ตอนที่5

ร่างบางสะดุ้ง หากแต่ไม่มีความเจ็บปวด “อืออ...” ขวัญข้าวส่งเสียงครางบ่งบอกถึงความพอใจ ครั้นเมื่อชายหนุ่มขยับขับทำนองเข้าออกอย่างเนิบช้าเป็นจังหวะ ริมฝีปากบางก็ครางกระเส่าเสียวซ่านรัญจวนใจ ในบทพิศวาสเหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา...

ความกำหนัดบวกกับแอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในเส้นเลือด ความร้อนแรงจึงมีตามมา แรงส่งกระแทกเข้าหากลางลำตัว จนคนใต้ร่างสะเทือนไหวไปตามจังหวะหากแต่พร้อมรับโดยไม่มีถอยจนการเดินทางกำลังถึงฝั่ง สติที่ยังมีอยู่น้อยนิดรีบผละจากร่างบาง โน้มตัวผ่านข้าม เพื่อควานหาสิ่งป้องกันในลิ้นชักหัวเตียง

เมื่อทุกอย่างถูกต้องเข้าที่ พายุเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ก่อนจะเพิ่มความแรงกระแทกถี่ยิบ เตือนให้อีกคนรู้ว่า เขาใกล้แล้ว และไม่กี่อึดใจเขาก็กระตุกเกร็งสองสามครั้ง และคนใต้ร่างก็กระตุกเกร็งตามมาเช่นกัน

พอคลื่นทะเลแตกฟองจนพร่าพราวความสงบนิ่งจึงเข้ามาเยือน ห้องนอนที่เมื่อครู่ยังมีเสียงครวญครางดังกระหึ่มก็เงียบลงพร้อมคนบนร่างฟุบหน้าซบกับอกนุ่มหยุ่นที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะพลิกลงนอนข้างกายและดึงสิ่งป้องกันออก แล้วเหวี่ยงทิ้งไปอย่างไม่สนใจว่ามันจะไปตกที่ใด...

ลมหายใจหอบรัวเหมือนคนวิ่งออกกำลังตอนรุ่งเช้าดังแทรกผ่านความเงียบ ก่อนจะค่อยๆ แผ่วลงกลายเป็นเสียงหายใจสม่ำเสมอของเจ้าของห้อง โดยที่อีกคนยังเพ่งมองเพดานนิ่งอย่างครุ่นคิด

เมื่อทุกอย่างเงียบนิ่ง ขวัญข้าวจึงขยับเปลี่ยนท่า สายตาหวานเชื่อมมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับสนิทลงอย่างปรารถนาในตัวไม่เสื่อมคลาย ก่อนจะลุกขึ้นขยับดึงผ้าห่มที่อยู่ด้านปลายสุดของเตียงคลุมกาย นิ้วเรียวสะกิดปลายจมูกโด่ง ลากไล้ฝ่ามือเรียวไปตามแผงหน้าอกกว้างก่อนจะซบใบหน้าลงบนอกแกร่งบดเบียดร่างกายเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ในใจกระหยิ่มยิ้มย่องคิดว่าก่อนจะแยกจากกันเธอกับชายหนุ่มที่ตนเองหลงรักคงลุกขึ้นมาต่ออีกยกเป็นแน่ ก่อนจะหลับตามอีกคนไปในที่สุด...

เช้าอีกวัน

ก๊อก ก๊อก

น้ำเหนืออยู่ในชุดพร้อมจะออกไปข้างนอก ยืนเคาะประตูห้องพี่ชายด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข เพราะวันนี้มีนัดหมายกับพี่ชายว่าจะไปซื้อของด้วยกันตอนเช้าตรู่ เพื่อเตรียมฉลองงานวันเกิด ซึ่งปีนี้คงต้องฉลองกันเพียงลำพังอีกตามเคย

เมื่อเคาะประตูเรียกไม่ได้ผล น้ำเหนือจึงเรียกซ้ำ “พี่พายุ สายแล้วนะครับ...”

เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ น้ำเหนือจึงเรียกซ้ำ “ตื่นหรือยังครับพี่พายุ สายแล้วนะครับ...”

ในห้องเงียบจนน่าแปลกใจ น้ำเหนือจึงเรียกใหม่อีก หากครั้งนี้น้ำหนักเสียงเพิ่มขึ้นกว่าเก่า

“พี่พายุครับ ไม่ตอบผมจะเข้าไปแล้วนะครับ”

เงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงให้รู้ว่าในห้องมีคนอยู่

แปลกจริง น้ำเหนือคิดว่ามีทางเดียวคือ ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปดูเอง เพราะปกติพี่ชายไม่เคยนอนขี้เซาขนาดนี้

น้ำเหนือจับลูกบิดประตู ซึ่งมันไม่ได้ล็อก จึงเปิดเข้าไปโดยไม่ลังเล

เมื่อเข้าไปในห้อง น้ำเหนือก็มองผ้าห่มผืนหนานูนเด่นกองโตอยู่บนเตียงนอน

“เอ๊ะ...” สิ่งผิดปกติทำให้น้ำเหนือเดินตรงไป พอได้จังหวะก็กระตุกผ้าห่มออกจากร่างกายพี่ชายอย่างแรง

