บทที่ 2 เบียร์ เน็ตฟลิกซ์ แล้วก็ผม

ดวงตาคู่สวยสอดส่องมองไปทั่วคลับ ลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่เป็นผู้หญิง และพวกเธอพร้อมจ่าย…คำถามคือที่แห่งนี้มีอะไรดีงั้นหรือ? ต่อให้บริการดีจริง แต่ก็สู้คลับของเธอไม่ได้

“ผมขอจิน” เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่อึกทึกครึกโครมเรียกร้องให้ซากูระต้องหันมอง แล้วเธอได้เห็นอาเธอร์ที่กำลังมองเธออยู่เช่นกัน

“…” เธอนิ่ง ต้องแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักเขา ต้องทำเหมือนว่าแค่มาเที่ยวเท่านั้น

“แล้วก็ขอเตกิล่าให้เธอ…” เป็นอาเธอร์ที่เปิดเกม เขาสั่งเหล้าให้ซากูระทั้งๆที่ยังไม่เอ่ยคำทักทายเสียด้วยซ้ำ

“ให้ฉันเหรอ?” และเขาทำให้เธอประหลาดใจ

“ครับ…ให้คุณ ลูกค้าใหม่ของคลับเรา”

“หืม? รู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นลูกค้าใหม่…”

“เพราะผมเพิ่งเคยเห็นคุณที่นี่” เพียงไม่กี่ประโยค อาเธอร์ก็ได้รู้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้ารู้จักเขา สังเกตง่ายๆตรงที่เธอไม่แปลกใจที่เขาใช้คำว่า ‘คลับเรา’ ซึ่งมีเพียงเจ้าของหรือพนักงานเท่านั้นที่ใช้คำนี้

“พูดเหมือนว่าคุณจำหน้าทุกคนที่มาที่นี่ได้อย่างนั้นแหละ” ส่วนซากูระ เธอมองว่าอาเธอร์ก็เป็นเพียงไอ้ผู้ชายเจ้าชู้ที่เข้ามาขายขนมจีบเธอ

“จำไม่ได้ครับ…แต่คุณโดดเด่นมากและผมไม่เคยเจอคุณที่นี่ ถึงได้บอกว่าคุณเป็นลูกค้าใหม่”

“โอเคค่ะ ยอมรับก็ได้ว่าฉันเป็นลูกค้าใหม่” ซากูระเผยรอยยิ้ม แผนหนึ่งได้บรรเจิดขึ้นมาในหัว เขาคนนี้ดูสนใจเธอ…ทำไมเธอไม่ยั่วเขาสักหน่อยล่ะ ทำให้เขาหน้ามืด ทำให้หลงเธอหัวปักหัวปำ จากนั้นก็พักทุกอย่างให้ราบคาบ

“แล้วจะมาเป็นลูกค้าประจำไหม?”

“อืม…อันนี้ต้องขอคิดดูก่อน ถ้าที่นี่มีอะไรที่ดึงดูดฉันได้…ฉันมาอีกแน่นอน”

“ผมมั่นใจว่าคุณจะต้องมาอีกแน่”

“งั้นเหรอคะ? แล้วอะไรที่ทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้นล่ะ?”

“ตัวผมมั้ง…”

“…” เขาหล่อ แต่ก็เป็นพวกมั่นหน้า คงลากผู้หญิงขึ้นเตียงจนชิน สาวๆคงติดตรึม ถึงได้มั่นอกมั่นใจว่าเธอจะติดเขา นี่คือสิ่งที่ซากูระคิดอยู่ในหัว

“คุณมาคนเดียว…ปกติเที่ยวคนเดียวเหรอ?”

“ปกติฉันไม่เที่ยวค่ะ วันนี้…ไม่รู้อะไรดลใจ ถึงได้ออกมาเที่ยวคนเดียว”

“แล้วจะกลับคนเดียวด้วยไหม?” อาเธอร์…ถึงจะดูสุขุมนุ่มลึกและดูอบอุ่น แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่สนใจในผู้หญิงไม่ต่างไปจากผู้ชายทั่วไป แต่ในเมื่อเขาไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน คำว่า ‘เจ้าชู้’ จึงใช้กับเขาไม่ได้

“กลับกับคุณได้ไหมล่ะ?” และในเมื่อเขาหยอดมา ซากูระก็แค่หยอดกลับ

“กลับห้องผมนะ”

“ห้องคุณมีอะไรน่าสนใจเหรอ?”

