รักแอบอ่อย

โรงเรียนสาธิตวิทยาคม บรมมาอนุสรณ์สถาน

เสียงพูดคุยกันตรงมาหินอ่อนหน้าตึกเรียนดังขึ้นเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามาในกลุ่มเพื่อนสาวที่นั่งเม้าท์กันอยู่ ข้าวเม่า เด็กสายวิทย์ – คณิตตัวแม่แต่แอบแรด เข้ามายังกลุ่มเพื่อนสุดเลิฟที่แหกปากคุยกันอยู่กับหนุ่มหน้าตาดีอีกคน

“ข้าวเม่า วันนี้เลิกเรียนแล้วไปเดินเล่นที่สยามไหม”

“ได้จ้ะ”เฮ้ย! ตายแหละเย็นนี้นัดกับบ๋อมไว้จะไปดูหนัง

“เอก เราขอโทษนะเย็นนี้ต้องไปส่งขนมให้แม่คงไปไม่ได้ไว้วันอื่นเนอะ”เสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมท่าอ้อนแบบโมเอะที่หนุ่มในสต็อกของฉันพากันหลง

“อื้อ ก็ได้ จุ๊บ”

เอกก้มลงหอมแก้มข้าวเม่าโดยที่นางเองก็เอียงแก้มให้ก่อนจะเรียกเสียงโห่ของเพื่อนเธอในกลุ่มดังขึ้น เอกเป็นนักกีฬาฟุตบอล ขาวหล่อแบบอาตี๋แต่...เอกก็อ่ะนะ

เอกยื่นกระเป๋าให้ข้าวเม่าเสร็จก็เดินออกจากตรงนั้น แล้วฉันก็นั่งลงข้างๆ ขม

“แหมวันนี้อีกคนแล้วไอ่คนเมื่อวานแหละเอาไปไว้ไหนย่ะ ยัยข้าวเม่า!”ขมแซวเมื่อเห็นข้าวเม่าเริ่มควงผู้ชายแบบไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน ไม่รู้ว่ายัยเด็กเรียนของพวกหล่อนแอบไปโดนผู้ชายจีบตอนไหน หรืออาจจะเป็นไปจีบผู้ชายก่อนล่ะมั้ง

“เก็บไว้ในกรุก่อนสิ สวยๆ ก็ต้องเลือกบ้าง”

“ค่ะ! ยัยคนสวย คนงาม”

“ขอบคุณ เออว่าแต่กีฬาสีปีนี้พวกแกอยู่สีไหนกัน”

“ฉัน กับเปรี้ยวอยู่สีส้ม ขิงดอง และโมรา.อยู่สีแดง”ขมพูด

“ฉัน อ๊บอ๊บ และวิปครีมอยู่สีฟ้า”ลูกขวัญบอกต่อ

“เฮ้ย! นี่ฉันอยู่สีม่วงคนเดียวเหรอ”ข้าวเม่าโอดครวญที่ถูกทิ้งให้อยู่สีม่วงคนเดียวจะโทษไม่ได้ต้องโทษประธานกีฬาสีที่จับพวกเธอแยกคนละทาง

“ได้ข่าวว่าสีม่วงของแกมีนักกีฬาเด็ดๆ”ขมพูดแซวพร้อมหรี่ตามองปฏิกิริยาของข้าวเม่าที่จากแหกปากร้องโอดครวญเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นกรอกตาไปมา

“เหรอ แล้วยังไง”ยัยพวกนี้รู้ทันได้ยังไง ไม่น่ามาสนิทเป็นเพื่อนซี้เลยดูมองหน้ามองตาแต่ละคน อ๊าย ยัยเพื่อนบ้า!

