ตอนที่2

พงศ์มองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางความเศร้าเพียงลำพังมานานเกินพอ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาด้วยความระมัดระวัง เพราะคลื่นเริ่มกระแทกเข้ามาแรงขึ้น

“คุณตะวัน กลับขึ้นฝั่งเถอะ เหมือนพายุกำลังจะมา” พงศ์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง

ดวงตาที่ยังฉายชัดถึงความโศกเศร้าผินมามองเขา

“คนที่ยังอยู่ก็ต้องดูแลตัวเองนะครับ”

พงศ์เอ่ยเตือนสติ เพราะรู้สึกหวั่นใจ เมื่อเห็นว่าตะวันยังคงจมดิ่งอยู่ในความเศร้า อีกทั้งสีหน้าและแววตายังแสดงความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา

“อาพงศ์รู้จักใช่ไหม” น้ำเสียงแหบต่ำของตะวันถามขึ้น

พงศ์หน้าถอดสี ลังเลกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ดวงตาหรี่แคบ ตัดสินใจเปิดปากพูดแต่ไม่เต็มเสียงนัก

“ครับ เป็น...” น้ำเสียงเล็ดลอดออกมาแค่นั้นก็ต้องหยุดลง

“จะปกปิดไว้ทำไม บอกผมมา ผมจะไป...”

ตะวันแสดงอาการเดือดดาล แต่แล้วก็กลับชะงักทำท่าเหมือนข่มอารมณ์แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบขึ้น “อาพงศ์อย่ากลัว ผมแค่อยากรู้...”

“คุณตะวันครับ...” พงศ์กลืนความอึดอัด ไม่แน่ใจว่า ‘แค่อยากรู้’ ของชายหนุ่มมีความหมายเช่นไร

มือเรียวหนาที่เกาะกุมรั้วเหล็ก ยกขึ้นในลักษณะห้าม

“พอ...เพราะผมจะไม่ยอมให้มันอยู่อย่างเป็นสุขแน่ น้องชายผมทั้งคน”

พงศ์ก้มลงต่ำ ทำได้แค่ถอนหายใจ เก็บเอาคำพูดและความคิดไว้ในใจ ขอให้สิ่งที่ชายหนุ่มคิดจะทำ อย่าให้มันร้ายแรงเกินไป เพราะคนอย่างเขา ก็ทนดูความผิดพลาดของผู้ชายที่ตัวเองดูแลมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยไม่ได้เช่นกัน

พงศ์กลืนน้ำลายลงคอ ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้น ผ่านเข้ามาในห้วงความคิด...ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นและจบลงอย่างเจ็บปวด ยากที่จะเรียกทุกอย่างกลับคืนมาได้

ในวันที่ฟ้าไร้เมฆหมอก รถเก๋งคันหรูสีแดงใหม่เอี่ยมวิ่งเข้ามาจอดหน้ามุข ผ่านด่านยามหน้าตึกมา เพราะเจ้าของรถคุ้นเคยกับคนในบ้านนี้เป็นอย่างดี

“จะไปไหนหรือครับคุณเตชิน” พงศ์ผู้หวังดีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเตชินคุณหนูของตนวิ่งออกจากตัวตึก จนต้องรีบก้าวยาวๆ ตามออกมาเพื่อให้ทัน

เตชินเดินลิ่วไม่ตอบ เพราะใจมุ่งไปยังรถที่เข้ามาจอดไม่ถึงเสี้ยวนาที

“คุณเตชินครับ...” ครานี้พงศ์เรียกซ้ำ โดยสายตาสำรวจไปบนตัวชายหนุ่มที่แต่งตัวจัดเต็มกว่าวันไหนๆ ทั้งทรงผมที่เชตไว้ ใบหน้าที่เสริมบำรุงไว้บางเบา หากเพิ่มความน่ามองมากขึ้นไปอีก ซึ่งผิดวิสัยจากคนแต่งตัวง่ายๆ ไม่เสียเวลามาจัดแต่งตัวอย่างเช่นวันนี้ และหากมีธุระข้างนอก จะเรียกใช้ตนเองเสมอ

“วันนี้ผมจะออกไปเที่ยวกับน้ำเหนือนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกในที่สุด

“ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” เพราะไม่เคยออกไปไหนห่างสายตานอกจากไปมหาวิทยาลัย พงศ์จึงรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ยิ่งเห็นว่ามีชายหนุ่มอีกคนนอกจากน้ำเหนือ พงศ์ก็ยิ่งห่วงหนัก

“สวัสดีครับ พี่ชายน้ำเหนือเองครับ”

น้ำเหนือเปิดประตูออกมา แล้วทักทายผู้สูงวัยกว่า พร้อมกับแนะนำคนขับรถซึ่งก็คือพายุ ที่รับอาสาพาออกไปข้างนอกเอง

พงศ์รับไหว้แล้วมองคนด้านในรถอีกครั้ง ครานี้พายุเปิดประตูลงมาแล้วยกมือไหว้เป็นมารยาท

“สวัสดีครับ ผมพายุพี่ชายน้ำเหนือครับ” พายุแนะนำตัว

พงศ์ยิ้มบางๆ ตอบรับ

“ไปนะครับ อาพงศ์ไม่ต้องน้อยใจ ไว้รอบหน้า ผมจะใช้บริการรถอาพงศ์แน่นอนนะครับ”

ใบหน้าคนบอกเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งพงศ์ไม่กล้าขัด เมื่อคุณหนูมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ซึ่งมันดีกว่าให้นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองยามอยู่เพียงลำพังอย่างเหงาๆ

