รักละมุน ❤️

ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

คณะวิศวกรรมศาสตร์

"เอ่อ พี่มิ้นท์คะ ฝนรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมคะ"

คำถามจากสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่กำลังยืนยิ้มอยู่ด้วยอาการเอียงอายเรียกสายตาจากสองหนุ่มที่กำลังนั่งพูดคุยรอเวลาขึ้นเรียนให้หันมามองทันที ยกเว้นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงนั่งนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการมาของสาวน้อยหน้าตาน่ารักแต่อย่างใดจนเพื่อนๆถึงกับทนไม่ไหวต้องเอ่ยทักท้วงออกไป

"เพื่อนมิ้นท์ครับ น้องคนสวยเขามาหามึงอะสนใจน้องเขาหน่อยสิครับ"

คำพูดของ เซนท์ ทำให้ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรค่อยๆหันมามองสาวสวยที่กำลังยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่ด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า รำคาญ ทำเอารอยยิ้มของสาวน้อยค่อยๆเลือนหายไปจากใบหน้าทีละนิดเมื่อผู้ชายที่เธอแอบชอบไม่ได้รู้สึกยินดีกับการที่เธอเดินเข้ามาทักทายเพื่อทำความรู้จักกับเขาเลยแม้แต่น้อย

"เธอมีธุระอะไรกับฉันก็รีบๆพูดมา"

น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามเด็กสาวด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ก่อนที่น้ำฝนดาวคณะบริหารธุรกิจปีสองจะรวบรวมความกล้าฮึดสู้อีกครั้งด้วยการเลือกที่จะเมินใบหน้าเฉยชาของเขาและเอ่ยถามมิ้นท์อย่างต้องการหยั่งเชิง

"เอ่อ เราไปคุยกันที่อื่นได้ไหมคะพี่มิ้นท์"

จบประโยคน้ำฝนก็มองมิ้นท์ด้วยสายตาออดอ้อนเหมือนที่เธอชอบทำทุกครั้งเวลาที่มีคนเข้ามาจีบซึ่งเธอมักจะอ้อนผู้ชายเหล่านั้นด้วยสีหน้าท่าทางแบบเดียวกันกับที่กำลังทำกับพี่มิ้นท์ ซึ่งผู้ชายทุกคนล้วนติดกับดักมารยาหญิงของเธอกันทั้งนั้นแล้วคนตรงหน้ามีหรือที่จะรอดจากสายตาออดอ้อนของเธอไปได้

"อย่าลีลาให้มันมากได้ไหม จะพูดอะไรก็รีบๆพูดมาฉันไม่ได้มีเวลามานั่งฟังเธอพูดทั้งวันหรอกนะ"

เพล้ง!!

เศษแก้วบนใบหน้าของน้ำฝนพลันแตกละเอียดอย่างไม่มีชิ้นดีเมื่อสิ่งที่เธอได้ยินนั้นตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคิดเอาไว้โดยสิ้นเชิงในขณะที่มิ้นท์เมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าดูจืดเจื่อนไปเขาก็ได้แต่กระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินมาหาน้ำฝนที่รีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจอีกครั้งเมื่อมิ้นท์เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอ

“แค่นี้ใกล้มากพอที่จะพูดธุระของเธอที่มีกับฉันได้หรือยัง”

มิ้นท์ที่จงใจเว้นระยะห่างระหว่างเขากับสาวสวยตรงหน้าเพียงเล็กน้อยยื่นใบหน้าไปกระซิบชิดใบหูของเธอทำเอาน้ำฝนถึงกับใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเนียนสวยพลันเงยขึ้นสบสายตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของคนตรงหน้าราวกับต้องมนต์สะกด

"คือว่า เอ่อ น้ำฝนรบกวนขอเบอร์พี่มิ้นท์ได้ไหมคะ"

