ตอนที่ 1 สั่งเก็บ

เพราะการตายของเพื่อน ทำให้เขาตกไปอยู่ในวังวนเสน่หาของหม้ายสาวที่เขาไม่ได้รัก

เกริ่นนำ

เสียงข้อความในโทรศัพท์นลินนาราดังขึ้นเธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าคิดว่าทางบ้านเป็นห่วง แต่ไม่ใช่ความนั้นมาจากทิพย์นลินพี่สาวของเธอ สายตาสวยเหลือบมองภูวดลเล็กน้อยก่อนจะเปิดดูวิดีโอที่พี่สาวส่งมาให้ ปลายนิ้วโป้งกดลงเปิดดูคลิปที่มีชายหญิงกำลังนัวเนียกันเธอรีบกดปิดหน้าซีดใจสั่นไหวเพียงแค่เห็นแว้บเดียวก็คุ้นกับลักษณะของคนทั้งสอง

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ” เสียงหวานสั่นเครือจะร้องไห้ ภูวดลกำลังจิบไวน์ไม่ทันสังเกตสีหน้าของเธอ นลินนารารีบลุกจากเก้าอี้เดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ริมฝีปากบางขบเม้มแน่นสายตาหลุกหลิกไม่มั่นใจจ้องโทรศัพท์ในมืออย่างลังเล ภายในห้องน้ำมือเรียวสั่นเทาตัดสินใจเปิดวิดีโอที่พี่สาวส่งมาให้อีกครั้ง ภายในคลิปคือห้องนอนสีครามมีแผ่นโลหะคล้ายดวงอาทิตย์สีเงินสะท้อนอยู่หัวเตียงและได้เห็นชายหญิงเปลือยกายนัวเนียกันอยู่บนเตียงผ้าปูที่นอนสีคราม เมื่อเพ่งมองชัด ๆ คนในคลิปคือภูวดลกับพี่สาวของเธอ นลินนาราน้ำตาร่วงคิดเข้าข้างตัวเองว่าอาจเป็นคลิปเก่าคืนที่เขาเข้าใจผิดว่าเป็นเธอแต่วันเวลาในคลิปที่ส่งมาแจ้งชัดว่าเหตุการณ์นี้พึ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน ร่างบางทรุดฮวบขาอ่อนแรงทันที มือเรียวยกขึ้นปิดริมฝีปากที่สั่นระริกไม่ให้เสียงร้องไห้ดังเล็ดลอด กรีดร้องในลำคอเจ็บปวดดั่งมีดกรีดหัวใจ ชายที่เธอรักและไว้ใจมอบทั้งตัวและหัวใจให้เขากลับเป็นคนทำร้ายเธออย่างสาหัส น้ำใส ๆ ไหลรินอาบแก้มพยายามฝืนลุกยืนเอื้อมมือจับกลอนประตูอย่างลังเลอยากออกไปทุบตีอาละวาดผู้ชายทรยศให้สาแก่ใจ

“เฮ้ย!” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวหันไปมอง ได้ยินเสียงปืนดัง“เปรี้ยง” เธอไม่ทันได้ตั้งตัวทำได้แค่หลับตาแล้วก็รู้สึกว่าโดนกระชากอย่างแรงจนล้มกระแทกพื้น หญิงสาวมองเห็นชายหนุ่มอีกคนลุกวิ่งตามมือปืนไปแต่ไม่ทัน มือปืนขี่มอเตอร์ไซค์ไปเสียก่อน ชายหนุ่มมองตามไปหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะหันมาหาร่างบางที่เขาช่วยไว้ หญิงสาวมีผ้าคลุมใบหน้าแบบชาวสวนเนื้อตัวสั่นเทาแววตาหวาดกลัว

“คุณเป็นอะไรไหม?”

