ตอนที่5. เล่ามาให้หมด

“แล้วยังไงต่อ”

“ก็ไม่มีอะไรแล้ว”

พลอยดาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะนั่งเป่าผมให้พราวมุก วันนี้ผ่านมาได้อย่างทุลักทุเลจริงๆ เธอรู้สึกว่ากวิวัชร์จ้องมองเธอตลอดเวลา

“เล่ามาให้หมด ไม่งั้นโดนจับได้แน่ๆ” พราวมุกหมุนตัวมาจ้องหน้าแฝดผู้พี่ หลังจากเสร็จงานแล้วเธอก็รีบกลับมาที่คอนโดและพบว่าพลอยดาวกลับมาก่อนแล้ว

“ก็ไม่มีอะไรจริงๆ พลอยก็แปลเอกสารสั่งซื้อไว้ให้เรียบร้อยดีทุกอย่าง ท่านประธานก็อ่านแล้วไม่ได้ให้แก้ไขอะไร”

“หือ? พลอยเรียกบอสว่าท่านประธานเหรอ”

“แล้วไม่เรียกท่านประธานจะให้เรียกอะไรล่ะ เรียกชื่อเขาเฉยๆ เหรอ”

พราวมุกทำหน้ายู่ “ปกติมุกเรียกบอสไง”

“ไปเรียกแบบนั้นได้ยังไง เขาเป็นเจ้านายนะ”

“ก็เป็นเจ้านายไง” พราวมุกยักไหล่ แล้วดึงไดร์เป่าผมออกจากมือของพลอยดาว “แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องขอบใจพลอยมากเลยนะ”

“ถ้าเจ้านายไม่เข้ามาจะดีมาก” พลอยดาวเผลอถอนหายใจอีกครั้ง เคยไปทำงานแทนพราวมุกก็ไม่มีเหตุการณ์แบบนี้ เธอเห็นเขาระยะไกล แต่ครั้งนี้ทำให้เธอตัวเกร็งจนจะเป็นไมเกรน

“แล้วงามล่ามภาษามือของมุกเป็นไงบ้าง ทำไมจู่ๆ ถึงต้องหยุดงานล่ะ” พลอยดาวรู้ดีว่าพราวมุกหวังใจว่าจะได้งานประจำที่นี่มากๆ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เธอไม่ยอมหยุดงานแน่

“พอดีพี่ที่ต้องเป็นล่ามวันนี้ไม่สบาย ไม่มีคนมาแทน มุกเลยต้องไป” พราวมุกตอบตามจริง เธอเคยเรียนภาษามือมา ตอนที่อยู่เมืองนอกเคยเป็นอาสาทำกิจกรรมกับผู้พิการมาบ้าง พอมาเมืองไทยได้รู้จักกับเพื่อนที่ทำกิจกรรมกับเด็กๆ พิการทางการได้ยิน หากมีเวลาเธอก็มาช่วยงานตามสะดวก

“แล้วพลอยไม่อยากหางานทำเหรอ” พราวมุกลุกขึ้นเอาไดร์เป่าผมไปเก็บแล้วเดินไปหยิบนมกล่องใหญ่รินใส่แก้วสองใบ “เรียนจบแล้วอยากทำอะไรล่ะ”

“พ่ออยากให้พลอยเรียนปริญญาโท” พลอยดาวรับแก้วนมจากแฝดผู้น้องมาดื่ม

“นั้นเป็นความคิดของพ่อ แล้วพลอยล่ะ คิดอะไรยังไง” พราวมุกยกแก้วนมขึ้นดื่มรวดเดียวหมด วันนี้ใช้พลังงานไปมาก ต้องดื่มนมเพิ่มพลังงาน

“พลอยก็ชอบสายภาษานะ” พลอยดาวดันแว่นตาชิดใบหน้าด้วยความเคยชิน เธอไม่ค่อยชอบใส่คอนแท็กเลนส์ แต่วันนี้สวมรอยเป็นพราวมุกจึงต้องใช้ “ถ้าเรียนต่อก็จบมาทำงานเป็นครูหรืออาจารย์เหมือนพ่อได้”

“นี่” พราวมุกวางแก้วนมแล้วใช้มือประคองหน้าพลอยดาว “พลอยเคยถามตัวเองไหมว่าอยากทำอะไร อยากใช้ชีวิตแบบไหน”

“ก็...”

“รู้ไหม มุกแอบคิดนะว่า ที่พ่อไม่แต่งงานใหม่เพราะเป็นห่วงพลอย แต่พลอยลองคิดดูสิ พ่อเรายังหนุ่มอยู่เลยนะ พ่อก็น่าจะมีใครสักคนอยู่ข้างๆ วันหนึ่งพลอยก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว ถึงเวลานั้นพ่อจะอยู่กับใคร”

“เพราะพลอยเหรอ” พลอยดาวเองก็เคยคิดแบบนี้ เธอเคยคุยกับพ่อ ทำไมพ่อไม่แต่งงานใหม่ เพราะแม่เองก็แต่งงานมีคนรักใหม่แต่ไม่ได้ทอดทิ้งเธอกับน้องเลย ตอนที่แม่ยังอยู่เมืองไทยยังมารับเธอไปนอนค้างบ้านคุณยายบ่อยๆ

“มุกไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของพลอยนะ” พราวมุกรีบอธิบาย “แต่พลอยก็รู้ว่าพ่อเป็นแบบนั้น พ่อไม่เหมือนแม่ที่มูฟออนออกมานานแล้ว”

“พลอยเข้าใจ” พลอยดาวพยักหน้า “แล้วมุกล่ะ มาอยู่เมืองไทยคนเดียวแม่ไม่บ่นเอาเหรอ”

“ไม่หรอก” พราวมุกหัวเราะร่าแล้วเดินไปหยิบรีโมทโทรทัศน์ “มุกรู้ว่าเดวิทอยากมีลูกของตัวเองกับแม่ของเรา แต่ติดที่ทั้งสองคนเป็นห่วงความรู้สึกของมุก ผู้หญิงไม่เหมือนผู้ชายนะ ถ้าท้องตอนอายุมากจะมีปัญหา มุกเลยหาเรื่องแยกตัวมาใช้ชีวิตคนเดียว แต่อยู่เมืองไทยแม่จะยังสบายใจกว่า เพราะถ้ามีอะไรก็ยังมีพ่อมีพลอยและครอบครัวฝั่งคุณตากับคุณยาย มุกก็เลยกลับมาไทยนี่แหละ”

“แล้วมุกคิดจะทำงานประจำนี่จริงๆเหรอ”

“พลอยถามมุกหลายรอบแล้วนะ” พราวมุกทำปากยื่นใส่ “มาดูหนังกัน”

พลอยดาวขยับตัวไปนอนเบียดพราวมุก ทั้งสองไม่ได้เหมือนกันแค่หน้าตา แต่รูปร่างยังพอๆกันอีกด้วย พราวมุกใส่เสื้อผ้าของพลอยดาวได้ แต่พลอยดาวไม่ค่อยชอบเสื้อผ้าของพราวมุกนัก รู้สึกว่ามันสั้นไปนิด รัดรูปไปหน่อย ถ้าพ่อเห็นคงต้องบ่นแน่นอน