ตอนที่ 4 แค่นี้ยังไม่พอ

EP04

.

.

.

ใบหน้าสะสวยส่ายปฏิเสธ ทำเอารอยยิ้มซะใจผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เสียงหัวเราะจะระเบิดออกมาโดยไม่แคร์ว่าคนที่ผ่านมาแถวนี้จะได้ยิน…

“กลับบ้านไป จะไปแจ้งตำรวจไหมน้า คงไม่เพราะเธอก็รู้ว่าตำรวจทำอะไรฉันไม่ได้หรอก…”

“…” ชะเอมพยายามดิ้นสุดแรงเกิดให้หลุดจากพันธนาการโหดร้ายที่กำลังเผชิญอยู่

“เหมือนลูกไก่ในกำมือเลย จะบีบก็ตาย จะปล่อยไว้ก็ไม่รอด หรือว่าฉันพูดผิดกัน…” ชายหนุ่มพูดจบก็ยื่นมือไปจับที่คางมนแล้วบดขยี้มัน มืออีกข้างจับไม้กอล์ฟแกว่งเล่นอย่างนึกสนุก เขากัดปากไปหนึ่งทีแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง…

“จุดอ่อนของผู้หญิงคงจะอยู่ที่…หน้าท้อง หรือสิ่งที่หวงแหนที่สุดคือใบหน้า…เริ่มจากตรงไหนดี…”

“…”

“อ่า…ถามไปคงไม่มีประโยชน์ เพราะตอนนี้เธอตอบไม่ได้ งั้นฉันตัดสินใจเองก็แล้วกัน…”

เพิร์ธตอบเองเออเองแล้วทดลองฟาดไม้กอล์ฟเข้ากับผนังเขย่าขวัญชะเอมเล่น ยิ่งเขาฟาดแรงจนซากผุพังกระเด็นร่างกายของหญิงสาวยิ่งสั่นเทามากขึ้นเท่านั้น…

“ความเจ็บที่ฉันได้รับ…ที่เธอเจออยู่มันไม่ได้ครึ่งเลยนะ”

“…”

“โดนไม้กอล์ฟฟาดคงยังน้อยไป…”

ผลั๊วะ!ผลั๊วะ!

“อื้อ!!…อึก!!”

“วู้ว…สนุกว่ะ”

ผลั๊วะ!เพิร์ธใช้แรงทั้งหมดที่มีฟาดเข้าที่กลางลำตัวของหญิงสาวจนเก้าอี้ล้มนอนกลิ้งอยู่บนพื้น ใบหน้านวลกระแทกกับพื้นจนเลือดไหลกลบปาก ร่างกายของเธอหายใจรวยริน พลางหยดน้ำตาเม็ดโตที่ไหลออกจากพวงแก้ม…

“อย่าพึ่งตายสิ…มันง่ายไป ลุกขึ้นมาให้ฉันทรมานก่อน”

“…” ชะเอมพยายามปิดเปลือกตาลงเพื่อลืมเรื่องร้ายๆ ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง ทวาปลายท้าวหนากลับเขี่ยเข้าที่แก้มเนียนพร้อมกับพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงซะใจ…

“หรือทนไม่ไหวตรอมใจตายเลยก็ได้นะ เพราะคนที่ต้องชดใช้แทนเธอฉันเจอแล้ว…”

“อื้อ!!”

“ถึงกับดิ้น ดี…รักกันแบบนี้ฉันชอบ” ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเข้าใจแล้วโยนไม้กอล์ฟทิ้ง มือหนาล้วงบุหรี่ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบระบายอารมณ์แล้วมองไปยังท้องฟ้า เขายังไม่ปล่อยให้ชะเอมตายตอนนี้ รอให้เธอได้รับความทรมานไปทีละนิดๆ ก่อนแล้วเวลานั้นจะมาถึงแน่นอน…

-กระถิน-

“ยาย…ทำไมป่านนี้พี่เอมยังไม่กลับมาอีกละคะ”

“นั้นหน่ะสิ เราไปแจ้งตำรวจกันดีไหมลูก”

“ยังแจ้งไม่ได้ค่ะ พี่เอมยังหายตัวไปไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“แล้วเราจะทำยังไงกันล่ะ…ยายเป็นห่วงนังเอมมัน”

