บทที่ 9 งานพิเศษ

“หากลูกได้ร่วมงานกับหนูขิมแล้วจะรู้ว่าการมีเลขาที่ดีไม่เอาแต่แต่งตัวโชว์เจ้านายและรับผิดชอบงานได้เรียบร้อยมันมันดียังไง เด็กคนนี้ถูกอบรมสั่งสอนมาดีจริง” คุณประพาเจอเลขามาหลายรูปแบบพอมาเจอเขมิกาก็ชอบ ไม่ใช่ว่าเป็นคนของคุณหญิงหากไม่มีความสามารถหรืออาแต่แต่งตัวสวยเธอก็ไม่เอาเหมือนกัน

“จีบได้มั้ยครับคุณแม่” ปรมัตพูดยิ้มๆ

“ไม่ได้ อย่ายุ่งกับน้องแกมีแฟนแล้วนะตามัต” คุณไกรภพห้ามลูกชาย

“มีหวงด้วย”

“ตามัต อย่าไปยุ่งกับหนูขิมนะลูก น้องไม่ใช่ผู้หญิงที่ลูกจะมาทำเล่นๆ แม่ขอนะลูก” คุณประพาพูดกับลูกชายเธอไม่อยากเสียผู้ใหญ่ คุณหญิงท่านอุตส่าห์ฝากฝังเธอ

“ผมล้อเล่นครับคุณแม่”

“งั้นลูกก็ลองดูงานนี่ก่อนนะ เดี๋ยวตอนบ่ายจะมีลูกค้าจากลาวมาดูสินค้าของเรา” คุณไกรภพบอกลูกชายส่วนตัวเองก็ไปนั่งที่โซฟาส่วนคุณประพาก็กลับไปที่ห้องทำงานของเธอ

“กาแฟค่ะท่าน”

“ขอบใจนะหนูขิม”

“คุณปรมัตจะรับอะไรดีคะ”

“ผมขอกาแฟดำครับ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะนำมาให้ค่ะ” เขมิกาเดินออกไปจากห้องอย่างไม่สะทกสะท้านสายตาของปรมัตเพราะเธอไม่ได้คิดอะไรนั่นเองและจิตแข็งกับผู้ชายทุกประเภท

“เป็นไงบ้างหนูขิม” พิสิตตื่นเต้นเมื่อเห็นลูกชายเจ้านายตัวเป็นๆ

“คุณพิจะให้เป็นไงละคะ ขิมเอากาแฟไปเสิร์ฟเท่านั้นค่ะ” เขมิกานั่งลงที่โต้ะทำงานของเธอหลังจากเอากาแฟดำไปเสิร์ฟว่าที่เจ้านายคนใหม่

“ก็คิดว่าจะส่งสายตาปิ้งปั๋งอะไรอย่างนี้อ่ะ” พิสิตพูดได้เต็มปากเลยว่าเขมิกาสวยกว่าดารานางเอกละครบางคนซะอีก ไม่มีทางที่หนุ่มๆจะมองผ่าน

“คุณพิคะ ขิมเป็นแค่เลขาค่ะ เจ้านายก็คือเจ้านาย คนละชั้นกับพวกเราทำงานเถอะค่ะ” เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเพราะอยากตั้งใจทำงานให้มันออกมาดีที่สุดและผิดพลาดน้อยที่สุด

“จ้า แม่สาวน้ำแข็ง พี่อยากเห็นจังเลยว่าหนุ่มคนไหนจะมากะเทาะน้ำแข็งก้อนนี้ได้น่ะ” พิสิตไม่วายหยอกเย้าสาวสวยเพื่อร่วมงานนิสัยดีจนสนิทกันแล้วเขายังเป็นพี่เขมิกาถึงสองปี

ทั้งสองทำงานจนถึงเที่ยงก็ไปกินอาหารเพราะเจ้านายออกไปก่อนเที่ยงแล้วจะกลับเข้ามาต้อนรับลูกค้าที่มาดูสิค้าตัวใหม่และเช็คคุณภาพก่อนจะสั่งไปจำหน่ายที่ประเทศของเขา

“หนูขิมอยากทำงานพิเศษมั้ย” จู่ๆพิสิทธิ์ก็ถามสาวสวยที่เขาคิดว่าเอาดีด้านดารานางแบบได้สบายเพราะไม่ได้เตี้ยมากแล้วตอนนี้เพื่อนสาวของเขาก็ให้ช่วยหานางแบบถ่ายโฆษณาและไม่เอานางแบบมืออาชีพอยากได้ผู้หญิงสวยมีเสน่ห์ตั้งแต่ภายในดูเป็นธรรมชาติ

