บทที่ 2 สันดาน

เตวิช....

คนนี้แหละทุกคน ผู้ชายที่ฉันกำลังจะสารภาพความรู้สึกให้เขาได้รับฟัง คนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์แรกแย้มทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการเขามีหมด

“เอ่อ.... สวัสดีเต”

“น้ำเต้าหู้เตเอามาฝาก”

เห็นไหม เตวิชของวิตตาเป็นคนดีแค่ไหน

“ขอบใจนะ” ว่าแล้วมือเล็กก็รับของฝากมาไว้ในมือพร้อมกับมองซ้ายขวาเพื่อดูผู้คนที่อยู่บริเวณนี้ที่ไม่มีใครแล้ว “คือ...วิตตามีเรื่องเอ่อ...จะพูดกับเตอ่ะ”

“ว่ามาสิ” รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่แฝงด้วยความอบอุ่นส่งมาให้เธอ

“คือ...วิตตาชะ ชอบเตนะ”

คำพวกนั้นออกไปแล้วพร้อมกับการถอนหายใจของฉันเอง การกลั้นหายใจพูดมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะกว่าที่ฉันจะพูดออกไปมันยากเหลือแสน

“…”

“เราลองมาคบกันดูไหม?” รอยยิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง

“ได้สิครับ”

พระเจ้า!

มันง่ายอะไรปานนั้นกับการสารภาพรักครั้งแรก คำตอบของเตวิชนั้นแทบเอาร่างของฉันล่องลอยไปกับสายลมยามเช้ามันช่างเป็นวันที่แสนวิเศษเหลือเกิน

“จะ จริงนะ”

“จะสิเป็นแฟนกันแล้วนะครับวิตตา” มือใหญ่เข้ามาลูบศีรษะฉันเบาๆ “ตอนเที่ยงเตมารับทานข้าวด้วยนะครับ”

การทำงานในช่วงเช้านั้นมันเดินมาอย่างรวดเร็วเหลือเกินวันนี้โลกของฉันเปล่งประกายสีชมพูไปหมด รอยยิ้มที่เพื่อนในที่ทำงานต่างแซวอย่างไม่ขาดสายจนฉันแทบละลาย ฉันและเตวิชแยกย้ายกันทำคนละแผนกแต่ฉันก็ยังเห็นเขาอยู่ผ่านกระจกใสไกลๆ

“ยิ้มไม่หุบเลยนะวิตตา”

“เพกาอย่าแซวสิ” เพราะถึงเวลาเที่ยงแล้วฉันยังนั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อรอเตวิชแต่เพกาเพื่อนสนิทที่สุดในที่ทำงานก็ทักขึ้นก่อน “แล้ววิตตารู้จักเตวิชดีแล้วเหรอ?”

“เขาเป็นคนดีนะเพกา” ฉันตอบด้วยความมั่นใจ

“งั้นเหรอ เราไม่กวนละขอตัวไปทานข้าวกับสามีก่อนนะ”

เพกามีสามีเมื่อไหร่?

หรือว่ามีนานแล้วแต่ฉันตกข่าว?

ไอ้ประโยคพวกนี้มันยังอยู่ในหัวสมองฉันอยู่แต่ก็ช่างเถอะเธออาจจะมีเหตุไม่บอกใครก็เป็นได้ยังไงวันหนึ่งฉันก็ต้องรู้อยู่ดี การนั่งรอเตวิชลุล่วงเวลามาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วหรือว่าเขายังมีงานที่ทำไม่เสร็จ

จะไปหาเขาที่แผนกดีไหม?

สายตาสีดำมองไปยังกระจกใสที่ตอนนี้ไร้ผู้คนก่อนที่จะลุกขึ้นตัดสินใจเดินไปทันที

“ทำไมต้องไปคบกับยัยนั่น?”

เสียงนั่นทำเอาฉันชะงักปลายเท้าที่เดินอยู่ถึงยังไม่เห็นอีกฟากว่าใครเป็นคนพูดก็ตามแต่ มันคงเป็นเรื่องสำคัญพอสมควรหนักเอาการเลยทีเดียวเท่าที่รับรู้

เหมือนจับได้ว่าแฟนตัวเองคบกับคนอื่น

“…”

“ฉันถามนายอยู่นะเตวิช!”

เตวิชอย่างงั้นเหรอ...

แผนกนี้ยิ่งมีคนเดียว...

การที่มาได้ยินอะไรแบบบังเอิญมันไม่เท่ากับมาได้ยินชื่อนี้ หัวใจของฉันมันเต้นรัวมาขึ้นกว่าเดิมจนเรียกได้ว่าผิดปกติแล้วความชาวาบก็เริ่มเข้ามาเล่นงานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่อออฟฟิศนี้คนชื่อนี้ก็มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

“…”

“อย่าเงียบแบบนี้ เพถามก็ตอบมา!” เสียงแหลมเล็กตะคอกดังขึ้นอีกครั้ง

เพอย่างงั้นเหรอ…

เป็นครั้งที่สองที่เหมือนกับว่าใครมาเล่นตลก ผู้หญิงที่พูดนั้นชื่อเพทำไมมันถึงได้คล้ายคลึงกับคนรอบตัวฉันไปหมดแล้ว

เตวิช... เพกา...

ไม่ใช่มั้งโอ้ย ไม่คิดแล้วปวดหัว...

“ก็เล่นๆ”

น้ำเสียงสำเนียงแบบนี้ยิ่งเป็นเครื่องตอกย้ำชั้นดีว่าสิ่งที่ฉันคิดก่อนหน้านั้นมันอาจจะเป็นความจริง ก็ตอนที่ได้ยินเสียงจึงรีบก้าวเข้าไปแอบดูทันที

“ทั้งๆ ที่เตมีเพอยู่เนี่ยนะ!”

“ก็บอกว่าเล่นๆ ไงเพ” น้ำเสียงนุ่มเริ่มแข็งขึ้นแต่แขนแกร่งยังโอบตัวของเพกาเข้ามากอดไว้นิ่งๆ “อย่าคิดมาก”

ฟ้าถล่มดินทลายกับชีวิตของฉันแล้วในสิ่งที่ฉันเห็นนั้นมันยิ่งกว่าผู้ชายคนนั้นคือเตวิชส่วนผู้หญิงก็คือเพกา

ให้ตายสิ! สิ่งที่เกิดขึ้นตอนเช้านั่นมันเป็นแค่เรื่องเล่นๆ อย่างงั้นเหรอ ผู้ชายที่ฉันแอบรักแอบหลงความจริงสันดานเป็นแบบนี้

สันดานชั่ว!