ตอนที่ 1 มันเป็นใคร ?

‘เพลงใหม่ของพี่โต...เลิศมาก’

‘ทำนองคืออย่างหวาน...แต่แอบขมเป็นเอกลักษณ์สุดๆ’

‘ปล่อย MV เหอะ อยากเห็น MV มากกกก’

ท่ามกลางเสียงดนตรีพลิ้วทุ้ม คลอไปพร้อมอารมณ์เบาโหวงแต่นุ่มนวล มีความคิดเห็นของผู้คนหลั่งไหลตามมา

การเปิดตัวเพลงใหม่ของค่าย NXE ได้รับกระแสตอบรับอย่างล้นหลาม นำความแค้นใจมายังผู้นั่งฟัง...จนเสียงกัดฟันกรอด ดังเล็ดลอดออกมา

“พวกมันใช้เพลงที่เรากำลังจะปล่อยในสามวัน ปล่อยตัดหน้าไปก่อนครับนาย” มือขวาหนุ่มหน้าขรึมอย่าง โพธิรัน สวัสดิ์ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัดและพร้อมจะทำลายทุกอย่างตรงหน้า

“มันเป็นใคร” คนกำหมัดในมือแน่น ทอดสายตามองชื่อช่องของค่ายฝ่ายตรงข้ามด้วยแววตาที่เดือดดาลสุด ทำนองเพลงที่กำลังเคล้าไปกับเนื้อเพลงที่กำลังเปิดตัวอยู่ เป็นเพลงที่เขาตั้งใจแต่งเองแบบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

บรรยากาศตอนที่เพลงนี้ผุดขึ้นมาในหัว กลิ่นสายลมทุกสายที่ผ่านพัดเข้ามาในเวลาที่เขากำลังจรดปลายปากกาลงไป ดีดกีตาร์ลงทำนอง...เคล้าอยู่ในทำนองเพลง ที่ไม่ใช่เสียงร้องของเขา

และตามลิขสิทธิ์ ก็ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว!

“ผมจะตามสืบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดครับ แล้ว...” โพธิรัน ไม่แน่ใจว่าตัวเองสามารถพูดอะไรได้ในตอนนี้รึเปล่า

เพราะแววตาคมเข้ม ฉายเงาของความโกรธปนเศร้าปะปนมา คิ้วเข้มที่ขมวดอยู่ท่ามกลางสันจมูกโด่งนั้น ทำให้เขาไม่กล้าเติมความเครียดเข้าไปเพิ่มอีก

โชติ อัศวอินทรีย์ เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ในนาม โชติช่วงAKE ที่มีธุรกิจลับคือค้าอาวุธข้ามชาติมาเนิ่นนานตั้งแต่บรรพบุรุษ

ธุรกิจลับนี้มีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์บังหน้า และไม่มีใครกล้าแตะต้องตระกูลของเขา นอกจากตระกูลคู่แข่งที่หาเรื่องกัดกันเอง

มันเป็นอย่างนั้นมาเสมอ ก่อนหน้าที่เขาจะทำค่ายเพลง AKE music entertainment เขาทำค่ายเพลงนี้มาประมาณ 3 ปี มีนักร้องเพียงคนเดียวคือ พิโช

นามแฝงลับเจ้าของเสียงอันไพเราะ ที่ไม่มีใครเคยเห็นหน้า...ว่าแท้จริงแล้ว พิโชผู้โด่งดังเป็นใครมาจากไหน ค่ายเพลงของเขาสร้างความแปลกใหม่ คือมีนักร้องเงา แทนนักร้องตัวจริง

นักร้องเงาของเขามีหน้าที่ออก MV ถ่ายรูปและขึ้นคอนเสิร์ต ถ่ายรูปกับแฟนคลับ แทนเขาทุกอย่าง...แต่ไม่มีสิทธิพูดอะไร นอกจากสิ่งที่เขาอยากจะให้พูดผ่านสื่อเท่านั้น

และแม้มันจะเป็นอย่างนั้น แต่ความนิยมของ พิโช กลับไม่ได้ลดน้อยลงเลย

“เลื่อนเพลงที่จะปล่อยอีก 3 วันนี้ออกไปก่อน” เขาให้คำตอบด้วยน้ำเสียงสงบ ไร้แววหวาดหวั่น เพราะยังไงเขาก็ทำงานนี้เป็นงานอดิเรกเท่านั้นอยู่แล้ว

งานอดิเรกที่เป็นความฝันสูงสุดของเขาซะด้วยสิ...

“หมายความว่าจะปล่อยพวกมันไปเหรอครับ”

“ไม่มีวัน” น้ำเสียงของโชติเข้มขึ้น ริมฝีปากสีอ่อนของเขาเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนค่อยๆ ถอนหายใจออกมา

“มันจะได้รับทุกอย่างที่มันทำอย่างสาสม...พวกมันไม่คู่ควรกับเพลงของฉันแม้แต่ปลายก้อย” คนที่รักผลงานของตัวเองยิ่งชีวิต เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

อารมณ์เพลงที่นักร้องคนนั้นถ่ายทอด เทียบอะไรไม่ได้กับทั้งหมดที่เขากลั่นบทเพลงนี้ออกมา

“ผมจะเร่งตามหาคนผิดให้เร็วที่สุดครับ” โพธิรันว่าอย่างหนักแน่นบ้าง เพราะรับรู้ความเจ็บปวดของผู้เป็นเจ้านายได้ดี

โชติทอดสายตาไปยังวิวตึกเบื้องหน้า พยายามทบทวนว่าเพลงของเขาจะหลุดไปทางไหนได้บ้าง

เขาไม่เคยเล่นเพลงนี้ให้ใครฟังมาก่อน แม้ทีมงานก็ไม่เคยรู้ เขาจะอัดเพลงและปล่อยเพลงในวันกำหนดปล่อย...มาตลอด เพราะฉะนั้นโอกาสที่เพลงจะหลุดไปก่อน แทบเป็นไปไม่ได้เลย

เขาเคยเล่นเพลงนี้ที่ไหนมาก่อนไหม...

งั้นเหรอ?

ดวงตาสีถ่านมีประกายวูบไหวขึ้นชั่วครู่

‘ไพเราะที่สุดในโลกเลยล่ะน้าโช...น้องเค้กอยากเล่นเปียโนให้เก่งเหมือนน้าโชจัง’

น้ำเสียงใสๆ ของหลานสาววัย 5 ขวบ ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่า...เขาเคยเล่นเพลงนี้ให้เจ้าหล่อนฟังในค่ำคืนหนึ่ง ที่แม่หนูน้อยนอนไม่หลับ

‘ถ้าคุณแม่อยู่...คุณแม่ก็ต้องขอให้น้าโชเล่นให้ฟังซ้ำๆ แน่นอนค่ะ’ น้ำเสียงหงอยๆ ของหลานรัก ในคราเอ่ยถึงมารดาที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปเมื่อต้นปี บีบเข้าหัวใจของเขา

“ต้องเป็นคนในสินะ”

เมื่อนึกออกว่า...นอกจากหลานสาวเพียงคนเดียวแล้ว เขาก็ไม่เคยเล่นเพลงนี้ให้ใครฟังอีก ก็ทำให้พอจะสรุปได้ว่า จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนในบ้านเท่านั้น