รักแรก... แสงสุดท้าย

"ตาต่อ เป็นยังไงบ้างลูก"

คนเป็นแม่ส่งเสียงเรียกลูกชายวัยสิบเอ็ดปีมาแต่ไกล ขณะที่เดินเข้ามาภายในร้านคาเฟ่เล็กๆ ข้างโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง พร้อมกับสามีใหม่ที่ตรัยคุณมองว่าเป็นต้นเหตุทำให้พ่อและแม่ของเขาหย่าร้างกัน

"ผม... สบายดีครับ"

เด็กชายตอบคำถามของแม่บังเกิดเกล้าเสียงเบา ขณะจับจ้องไปยังสามีใหม่ของผู้เป็นแม่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามส่งยิ้มมาให้เขาก็ตาม

"ต่อ ทำไมไปมองไมเคิลเขาแบบนั้นล่ะลูก เป็นเด็กเป็นเล็กต้องรู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ จำที่แม่สอนไม่ได้แล้วหรอ" ยลดาตำหนิลูกชาย ก่อนจะยกแม่อดีตสามีขึ้นมาอ้างหน้าตาเฉย "เดี๋ยวคุณย่าของลูกก็ได้โทรมาหาเรื่องด่าแม่อีกจนได้"

"คุณย่าเคยโทรมาว่าแม่ด้วยหรอครับ" ตรัยคุณถาม

"โอ๊ยย โทรมาด่าแม่ออกบ่อยไป ไม่อย่างนั้นแม่จะหอบผ้าหอบผ่อนออกมาจากบ้านนั้น แล้วหย่าขาดกันกับพ่อของลูกหรอ"

"ไม่ใช่เพราะเขาหรอครับ" เด็กชายถามย้ำพร้อมทั้งพยักพเยิดไปทางผู้ชายคนใหม่ของยลดา ที่น่าจะไม่ค่อยเข้าใจภาษาไทยสักเท่าไหร่

"เกี่ยวกันที่ไหนล่ะลูก ไมเคิลเขาดีกับแม่มาก เอาไว้ว่างๆ แม่จะให้เขากับลูกได้มาทำความรู้จักกันดีไหม"

"ไม่ดีครับ" ตรัยคุณตอบแบบต้องเสียเวลาคิด

"ตาต่อ" คนเป็นส่งเสียงเอ็ด ก่อนจะกะพริบตาไล่แรงโทสะออกไป แล้วถามถึงความเป็นอยู่ในบ้านของลูกชาย "แล้วที่บ้านนั้นเขาดูแลลูกดีหรือเปล่า ไม่ได้ยกลูกนังเมียน้อยมาเทียบกับลูกหรอกใช่ไหม"

"ครับ ผมกับเตต่างคนต่างอยู่"

"ดีแล้วล่ะ อย่าได้ไปยุ่งเกี่ยวกับมันเชียว เพราะว่ามันจะมาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของลูกไป"

ยลดาพยายามกรอกข้อความให้ร้ายคนบ้านลียวัฒน์ใส่สมองของลูกชายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเธออยากให้เขาได้ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านหลังนั้นมาครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

"แล้วแม่จะอยู่ที่ไทยอีกนานไหมครับ"

"ทำไมหรอ"

"ผมอยากให้แม่อยู่อวยพรวันเกิดให้ผมก่อน" ตรัยคุณบอกความต้องการของตน และไม่ได้ร้องขอของขวัญราคาแพงจากผู้เป็นแม่เหมือนกันเด็กคนอื่นๆ

"เอาไว้แม่กลับไปดูตารางงานก่อน แล้วจะโทรบอกลูกอีกทีก็แล้วกันนะ ธุรกิจของแม่ที่นู่นพึ่งเริ่มทำได้ไม่นาน ช่วงนี้แม่ไม่ค่อยอยากเสียเวลาบินไปบินมาน่ะ"

"ครับ" เด็กชายตอบรับอย่างมีหวัง

ยลดาระบายรอยยิ้มกว้างและยื่นมือออกไปลูบศีรษะทุยของลูกชายที่เชื่อฟังเธอไปเสียทุกอย่างด้วยความเอ็นดู

"ไว้แม่จะซื้อหุ่นยนต์มาฝากดีไหม"

"ไม่เป็นไรครับ แค่แม่กลับมาร่วมงานวันเกิดของผมได้ก็พอแล้ว" ตรัยคุณบอกความต้องการของตนอย่างใสซื่อ ทว่านั่นกลับทำให้คนฟังหงุดหงิด

"ตาต่อ แม่ต้องทำงานนะ"

"รู้แล้วครับ" ตรัยคุณตอบรับเสียงเบา

"เอาล่ะๆ แม่จะพยายามเคลียร์งานให้เสร็จก่อนวันเกิดของลูกก็แล้วกัน" ยลดาบอกปัดอย่างตัดรำคาญ แล้วกวักมือเรียกบริกรให้เข้ามารับออร์เดอร์ของตน