ราชินีหงสาร้อยเล่ห์

บทคัดย่อ：

หยุนหรั่นเฟิงนักไวรัสวิทยาข้ามภพมา กลายเป็นพระชายาที่ผู้คนต่างเกลียดชัง

อืม? บ่าวใช้ไม่เคารพ โบยตี พระชายารองไม่ให้เกียรติ วางยาพิษ องค์ชายไม่รัก หย่า

นางเป็นหงส์ทะยานฟ้าเก้าชั้นสวรรค์ เป็นดวงดาวที่สุกสว่างไสวที่สุด จะให้คนโง่เขลาเหล่านี้ทำให้ความสง่างามของนางปนเปื้อนไม่ได้

เขาคือองค์ชาย ยังเป็นเทพแห่งสงคราม เขาถูกบังคับให้แต่งงานกับบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่อย่างไม่เต็มใจ เขารังเกียจ เกลียดชัง อยู่อย่างเหินห่าง เมื่อนางจากไป เขาค่อยรู้สึกตัวขึ้นมาว่าตนเองกระทำผิดไป

มีความสุขตอนกระหยิ่มใจ ไล่ตามภรรยาถึงเมรุ น้ำตาที่หลั่งไหลในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะที่ผ่านมามีน้ำเต้มหัว คุณหนูใหญ่หยุนพูดเมินอยู่อย่างสูงศักดิ์ เสียใจหรือ? สายไปแล้ว

ซี๊ด.....

ความเจ็บปวดตรงข้อมือทำให้หยุนหรั่นเฟิงลืมตาขึ้นมาทันที นางพบว่ามีผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งทับอยู่บนตัวนาง มือข้างหนึ่งของผู้ชายคว้าจับมือทั้งคู่ของนางไว้แน่น แรงเยอะจนมือของนางแทบหัก มืออีกข้างหนึ่งกำลังถอดเสื้อของนางอยู่อย่างวุ่นวาย

หยุนหรั่นเฟิงหัวใจเต้นแรง นางรู้ทันทีว่ากำลังเผชิญกับอะไรอยู่ มีกำลังจะข่มขื่นนาง

นางรีบดิ้นรนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณอย่าทำอะไรผิดกฎหมาย หากทำผิดกฎหมาย จะต้องชดใช้อย่างสาสม”

ในระหว่างที่ดิ้นรน นางมองเห็นบรรยากาศรอบๆที่แปลกตา ม่านแบบโบราณ ระแนงหน้าต่างแกะสลักฉลุลาย ที่นี่ที่ไหน? ที่นี่ไม่ใช่ห้องทดลองของเธอ

เซียวจิ่นหมิงกดทับขาหยุนหรั่นเฟิงที่ดิ้นรนไปมา ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาเยือกเย็นที่เหมือนดั่งน้ำแข็งคู่หนึ่งฝังอยู่ในใบหน้าคมเข้มและเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและเหยียดหยาม

เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเผยให้เห็นถึงความโกรธอันน่าสะพรึงกลัวของชายผู้นี้ มือของเขาฉีกชุดแต่งงานสีแดงเพลิงของนางออกอย่างไร้ความปรานี พร้อมพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า “หยุนหรั่นเฟิง เจ้าจะเล่นตัวทำไม สิ่งที่เจ้าอยากได้ก็คือสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ตอนนี้มาเสแสร้งทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว เจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือ?” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น หนาวเหน็บไปถึงกระดูก

กระดูกขาของหยุนหรั่นเฟิงถูกกดทับจนเจ็บปวด ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดอย่างท่วมท้น นางเกือบจะคิดว่ามันหักแล้ว

“นายกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร รียปล่อยข้า หากนายกล้าแต่ต้องฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะตัดกระเจี๊ยวของนาย” หยุนหรั่นเฟิงยกกำปั้นทุบยกเท้าเตะ ถึงจะยังไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ แต่เป็นถึงหัวหน้านักไวรัสวิทยาที่อายุน้อยที่สุดของประเทศZ ถูกผู้ชายแปลกหน้าข่มขื่น เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“เห้อ” เซียวจิ่นหมิงหัวเราะเย้ย พร้อมพูดเย้ยหยันว่า “เจ้าคิดว่าข้าอยากแตะต้องเจ้าหรือ? แค่มองดูเจ้าข้ายังรังเกียจ เจ้าให้ไทเฮาเอาศิษย์น้องมากดดันข้า ก็เพื่ออยากได้สิ่งนี้ไม่ใช่หรือ? ข้าสงเคราะห์ให้เจ้า”

ปากของเขาพูดจารุนแรง มือที่เคลื่อนไหวกลับไม่หยุด

ในใจหยุนหรั่นเฟิงหวาดหวั่น ไม่สนใจอย่างอื่น อ้าปากกัดแขนเซียวจิ่นหมิง

แต่เซียวจิ่นหมิงกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย ฝ่ามือที่ตรึงมือทั้งคู่ของหยุนหรั่นเฟิง บีบคอของหยุนหรั่นเฟิงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ออกแรงเล็กน้อย บังคับให้หยุนหรั่นเฟิงเงยหน้ามองดูเขา