พรึบ

“...” น้ำเหนือตาเบิกกว้าง ยืนแข็งเป็นหินในขณะที่ม่านตาขยายกว้างจับภาพตรงหน้า สมองประมวลย้อนคิดถึงก่อนหน้านั้น ในห้องนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง

น้ำเหนือยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง ส่วนเจ้าของห้องก็ยังไม่รู้สึกตัว ว่ามีคนเข้ามายืนจ้องอยู่

“พี่พายุ” น้ำเสียงที่เปล่งไม่ดังพอให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว

ครั้นพอได้สติกลับมา น้ำเหนือก็โยนผ้าห่มในมือทิ้งทับไปบนร่างเปล่าเปลือยของคนทั้งคู่ไว้

“พี่พายุ พี่ลุกขึ้นมาคุยกับเหนือให้รู้เรื่องเลยนะ ไหนบอกว่ากลับตัวกลับใจแล้วไง แล้วนี่มันอะไรกันครับ”

คนผิดหวังในตัวพี่ชายเริ่มโวยวาย

พายุเริ่มรู้สึกตัว ขยับเปลี่ยนท่า ตาปรือปรอยอย่างคนนอนหลับไม่เต็มอิ่ม ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่สว่างโร่ ม่านตาเปิดขยายชัด เมื่อเห็นน้ำเหนือยืนอยู่ปลายเตียง

“เฮ้ย...เหนือ เข้ามานานยัง” พายุอุทานตกใจ

ในขณะที่ถาม มือก็ควานหาผ้าห่มมาคลุมตัวให้มิดชิดไปด้วย

ส่วนน้องชายก็ยืนหน้าตึงไม่พูดไม่จา

“เหนือ...” พายุมีสีหน้ากระอักกระอ่วน มองหน้าน้องชายแล้วเหลือบมองผู้หญิงที่ยังหลับอยู่ข้างกาย ก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ

“ครับ” ครานี้เจ้าของชื่อขานรับ แต่หน้ายังตึงเหมือนเดิม

คนรู้ตัวว่าได้ทำให้น้องชายผิดหวังหน้าจืดเจื่อน แต่ก็ฝืนพูด

“ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะตามออกไป”

แอร์ยังทำหน้าที่ดีอยู่ แต่เจ้าของห้องร้อนจนเหงื่อแตกซิก

น้ำเหนือโกรธจนไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน ทำได้แค่กำมือเข้าหากัน เฮอะ ให้มันได้อย่างนี้สิ น้ำเหนือถอนหายใจยาวๆ มองพี่ชายด้วยสายตาตัดพ้อ

เสียงพูดทำให้คนที่นอนอยู่เริ่มขยับตัวและออกอาการหงุดหงิด ตามนิสัยที่มีติดตัวอยู่เสมอ

“อื้อ หนวกหู...คนจะนอน” เจ้าของร่างอวบอั๋นไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ขยับกายส่งเสียงดังรำคาญ สองมือก็พยายามควานหาผ้าห่มที่ถูกดึงไปเมื่อครู่กลับมาห่มให้เข้าที่อีกครั้ง โดยไม่คิดสนใจหรือลืมตาขึ้นมาดู

น้ำเหนือที่ยืนมองอยู่ตลอดเวลาซัดสายตามองหญิงสาวที่พี่ชายหิ้วมานอนด้วย แล้วหันมาที่พี่ชาย

“ผมให้เวลาพี่สิบนาที” แล้วก็เดินออกจากห้องไป

เมื่อทางเลือกมีไม่มาก พายุจึงรีบหันไปปลุกคนหลับ

“ขวัญข้าวตื่น”

“อือ...อะ...อะรายย คนจะนอน...” เสียงลากยาน พร้อมกับขยับเปลี่ยนท่าอย่างรำคาญ

“ลุกขึ้น เดี๋ยวนี้เลย” เสียงเข้มสั่งย้ำ พร้อมเขย่าคนหลับให้ตื่น เพื่อไปแต่งตัว

“อือ ยังไม่อยากตื่น...ขอนอนต่ออีกครึ่งชั่วโมงนะ” ว่าแล้วก็ซุกตัวไปใต้ผ้าห่ม แต่มือหนากำแขนเรียวไว้แน่น จนขวัญข้าวรู้สึกเจ็บ

“เจ็บ จะหวงที่นอนอะไรนักหนาเนี่ย” เธอต่อว่า ส่วนความง่วงก็หายเป็นปลิดทิ้ง แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งหน้าตึงมองคนทำ

“ลุกไปแต่งตัว ผมจะออกไปข้างนอก”

“ออกก็ออกไปสิ ขอนอนต่อจนคุณกลับมาไม่ได้หรือไง”

“ไม่ได้ ลุกไปแต่งตัว” น้ำเสียงเขาเด็ดขาด แบบไร้ข้อต่อรอง

“ก็ได้” ขวัญข้าวสะบัดผ้าห่มอย่างหัวเสีย ก่อนจะก้าวลงจากเตียง เพื่อไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...