5“จำไว้ กูชื่อหมื่นสงคราม”

หลังจากที่อีออฟ มันเดินออกไป ไม่นานไอ้หลินมันก็เดินขึ้นมา แต่ทำไมมันมาคนเดียว ผมขมวดคิ้วตัวเองขึ้นทันที มันมีอะไรมาขัดผมอีก

“นะ...นายครับ คือว่า เด็กคนนั้นมันไม่ยอมมาครับ” ผมเริ่มกำมือตัวเองแน่น มันจะเป็นไปได้ไงที่เด็กในร้านนี้ไม่ต้องการผม

“มึงเสนอเงินมันไปเท่าไหร่”

“ผมบอกว่านายจ่ายไม่อั้น ให้ระดับ 7 หลัก แต่มันบอกว่า ต่อให้กี่หมื่นล้านมันก็ไม่ขายให้นายครับ”

“มันกล้าดียังไงไม่ขายให้กู”

“เธอบอกว่าหอยของเธอมีคนจองแล้วคืนนี้ แล้วฝากบอกนายว่า เชิญเอาหอยอื่นไปก่อนนะคะท่านหมื่น ธะ...เธอพูดมาแบบนี้ครับนาย”

เพล๊ง!

ผมปาแก้วเหล้าในมือลงพื้นจนแตกกระจาย มันกล้าดียังไงมาปฏิเสธผม อีนี่มันอยากลองดีนักใช่ไหม

“กล้าดียังไงไม่ขายให้กู แล้วมันกล้าดียังไงมาพูดกับกูแบบนี้”

ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงไปข้างล่างนั้น มันจะเล่นลิ้นกับผมหรือไงอารมณ์ของผมตอนนี้คงไม่ต้องอธิบาย ร้านนี้เตรียมล้มละลายได้เลย

“มึงกล้าดียังไงไม่ขายให้กู” ผมกระชากแขนอีนี่อย่างรุนแรง มันทำท่ากำลังเดินออกจากบาร์ คงจะไปขายให้ไอ้กระจอกนี้สิน่ะ

“โอ๊ย เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย”

“ปล่อยเเขนเด็กของกูเดี๋ยวนี้” ไอ้กระจอกพูดขึ้น

“คืนนี้อีนี้เป็นของกู มึงอย่าเสือกถ้ามึงไม่ตาย”

“ใครเป็นของมึงไม่ทราบคะ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ขาย มึงก็ไปเอาหอยอื่นสิวะ หอยกูไม่ต้องการมึง ปล่อยกู”

“ปากดีนักนะมึง กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับกู มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”

“ขนาดตัวมึงยังไม่รู้จักตัวเองเลย แล้วกูจะรู้ไหมล่ะว่ามึงเป็นใคร ปล่อยกูได้ล่ะ กูไม่ขายเว้ย”

“มึงอยากลองดีกับกูใช่ไหมอีกระหรี่”

“เอ่อ... อีติ๋มมึงอย่าไปต่อล้อต่อเถียงกับคุณหมื่นสงครามเขาเลย หัวมึงจะหลุดเอาน่ะเว้ย” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“แล้วไง จะกี่หมื่นกี่แสนกี่ล้านสงครามกูก็ไม่กลัว ปากหลีแบบเนี่ย กูไม่ขายหลีให้หรอก ถึงกูจะเป็นกระหรี่ แต่หลีกูก็เลือก” ผมอยากจะตบปากอีนี่จริง ๆ ไม่เคยมีใครกล้ายืนด่าผมแบบนี้มาก่อน

“เรียกร้องเงินสิน่ะ ผู้หญิงอย่างมึงสมควรเลือกด้วยหรอ ร่างกายเน่าเฟ๊ะแบบมึง แค่กูสนใจก็บุญของหลีมึงแล้ว อยากได้ 8 หลักหรือ 9 หลักล่ะ กูจ่ายให้มึงหนากว่าไอ้กระจอกนี้อีก

“เหรอ... งั้นมึงดูปากกูน่ะ ต่อให้มึงเอาเงินนับร้อยล้านมากองตรงหน้ากู กูก็ไม่ขายให้มึง”

“อารมณ์ของผมควบคุมไม่ได้อีกต่อไป กูเอามึงตายแน่อีกระหรี่ตัวดี มันคิดว่ามันเป็นใครถึงมายืนพูดจาแบบนี้กับกู ยิ่งมันปากดีกูก็ยิ่งต้องการ

