ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“ยัยแป้ง กลับมาแล้วเหรอ” บุษบาเงยหน้ามองลูกสาวเล็กน้อยขณะถาม ก่อนจะหันมาห่อขนมสอดไส้ต่อ

“จ้ะแม่”

“แล้วแกมานานหรือยัง” ถามเพราะไม่อยากให้ลูกรู้ว่าตนทะเลาะกับสามี

“แป้งเพิ่งมาจ้ะแม่ แต่แป้งว่าแม่ไปนอนเถอะ เดี๋ยวแป้งจะทำขนมให้เอง” พิรุณนภาอาสา เพราะอยากให้มารดาพักผ่อนเร็วๆ บ้าง แล้วเธอก็มีฝีมือพอๆ กับมารดา เพราะได้รับการสอนมาจากท่าน

“แกนั่นแหละไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะทำเอง”

“แป้งยังไม่ง่วงเลย งั้นแป้งขอช่วยแม่แล้วกัน”

“ก็ตามใจ” จากนั้นสองแม่ลูกช่วยกันทำขนมจนเกือบเที่ยงคืนจึงเสร็จ ก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอน บุษบาเข้าห้องมาแล้วก็ยืนมองสามีที่นอนหันหลังให้ด้วยสายตาเจ็บปวด ไม่รู้ทำไมสามีแสนดีถึงได้เปลี่ยนไปราวกับคนละคนแบบนี้

“พี่หันมาคุยกับฉันก่อนสิ ฉันอยากขอโทษพี่” บุษบาพยายามเรียกสามีหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ก่อนจะวางมือไปที่แขนของสามี ทว่าสามีกลับสะบัดออก ทำเอาผู้เป็นภรรยาถึงกับน้ำตาริน

“รำคาญ!!”

“รำคาญมากนักก็ไปเลย จะไปอยู่ที่ไหนก็ไป!” เพราะน้อยใจบุษบาจึงเอ่ยปากไล่สามี

“เธอแน่ใจว่าอยากให้พี่ไป” คนเป็นสามีลุกขึ้นมาย้อนถามเสียงแข็ง

บุษบาไม่ตอบ สามีเลยกระตุกยิ้มแล้วลุกจากเตียงไปคว้าเสื้อผ้ามาใส่ แล้วเดินออกจากห้องนอนไป สักพักก็ได้ยินเสียงรถขับออกไปจากบ้าน ฝ่ายภรรยาก็ได้แต่นั่งร้องไห้ คิดหาสาเหตุว่าตนเองผิดอะไร สามีถึงเปลี่ยนไป

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

พิรุณนภาที่ได้ยินทุกอย่างเดินออกจากห้องมาเคาะประตูเรียกมารดา เพราะกลัวมารดาจะคิดมาก แล้วอาจทำอะไรที่เป็นอันตรายขึ้นมา “แม่! แม่เป็นอะไรหรือเปล่า ให้แป้งเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนไหมแม่”

“แกไปนอนได้แล้วยัยแป้ง แม่ไม่ได้เป็นอะไร”

“แม่แน่ใจนะ”

“ยัยแป้ง! แกอย่าเพิ่งมาเซ้าซี้แม่ ไปนอนได้แล้ว”

“งั้นแป้งไปแล้วนะ” พิรุณนภาจำใจกลับไปที่ห้องทั้งที่เป็นห่วงมารดา แต่ก็ไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ จากนั้นก็พยายามข่มตาหลับ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องรีบช่วยมารดาเอาขนมไปขายที่ตลาดแต่เช้าก่อนจะรีบไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