“เราคงได้แค่รอก่อนค่ะ…”

ฉันกับยายนั่งคุยกันในร้านด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันพึ่งกลับมาจากทำงานในช่วงหัวค่ำยังไม่ได้บอกเรื่องป่วยของพี่เอมเพราะกลัวยายจะทำใจไม่ได้ ลำพังฉันเองก็ยังทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เหมือนกัน…

“ยะ…ยายจ๋า กระถิน…ชะ…ช่วยพี่ด้วย”

“ชะเอม\พี่เอม!” ฉันกับยายร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมกัน แล้วรีบวิ่งไปหาพี่เอมที่สภาพเหมือนโดนซ้อมปางตายจนเธอต้องคลานเข้ามาที่ประตูบ้านแล้วหมดเรี่ยวแรงตรงนั้น ยายบอกฉันว่าพี่เอมออกไปตลาดเมื่อช่วงกลางวันและก็กลับช้ากว่าทุกวันตอนแรกไม่ได้คิดอะไรนานเข้าก็เริ่มเป็นห่วงจนเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้…

“เอม…คะ…ใครทำอะไรลูก”

“ยาย…เอม…จะ…เจ็บ…”

“พี่เอม!”

“โถ่…ชะเอมใครทำอะไรลูก”

“ยายพาพี่เอมเข้าไปทำแผลก่อนนะคะ…เดี๋ยวหนูมา…”

“จะไปไหนกระถินลูก…”

“ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะกลับมา”

ฉันจับมือยายแล้วบีบเบาๆ ให้กำลังใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านพร้อมคว้ากระเป๋าเป้ออกมา พอเห็นยายร้องไห้ เห็นพี่เอมเป็นแบบนี้ ฉันเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกันที่เห็นคนในครอบครัวโดนทำร้าย และต้นเหตุทั้งหมดฉันรู้ดีว่ามันมาจากใคร…

-END-

ผับหรูกลางใจเชียงใหม่…

กระถินเดินเข้ามาในผับหรูของเชียงใหม่เพราะก่อนจะมาที่นี้เด็กสาวแวะขอข้อมูลติดต่อจากคอนโดที่เธอทำงานอยู่ กระถินโทรไปหาชายหนุ่มและถูกเรียกให้มาเคลียร์ที่นี้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วบริเวณก่อนจะนึกได้ว่าเพิร์ธเคยบอกว่าอยู่โซนวีไอพีของผับเด็กสาวจึงมุ่งหน้าไปที่นั่น…

“ไง…หรือเปลี่ยนใจอยากเอาเงินคืน”

“เมื่อไหรพี่จะหยุด แค่นี้พี่เอมยังชดใช้ไม่พออีกหรอคะ…”

“…รู้อยู่แก่ใจ ว่าพี่ตัวเองเคยทำอะไรไว้ มาขอให้ฉันหยุดมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ…หื้ม? อ่อ…ลืมไปคงเลวทั้งพี่ทั้งน้องสินะ…”

“พี่เอมกำลังป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย…หนูขอได้มั้ย…ขอให้เวลาอีกไม่กี่เดือนของพี่เอมที่เหลืออยู่ให้เขามีความสุขทีเถอะ…หนูขอร้อง…” กระถินเอ่ยออกไปด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ เธอสงสารพี่สาวจับใจไม่เข้าใจกับผู้ชายใจโหดตรงหน้าที่เจ้าคิดเจ้าแค้นจนทำอะไรเลวร้ายแบบนี้…

“กำลังจะตายสินะ…”

“หนูอยากให้พี่เอมมีความสุขก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาส…”

“ถ้ารักกันมาก ก็แหกขาให้ฉันเย็xแทนดิ”

“…”

“แล้วจำใส่สมองโง่ๆ เอาไว้ด้วย…”

“…อยู่กับฉันไม่ตายก็เหมือนตายนั่นแหละ”

.

.

.

Next...

“ไสหัวกลับไปได้แล้ว…ฉันไม่อยากรับข้อตกลงจากลมปากที่ออกมาจากเด็กแบบเธอ ฉันชอบการเสนอด้วยการกระทำมากกว่า…”