ตอนที่ 2

“เป็นยังไงบ้าง จีน...สบายดีมั้ย?”

เขากล่าวแล้วยิ้ม โอ...มันช่างเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าคร้ามคมที่ทำให้หัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นผิดจังหวะ แล้วยังจะน้ำเสียงทุ้มนุ่มรื่นหูนั่นอีกดูเหมือนรอยยิ้มแสนจริงใจแต่สำหรับจิณณ์แล้วเธอกำลังระแวงว่าเขาอาจกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่ก็เป็นได้ที่ตอนนี้เธอต้องกลายมาเป็นลูกจ้างของเขา ถ้าเธอจะหันหลังกลับตอนนี้ล่ะ... จิณณ์ยิ้มรับและพยายามคิดว่าที่เธอมาที่นี่ก็เพราะหน้าที่ของครูสอนเต้นลีลาศ

“นั่งก่อนซี”

เขาเชื้อเชิญและยังแสดงท่าทีสบาย ๆ เหมือนลืมไปแล้วว่าเขากับเธอเคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกระนั้น หญิงสาวก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเขา พายัพนั่งลงและกดรีโมทปิดโทรทัศน์ ทำให้ภายในห้องนั้นเงียบลงในทันที จิณณ์มองไปนอกหน้าต่างของบ้านที่โอบล้อมด้วยภาพของท้องทะเลสีเขียวมรกต

“ผมดีใจมากนะจีนที่คุณจะมาเป็นครูสอนเต้นลีลาศให้ผม”

จิณณ์ยิ้มเฝื่อน ๆ “ฉันไม่รู้เลยจริง ๆ นะว่า พายัพ วิลเคน...จะเป็นนาย...”

เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ และยกยิ้มมุมปาก “ผมพึ่งเปลี่ยนนามสกุล แม่อยากให้ใช้นามสกุลของพ่อ นามสกุลวิลเคน”

จิณณ์รู้ว่าพายัพเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส เขาเป็นนักศึกษาที่หล่อเหลาและมีผู้หญิงตามกรี๊ดตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษา เขาไม่ได้มีใบหน้าแบบฝรั่งจ๋า แต่หล่อเหลาแบบคมเข้มแต่ตัวโตอย่างชาวยุโรป โดยรวมคือพายัพเป็นผู้ชายที่หล่อแบบหนุ่มไทยและมีรูปร่างเพอร์เฟ็ค แต่เขาชอบทำตัวเป็นอันธพาลกับเธอมาก่อน

“นายรู้ใช่มั้ยว่าคนที่นายจ้างมาคือฉัน”

เขาไหวไหล่ “รู้...ถึงได้อยากจ้างคุณมาไง”

จิณณ์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ “ทั้ง ๆ ที่...”

“เราเคยทะเลาะกันมาก่อนอย่างนั้นใช่มั้ย...ผมลืมมันไปหมดแล้วจีน”

เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่สำหรับจิณณ์แล้วเธอกลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สำหรับเธอแล้วไม่เคยลืมเรื่องอะไรได้ง่าย ๆ อย่างเขา หญิงสาวนั่งนิ่งในขณะที่พายัพจ้องมองเธอไม่วางตา