ก่อนจะหันมองสองพี่น้องที่ดูแลเตชินเป็นอย่างดี โดยพายุกุลีกุจอเดินอ้อมมาเปิดปิดประตูรถให้ ซึ่งก็ทำหน้าที่แทนพงศ์ก็ว่าได้

พงศ์ยอมรับว่าน้ำเหนือนิสัยดี สงบเสงี่ยมให้เกียรติคนอื่น ซึ่งนั่นทำให้คนอย่างเขารักและเอ็นดู หากแต่ผู้ชายอีกคนที่ดูสำอางแต่งตัวเนี้ยบไม่มีที่ติ แถมมีสายตากรุ้มกริ่มเวลามองเตชิน มันทำให้คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างพงศ์ ตะขิดตะขวงใจ

แม้ไม่อยากคิดอคติ แต่สายตาของผู้ชายที่มองผู้ชายด้วยกันมันมองออก ว่าอีกฝ่ายรู้สึกเช่นไรกับคนของตน...

...หากวันนั้นไม่ใจอ่อนปล่อยไปเพราะคิดว่าเป็นเรื่องหนุ่มๆ คงจะไม่เลยเถิดจนเกิดเป็นเรื่องเศร้าอยู่ในตอนนี้...

“เป็นพี่ชายคุณน้ำเหนือเพื่อนสนิทของคุณเตชินครับ” ในเมื่อมาถึงจุดนี้ พงศ์จึงตัดสินใจบอกเล่าความจริง...

สองปีก่อน...

หน้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง...เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตา ในชุดนักศึกษาปีหนึ่ง ยืนอยู่จุดเดิมประจำ โดยประกายตาไร้เดียงสา จับจ้องอยู่ที่หน้าจอสี่เหลี่ยม ซึ่งมีรอยยิ้มแต้มอยู่ตลอดเวลาอย่างกับว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือนั้นกำลังพูดคุยหยอกล้ออยู่กับเขา

‘ถึงแล้วนะ’ ข้อความสุดท้ายผ่านสายตาน้ำเหนือ ก่อนจะยิ้มให้กับข้อความอีกครั้ง แล้วปิดเก็บเจ้าเครื่องมือสื่อสารรุ่นใหม่ล่าสุดเข้ากระเป๋า

คนยืนรอยังไม่ทันขยับไปไหน รถคันหรูก็จอดเทียบริมทางเท้า ก่อนที่เพื่อนใหม่จะก้าวลงจากรถ

“วันนี้มาสายนะ”

น้ำเหนือที่ยืนรออยู่ก่อนเย้าขึ้น อีกฝ่ายส่งยิ้มแล้วตอบกลับ

“ก็อาพงศ์สิ...เก็บไฟแดงทุกรอบเลย” พูดด้วยสีหน้ากระเง้ากระงอดขณะชม้ายตามองไปยังคนขับรถคนสนิท

ในขณะที่พงศ์ลดกระจกแล้วยิ้มกว้าง ไม่ถือสากับคำพูดของเตชินเพราะรู้ว่าเป็นเพียงการหยอกเย้า

“สวัสดีครับอาพงศ์...” น้ำเหนือยกมือไหว้ทักทายผู้มีวัยสูงกว่าอย่างมีมารยาท

อาพงศ์ยกมือรับไหว้พร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเต็มใบหน้า

“ผมล้อเล่นนะครับ เตชินไม่ได้มาสายหรอก แต่วันนี้พี่ชายผมมาส่ง เลยถึงไวหน่อยครับ” เสียงทุ้มนุ่มรีบบอก พงศ์ยิ้มกว้าง

“งั้นไปกันเถอะ...” เตชินเอ่ยชวนน้ำเหนือ ก่อนจะหันมาพูดกับคนขับรถที่ตัวเองเคารพเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง “ขับรถกลับดีๆ นะครับ”

แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าไปในตึกเรียน ปล่อยให้สายตาผู้สูงวัยกว่า นั่งอยู่ในรถมองตามด้วยความอุ่นใจ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป

ระหว่างที่เดินขึ้นบันได เตชินมีเรื่องคาใจอยู่จึงถามขึ้น “เออ นายมีพี่ชายด้วยเหรอ”

น้ำเหนือหรี่ตามอง ไม่นึกว่าเพื่อนจะอยากรู้เรื่องคนในครอบครัวตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรจึงตอบไป “มีสิ”

“เหรอ ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง”

“พี่เขาไม่ได้อยู่ไทย เลยไม่อยากพูดถึง”

“ออ แล้วอยู่ประเทศอะไรล่ะ”

“อังกฤษ” น้ำเหนือตอบสีหน้าเหี่ยวแห้ง

“ไกลเหมือนกัน”

“ใช่ไกล...ออ...แล้วนายล่ะ มีพี่น้องไหม” น้ำเหนือถามกลับ

“มีสิ มีพี่ชายเหมือนกัน”

“เหรอ...”

“แต่ไม่ได้อยู่ไทยเหมือนกัน” คนตอบสีหน้าสลดลงไม่ต่างกัน

น้ำเหนือยิ้มแห้ง เมื่อเจอเพื่อนที่มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน

“ยิ้มไว้เพื่อน เขาไป ไม่ใช่ว่าจะไม่กลับมาเนอะ” น้ำเหนือเอ่ยน้ำเสียงระรื่น ทั้งปลอบเพื่อนและก็ปลอบตัวเองไปด้วย

ดวงตากลมโตมองประสานกันแล้วยิ้มให้อย่างเข้าใจหัวอกเดียวกัน แล้วพากันมุ่งตรงไปยังห้องเรียน