รับจ้างร่านสวาท

พริมา กิ่งแก้ว เกิดในครอบครัวที่ยากจนข้นแค้น ชีวิตของหล่อนปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่เล็ก ในครอบครัวของหล่อนมีด้วยการห้าชีวิต แม่ พ่อ น้องสาวสองคน และยายอายุแปดสิบกว่า

ครอบครัวของหล่อนรับจ้างทำงานหาเช้ากินค่ำ ไม่เคยมีเงินเหลือเก็บ หากวันไหนไม่มีงาน ท้องของคนในบ้านก็จะต้องร้องหิวโหย

ทุกวันผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก แต่หล่อนก็ไม่เคยท้อแท้ แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ลุกขึ้นยืนได้ใหม่เสมอเมื่อคิดถึงคนในครอบครัว

แต่ความทุกข์ใหญ่ยิ่งที่เดินทางมาเยือนครอบครัวของหล่อนในยามนี้ มันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน หล่อนไม่อาจจะเข้มแข็งได้อย่างที่ใจต้องการ

“น้องหนู... เป็นเนื้องอกในสมองเหรอคะ”

หล่อนทวนคำพูดของหมอซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาจากไหนหนักไม่รู้ไหลพรากออกมาอาบแก้ม

“ต้องรีบผ่าตัดโดยเร็วที่สุด”

คำพูดของคุณหมอตอกย้ำให้หล่อนรับรู้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันคือความจริง

“เร็วที่สุดนี่คือ...”

“ถ้าผ่าตัดวันนี้ได้ก็ควรทำครับ”

“แต่... หนูคงมีเงินไม่พอ”

สีหน้าของคุณหมอเต็มไปด้วยความเห็นใจหล่อน “งั้นหมอจะเขียนใบส่งตัวไปให้โรงพยาบาลที่น้องสาวของหนูมีสิทธิ์รักษานะ”

คนฟังน้ำตาร่วง หัวใจหล่นลงไปกระแทกกับพื้นจนเจ็บระบม

โรงพยาบาลรัฐ... ต้องรอคิวถึงเมื่อไหร่กัน น้องสาวของหล่อนถึงจะได้ผ่าตัด

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

คุณหมอวัยกลางคนแต่หน้าตายังอ่อนเยาว์มากยิ้มให้อย่างมีเมตตา

“แต่ยังไงซะ น้องสาวของหนูก็ต้องรีบผ่าตัดนะ”

หล่อนทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น หยาดน้ำตายังคงไหลกลิ้งลงมาตามพวงแก้ม มือเล็กยกขึ้นประกบกันแล้วไหว้คู่สนทนา

“ขอบคุณคุณหมออีกครั้งค่ะ”

“เดี๋ยวหมอเขียนใบส่งตัวเสร็จแล้วจะให้พยาบาลเอาไปให้นะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินตามหลังนางพยาบาลออกไปจากห้องฟังผล ระหว่างทางเดินก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

“นั่งรอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวพยาบาลจะเตรียมเอกสารให้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ คุณพยาบาล”

หล่อนยกมือไหว้นางพยาบาลหน้าตาใจดี ก่อนจะรีบเดินไปหาแม่ที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้

“เป็นยังไงบ้างพิม”

แม่ของหล่อนเอ่ยถามทันที เมื่อเห็นหล่อน สีหน้าของท่านเต็มไปด้วยความเป็นกังวล ซึ่งหล่อนไม่อยากเห็นอาการแบบนี้ของแม่เลย

พริมาฝืนยิ้มบางๆ ซ่อนความเศร้าหมองเอาไว้แต่เพียงในอกอย่างยากลำบาก

“กิ่งเป็นเนื้องอกในสมองน่ะแม่”

แม่ของหล่อนได้ยินก็หน้าซีดเผือด

“เนื้องอกในสมอง?”

“ใช่จ้ะ แต่มันไม่มีอันตรายอะไรมากหรอกแม่ แค่ผ่าตัดก็หายแล้ว”

แม่ของหล่อนร้องไห้ออกมา หล่อนรีบคว้ามือแม่มาบีบเอาไว้

“แค่ผ่าตัด กิ่งก็จะหายแล้วแม่”

“แต่เราไม่มีเงิน แค่มาตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนนี่ก็ปาเข้าไปหลายหมื่นแล้ว แถมเงินเก็บของแกก็หมดแล้วด้วย แม่... แม่กลัว”

หล่อนฝืนยิ้ม กล้ำกลืนความเศร้าหมองลงไปในอกด้วยความยากลำบาก

“คุณหมอจะเขียนใบส่งตัวให้กิ่งจ้ะแม่ เราจะพากิ่งไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลรัฐ”

“แกก็รู้นี่ว่าโรงพยาบาลรัฐต้องรอคิวนานแค่ไหน”

ใช่ หล่อนรู้ แต่มันก็ต้องลองเสี่ยง

“แม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”

น้ำตาของแม่ทำให้หล่อนทุกข์ทรมานเหลือเกิน หากมีพรวิเศษสักข้อ หล่อนก็จะขอแค่เพียงความสุขของคนในครอบครัวเท่านั้น

“กิ่งจะต้องหายแม่”

แม่ของหล่อนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากนั่งร้องไห้เงียบๆ

“แม่จ๋า เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำแปบนะจ๊ะ เดี๋ยวมาจ้ะ”

พอแม่อนุญาตหล่อนก็รีบลุกขึ้นและเดินจากไปทันที น้ำตาไหลพรากออกมา เมื่อเดินออกมาไกลแล้ว หล่อนเสียใจและหวาดกลัวเหลือเกิน กลัวว่าน้องสาวจะจากไป

“พี่จะต้องทำทุกอย่าง... เพื่อช่วยกิ่ง...”