EP.3 เป็นของพี่เถอะ(1)

EP. 3

"เออ ชอบ!"

"ห๊ะ"

เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน ทันทีที่พี่โฟล์คตอบมาแบบนั้น ทั้งโต๊ะเหมือนถูกสาปให้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ฉันได้แต่ด่าตัวเองว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่ในตอนนี้ ต้องรีบแก้สถานะการณ์ด่วนที่สุด!

"ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นมายใช่มั้ยล่ะ หยุดเลยๆ แหม่" เฉันหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ทั้งโต๊ะไม่ใครขำด้วยเลยแม้แต่คนเดียว

"พี่ชอบจริงๆ" กรรมของฉันแล้วไง เจ้าพ่อเพล์บอยบอกชอบมายอาย

"พี่โฟล์ค มายคิดกับพี่แค่พี่ชายนะ อย่าพูดแบบนั้นกับมายดิ" ใครก็ได้บอกทีว่าฉันกำลังหักอกผู้ชายอยู่ใช่มั้ย!! ฉันกำลังดูดีขึ้นมาเลยใช่มั้ย

"...." เงียบ เขาเงียบไปเลยแต่จ้องหน้าฉันนิ่งๆแล้วยิ้มมุมปาก ซึ่งฉันคงจะรอดจากเหตุการณ์ครั้งนี้ไปได้...ด้วยดี

"มาๆมาชนแก้วค่ะพี่ๆ สนุกกันดีกว่า นั่งนิ่งกันทำไม นี่มันพี่โฟล์คนะ อีกห้านาทีก็มีสาวใหม่แล้ว ขอโทษด้วยนะที่มายหักอกพี่ ฮ่าๆ" ฉันแกล้งพูดเล่นออกไป พอพูดจบทุกคนก็ยิ้มแห้งๆแล้วยกแก้วของใครของมัน พี่ทอร์ก็นั่งเงียบ

นี่ฉันทำอะไรผิดเหรอ...

บลูเพื่อนรัก!! ช่วยฉันด้วย!! ฉันแอบส่งสายตาไปหายัยบลู และมันก็เหมือนจะเห็นท่าไม่ดีรีบลุกออกมาหาฉันที่โต๊ะพวกพี่ๆวัยเก๋าทั้งหลาย ที่มีเด็กน้อยอย่างมายอายนั่งคอตกอยู่ด้วย

"เอ้า!! ยัยมายอาย เมามากละเนี่ย!! ไปๆลุกๆมาทำไรโต๊ะนี้" นั่นแหละเพื่อนรักของฉันการเล่นละครต้องสมบทบาท

"แฮร่ๆ งั้นมายขอตัวก่อนนะคะพี่ๆ"

หมับ

"นั่งลง!!" พอยัยบลูดึงแขนฉันลุก พี่โฟล์คก็ลุกขึ้นมาคว้าแขนอีกข้างของฉันแล้วดันให้นั่งลงที่เดิม พวกพี่ทอร์ก็เอาแต่เงียบนั่งมองพวกเราอยู่ราวกับกำลังดูละครหลังข่าว

"เอ่อ พี่โฟล์คมายมันเมามากแล้วค่ะ บลูขอพามันกลับนะ" ยัยบลูพยายามจะดึงฉันแต่พี่โฟล์คก็ไม่ยอมปล่อย แถมยังบีบข้อมือฉันแรงด้วย

"ถ้าน้องจะกลับก็กลับไป ปล่อยยัยนี่ไว้นี่แหละเดี๋ยวพาไปส่ง" จะบ้าเหรอแบบนั้นไม่ได้นะ ฉันบอกหรือไงว่าอยากกลับกับเขา

"ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวบลูพากลับเอง"

"...พี่ไม่อยากพูดมากนะ ขอพี่เคลียกับมาย!"

เราไม่มีอะไรต้องเคลียกัน...

"งั้น...ค่ะ" ทำไมมันยอมง่ายอย่างนี้ แล้วมันก็เดินหันหลังกลับไปนั่งโต๊ะตัวเองเลยโดยที่ไม่หันมามองฉันอีก พี่โฟล์คก็บังคับฉันนั่งตรงข้ามเขาเหมือนเดิม

"อะ ช่วยพี่ดื่มให้หมดแล้วจะไปไหนก็ไป" พูดจบพี่โฟล์คก็วางขวดเหล้าแพงๆแรงๆกลางโต๊ะ ก่อนจะเทให้ฉันเต็มแก้วแบบไม่ผสมอะไรทั้งสิ้น

"เห้ยมึง ใจเย็นๆ ไอ้นี่มันคงเมาอะ อย่าไปแกล้งน้องมัน" พี่ทอร์เห็นท่าไม่ดีรีบยืดอกเข้าช่วย

"อืม แต่คนที่กล้าหักหน้ากูมันต้องโดนบ้าง ทำไม คนอย่างกูมันชอบใครไม่ได้เหรอ ดื่ม!" พี่โฟล์คพูดกับพี่ทอร์แต่สายตาของเขากับไม่ละไปจากฉันเลยและประโยคสุดท้ายเขากำลังออกคำสั่งกับฉัน

แล้วทุกคนก็เงียบกริบ เวลาไอ้หมอนี่มันโกรธกลายเป็นอีกคนไปเลย จากคนที่เคยเล่นแซวๆกันไปมากลายเป็นเงียบ ข่มขู่ ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น พวกพี่ๆไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันเลยในตอนนี้

แกว่งเท้าหาเสี้ยนชัดๆเลยฉัน...

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...

ไวเหมือนโกหก แต่เหล้ายังไม่ลดถึงครึ่งแก้ว ความอึดอัดก็เริ่มมากขึ้นเพราะทั้งโต๊ะตอนนี้เหลือแค่ฉันกับพี่โฟล์คและเพื่อนพี่โฟล์คอีกคน พี่ทอร์รีบกลับไปหาเมียแล้ว ยัยบลูที่นั่งอยู่ห่างๆก็เหมือนจะเริ่มเมาแล้วด้วย

บลูเพื่อนรัก...อย่าเพิ่งเมามาช่วยฉันก่อน!!

"รีบดื่มสิ เหลืออีกเยอะ" พี่โฟล์คพูดนิ่งๆ หันไปดูขวดเหล้าปริมาณไม่กระดิก

"พี่โฟล์ค มายไม่ไหวแล้วอะ พอแล้วได้มั้ย" ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ ดื่มเหล้าเพียวๆเต็มแก้ว แถมเหล้านี่ก็แรงมากด้วย ดื่มหมดคือฉันต้องตายแน่ๆ

"ดื่มให้หมด! " เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลย ถ้าไม่รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองฉันคงโวยวายไปแล้ว

"ไม่อะ ไม่ไหวล้าว" อ่าวเห้ย! พอฉันลุกจากเก้าอี้ปุ้บ รู้เลยว่าเมาสุดๆ

"จะไปไหน! มานี่!"