ตอนที่ 7 ไร้ความปรานี

EP07

.

.

.

หลายชั่วโมงต่อมา…

ตั่บ!ตั่บ!ตั่บ!ตั่บ!…

ตับบ!!ตั่บบ!!ตั่บบ!!...

“อื้อ…อ๊า…อ๊า…กรี๊ด!”

“ซี๊ด!”

พรวด!!ร่างหนาเกร็งกระตุกปลดปล่อยของเลวร้อนดั่งลาวาใส่ช่องทางรักคับแคบครั้งแล้วครั้งเล่า เกมรักบทโหดจึงสิ้นสุดลงในช่วงเวลาเกือบมืดของวันเดียวกัน เพิร์ธที่จัดหนักอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนทิ้งตัวทับแผ่นหลังเนียนที่ฟุบหน้าเข้ากับหมอนใบโต ตามเนื้อตัวขาวเนียนมันวาว…

ฟอด!

“อื้มส์…เธอเป็นคนแรกเลยรู้มั้ยที่ทำฉันเพลียขนาดนี้”

“พะ…พอแล้ว ปล่อยหนูกลับบ้านสักที”

“แรงจะพูดยังไม่มี คิดว่าฉันจะเอาต่อรึไง เดี๋ยวได้ตายก่อนก็ไม่สนุกสิ…”

“…”

กระถินไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป เธอปิดเปลือกตาลงตามเรียวขาเหนียวเหนาะหนะจนน่าเกลียด คราบนํ้ากามเจือปนเลือดสีแดงสดที่ถูกกระแทกอย่างป่าเถื่อนไหลเปื้อนที่นอน ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยดูดฟกช้ำจากฝีมือของคนบ้าเซ็กส์...

พรึบ!

“แดกยาคุมด้วยหละฉันแตกในทุกรอบ เผื่อลืม”

“เดี๋ยวหนูกิน”

“นอนตายเป็นผักเน่าอยู่ได้ ลุกออกจากเตียงแล้วไปอาบนํ้าเธอต้องกลับไปเก็บเสื้อผ้าแล้วกลับพร้อมฉัน…”

“หนูเพลียอยู่…”

“งั้นฉันอาบให้”

“อื้อ…ไปแล้ว”

กระถินงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง ใบหน้าซีดเผือดเพราะเสียแรงมาก ตัวระบมไปหมด เพิร์ธที่นั่งสูบบุหรี่มองอยู่มองด้วยสายตาเย้ยหยันแล้วพ้นควันบุหรี่ออกจับจ้องมองการกระทำของเด็กสาว…

.

.

.

-กระถิน-

“กระถิน…ไปไหนมา?”

“หนู…ไปจัดการเรื่องเรียนมานิดหน่อยค่ะ”

“เดี๋ยว แล้วนี่ไปโดนอะไร เจ็บท้องหรอทำไมเดินแบบนั้น”

“เราเข้าไปคุยกันในบ้านกันดีกว่าค่ะ หนูมีเรื่องจะบอกพี่เอมกับยายด้วย” ฉันฉีกยิ้มให้พี่เอมแล้วเดินกุมหน้าท้องเข้ามาในร้านที่เงียบเหงา หลังจากโดนรังแกจากคนใจโหดมาหลายชั่วโมงฉันก็ต้องรีบพาตัวเองกลับมาบ้านเพื่อมาเก็บของเตรียมกลับกรุงเทพพร้อมกับเขาคืนนี้…

“ทำไมหน้าซีดๆ ฮึลูก”

“หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะยาย”

“ไม่สบายยังไงบอกยายนะ จะได้ไปหาหมอ”

“หนูสบายดีค่ะ หนูแค่มีเรื่องกะทันหันมาบอกยายกับพี่เอม”