หยุนหรั่นเฟิงรู้สึกหายใจลำบาก แทบหายใจไม่ออก น้ำเสียงแหบ ดวงตาทั้งคู่กลับดื้อรั้น พร้อมพูดขึ้นมา “ผู้ชายสารเลว นายต้องไม่ตายดี ต้องตกนรก”

เซียวจิ่นหมิงกลอกตาไปมาด้วยความเคียดแค้น คิดถึงเรื่องวุ่นวายต่างๆที่อีกฝ่ายก่อขึ้นมา ความเป็นปรปักษ์ในใจเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มือที่บีบคอหยุนหรั่นเฟิงค่อยๆผ่อนแรง แล้วพูดขึ้นว่า “หยุนหรั่นเฟิง เจ้าต่างหากที่ควรตกนรก”

เพราะขาดอากาศหายใจทำให้หยุนหรั่นเฟิงวิงเวียนหัว นางไม่สนใจอะไรมากมาย ยกเท้าเตะไปที่จุดสำคัญของเซียวจิ่นหมิง

เซียวจิ่นหมิงกลับเข้าใจผิด คิดว่าหยุนหรั่นเฟิงให้ความร่วมมือ ในใจหัวเราะเย้ย สุนัขเลิกกินขี้ไม่ได้ เขาใช้แรงพลิกหยุนหรั่นเฟิงกลิ้งลงไปบนพื้น

หยุนหรั่นเฟิงกลิ้งบนพื้นอยู่หลายรอบ เจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด น้ำตาร่วงไหลอย่างควบคุมไม่ได้

ตั้งแต่เล็กจนโต นางไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มาก่อน พลิกตัวลุกขึ้นมา คว้าเอาถ้วยน้ำชาบนโต๊ะโยนไปที่เซียวจิ่นหมิง

“ผู้ชายสารเลว ไปตายซะ”

เซียวจิ่นหมิงรู้ตัวไวมาก ยกมือรับถ้วยน้ำชาไว้ น้ำชาในถ้วยกลับราดเต็มหัวเต็มหน้าเขา

เขาโกรธจัดมาก โยนถ้วยน้ำชากลับไปหาหยุนหรั่นเฟิง ถ้วยน้ำชาแตกกระจายข้างเท้านาง บาดถูกมือของนางเป็นหลายแผล

หยุนหรั่นเฟิงพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “เจ้าข่มขื่นข้า เจ้ายังมีเหตุผลหรือ”

เซียวจิ่นหมิงไม่อยากพูดอะไรมากกับหญิงปากร้ายคนนี้ คว้าจับท้ายทอยของหยุนหรั่นเฟิงอย่างโหดร้าย โยนนางกลับไปบนเตียงอย่างไม่เปลืองแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่ามาทำเป็นเล่นวิธีเสแสร้งพวกนี้ มีแต่จะทำให้ข้ายิ่งขยะแขยงเจ้า"

จากนั้นก็ฉีกชุดแต่งงาน สายตาเย็นชา ลงมือกระทำอย่างรวดเร็วไม่ทะนุถนอมเลย

ร่างกายเหมือนจะแยกออกจากกัน ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้หยุนหรั่นเฟิงชักกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลลงมาทางหางตา ความบริสุทธิ์ที่นางหวงแหนมากว่า 20 ปีไม่มีแล้ว

“ผู้ชายสารเลว นายไม่ได้ตายดีแน่”

เซียวจิ่นหมิงเอาเศษผ้าชุดแต่งงานคลุมหน้าของหยุนหรั่นเฟิงไว้ ผู้หญิงคนนี้ เขาเห็นเขาก็ขยะแขยง

เขาระบายความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจอย่างรุนแรง หยุนหรั่นเฟิงหน้ามืด ในที่สุดก็ทนรับไม่ไหวหมดสติไป

รอเมื่อหยุนหรั่นเฟิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภายในห้องที่ยุ่งเหยิงเหลือเพียงเธอคนเดียว เจ็บปวดทั้งตัวเหมือนโดนรถบรรทุกเหยียบทับไปมาหลายที ขนตาของเธอสั่นไหว ในหัวสมองปรากฏความทรงจำหนึ่ง ในที่สุดเธอก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน

...