“ไม่เป็นไร ดีที่คุณมาช่วย” หญิงสาวรีบตอบเสียงสั่น สำรวจร่างกายรู้สึกเจ็บแปลบที่ไหล่ซ้าย เหลือบดูมีเลือดไหลซึมออกมา

“คุณโดนยิงแค่ถากๆ ไม่อันตราย ผมจะพาไปส่งโรงพยาบาล” ชายหนุ่มรีบเข้าไปดูแผลแล้วพยุงเธอขึ้นรถยนต์คันหรูไปโรงพยาบาล

หน้าห้องฉุกเฉิน

ชายหนุ่มนั่งเลื่อนโทรศัพท์เสื้อผ้าเปื้อนเลือด สักพักมีผู้หญิงคนหนึ่งมายืนหอบสีหน้าเป็นกังวล เขาปรายตามองเล็กน้อยแล้วเล่นโทรศัพท์ต่อ

“ญาติคุณนลินนาราค่ะ” พยาบาลออกมาเรียกชื่อญาติของคนเจ็บ

“ครับ”

“ฉันเองค่ะ” ชายหญิงสองคนพูดพร้อมกันก่อนจะหันมองหน้ากันงงๆ

“ทำแผลเสร็จเรียบร้อย ญาติชำระเงินและรับยาที่ช่องเจ็ดได้เลยค่ะ” พยาบาลเดินมาบอกกับคนทั้งสองแล้วเดินกลับไปยังห้องฉุกเฉิน

“คุณเป็นคนที่โทรหาฉันใช่ไหมคะ” เอมอรรีบหันมาถามชายหนุ่มข้างๆ

“ใช่ครับ เธอบอกให้ผมโทรหาคุณ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว” พอรู้ว่ามีญาติคนไข้มาแล้วเขาเลยขอตัวกลับ

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยน้องฉันนะคะ คุณรออีกนิดได้ไหมนาราคงอยากขอบคุณเหมือนกัน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมมีธุระ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบนิ่งตัดบท แล้วเดินไปเขาแค่ผ่านมาเจอเหตุการณ์เลยช่วยผู้หญิงคนนั้นไว้ เขาแวะเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างคราบเลือด

เอมอรมองตามหนุ่มหล่อไปจนสุดสายตาอย่างเสียดาย ก่อนจะเดินไปชำระค่ารักษาแล้วเดินกลับมารับนลินนาราที่หน้าซีดเดินเซออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“ไหวไหม คราวนี้พวกมันทำเกินไปแล้วจะไปแจ้งความกันเถอะ”

“ช่างเถอะพี่” นลินนาราตอบเนือย ๆ อ่อนเพลีย

“ครั้งที่แล้วขับรถเฉี่ยววันนี้ให้คนมายิงยังจะช่างอีกเหรอ ไอ้พวกบูรพจน์มันคุกคามเราต้องแจ้งความให้ติดคุกกันซะบ้าง” เอมอรประคองไปปากก็บ่นไปด้วยความโมโหไม่รู้จะจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหน

“แจ้งความไปก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้แล้วก็กลับมาทำเราอีก ไม่จบไม่สิ้นสักที”

“แต่ว่า...” เอมอรจะขัดแต่นลินนาราเปลี่ยนเรื่องคุย

“คนที่ช่วยนาราไว้ล่ะพี่” สายตาสวยมองหาชายหนุ่มที่มาช่วยเธอไว้

“เขามีธุระเลยกลับไปแล้ว”

“เสียดายจัง ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย.....”

“พี่ขอบคุณแทนไปแล้ว ไม่รู้ว่าบังเอิญมาเจอกันได้ยังไงเนอะคนอะไรก็ไม่รู้หล่อมากสุภาพด้วย อยากได้เป็นสามี”

“เพ้อเจ้อ” นลินนารายิ้มอ่อนส่ายหน้าเบา ๆ เอมอรหัวเราะร่วนช่วยพยุงร่างบางไปเรียกรถแท็กซี่หน้าโรงพยาบาล อีกด้านหนึ่งของกำแพงภูวดลได้ยินการสนทนาของหญิงสาวทั้งสองคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเครียด ๆ

คฤหาสน์หรู ตระกูลบูรพจน์

รถหรูแล่นเข้ามายังคฤหาสน์ใจกลางเมือง ภูวดลเดินเข้าคฤหาสน์สีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเข้าไปในห้องรับแขกเห็นปิ่นมณีกับปานวาดสองแม่ลูกนั่งจิบไวน์พูดคุยหัวเราะกัน ทำให้เขาพอจะรู้ว่าสิ่งที่เขาคิดมันต้องเป็นเรื่องจริง

“สั่งฆ่าคน ไม่กลัวติดคุกกันบ้างเหรอครับ” เสียงเข้มเริ่มเปิดการสนทนา ปิ่นมณีกับปานวาดชะงักมองตากันเลิกลักค่อย ๆ หันไปมองภูวดล

