แค้นที่ 7 ขุมนรก

หลังจากระบายอารมณ์กับหญิงสาวจนเป็นที่พึงพอใจแล้ว ศิลาก็ทิ้งเธอเอาไว้แบบนั้นอย่างไม่คิดจะไยดี ความเงียบเข้าครอบงำห้องมืดอีกครั้ง ความน่ากลัวของมันในตอนแรกไม่ได้ทำเจนิสหวาดหวั่นอีกต่อไป ถ้าให้เลือกหญิงสาวก็คงต้องตอบว่า ตนเลือกอยู่ในนี้ลำพังยังจะดีเสียกว่ามีคนเอาแต่ใจแบบศิลามาอยู่ด้วย

 หญิงสาวพ่นลมหายใจเหนื่อยหน่ายกับชีวิตออกมา ความอ่อนล้าที่ถูกกระทำขับให้เธอล้มตัวลงนอนกับพื้นแข็งโดยไม่คิดรังเกียจเหมือนตอนแรก คนงามอดนึกหวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองในช่วงนี้ไม่ได้ เหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในกับเธอมีอายุครบยี่สิบห้าปีพอดี

 'อาถรรพ์วัยเบญจเพส'

คำนี้เจนิสไม่เคยเชื่อว่ามีอยู่จริง ยี่สิบห้าปีก็แค่ช่วงวัยที่ทุกคนต้องผ่านพ้นไปทั้งนั้น โชคร้าย อุบัติเหตุ ที่มักเกิดขึ้นกับคนอายุนี้คือเรื่องบังเอิญทั้งนั้น ทว่าเมื่อได้มาเจอกับตัวเองแบบนี้สาวน้อยขอยกมือสุดแขนแล้วตะโกนก้องว่า 'เชื่อแล้ว เชื่อหมดใจ'

 "อีตา ผอ. นั่นทำไมถึงได้จ้องมาทำร้ายเรานักนะ ไม่เห็นรู้เลยสักนิดว่าไปทำอะไรให้ตอนไหน"

หญิงสาวในวัยเบญจเพสรำพึงออกมากับตัวเองเพราะยังไม่หายข้องใจกับเรื่องนี้ ความเครียด กรุ่นโกรธ รังเกียจ คือความรู้สึกที่เจนิสรับรู้ได้จากเขา 

 'มันไม่เคยเกิดขึ้นหรอก ไอ้อะไรแบบนี้น่ะ แต่สำหรับเธอมันสมควรโดน!'

เสียงของศิลายังคงก้องอยู่ในหัวของเจนิสเมื่อหวนนึกถึงคำที่เขาเคยพูดใส่หน้าเธอไว้ ความสงสัยจากคำถามที่ว่าทำไมๆ ก้องในหัวของหญิงสาว ก่อนมันจะเลือนหายไปพร้อมลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่หลับไปจากความอ่อนล้า

 "ทำหน้าแบบนั้นทำไม! เธอไม่มีสิทธิ์สงสัยในการเข้ามาของฉัน เข้าใจไหม!"

เสียงทรงอำนาจตะเบ็งใส่เช่นเคยเมื่อเธอทำหน้าสงสัยยามเห็นเขาเข้ามา ท่าทีราวกับพร้อมหาเรื่องเธอตลอดเวลาทำเอาหญิงสาวแอบพ่นลมหายใจเบื่อหน่ายอย่างช่วยไม่ได้ 

 "ลุกขึ้น!"

เสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งพลางกระชากแขนเธอเต็มแรงจนหญิงสาวรู้สึกได้ ทั้งยังลากตัวเธอไปด้วยกันราวกับกำลังลากจูงสุนัขตัวหนึ่ง นั่นทำเอาเจนิสเริ่มหมดความอดทน

 "นี่! เจ็บนะ ถึงฉันจะเป็นนักโทษ ก็ช่วยลดความกักขฬะลงหน่อยไม่ได้รึไง ทำตัวให้สมกับตำแหน่งเองหน่อยไม่ได้รึไง!" 

 "ได้! แต่มันไม่ควรใช้กับผู้หญิงแพศยาแบบเธอ! แล้วก็เงียบปากไปเลย อย่าปีกกล้ามาเถียงฉัน" 

 "ทำไมจะทำไมได้ นี่ปากฉัน!"

ศิลาขบกรามแน่นกับท่าทีของเธอก่อนจะทำเป็นขยับเข้าหาแววตาวาวโรจน์ จนเจนิสถอยกรูดอย่างนึกหวั่นความบ้าดีเดือดของเขา

 "อยากโดนจับกดอีกรึไง ถึงไม่มีอารมณ์ แต่ฉันก็ส่งให้คนอื่นทำแทนได้นะบอกไว้ก่อน!"

เธอรู้ว่าเขาสามารถทำได้จริงๆ จึงยอมให้เขาลากไปด้วยแบบนั้น แสงสว่างจากปกติภายน้องห้องมืดที่เธออาศัยอยู่หลายวันเจิดจ้าเหลือเกินในความรู้สึก จนต้องหลับตาลงทำเอาร่างแน่งน้อยเผลอไปชนเข้ากับแผ่นหลังของคนด้านหน้า

 "นี่! มาชนฉันทำไม เสนียดติดหมด!"

เสียงราวรังเกียจเธอเสียเต็มประดาเอ่ยตวาดมา ทำนักโทษสาวหมั่นไส้ขึ้นในใจ

 'รังเกียจ แต่เวลาเอานี่กระแทกไม่หยุด!'