นางข้ามภพมา สวมร่างผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเดียวกับนางในราชวงศ์ลี่

เจ้าของร่างเดิมเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพใหญ่ อาศัยที่ไทเฮารักและเอ็นดู หยิ่งยโสอวดดีมาตั้งแต่เด็ก

เมื่อหนึ่งปีก่อน เซียวจิ่นหมิงต่อสู้ชนะศัตรู กลับมาอย่างชัยชนะ ผู้ชายที่หล่อเหลาองอาจ ควบขี่อยู่บนม้าสีขาวราวกับหิมะ เสื้อผ้าที่หรูหรากับม้าที่แข็งแกร่ง สง่างามน่าเกรงขาม เพียงแวบเดียวก็ตราตรึงใจเจ้าของร่างเดิม นางสาบานว่าจะแต่งงานกับเขาเท่านั้น

เซียวจิ่นหมิงเป็นองค์ชายแปด ห้าวหาญองอาจ ฆ่าสังหารได้อย่างเด็ดขาด รูปร่างหน้าตายิ่งหล่อเหลา อย่างหาได้ยาก เดิมฮ่องเต้โยนเขาไปปรับปรุงตัวในค่ายทหาร สุดท้ายเขากลับใช้ความสามารถของตนเองสร้างผลงาน ไม่นานก็กลายเป็นหนึ่งในองค์ชายที่มีอำนาจทหารอยู่ในมือ

เซียวจิ่นหมิงเป็นคนทะนงเย็นชา กับใครก็ล้วนแสดงสีหน้าเยือกเย็น มีเพียงศิษย์น้องฉีซินจื่อที่รักและทะนุถนอมมาก ทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน คุยกันทุกเรื่อง ยังเป็นคนที่อาจารย์ฝากฝังไว้ก่อนตาย เขาเคยรับปากไว้ต่อไปจะแต่งงานกับฉีซินจื่อ ปกป้องนางไปตลอดชีวิต

แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีหยุนหรั่นเฟิง อาศัยที่ไทเฮารักใคร่เอ็นดู บังคับให้ฮ่องเต้มีพระราชโองการให้แต่งงานกัน โดยเอาชีวิตของฉีซินจื่อมาบีบบังคับจนเขาจำต้องยอมแต่งงานกับนาง

เขาถูกบังคับให้กระทำเรื่องที่เขาไม่อยากทำ จึงเกลียดชังหยุนหรั่นเฟิงอย่างที่สุด จนก่อให้เกิดเหตุการณ์เหยียดหยามหยุนหรั่นเฟิงอย่างไม่ไยดีนี้

หยุนหรั่นเฟิงเรียบเรียงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเสร็จแล้ว ก็หัวเราะเย้ย ความหลงของเจ้าของร่างเดิมทำร้ายคนอื่นจนตนเองต้องเดือดร้อนไปด้วย

ทำไมนางถึงได้ซวยขนาดนี้ ที่ข้ามภพมาสวมร่างคนแบบนี้ คนนั่งอยู่ในบ้านดีๆ ความซวยหล่นลงมาจากฟ้า

นางยกมือขึ้นมาปิดตา เป็นการเริ่มต้นที่ค่อนข้างยาก นางอยากอยู่เงียบๆ กำไลสีแดงเลือดเลื่อนลงมาที่ข้อมือ สัมผัสเย็นนั้นทำให้จิตใจที่วุ่นวายของนางโล่งขึ้นมาเล็กน้อย

นางเอากำไลมือมาวางตรงหน้าแล้วมองพิจารณาดู จากนั้นดวงตาก็เบิกกว้างอย่างดีใจ นี่เป็นกำไลหยกเลือดหงส์ที่นางสวมมาตั้งแต่เล็กจนโต

ข้ามภพมาพร้อมกับนาง? แต่วิญญาณของนางข้ามภพมาไม่ใช่หรือ?

นางถอดกำไลออกมาจากข้อมือเพื่อสะดวกในการพิจารณาดู แต่ลืมไปว่ามือของนางเคยถูกเศษกระเบื้องบาด เมื่อขยับ เลือดจากบาดแผลไหลล้นเปื้อนบนกำไลหยกไปทั่วทั้งหมด

ในเวลานี้ ภาพตรงหน้าหยุนหรั่นเฟิงเปลี่ยนไป เครื่องวัดค่าความเป็นกรด-ด่าง เครื่องหมุนเหวี่ยง โต๊ะทำงานฆ่าเชื้อทางการแพทย์......สิ่งของทุกอย่างนางล้วนรู้จัก ล้วนอยู่ในตำแหน่งที่นางคุ้นเคย นี่คือสถานที่ที่นางได้ทำการศึกษาวิจัยมากมายในยุคปัจจุบัน....ห้องปฏิบัติการไวรัส

มองเห็นสถานที่คุ้นเคย นางตาแดงขึ้นมา มีจักรวาลซ่อนอยู่ในกำไลหยกนี้ นางเอาห้องทดลองข้ามภพมาด้วย

นางตรงไปยังห้องพักผ่อน ในความทรงจำมีเสียงมากมายต่างพูดว่าเจ้าของร่างเดิมอัปลักษณ์ นางจะดูว่ารูปร่างหน้าตาเจ้าของร่างเดิมเป็นยังไง

ผลักประตูเปิดออก มองร่างในกระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน แล้วนางก็อึ้งตะลึงงัน