พูดจบฉันก็ทิ้งตัวนั่วลงบนพื้นแล้วเข้าไปสวมกอดยายก่อนจะซุกหน้าเข้าที่อกอุ่น ที่จริงแล้วเหลืออีกไม่กี่สัปดาห์จึงจะเปิดเรียนแต่เขาบังคับให้ฉันกลับไปด้วย แล้วยังไง มันไม่มีทางเลือกเลยต้องโกหกยายกับพี่เอมด้วยความรู้สึกผิด…

“เรื่องอะไรหรอกระถิน ร้ายแรงรึเปล่า”

“ไม่ใช่ค่ะ ทางมหาลัยเขานัดนักศึกษาปีหนึ่งไปปฐมนิเทศก่อนเปิดเรียนล่วงหน้าสองสัปดาห์หนูก็เลยต้องรีบเดินทางไปกรุงเทพคืนนี้…”

“ไปพรุ่งนี้ไม่ได้หรอลูก มันมืดแล้วนะ แล้วจะไปยังไงยายเป็นห่วง”

“ยายไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ หนูโตแล้ว ไว้วันหยุดหนูจะกลับมาเยี่ยมยายกับพี่เอมบ่อยๆ”

“แล้วเรื่องเงินละกระถิน มีพอรึเปล่า ทำไมเขาพึ่งแจ้งกันล่ะ”

“หนูไม่ได้ตามข่าวเองค่ะ อย่าโทษทางมหาลัยเลย”

“กระถินพอมีเงินเก็บอยู่ไหม ยายพอมีอยู่บ้างเอาของยายไปก่อนนะ…”

“เก็บไว้เถอะนะคะ หนูมีเงินเก็บพอใช้อยู่ ไปอยู่ที่นู่นจะหางานทำไปด้วย…” ยายกับพี่เอมมองหน้ากันด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนที่มือของยายจะเลื่อนมานาบลงที่ศีรษะฉันแล้วลูบเบาๆ ที่ฉันไม่อยากรบกวนเงินยายเพราะทั้งสองคนก็ไม่ค่อยมีรายได้อะไร ไหนจะค่าใช้จ่ายจิปาถะอื่นๆ อีก ฉันสอบได้ทุนก็จริงแต่มันก็แค่เล่าเรียนเท่านั้นส่วนค่าห้องค่ากินและอะไรอีกมากมายฉันก็ต้องจ่ายเอง…

“เดี๋ยวรถจะหมดรอบก่อน หนูต้องไปถึงก่อนจะดึก เพราะต้องหาที่พัก หนูขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ…”

“เดี๋ยวพี่ไปเก็บช่วย…”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เอม รออยู่กับยายนะคะ เดี๋ยวหนูออกมาหา”

“…” สิ้นเสียงฉันก็ลุกจากแป้นไม้แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องเล็กๆ ของตัวเองด้วยความเร่งรีบ หากพี่เอมรู้ละก็ว่าเขามารอหน้าซอยความปลอดภัยของเธอคงจบลงแน่ๆ ฉันต้องรีบไปหา ก่อนที่เขาจะหงุดหงิดขึ้นมาซะก่อน พอเก็บของเสร็จก็เข้ามาในห้องของพี่เอมและค้นหารูปคู่ของฉันกับพี่สาว…

เคล้ง!

“คนยิ่งรีบๆ”

มือฉันปัดโดนกล่องเข็มตก เลยต้องก้มเก็บมันขึ้นมา ทวามันกลับกลิ้งเข้าไปใต้เตียง ฉันเลยต้องสอดมือเข้าไปใต้เตียงแล้วคลำหาด้วยความระมัดระวัง แต่แล้วมือกับโดนอะไรบางอย่างเป็นแผ่นบาง จึงหยิบมันออกมาดู ปรากฏเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่งค่อนข้างหน้าตาดี…แต่ฉันไม่เคยรู้จักเขาเลยแฮะ

“ยังไม่เสร็จอีกหรอ…”

“เสร็จแล้วค่ะ”

“รูปใครหรอคะพี่เอม”

“…เพื่อนเก่าจ้ะ ตอนเรียนอยู่กรุงเทพ พี่หาตั้งนานกระถินหาเจออยู่ไหนหรอ”

“มันตกอยู่ใต้เตียงค่ะ”

“งั้นพี่ขอคืนนะ”

“หนูรอข้างนอกนะคะ” ฉันยื่นรูปผู้ชายคนนั้นคืนพี่เอมโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมันนัก เรียวขาก้าวเดินออกมาจากห้องของเธอแล้วเข้าไปสวมกอดยาย

ฟอด!

