บทที่3 เจ้าสาวตัวร้าย

สิบวันต่อมา ณ จวนสกุลหวัง

          งานแต่งระหว่างแม่ทัพหวังลู่ฉงกับองค์หญิงหานชิน ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะของทั้งคู่ ซึ่งทุกอย่างดูจะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่ทว่ายังไม่ทันรุ่งสาง ประตูเมืองจำต้องถูกเปิดออก เพื่อให้ขบวนทัพของแม่ทัพหนุ่มเดินทางออกสู่สายแดนทิศเหนือ ตามที่ชายหนุ่มได้ทูลขออนุญาตจากองค์ฮ่องเต้หลังพิธีสมรส

          ภายในรถม้าคันใหญ่ องค์หญิงหานซินยังคงหลับใหลอยู่บนผ้าปูขนสัตว์หนานุ่ม โดยมีแม่นมชุ่ยอิงคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง แต่ที่ทำให้แม่ทัพหนุ่มและทหารทุกคนรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าใดนัก นั่นคือเหล่าบุรุษรูปงามขององค์หญิงหานชิน ที่ติดตามไปชายแดนในครั้งนี้ด้วย

          หวังลู่ฉงมองบุรุษทุกคนในชุดผ้าไหมเนื้อดีสีดำแดง ตัดเย็บอย่างประณีต ทุกคนล้วนแต่งกายเหมือนกัน บนศีรษะมีหมวกปีกกว้างสวมปิดบังใบหน้า ไร้รอยยิ้มหรือเสียงพูดคุย ทุกคนนั่งนิ่งเสมือนรูปปั้นอยู่บนหลังอาชาสีดำตัวใหญ่ ดูองอาจมิต่างจากทหารกล้าในกองทัพ

          หากไม่รู้ว่านี้คือเหล่าบุรุษจากตำหนักหานชิน คงคิดว่าเป็นทหารองครักษ์จากวังหลวงเสียมากกว่า

          ขบวนทัพเคลื่อนตัวออกพ้นประตูเมืองมาได้เล็กน้อย ก็ได้เพิ่มความเร็วขึ้นตามลำดับ หวังลู่ฉงเองก็อยากรู้นักว่าสตรีบ้าตัณหาเช่นภรรยาหมาด ๆ ของเขาจะทำเช่นไร เมื่อต้องนอนกลางดินกินกลาง อีกทั้งไม่มีพื้นที่ให้นางเสพสมกับชายหนุ่มเหล่านี้อีกด้วย

          “แม่นมว่าสามีข้าเป็นเช่นไร”

          คนที่ยังหลับตาอยู่บนกองผ้านุ่ม ๆ เอ่ยถามแม่นมที่กำลังนั่งเตรียมขนมให้แก่ผู้เป็นนายอยู่อีกด้าน

          “ท่านแม่ทัพหาได้ชื่นชอบองค์หญิงเพคะ”

          “หึ ๆ เรื่องนั้นข้ารู้ดี แค่ข้าอยากรู้ว่าทำไมเขาจึงเป็นผู้ถูกเลือก”

          “สกุลหวังเป็นตระกูลภักดีมาหลายชั่วอายุคนก็จริงเพคะ แต่ชนรุ่นหลังนั้นจะคงเดิมอยู่หรือไม่ยากที่จะคาดเดาได้ การแต่งงานครั้งนี้เพียงการตัดไฟแต่ต้นลมเท่านั้นเพคะ”

          “สมแล้วที่แม่นมของข้าอยู่มานาน ฮ่า ๆ”

          เพี๊ยะ! ฝ่ามืออวบอูมตีเบา ๆ ยังต้นแขนเรียวของผู้เป็นนาย ซึ่งนางรักดั่งดวงใจ นับตั้งแต่สิ้นอดีตฮองเฮาไป องค์หญิงน้อยก็ตัวติดกับนางมิเคยห่างสายตา

          “มิสำรวมเอาเสียเลยนะเพคะ”

          “พอ ๆ กับคำเรียกขานของคนในวัง ตอนนี้ข้าคือฮูหยินแม่ทัพ ใช้คำสามัญชนจะดีที่สุด ยิ่งออกไปไกลเมืองหลวง ตำแหน่งและชาติกำเนิดของข้าก็มิควรให้ผู้ใดรู้ มันจะเป็นการเพิ่มความยุ่งยากให้แก่ชายหนุ่มทั้งหลายของข้า โดยเฉพาะสามีหน้าตายผู้นั้น”

          การสนทนาของสองนายบ่าว ไม่อาจหลุดรอดถึงหูของแม่ทัพหนุ่มหรือทหารคนใดได้ ด้วยขบวนของนางนั้นรั้งท้าย และมีเหล่าบุรุษรูปงามนับสิบคอยล้อมรอบเอาไว้อย่างแน่นหนา

          เลยเที่ยงมาได้ครึ่งชั่วยาม ขบวนทัพได้หยุดพักยังลำธารไม่ห่างจากถนนหลักเท่าใดนัก แม่ทัพหนุ่มได้ให้คนมาแจ้งแก่หญิงสาวว่าจะพักค้างแรมในป่าสำหรับคืนแรกของการเดินทาง

          “อืม! ข้าไม่มีปัญหา บอกเขาเอาที่เขาสะดวกก็แล้วกัน”

          จ้าวหลงค้อมศีรษะรับคำฮูหยินของตน ก่อนจะรีบกลับไปแจ้งแก่ผู้เป็นนายให้ได้ทราบ

          “ท่านแม่ทัพจงใจทำเช่นนี้กับนายหญิงนะขอรับ”

          ชายหนุ่มรูปงามที่กำลังยื่นถ้วยชาให้แก่หญิงสาว เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มขบขัน

