนิสัยของท่านเคาน์โนอาดี เขาเป็นคนอ่อนโยนกับเธอมากยกเว้นตอนที่อยู่บนเตียงเขาจะกลายเป็นอีกคนที่ทำตามความต้องการตัวเองอยากชัดเจน

นิ้วที่นวดคลึงต่อนั้นยังคงขยับอยู่ที่ด้านล่างของเธอแต่สิ่งที่แปลกไปนั่นก็คือพอเธอกำลังจะเสร็จ เขาจะหยุดยั้งการกระทำที่วาบหวามนั่นลงทันที...

เธอกำลังร้อนและทรมานอย่างยิ่ง

"ได้โปรดเถอะค่ะ หากท่านเคาน์ไม่ยอมทำต่อจนเสร็จ ข้าจะไปหาท่านดยุค!!"

เธอกำลังโมโหและหงุดหงิด ส่วนดีแลนนั้นกำลังอารมณ์ดีเมื่อเห็นจูเลียทรมาน เธอทรมานภายใต้ร่างเขา ทรมานและร้องขออ้อนวอนให้เขาสัมผัสเธอ

"จดจำเอาไว้จูเลีย เจ้าเป็นของข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ข้าพิเศษกว่าใครและ...ร่างกายนี้มีเพียงแต่ข้าที่สามารถครอบครองเจ้าได้"

เธอมิได้รับปาก จูเลียหลับตาช้าๆเมื่อดีแลนดันความเป็นชายของเขาเข้ามา ขาทั้งสองข้างสั่นเทาเพราะขนาดที่ใหญ่เกินมาตรฐานของเขา

นี่คือร่างกายของเธอและเธอเป็นเจ้าของไม่ใช่ท่านเคาน์โนอา คิดจะให้เธอหลับนอนกับเขาแค่คนเดียวงั้นหรือ? ไม่มีวันซะหรอก!