“หนูต้องไปแล้วนะคะ ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ”

“…ถ้าถึงกรุงเทพโทรมาหายายด้วยนะ กระถินดูเหนื่อยๆ พักผ่อนเยอะๆ ด้วยล่ะ”

“ค่ะยาย หนูไปก่อนนะคะพี่เอม”

“โชคดีนะ ไม่ต้องห่วงพี่กับยาย ตั้งใจเรียนให้มากๆ”

“พี่ต้องบอกเรื่องนี้ให้ยายรู้นะ อย่าพึ่งทิ้งหนูไปไหน ให้หนูกลับมาอยู่กับพี่ก่อน…”

“คนเรามันเลือกเวลาไปไม่ได้หรอกกระถิน…”

“ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้มีความสุขมากๆ นะคะ แล้วหนูจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ”

“รีบไปเถอะจ้ะ” ฉันกับพี่เอมจับมือกันด้วยความรู้สึกหดหู่นํ้าเสียงเริ่มสั่นคลอนขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่อยากทิ้งทั้งสองคนไปเลยสักนิด อยากสละสิทธิ์ที่สอบได้แต่พี่เอมกับยายก็ไม่ยอม พวกเขาเป็นห่วงอนาคต ฉันเลยต้องเรียนเพื่อความสบายใจของคนที่รักทั้งสองและเพื่ออนาคตของตัวเองด้วย…

-END-

กระถินเดินออกจากบ้านตามซอยเล็กๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดวงตากลมโตที่เคลือบไปด้วยหยาดนํ้าสีใสหันกลับไปมองบ้านหลังเล็กที่ครั้งหนึ่งเคยมีความสุขมากๆ การเดินทางครั้งนี้เหมือนเธอกำลังออกไปอยู่ในโลกที่โตคนเดียวไม่รู้จักกับใครสักคน…

“เสียใจขนาดนั้นเลยหรอ แค่ออกมาท่องโลกความโหดร้ายกับฉันเอง…”

“…”

“หึ น่าสมเพชดีนะ”

“คุณไม่เคยต้องจากคนที่รักในครอบครัวไป คุณไม่เข้าใจหรอกค่ะ”

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เคยจาก สิ่งที่เธอกำลังเจออยู่ไม่ได้ครึ่งของฉันเลยด้วยซ้ำ”

“อื้อ!!” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน แล้วคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อจนร่างเล็กกระตุกตามแรงกระชากรุนแรง นํ้าตาหยดแหมะลงบนตักทั้งที่พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาให้คนข้างกายคอยยิ้มเย้ย…

“ฉันถามว่ารู้ได้ยังไง!!”

“อึก…”

กระถินเม้มปากเข้าหากันแน่น เธอเข้าใจดีว่าหลังจากที่พ่อของชายหนุ่มเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย ชะเอมก็ขอเลิกด้วยเหตุผลอื่นทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานที่ต้องเสียทั้งพ่อและคนรักไป จึงเกิดเป็นความแค้นที่สะสมเมื่อชะเอมหนีกลับบ้านเกิดและมีแฟนใหม่ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มกำลังทำมันก็ไม่ถูกต้อง…

“เอาล่ะ ฉันยังไม่อยากพลั้งมือฆ่าเธอตอนนี้ เอาเป็นว่าเธอต้องมีชีวิตอยู่ก่อน แล้วค่อยตาย…” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นพยักหน้าบอกตัวเอง เขากำลังควบคุมอารมณ์ที่กำลังลุกโชนไปด้วยความเจ็บปวดเอาไว้ มือหนาผลักร่างของกระถินออกแล้วทุบมือลงที่พวงมาลัยแทน…

.