“พิเศษแบบไหนคะ”

“ก็ถ่ายแบบภาพนิ่งอะไรอย่างนี้อ่ะ”

“ขิมตกใจหมดเลยจู่ๆคุณพิถาม โล่งใจคิดว่างานพิเศษแบบนั้นซะอีก” เขมิกาก็ตกใจเหมือนกันคิดว่าเพื่อนร่วมงานชวนไปทำงานพิเศษอย่างว่า

“จะบ้าเหระยะยัยหนูขิม พอดีเพื่อนพี่อยากได้นางแบบหน้าใหม่แบบสวยใสน่ารักแบบธรรมชาติถ่ายภาพนิ่งโฆษณาค่ะ”

“ขิมไม่เหมาะหรอกค่ะ ดูสิคะทั้งเตี้ยทั้งขี้เหร่ถ่ายไปจะทำให้สินค้าเขาขายไม่ออกสิคะ” เขมิกาพูดอย่างขำๆ

“ลองหน่อยมั้ย พี่ส่งรูปหนูขิมไปให้เพื่อนดูแล้วหล่อนโอเคอ่ะ.”

“ไม่ดีกว่าค่ะคุณพิ ขิมขอบคุณมากนะคะ”

“ตามใจค่ะ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกพี่นะคะ งานสนุกไม่มีโป้เปลือยใส่ชุดไทยสวยๆแล้วยกมือไหว้แค่นี้เองค่ะก็ได้เงินหลักแสนแล้วจ้ะ” พิสิตยังพูดต่อเผื่อเพื่อนร่วมงานสนใจ

“จริงเหรอคะ”

“จริงสิ พี่จะหลอกขิมทำไมล่ะ เพื่อนพี่เป็นผู้บริหารของ เคเค เครือข่ายที่หนูขิมใช้นั่นไง เขากำลังโปรโมตเครือข่ายสัญญาณและโปรเน็ตโปรโทรแล้วช่วงนี้ออเจ้ามาแรงใช่มั้ยหล่อนก็ปิ้งไอเดียโปรโมตร่วมกับการท่องเที่ยวถ่ายตามสถานที่ท่องเที่ยวทั้งสี่ภาคของไทยค่ะ” พิสิตก็พูดยาวให้เขมิกาเข้าใจ

“อืม ก็น่าสนใจนะคะ แต่ว่าอย่างขิมนี่จะเป็นได้เหรอคะ”

“หนูขิมขา พี่เป็นกระเทยก็จริงค่ะ แต่เรื่องนี้พี่ไม่พลาดแน่นอน งั้นเสาร์นี้เราไปหาเพื่อนพี่กันดีมั้ยลองเทสหน้ากล้องดู เดี๋ยวพี่พาไปเอง”

“ขิมขอคิดดูก่อนนะคะคุณพิ” หากได้งานจริงแล้วเธอจะเอาเวลาที่ไหนไปล่ะเพราะงานประจำจันทร์ถึงศุกร์ เสาร์อาทิตย์ช่วยแม่ทำขนม

“ได้ค่ะแต่อย่าคิดนานนะคะเพราะโปรเจคนี้เพื่อนพี่เป็นคนดูแลเองเราจะได้ไปเที่ยวด้วยไงคะ ฮิฮิๆๆ” พิสิตพูดแล้วหัวเราะ

“อ่อ, คุณพิอยากเที่ยวนี่เองถึงได้ชวนขิม”

“นั่นก็ส่วนหนึ่งค่ะ แต่พี่อยากให้ขิมรับงานนี้จริงๆนะ ขิมใส่ชุดไทยแล้วคงสวยมากพี่รับรองได้ค่ะ” พิสิตก็ยอมรับว่าอยากเที่ยวแต่เขาจะไปเมื่อไหร่ก็ได้

“เดี๋ยวขิมจะบอกอีกทีนะคะ ตอนนี้เรากลับไปทำงานดีกว่าค่ะ” เขมิกาดูเวลาในข้อมือแล้วชวนหนุ่มสวยกับขึ้นไปทำงานเพราะบ่ายนี้ต้องไปต้อนรับลูกค้ากับเจ้านาย

เขมิกากลับถึงบ้านก็เปลี่ยนชุดทำงานก่อนจะเดินออกมาช่วยแม่กับเวียงแพ็กขนมเหมือนทุกวัน