น้ำฝนเอ่ยขอเบอร์โทรมิ้นท์อย่างตรงไปตรงมาด้วยอาการเขินอายแต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความท้าทายและเชิญชวนเขาอย่างไม่ปิดบัง ทำเอามิ้นท์ได้แต่หัวเราะน้อยๆในลำคออย่างรู้ทันเจตนาของสาวสวยตรงหน้าที่อยากจะได้เบอร์โทรของเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาขอเบอร์ของเขาถึงที่คณะและมองเขาด้วยสายตาแบบนี้

สายตาที่เต็มไปด้วยความยั่วยวน เชิญชวน หรือถ้าจะให้พูดภาษาบ้านๆก็อ่อยนั่นแหละครับ

ในขณะที่เฝ้ารอคำตอบของหนุ่มหล่อตรงหน้าความคิดมากมายก็พลันแล่นเข้ามาในหัวของน้ำฝนเมื่อเธอได้ยินหลายคนต่างพูดว่าเขานั้นดุแต่ในเมื่อเธอชอบเขาไปแล้วเธอก็อยากจะลองจีบเขาดูสักตั้ง เธอเองก็ไม่ใช่คนที่หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่สักหน่อยและอีกอย่างเธอก็เป็นถึงดาวคณะบริหารธุรกิจเขาจะใจร้ายปฏิเสธไมตรีที่เธอยื่นให้ก่อนได้ลงคอเชียวเหรอ

"โทษทีว่ะน้องเบอร์พี่มีไว้ให้แค่คนของใจ ส่วนคนที่ไม่ใช่ Sorry ด้วยนะครับ หึ"

มิ้นท์กระซิบบอกน้ำฝนด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนหูแต่ทำเอาคนฟังถึงกับจุกไปทั้งใจกับคำตอบของเขาที่ปฏิเสธเธออย่างเย็นชาความคิดของเธอก่อนหน้านี้ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในความสวยของตัวเองถูกผู้ชายตรงหน้าทำลายลงไปจนหมดสิ้น

ในขณะที่เซนท์และออกัสสองหนุ่มเพื่อนซี้ของมิ้นท์ได้แต่หันมามองหน้ากันแล้วยักไหล่ให้กันอย่างเอือมระอากับการกระทำของเพื่อนรักที่เขาสองคนเห็นจนชินตาราวกับละครบทหนึ่งที่ฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในทุกๆวัน เพราะตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสี่เพื่อนรักของเขาคนนี้มีสาวๆมาขอเบอร์ไม่ก็สารภาพรักบ่อยเสียจนพวกเขานึกสงสารสาวๆเหล่านั้นอยู่ไม่น้อยที่ต้องพากันกลับไปด้วยความผิดหวัง

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ฝนขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนเวลาของพี่มิ้นท์"

น้ำฝนกัดฟันกลั้นใจฝืนใจพูดออกไปทั้งๆที่รู้สึกเจ็บหน่วงไปทั้งใจเพราะที่เธอมาในครั้งนี้เธอตั้งใจมาด้วยความจริงจังไม่ใช่มาเพราะนึกสนุกหรือแค่อยากจะเล่นๆกับผู้ชายตรงหน้าแต่อย่างใด พูดเสร็จเธอก็รีบหันหลังเดินจากไปหากลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่ใกล้ๆทันทีนอกจากเบอร์โทรจะไม่ได้แล้วเธอยังรู้สึกอับอายขายขี้หน้าอีกด้วย

เธอไม่น่าเฟียร์สเลยถ้าเชื่อเพื่อนตั้งแต่แรกก็คงดีว่าคนแบบพี่มิ้นท์ รามิล เป็นคนที่ไม่มีหัวใจเพราะตั้งแต่ปีหนึ่งมาจนถึงปีสี่พี่มันไม่คบผู้หญิงคนไหนเลยสักคนเธอน่าจะคิดได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับใครทั้งนั้น เพราะข่าวลือหนาหูที่เธอได้ยินมาก็คือคนของใจไม่มีแต่คนข้างกายกลับไม่ซ้ำหน้าถึงจะไม่ได้เจ้าชู้แต่กลับกินดุและกินเงียบมาก