.

กรุงเทพ…

หลังจากที่ลงเครื่องเพิร์ธก็พากระถินมายังบ้านพักหลังเก่าที่ทรุดโทรมและเต็มไปด้วยฝุ่นเกาะรุงรังมากมายห่างออกมาจากตัวเมืองเกือบสามสิบกิโล บริเวณรอบข้างมีเพียงป่าและลำธาร…

“เราต้องอยู่ที่นี้กันหรอคะ…”

"ไม่ใช่เราแค่เธอต่างหาก”

“หนูคงอยู่ไม่ได้ มันน่ากลัวเกินไป”

“อยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่ เธอจะไม่ได้ออกไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะเปิดเรียน แล้วอีกอย่างตรงนี้เหมาะกับการลงทัณฑ์เธอที่สุดแล้ว…”

“คุณ…จะไปไหน?” ดวงตากลมโตฉายแวววิตกกังวลร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้กับชายหนุ่มพร้อมกับยกมือเกาะท่อนแขนใหญ่เอาไว้ บรรยากาศตรงนี้มันเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจปะปนกับเสียงนํ้าที่ไหลกระทบลำธารเบาๆ มองไปทางไหนก็มืดไร้แสงสว่าง…

“กลับไปคิดบทลงทัณฑ์ของเธอยังไงละสาวน้อย…”

“…มันไม่มี สิ่งลี้ลับอะไรใช่มั้ย”

“แล้วคิดว่าป่ามันมีอะไรแบบนั้นไหมละ เท่าที่ฉันรู้นอกจากสิ่งที่เธอคิดแล้ว มันคงจะมีพวก…”

“พะ…พอแล้ว คุณอยู่กับหนูสักคืนสองคืนก่อนไม่ได้หรอ”

“เป็นคนแบบไหนถึงขอให้ผู้ชายค้างคืนด้วย?”

“หนูจำเป็นต้องเป็นอายอะไร ในเมื่อคุณก็เห็นหมดแล้ว”

“เสียใจด้วยนะ ฉันไม่ได้พาเธอมาเพื่อปราณี มีแต่ความไร้เมตตาเท่านั้นแหละที่จะมอบให้เธอ…”

.

.

.

Next...

“…จะ…เจ็บอย่ากัด”

“…” ผมไม่สนใจคำห้ามปรามของเธอ จับแก่นกายออกมารูดสองสามครั้งพร้อมกับขยับเข้าไปถูไถกับร่องนุ่ม มือบีบเต้าอวบแล้วแม่งอารมณ์ก็เสือกขึ้นจริงๆ

“พะ…พอก่อน ที่รักออกไปแล้ว ทำอะไรก็ไม่รู้”

“ไหนบอกว่ามันไม่รู้เรื่องไง วิ่งหนีตัวพองขนาดนั้น”

“ลงจากเตียงได้แล้วค่ะ”

“ยังลงไม่ได้…เงี่ยx”

“คุณ…ให้หนูพักสักวันนะคะ”

“ไม่ ยิ่งเห็นเธอนอนทรมานใต้ร่างฉันยิ่งซะใจ” พูดจบผมก็ก้มหน้าดูดคอเธอไล่ขึ้นมาจนถึงปลายคาง ยิ่งดมยิ่งติดใจคนอะไรตัวโคตรหอมเป็นดอกไม้รึไง ตัวหอมแบบนี้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ต้องติดแน่นอน แล้วแบบนี้ยัยนี้จะมีแฟนรึยังว่ะ?

“เธอยังไม่ได้มีแฟนใช่ไหม?”

“หนูจะไปเอาที่ไหนมามีคะ…อ๊ะ!”

“ดีแล้ว อย่ามีเลย เดี๋ยวมีข่าวฆ่าตกรรมคนขึ้นหน้าหนึ่ง…”