“พี่ภูพูดเรื่องอะไร” ปานวาดเก็บอาการกลบเกลื่อนความตกใจ

“เรื่องที่เธอสั่งคนไปยิงเมียน้อยไอ้ณุไง!” เสียงเข้มแข็งขึ้นใบหน้าขึงขัง เบื่อหน่ายที่ปานวาดเสแสร้งทำอย่างกับเขาเป็นคนโง่

“พวกเราไม่ได้ทำอะไรนะคะ” ปิ่นมณีแม่ของปานวาดและเป็นแม่เลี้ยงของภูวดลรีบพูดแทรกเสียงดัง

“แน่ใจเหรอ แล้วนลินนาราเป็นใคร?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสีหน้ายียวนอย่างรู้ทัน ปิ่นมณีชะงักหน้าเจื่อนพูดไม่ออก

“อีผู้หญิงหน้าด้านมันบอกอะไรพี่ มารยาเยอะใส่ร้ายคนอื่นเก่ง ผู้ชายที่นอนกับมันก็หลงหัวปักหัวปำทิ้งลูกทิ้งเมียไปหามัน อีนางร่าน อีสารเลว!” อยู่ ๆ ปานวาดก็ฟิวขาดลุกขึ้นมาตวาดพร้อมกับเดินปรี่เข้ามาหาภูวดล ด้วยแววตาแข็งกร้าวโกรธที่เขาพูดชื่อผู้หญิงที่แย่งสามีเธอ

“เขาไม่ได้ใส่ร้ายใคร มีแต่เราที่ทำร้ายเขา เลิกไปยุ่งกับเขาไม่อย่างนั้นพี่จะเป็นคนแจ้งตำรวจมาจับเธอ!”

“มันทำวาดก่อน มันพรากลูกพรากผัวไปจากวาด ๆ ต้องเจ็บปวดเจียนตาย แต่มันยังลอยหน้าลอยตามีความสุข แต่พี่ภูก็เข้าข้างมัน อีเมียน้อย อีสำส่อน กรี๊ด ๆ” ปานวาดกรีดร้องวาดอาละวาดอย่างหนักถลึงตาเกรี้ยวกราดจิกกระชากผมตัวเองดึงรั้งอย่างบ้าคลั่ง ภูวดลยืนอึ้งตาค้างไม่คิดว่าปานวาดจะอาการหนักขนาดนี้

“มีสติหน่อยวาด ฟังแม่สิลูก ใจเย็นๆ” ปิ่นมณีวิ่งมาโอบกอดปลอบลูกสาวหวังให้หยุดทำร้ายตัวเองแต่ไม่เป็นผล ปานวาดกรีดร้องโวยวายหนักขึ้นอย่างคนเสียสติ

“กรี๊ด วาดไม่ยอม ๆ กรี๊ด.........” สิ้นเสียงกรี๊ดปานวาดก็เป็นลมล้มพับร่วงลงพื้น ภูวดลพุ่งเข้าไปช่วยประคองร่างบางที่สลบใบหน้าสวยแดงก่ำชุ่มไปด้วยน้ำตา

“วาดเป็นขนาดนี้เลยเหรอครับ” สายตาคมสั่นไหวมองหญิงสาวที่เขาเคยรักในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วงเขาหนีไปอยู่ต่างประเทศนานเลยไม่เคยรู้เรื่องเธอ

“น้องโดนทำร้ายมาจิตใจหนักมาก แทนที่ภูจะต่อว่าควรเปลี่ยนมาช่วยน้อง”

“เกลียดยังไงก็ไม่ควรฆ่าใคร” เขาหันขวับเน้นคำพูดเตือนสติแม่เลี้ยง

“มันฆ่าวาดให้ตายทั้งเป็น ถ้ามันจะตายก็สมควร” ปิ่นมณีกัดริมฝีปากแน่นแววตาเลือดเย็น

“คุณป้ากำลังขาดสติ....”

“ถ้าคุณภูไม่ช่วยก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเถอะค่ะ ปล่อยให้พวกเราจัดการกันเอง” น้ำเสียงปิ่นมณีเยือกเย็นทำเขาใจหาย ความพยาบาทมันฝังลึกเข้าไปในหัวใจของสองแม่ลูก หน้าคมเคร่งเครียดเขาจะต้องทำยังไงเพื่อจะปกป้องคนในครอบครัวไม่ให้ทำผิดและผู้หญิงคนนั้นถึงเธอจะทำผิดกับคนอื่นแต่ก็ไม่สมควร “ตาย”