ตอนที่ 2 ผู้ชายสารเลว

EP02

.

.

.

กลางดึก…

-กระถิน-

ครืด… ครืด…

เสียงมือถือสั่นเครือในกระโปรงนักเรียนทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเปิดโคมไฟที่ข้างหัวเตียง พอกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆ ห้องก็ไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว เจอเพียงเงินสดเป็นจำนวนปึกหนึ่ง…

ตี้ด…

(กระถิน อยู่ไหนทำไมยังไม่กลับยายเป็นห่วงเรามากเลยนะ)

“ขอโทษค่ะ…เดี๋ยวหนูจะรีบกลับพอดีมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย”

(ระวังตัวด้วยนะ ดึกแล้ว)

“ค่ะ”

(งั้นพี่ไม่กวนแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดี รีบมานะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ตู้ด...

พอคุยกับพี่สาวเสร็จฉันก็หยิบชุดนักเรียนขึ้นมาสวม ก่อนจะออกจากห้องก็ไม่ลืมหยิบเงินออกมาด้วย ที่หยิบออกมาเพราะต้องการไปฝากที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ให้เอาคืนผู้ชายคนนั้น สำหรับเรื่องวันนี้ฉันจะคิดว่ามันเป็นความซวยก็แล้วกัน ร้องไห้ไปคงไม่มีประโยชน์…

“คุณไพรินคะ…หนูฝากเอาเงินคืนผู้ชายห้องหนึ่งหนึ่งศูนย์ที่พึ่งเช็คเอาท์ออกล่าสุดหน่อยนะคะ”

“เงินเป็นปึกขนาดนี้ลูกค้าลืมไว้ได้ยังไง”

“หนูก็ไม่ทราบค่ะ”

“แล้วนี้หายไปไหนมาตั้งหลายชั่วโมง ป้าแม่บ้านถามหาเธอรู้รึเปล่า”

“หนู…ไปแอบงีบที่ห้องซักผ้านะคะ แล้วก็พึ่งไปเอาผ้าจากห้องของเขามาเมื่อกี้นี้เอง”

“งั้นก็รีบกลับเถอะ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วงเอา”

“หนูลานะคะ”พอเอาเงินฝากคืนผู้ชายคนนั้นเสร็จฉันก็รีบหอบกระเป๋าเป้เดินออกมาจากคอนโดชื่อดังทันที ปกติฉันจะทำงานเป็นพนักงานที่ห้องซักผ้าแล้วป้าแม่บ้านที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี้ก็มักจะใช้ฉันขึ้นไปเก็บผ้าบ่อยๆ จะมีแผนกเก็บผ้าต่างหากแต่แกลางานฉันเลยต้องทำแทน ไม่คิดว่าจะเจอผู้ชายบ้ากามขนาดนี้…

ร้านขายของชำ…

“กลับมาแล้วค่ะ ยังไม่นอนอีกหรอคะ” ฉันวางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นไม้แล้วเข้าไปสวมกอดพี่ชะเอมพี่สาวสุดน่ารักของฉันที่กำลังนั่งถักผ้าพันคอไหมพรหมเพื่อขายออนไลน์หารายได้อีกทาง…

“พี่นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเธอนั่นแหละ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีหนูเผลอหลับในห้องซักผ้าตั้งหลายชั่วโมงเลยโดนป้าแม่บ้านดุใหญ่เลย”

“พี่ก็นึกว่าเกิดเรื่องอะไรซะอีก”

“แล้วยายนอนแล้วหรอคะ”

“พอได้ยินว่าเราไม่ได้เป็นอะไร ยายก็สบายใจ พี่เลยให้ไปนอนก่อน”

ครอบครัวของเราอยู่กันแค่สามคนพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเราสองพี่น้องเลยต้องอยู่กับยายแค่สามคน ความรักก็ได้รับจากยายเพียงคนเดียว ส่วนฉันกับพี่เอมอายุห่างกันแค่สองปี พี่เอมเรียนไม่จบเพราะค่อนข้างเรียนไม่เก่ง ส่วนฉันก็ถือว่าโอเคขึ้นมาหน่อยแล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงที่เด็กมอหกกำลังหาที่สอบกัน และฉันเองก็มีข่าวดีจะมาบอกพี่กับยายด้วย…

“แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง ไปสอบพอได้ไหม”

“ได้ค่ะ หนูติดหมอแล้วนะ ผลออกมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”

“แบบนี้ยายต้องดีใจมากแน่ๆ เลย”

“หนูไม่อยากห่างพี่กับยายเลยค่ะ คงคิดถึงแย่…”

“ไม่เอาน้า พี่ว่าเราไปนอนดีกว่า…แค่กๆ”

“พี่เอมเป็นอะไรคะ?” พี่เอมเอาออกมามือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอาออกแล้วรอยเลือดก็เปื้อนฝ่ามือ นี้พี่เอมไอเป็นเลือดหรอ…

“เปล่า…พี่ไม่ได้เป็นอะไร สงสัยคอเป็นพิษ กินยาก็คงหาย”

“หนูว่าไม่ปกติแล้วนะคะ พี่เอมไปหาหมอเถอะ”

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวกินยาก็หาย กระถินรีบไปนอนเถอะทำงานมาเหนื่อยๆ” มืออีกข้างของพี่เอมยื่นมาอังแก้มฉันเบาๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก ฉันรู้ดีว่าพี่เอมกลัวเราเสียเงินค่ารักษาจึงไม่อยากไปลองตรวจ ทำไมต้องทนขนาดนี้ก็ไม่รู้…

“งั้นพี่เอมกินยานะคะ หนูจะรีบหาเงินเยอะๆ พาพี่เอมไปตรวจ”

“จ้ะ”

“ฝันดีนะคะ”

ฟอด~ ฉันยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มพี่ชะเอมแล้วลุกขึ้น แล้วสายตาก็ดันไปเหลือบเห็นขยะในถุงที่กองกันไว้ สงสัยต้องเอาไปทิ้งซะแล้ว ไม่ได้ดูหลายวันมันเยอะขนาดนี้เลยหรอ พอนึกได้แบบนั้นฉันก็ถือถุงขยะออกมาตามซอยจนมาถึงที่ทิ้งขยะคัดแยกซึ่งมีเพียงแสงสีส้มให้ความสว่างเพราะบ้านของเราอยู่ชุมชนชนบท…

“ไง…บ้านอยู่นี้เองหรอ?”

“คุณ!”

“เอาเงินมาคืนฉัน สงสัยทำบุญจริงๆ สินะ…”

“ต้องการอะไรอีกคะ…”

“พี่สาวชื่อชะเอมหรอ?” ฉันมองเขาที่ยืนพิงเสาไฟฟ้าสูบบุหรี่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามตรงมุมมืดอย่างไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้รู้จักพี่เอมได้ยังไง แล้วทำไมเขาถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี้…

“ไม่จำเป็นที่หนูต้องบอกคุณ…”

“หึ…ฉันว่ามันบังเอิญไปแล้วนะ” เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงแล้วใช้เท้าบดขยี้ก่อนจะเดินผิวปากล้วงถุงกางเกงเข้ามาหาฉัน สายตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมาหยุดที่ใบหน้า ฉันจึงมองเขากลับ จะว่าไปแล้วเขาก็คุ้นๆ หน้าเหมือนกันนะ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก…

“คุณพูดเรื่องอะไร…”

“ฉัน…ผัวเก่าพี่เธอไง”

“พี่เพิร์ธ…” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อนึกออกก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้าง ผู้ชายคนนี้เขาเลวเกินกว่ามนุษย์และจ้องจะเอาคืนพี่เอมเรื่องที่พี่เอมบอกเลิกแล้วหนีกลับบ้านเกิด พอพี่เอมมีแฟนเขาก็ตามเก็บผู้ชายทุกคนแล้วโยนความผิดให้คนอื่น พี่เอมเล่าให้ฉันฟังหมด ตกใจได้ไม่นานใบหน้าหล่อเหลาก็ยื่นเข้ามากระซิบที่ข้างใบหูฉันเบาๆ ด้วยนํ้าเสียงชวนขนลุก…

“เซอร์ไพรส์…”

.

.

.

Next...

“เจอกันอีกแล้วนะชะเอม…ถึงตาเธอแล้วสิ”