“ทำไมไม่พักผ่อนละขิม ขนมแค่นี้แม่กับเวียงทำได้ลูก” เสียงของแม่นุ่มนวลอบอุ่นชโลมใจของเธอให้เมีพลังต่อสู้

“นั่นสิหนูขิม ไปทำงานมาทั้งวันก็ไปพักเถอะจ้ะ พี่ทำแป๊บเดียวก็เสร็จแล้วจ้ะ” เวียงพูดเสริมเพราะเขมิกาไม่ค่อยออกไปไหนเลิกงานมาก็จะมาช่วยทุกวัน

“ขิมไม่เหนื่อยหรอกค่ะแม่ เอ่อ แม่ว่าอย่างขิมนี่พอจะเป็นนางแบบกับเขาได้มั้ยคะ” เสียงหวานถามแม่ออกไปแล้วก็รอฟังคำตอบ

“ขิมของแม่สวย ใครนะช่างตาถึงจริงๆ ขิมถามแม่แบบนี้แสดงว่ามีคนชวนเหรอลูก” จันทราถามลูกสาวเพราะใจจริงไม่อยากให้ลูกไปทำงานแบบนี้

“ค่ะแม่ เพื่อนคุณพิเขาอยากได้นางแบบหน้าใหม่ไปถ่ายโฆษณาของบริษัทเคเค แอดวานซ์ เซอร์วิส เขาร่วมมือกับการท่องเที่ยวค่ะ ใส่ชุดไทยถ่ายทั้งสี่ภาค เลยค่ะแม่” เขมิกาพูดให้แม่ฟังตามที่ได้ยินจากพิสิต

“อืม แล้วขิมสนใจอยากถ่ายเหรอลูก” จันทราค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยตอนแรกก็คิดว่าเป็นนางแบบที่เดินใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเดินบนรันเวย์ให้เขาดู

“ไม่รู้สิคะ ขิมแค่ถามแม่เฉยๆค่ะ”

“พี่ว่ามันน่าสนใจนะหนูขิม ถ่ายแบบชุดไทยมันไม่ได้น่าเกลียดอะไรนี่จริงมัยพี่จัน” เวียงก็เห็นด้วยหากเขมิกาจะรับงาน

“มันก็ใช่ แม่แล้วแต่ขิม หากขิมอยากทำ แล้วลูกมีเวลาเหรอ” ลูกสาวของเธอมีงานประจำที่มั่นคงแล้วจะเอาเวลาไหนไปรับงานนอกล่ะ

“ยังไม่รู้เลยค่ะแม่ขิมยังไม่ได้ตอบเขา เพราะขิมกลัวไม่มีเวลา หากมาเบียดเวลางานประจำขิมก็ไม่ทำค่ะ แล้วอีกขิมยังไม่ได้ไปแคสติ้งเลยค่ะ ไม่รู้จะได้หรือเปล่าแม่ว่าขิมลองดูดีมั้ยค่ะ” ก็เธอไม่มั่นใจในตัวเองสักนิดจู่ๆมีคนมาชวนไปเป็นนางแบบอย่างที่เธอไม่คาดคิดเพราะมันไกลตัวมากแต่พอเพื่อนบอกว่าเงินดีแค่นั้นแหละเธอก็คิดในใจแล้วว่ามันน่าจะลองดูไม่เสียหายอะไรได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

“แม่ว่าขิมมีคำตอบอยู่ในใจแล้วมั้ง” คนเป็นแม่มีเหรอจะดูลูกสาวไม่ออก

“แม่อ่ะ คุณพิบอกว่าถ้าได้งานนี้ค่าตัวหลักแสนเลยนะคะ”

“ถ้าหนูขิมไม่เหนื่อยจัดการเรื่องเวลาได้ก็ลองดูสิลูก” จันทราคิดว่าเขมิกาโตแล้วทั้งลูกสาวยังเป็นเด็กดีคิดดีทำดีมาตลอดจะทำอะไรก็คิดอย่างรอบคอบเสมอและเรื่องนี้ก็คงจะคิดแล้วถึงมาถามความเห็นของเธอ

“ขอบคุณค่ะแม่ ที่เข้าใจขิม.”

“บางอย่างโอกาสมันมาเองโดยที่เราไม่ได้เสาะแสวงหาก็ลองดูไม่เสียหลายหากใช่มันก็จะก้าวต่อไปแต่ถ้าไม่ใช่เราก็ถือว่าได้ประสบการณ์”