ก็ได้แค่คิดเท่านั้นด้วยว่าไม่กล้าพอจะเอ่ยให้ได้ยิน เลยเลือกถามคนที่ลากเธอไปเรื่อยๆ 

 "ตกลงจะพาฉันไปไหนคะ" 

 "ห้องประหาร"

เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่ช่างสร้างความหวาดหวั่นเหลือเกินแก่เจนิส สาวน้อยวัยอาถรรพ์ทรุดลงนั่งกับพื้น พลางเกาะคว้าสิ่งที่พอจะหาได้เป็นที่ยึดตัว

 "กลัวเหรอ! แล้วทำไมตอนลงมือไม่คิดล่ะ!" 

 "ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ! อีกอย่างคดีก็ยังไม่ถึงที่สุดเลย แล้วคุณจะพาฉันไปรับโทษได้ไง!" 

 "ส่งเธอเข้าห้องมืดได้ ฉันยังทำมาแล้วเลย กับเรื่องแค่นี้" 

 "คุณแค้นอะไรฉันนักหนา! ถึงได้อยากให้ฉันตายนัก!"

เขายังไม่ได้เอ่ยออกมาในนาทีนั้น ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งในระดับเดียวกันกับเธอ ก่อนจะส่งรอยยิ้มแรกมาให้ รอยยิ้มที่ชวนขนลุกมากกว่าอบอุ่น

 "เจนิส..."

ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกพลางทาบมือใหญ่ไปที่แก้มของเธอแผ่วเบาเหมือนจะอ่อนโยน

ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนมาเป็นบีบแก้มทั้งสองข้างอย่างแรงในเวลาเสี้ยวนาทีต่อมา ใบหน้าของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ร้ายที่จ้องจะฉีกเนื้อเธอเสียอย่างนั้น

 "อย่ามาทำเป็นถามในสิ่งที่แกรู้ดี!"

คนถูกตวาดตัวสั่นเทิ้มด้วยเกรงว่าเขาจะทำมันจริงๆ ในความรู้สึกของเจนิสสิ่งที่เขาทำกับเธอถึงแม้มันจะเหมือนสัตว์ร้าย ทว่ามันกลับไม่น่ากลัวเท่าคำว่าเขาจะพาเธอไปหาความตายเลยสักนิด ความกลัวที่มันเกาะกินใจอยู่เป็นภาพที่ทำให้ศิลาพึงพอใจจนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 "เลิกร้องได้แล้วรำคาญ ฉันยังไม่ให้ตายง่ายๆ หรอก" เขาว่าเสียงกลั้วขำพลางพาตัวเธอไปอีก จนกระทั่งถึงห้องหนึ่ง 

 "คุณจะให้ฉันพักห้องนี้เหรอคะ"

น้ำเสียงราบเรียบของนักโทษสาวดังแว่วขึ้น สายตามองห้องตรงหน้าด้วยความรู้สึกเฉยชา ห้องที่ใหญ่กว่าคุกมืดมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดีเด่อะไรถึงเพียงนั้น จะต่างกันก็ตรงที่มีที่นอนเล็กๆ ให้กับแสงสว่างดั่งปกติเท่านั้น 

 "หรืออยากกลับไปอยู่คุกมืดอีก"

 "ฉันอยู่ไหนมันก็ไม่ต่างกันมั้ง ยังไงคุณก็ทำให้มันเป็นนรกสำหรับฉันอยู่ดี"

 "รู้ก็ดี จริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอออกจากห้องนั้นหรอกนะ แต่บังเอิญเวลาจะเอาเธอแต่ละทีมัน...ยากชิบ"

ใบหน้าขาวนวลแดงระเรื่อขึ้นทันทีกับคำพูดที่ไร้อายของเขา ทว่าน้ำเสียงเรียบราวไม่ยินดียินร้ายกับเอ่ยถามไปอีก แม้จะรู้คำตอบดีก็ตาม

 "นะ...นี่คุณจะยังทำแบบนั้นกับฉันอีกงั้นเหรอ"

 "เอาเธอน่ะเหรอ แน่นอนสิ! หรืออยากบริการคนอื่นนอกจากฉันล่ะ จริงๆ แล้วก็แค่อยากให้ทั้งแกกับไอ้สารเลวนั่น ตายทั้งเป็นเวลาที่เห็นคนของมันกำลังโดนผู้ชายคนอื่นเอา!" 

 "มีเรื่องอยากพูดแค่นี้ใช่มั้ย"

เธอว่าอย่างปลงตกแล้วเดินอย่างทุลักทุเลเพราะเครื่องพันธนาการไปยังที่นอนเล็กและกลิ่นของมันไม่ได้ทำให้น่านอนนัก 

'ก็ยังดีกว่าคุกมืดแหละว่ะเจน'

เธอบอกกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนทำเหมือนไม่คิดจะสนใจเขาอีก นั่นทำให้ศิลาขบกรามแน่นกับท่าทีของเธอ ครั้นจะสั่งสอนคนอวดดีตรงหน้าให้รู้ซึ้งถึงสถานะของตัวเองก็ต้องปัดไปก่อน เพราะมีงานด่วนที่ต้องไปทำ เสือร้ายแบบเขาจึงจำต้องทิ้งเหยื่ออันแสนโอชะนี้ไว้ก่อน...เพื่อรอเวลาจับกินวันหลัง

 "เหอะ พักผ่อนแล้วก็ตื่นมาเจอนรกอีกนะ ยัยเด็กแพศยา"