"โห ไอ้เหี้ยมิ้นท์ครับ นั่นน้องน้ำฝนดาวคณะบริหารเชียวนะมึง มึงเมินน้องมันลงได้ยังไงวะไอ้เพื่อนเลว"

เซนท์เอ่ยท้วงเพื่อนรักอย่างนึกเสียดายแทนเพื่อนเป็นอย่างมากเพราะสาวน้อยคนนี้เท่าที่เขาเคยได้ยินมาเธอนั้นหยิ่งพอตัวยังไม่เคยมีแฟนแต่มีผู้ชายแวะมาขายขนมจีบให้เธอไม่เว้นแต่ละวัน หนึ่งในนั้นก็เคยเกือบจะมีเขาคนหนึ่งที่หลงใหลในความน่ารักของเธอจนอยากจะสานสัมพันธ์กันด้วยเรื่องบนเตียงมากกว่าที่จะอยากได้มาเป็นคนของใจแต่ความหยิ่งของเธอทำให้เขาตัดใจ

"เออ ถ้าเป็นกูนะกูจะรีบให้ทุกอย่างกับน้องเขาทันทีเลย นี่ไรว่ะไม่สนใจยังไม่พอยังไปพูดให้เขาเจ็บหัวใจเล่นๆไปอีกแม่งอย่างเหี้ยอะมึง หักอกสาวแบบเลือดเย็นที่สุดไอ้คนไม่มีหัวใจไอ้คนเย็นชากูสงสารน้องเขาจริงๆเลยที่มาหลงชอบคนแบบมึง"

ออกัสเพื่อนสนิทอีกคนของมิ้นท์ก่นด่าเพื่อนด้วยความรู้สึกเห็นใจสาวสวยคนนั้นไม่น้อยต่อให้เขาจะเห็นภาพเหล่านี้จนชินตาแต่การกระทำของเพื่อนเขาก็ใจร้ายอำมหิตจริงๆ ทำร้ายสาวสวยคนแล้วคนเล่าได้ลงคอเป็นเขาไม่ได้เขาจะอ้าแขนรับผู้หญิงทุกคนที่มายื่นไมตรีให้ถึงที่คณะอย่างไม่อิดออดเลยสักนิด

คำพูดของเพื่อนรักทั้งสองคนราวกับสายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไปโดยที่มิ้นท์ไม่คิดที่จะเก็บมาคิดหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ม้าหินอ่อนด้วยท่าทีเย็นชาก่อนที่เขาจะเดินจากไปโดยไม่พูดไม่จาทำเอาสองหนุ่มเพื่อนรักต่างพากันลุกขึ้นและรีบวิ่งตามมิ้นท์ไปทันที

สำหรับมิ้นท์แล้วถ้าเขาไม่ชอบก็คือไม่ชอบออกจะรำคาญเสียด้วยซ้ำกับผู้หญิงที่พากันเข้ามาขอเบอร์ต่อให้สวยแค่ไหนก็ถูกเขาปฏิเสธกลับไปด้วยประโยคร้ายกาจด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเสมอ ความรักสำหรับเขาแล้วมันช่างไร้สาระสิ้นดีเขาเขาไม่เคยคิดที่จะอยากเอาหัวใจของตัวเองไปผูกไว้กับใครทั้งนั้นและไม่คิดที่จะมอบหัวใจของตัวเองให้ใครง่ายๆด้วย

มิ้นท์ยังคงเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองอย่างเต็มเปี่ยมว่าไม่มีใครที่จะทำให้เขายอมมอบหัวใจให้ง่ายๆโดยที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าความคิดของเขานั้นกำลังจะเปลี่ยนไปในไม่ช้าเมื่อเขาได้พบกับใครคนหนึ่ง ที่บังเอิญเดินเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยความไม่ตั้งใจแต่กลับทำให้หัวใจที่แสนเย็นชาของเขาได้รู้จักกับคำว่า รักแท้