          “ช่างเขา ว่าแต่อีกนานแค่ไหนเราจะถึงหมู่บ้านสุ่ยหลาน”

          “น่าจะราว ๆ หนึ่งเดือนขอรับ หากท่านแม่ทัพเร่งการเดินทางเช่นนี้อาจเร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ก็เป็นได้ขอรับ”

          “เป็นเช่นนั้นก็ดี ข้าเองก็อยากจะรู้ว่าหวังลู่ฉง จะกลั่นแกล้งข้าได้อีกสักกี่น้ำ”

          แม่นมได้แต่ถอนหายใจหนัก ๆ องค์หญิงของนางช่างไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องสามีภรรยาเอาเสียเลย หญิงสูงวัยได้แต่กล่าวขอโทษต่ออดีตฮองเฮา ที่นางมิสามารถทำให้องค์หญิงหานชินเป็นดั่งบุพผาดอกอื่นได้อย่างที่ควรจะเป็น

          “แม่นม”

          “เจ้าคะ”

          “ดอกไม่มิได้กลิ่นหอม หรือกลีบบางไปเสียทุกดอกหรอกนะ อย่าได้โทษตัวเองเรื่องข้า ท่านทำดีที่สุดแล้ว ข้าคือข้าอย่าได้อยากให้ข้าเหมือนผู้ใด”

          หานชินมีหรือจะไม่รู้ถึงความคิดของแม่นม นางมักได้ยินการพร่ำขอโทษต่อหน้าป้ายวิญญาณอดีตฮองเฮา หรือก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดนางนั่นเอง ซึ่งแม่นมของนางมักทำอยู่เป็นประจำ โดยที่ไม่รู้เลยว่าถ้อยคำเหล่านั้นนางได้ยินมันจนจำได้ขึ้นใจแล้ว

          “เจ้าค่ะ”

          ชุ่ยอิง ทำได้เพียงรับคำผู้เป็นนายอย่างเสียมิได้ นางอาจเคร่งครัดต่อหน้าที่มากจนเกินไปก็เป็นได้ เลยทำให้ผู้เป็นนายนั้นมองออกถึงความคิดในตอนนี้ของนาง

          “เราออกมานอกกรอบของวังหลวงแล้ว จงใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้สนุกที่สุด เพราะเราไม่รู้วันข้างหน้าต้องพบกับอะไรบ้าง ข้าอยากให้ท่านมีความสุขกับช่วงเวลาแห่งอิสระนี้”

          ชุ่ยอิงยิ้มกว้างเมื่อเห็นแววตาสดใสของผู้เป็นนาย นางอยู่ในวังมานานเสียจนลืมความสุขนอกกำแพงแห่งนั้น ตอนนี้ผู้เป็นนายหยิบยื่นมันใส่มือของนางแล้วเช่นนี้ นางก็มิควรที่จะปฏิเสธ

          เมื่อเข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นนายสื่อ ชุ่ยอิงจึงหัวเราะออกมาด้วยความสบายใจ ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยต่างส่งเสียงหัวเราะร่า ทำให้แม่ทัพหนุ่มพร้อมเหล่าทหารติดตาม ต่างหันมองคณะขององค์หญิงหานชินด้วยแววตามมีคำถาม

          “พวกนางคิดว่าการเดินทางสู่ชายแดน เป็นเพียงการเที่ยวเล่นเช่นนั้นรึ”

          แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก เขายังมีบทเรียนสอนภรรยาสูงศักดิ์อีกมากทีเดียว นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

          ขบวนทัพเคลื่อนตัวอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาเร่งรีบเช่นเดิม การเดินทางที่หยุดพักตามป่าเขา ไม่ได้ทำให้องค์หญิงหานชินรู้สึกเหนื่อยล้าอันใดเลย

          แต่นางกลับเหมือนนกน้อยที่ได้บินออกจากกรงทอง เมื่อแวะพักตรงไหนที่มีลำธาร นางมักจะลงไปแหวกว่ายอย่างรื่นเริง ส่วนคนที่รู้สึกไม่พอใจ กลับเป็นคนที่เพียรพยายาม ผลักดันความลำบากให้แก่หญิงสาว

เวลาผ่านไปเกือบสิบวัน แม่ทัพหนุ่มยังคงไม่ได้เห็นความเหนื่อยล้า หรือได้ยินเสียงโอดครวญจากปากของหญิงสาวเลย แต่นางกับคนของนางดูจะสดใสร่าเริง

ทั้งยังดูสนุกสนานกับการเดินทาง จนเขายังไม่แน่ใจว่าที่เขาทำไปทุกอย่างนั้น นางได้รู้สึกถึงมันบ้างไหม

“ข้าอยากรู้นัก นางยังจะหัวเราะได้อีกสักกี่วันกัน”

แม่ทัพหนุ่มพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินฮึดฮัดกลับไปยังที่นั่งของตนเอง จ้าวหลงได้แต่ทำหน้าเจื่อน ๆ เมื่อนึกถึงคำสั่งของหัวหน้าพ่อบ้าน ว่าให้พยายามสานสัมผัสสองสามีภรรยาให้แน่นแฟ้น แต่ที่เขาเห็นนั่นคือนับตั้งแต่ออกจากเมืองหลวงจนถึงตอนนี้ ท่านแม่ทัพกับฮูหยินยังมิเคยร่วมกินอาหารกันแม้แต่มื้อเดียว

และดูเหมือนฮูหยินเองก็มิได้เดือดเนื้อร้อนใจ กับเรื่องนี้เลยสักนิด คนที่แสดงอาการไม่พอใจ เห็นจะมีเพียงฝ่ายท่านแม่ทัพคนเดียวเท่านั้น