“อย่ามาแอ๊บ ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่”

“อึ๋ย เข้าเรียนกันได้แล้วพวกแก...”พูดเสร็จข้าวเม่าก็รีบวิ่งขึ้นอาคารเรียนก่อนใครเพื่อนตามด้วยขิงดองที่วิ่งไล่กันมา

วันกีฬาสีประจำโรงเรียน…

เอ้าแหกปากเชียร์เร็วๆต้องเสียงดังอีกดังอีกดังอีก…

เสียงหัวหน้านำกลุ่มเชียร์ดังขึ้นให้ตระโกนเชียร์นักกีฬาตะโกนจนคอเสียงแหบเสียงแห้งขนาดนี้ยังไม่ดังอีกเหรอข้าวเม่าประชดในใจแต่ก็พยายามเดินหลบมุมเข้าไปในกลุ่มสีของตัวเอง

ข้าวเม่าเดินเข้าไปนั่งบนแสตนเชียร์หลังจากถูกรุ่นพี่เรียกให้ขึ้นไปเชียร์กีฬาท่ามกลางแสงแดดจ้ารุ่นพี่ร่างท้วมใหญ่เสียงแหลมก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“แกแย่แล้ววะแฮ่ก แฮ่ก”

“แย่อะไรยะ”

“น้องนักกีฬาที่จะลงแข่งวิ่งสามขาชิงหนีไปแล้วทั้งคู่เลย”

“เฮ้ย! ตายแหละแล้วจะเอาใครลงแข่ง”เสียงพูดคุยของทั้งสองดังขึ้นพร้อมกับเสียงเชียร์เงียบกริบลงอย่างไม่ได้นัดหมายแต่มีเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรยังส่งเสียงเชียร์อยู่

“ฮู่เล่~ ~ฮา..ฮะ”ข้าวเม่ายกบุ๋มๆค้างกลางอากาศเมื่อสายตาของรุ่นพี่หน้าโหดหันมองมาทางเธอแล้วจะหันกลับไปมองหน้ากันและกัน

“น้องชื่อข้าวเม่าบอมบอมเกิร์ลประจำโรงเรียนใช่ไหมจ๊ะ”

ไม่ใช่ค่ะ! พี่ป้ายชื่อติดอยู่นะคะยังจะถามอีก

“ค่ะข้าวเม่าเองมีเรื่องอะไรเหรอคะ”อ๊ายขอตบปากทีได้ไหมไม่น่าถามเลยยัยข้าวเม่า

“คือพอดีสีเราขาดคนวิ่งสามขาน้องพอจะลงแข่งให้พี่ได้ไหมนะคะพี่ขอ”แล้วรุ่นพี่คนนั้นก็ทำสายตาวิ้งๆกลับมาขอร้องหยุดเถอะ…!

ไม่ค่ะข้าวเม่าไม่ทำได้ไหมมันร้อนเหงื่อออกด้วย

“เอ่อ…คือว่า”สาวสวยเด่นใสหนึ่งในกลุ่มสีม่วงกำลังถูกกดดันจากเพื่อนๆในกลุ่มก่อนที่จะมีหัวหน้าสีตัวจริงเดินพาคนที่จะเข้าลงแข่งคู่กันกับข้าวเม่ามาพอดี

ออร่าความหล่อใสหน้าเนียนหล่อล้ำน่าขย้ำสุดๆแตะเข้าตาใสๆบ๊องแบ๊วของข้าวเม่าอย่างจัง หล่อ หน้าตาก็ดีทำไมถึงพลาดจากสายตาของเธอมาได้กันแผนการอ่อยเหยื่อจึงได้เริ่มต้นขึ้นฉับพลัน!!!

“ถ้าข้าวเม่าลงจะต้องแข่งคู่กับใครคะ”

เสียงอ่อนถามรุ่นพี่ตรงหน้าแต่สายตากลับมองไปยังชายชุดนักกีฬาบาสเกตบอลเสื้อผ้ามันแนบเนื้อยามที่เจ้าตัวยกเสื้อขึ้นมาเช็คเหงื่อโอ๊ย!ลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ซ่อนแอบอยู่ข้างในร่มผ้านั่นก็แทบทำเธอลมแทบจับเลือดกำเดาจะทะลักจนต้องกัดปากล่างเบาๆ

“คนเดียวกับที่น้องมองอยู่ค่ะ”