โปรย

“นี่คุณ ปล่อยฉันนะ ฉันมีธุระที่จะใช้โทรศัพท์” หญิงสาวดิ้นอึกอักมือเล็กยันอกกว้างไว้ขืนตัวไม่ให้ทรวงสาวสัมผัสกับอกกว้างที่เปิดเปลือยตรงหน้าเพราะแพทริกไม่ได้กลัดกระดุมเสื้อ

“มีอะไร จะคุยกับใคร มันเป็นความลับมากรึไงถึงบอกผัวไม่ได้” ภาวนาหน้าแดงก่ำกับคำพูดของชายหนุ่ม นี่เขากำลังอ้างสิทธิ์ใช่ไหม

“คุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ปล่อยนะ”

“ไม่ใช่อะไร ที่ครางทั้งคืนจนไข้ขึ้นนี่มากจากอะไร ไม่ใช่กิจกรรมที่ผัวเมียเขาทำกันเหรอ”

“หยาบคาย คนทุเรศ คุณมันคนเห็นแก่ตัว..”

หญิงสาวดิ้นหนักยิ่งกว่าเดิมทั้งทุบทั้งข่วนเขาวุ่นวายจนแพทริกตกใจกับท่าทางพยศของเธอ แพทริกรวบมือเล็กไว้แล้วรัดเอวบางแน่นจนภาวนาไม่อาจจะขยับตัวได้ หญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“อืม.. แบบนี้แสดงว่าหายไข้แล้วจริงๆ”

เขาพูดนัยน์ตาพราวพรายภาวนาหน้าร้อนเริ่มๆ หนาวๆ รู้สึกถึงรังสีบางอย่างแผ่ซ่านออกมาจากกายแกร่ง หญิงสาวหน้าแดงก่ำเริ่มดิ้นหนีเขาอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ถึงความตื่นตัวของเขา