“เอาแล้วไง สะ…เสี่ยคะ”

“ถ้าคืนนี้กูไม่ได้อีนี่ มึงเตรียมตัวเปิดร้านใหม่เลยอีออฟ”

“ตะ...ติ๋มม มึงไปกับเขาเถอะน่ะ เสี่ยภพคะ ออฟขอ…” อีอ้อนพยายามขอร้อง

“ชื่อติ๋มเหรอ หึ” ไม่ยักคิดว่าคนเดี๋ยวนี้จะมีชื่อติ๋ม แต่ดูเหมือนว่าอีนี้มันจะไม่ติ๋มเหมือนชื่อ

“ทำไม? กูชื่อติ๋มแล้วมันหนักอวัยวะส่วนไหนของมึงไม่ทราบไอ้หมื่น”

“มึงกล้าดียังไงมาเรียกกูไอ้ ห้ะ”

“สะ...เสี่ยคะ ออฟของโทษแทนเด็กด้วยนะคะเสี่ย อีติ๋ม มึงขอโทษเสี่ยเขาเดี๋ยวนี้”

“ขอโทษด้วยนะคะเสี่ย ที่วันนี้กูไม่ขายหลีให้มึง แล้วกูก็จะไม่ขายให้มึงอยู่แบบนี้แหละ ไปค่ะเสี่ยภพขา หอยติ๋มร้อนรุ่มแล้วคะเสี่ย”

“หึ ขอตัวนะครับ” ไอ้กระจอกเอ่ยเเล้วเหยียดยิ้มเหมือนสมเพชผม

“อีติ๋ม” อีออฟได้แต่โอดครวญ

“กรอด ๆ อีติ๋ม กรอด ๆ” ผมกำหมัดพร้อมกับกัดฟันตัวเอง อีนี่มันกล้าดีมากนะที่มาเล่นกับคนอย่างผม มันรู้จักผมน้อยเกินไป ยิ่งมันเล่นตัว ผมก็ยิ่งอยากได้ แล้วถ้ากูอยากได้ กูก็ต้องได้

“เสี่ยคะ ออฟขอกราบขอขมาแทนเด็กของออฟด้วยนะคะเสี่ย”

“มันกล้าดียังไงมาเดินหนีกู”

“อีติ๋มมันเป็นยังงั้นแหละค่ะ เดี๋ยวออฟจะไล่มันออกให้นะคะเสี่ย แต่อย่าเผาบาร์ของออฟเลยนะคะ ออฟขอล่ะค่ะ”

“หึ มึงจะขายบาร์นี้ให้กูเท่าไหร่”

“อะไรนะคะเสี่ย” มันทำหน้าตกใจ

“กูจะซื้อบาร์นี้ของมึง ถ้ามึงอยากให้บาร์นี้ยังอยู่ มึงก็ขายให้กูซะ”

“แล้วออฟจะทำมาหากินอะไรล่ะคะ”

“มึงก็ทำหน้าที่ของมึงเเบบเดิม แต่กูเป็นเจ้าของ เงินทุกบาทมึงก็เอาไปแบบเดิม”

“แล้วเสี่ยจะได้อะไรล่ะคะ เงินทองไม่เอาแล้วเสี่ยจะซื้อไปทำไม”

“เพราะกูอยากได้อีนั่น”

สวัสดี ผมชื่อหมื่นสงคราม อายุ 29 ส่วนสูงน้ำหนักช่างแม่งมันกูไม่ได้วัด ผมเป็นนักธุรกิจอันดับต้น ๆ ของจีน และเป็นเจ้าพ่อที่ใคร ๆ ต่างเกรงขาม จะว่าผมเป็นหลังคาใหญ่ของจีนและฮ่องกงก็ได้ เพราะว่าที่นั้นไม่มีใครกล้าลองดีกับผม

ยกเว้นอีกระหรี่คนนั้น

อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะแบกหอยหนีผมได้นานแค่ไหนกันเชียว

ไม่ขายให้ก็ดี กูจะได้เอาฟรี ๆ ไปเลย บังเอิญกูอยากได้อะไร แล้วกูเป็นพวกที่ต้องได้อย่างที่ต้องการ คืนนี้ไม่ได้ คืนหน้ามึงเตรียมตัวตายได้เลยอีตัวดี

“แล้วมึงจะได้รู้ว่า กูเป็นใคร”

“...”

“จำไว้ กูชื่อหมื่นสงคราม”