“เบียร์ เน็ตฟลิกซ์ แล้วก็ผม”

“บอกว่ามีแค่คุณ…ฉันก็ไปแล้วค่ะ”

เธอและเขาสบตากัน ต่างคนต่างยิ้ม ทำเหมือนพูดทีเล่นทีจริง มันใช่สำหรับซากูระ เธอแค่ทำหมาหยอกไก่ใส่เขา ผิดกับอาเธอร์…เขาพูดจริงๆ เขาไม่ใช่พวกพูดจาเล่นๆไปส่งๆ ถ้าบอกว่าจะเอาคือเอา ถ้าชวนเธอกลับห้อง…แสดงว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ

“ผมเดาว่าคุณไม่ได้ทำงานประจำ” เวลาผ่านไปพักใหญ่ ชายหนุ่มและหญิงสาวพูดคุยกันอย่างถูกคอ จากดื่มเพียงแก้วสองแก้ว ก็กลายเป็นหกเจ็ดแก้ว และซากูระที่แม้จะเป็นผู้บริหารคลับแต่เธอก็ไม่ได้ดื่มบ่อย แล้วตอนนี้ก็เริ่มเมา

“ค่ะ ฉันไม่ได้ทำงานประจำหรอก ลองเดาอีกสิว่าฉันทำงานอะไร”

“อืม…นางแบบ?” เขาแกล้งพูด

“ฉันเหมือนนางแบบเหรอ?”

“ที่จริงเหมือนนางเอกละครมากกว่า แต่ผมคุ้นเคยกับวงการละคร ไม่เคยเห็นคุณ…เลยเดาว่าไม่ใช่”

“เดี๋ยวนะถ้าคุณบอกว่าฉันเหมือนนางเอกละคร…งั้นคาแรกเตอร์ฉันเป็นแบบไหนเหรอ?”

“เซ็กซี่แต่น่ารัก” เขาชมเธอ

“…” และมันทำให้เธอยิ้มออกมา

“ตกลงว่าคุณทำงานอะไรครับ?”

“นักลงทุนค่ะ ฉันแค่…ลงทุนกับอะไรที่คิดว่ามันต้องได้กำไรแน่ๆ” เธอเริ่มแล้ว เริ่มเข้าแผนการของเธอ

“งั้นคุณต้องลงทุนกับผมนะ เพราะคุณได้กำไรแน่ๆ”

“ฮะๆๆๆ แต่ฉันจะลงทุนกับคนที่ไม่รู้จักชื่อได้ยังไง?”

“อาเธอร์ครับ” เขาแนะนำตัวเอง หลังจากที่คุยกับเธอมาร่วมชั่วโมง

“ซากูระค่ะ”

“ผมเคยได้ยินว่าห้ามเด็ดซากูระ…”

“ที่จริงเราก็ไม่ควรเด็ดดอกไม้ดอกไหนเลยไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วถ้าผมอยากดมกลิ่นของมันล่ะ? ไม่เด็ดมาดมแล้วจะต้องทำยังไง?” ทั้งสายตา ทั้งน้ำเสียง อาเธอร์กำลังแฝงความหมายมากมายอยู่ในนั้น

“แค่เข้ามาใกล้ๆ ไม่ต้องสัมผัส…ก็ได้กลิ่นแล้วล่ะ”

“แบบนี้เหรอ?” ไม่เพียงถาม แต่เขากระทำ…โน้มตัวเข้าใกล้เธอ ยื่นใบหน้าหล่อเหลาไปใกล้ซอกคอ แล้วสูดดมความหอมหวาน ก่อนจะถอยออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“หอมอย่างที่คิดไว้ไหม?”

“หอมกว่าที่คิดครับ”

“อยากรู้แล้วสิว่าเบียร์ที่ห้องคุณจะอร่อยกว่าเบียร์ที่นี่ไหม” มันเป็นการเชื้อเชิญ

“มีของที่อร่อยกว่าเบียร์อีก” และเขาก็รู้ดี ซึ่งอยากรู้เช่นกันว่าเธอคนนี้จะมาไม้ไหน จบคำนั้นเขาก็ลุกจากบาร์ ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้เธอรู้ว่าคืนนี้จุดหมายปลายทางก็คือห้องของเขา