ตอนที่4 หายังไงก็ไม่เจอ

@คอนโด ภาคินัย

เมื่อมีใครบางคนออกตัวว่าเป็นแฟนพี่เขา แล้วเราจะอยู่รออะไรขนาดเราเขาเล่นซะเราสลบคาเตียง แล้วกับแฟนที่ดูเซ็กซี่ก็ไม่น่าจะไม่ธรรมดา

แต่เอ้! เป็นแฟนยังไงไม่มีคีย์การ์ดเข้าคอนโดอ่ะ ฉันเลยหันไปสบตาผู้หญิงที่อ้างตัวเป็นแฟนอีกครั้ง

"เอ้า พี่บอกเป็นแฟนทำไมพี่คิณ ทำไมไม่มีคีย์การ์ดอ่ะคะ"

"ฉันโดนเด็กบ้าย้อนศรเข้าให้ จะมีได้ไงในเมื่อ คิณให้แค่สถานะคู่ควง

"ก็ฉันพึ่งมาจากอีกเมืองไปทำงานมา ฉันลืมไม่ได้หรอ"

"ลืมหรือไม่เคยมีกันแน่คะ"

"ฉันแทบอย่าจะกรี๊ดกับความทันคนของนังเด็กบ้านี้

"ฉันยืนมองผู้หญิงที่อยู่ด้านนอก ท่าทางลุกลี้ลุกรน กระวนกระวาย ฉันเลยตัดสินใจพูด

"งั้นหนูขอตัวนะคะ หนูคงอนุญาตให้เข้ามาไม่ได้เพราะหนูไม่ใช่เจ้าของห้องคะ"

แล้วฉันก็ปิดประตูทันที

"ฉันถูกเด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้แต่แต่ดันอยู่ในห้องของคิณแถมปิดประตูใส่หน้าฉัน

"อร๊ายๆๆๆๆๆ นังเด็กบ้า แกๆๆไม่รู้จักฉันหรือไง รู้ไหมฉันเป็นใคร"

"เหมือนฉันจะได้ยินเสียง ชะนีร้องหวยโหยอะไรเบอร์นั้นและ ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้จักตัวเอง ฉันจะรู้จักได้ไง บ้าป่ะเนี๊ย เลิกสนใจแล้วเสียงกรี๊ดกร๊าดก็เงียบไป ไปหามัมดีกว่า ไจ๋สน (ไม่สนใจ)

พาร์ทภาคินัย

หลังจากที่ผมได้ออกจากคอนโดผมได้นัดคุยงานกับเพื่อนเพื่อทำวิทยานิพนธ์ ป.โท ให้จบเพื่อจะได้ลุยงานในสายงานเต็มที่ ป.โทนี้ผมตั้งใจเอามากเพราะเฮียเป็นเหตุเลย

มาว่าน้องชายสุดที่รักโง่ได้ไง ผมน้องเฮียนะครับ จวนเจียนจะบ่าย4 โมงผมเลยขอแยกย้ายเพื่อจะกลับไปหา คู่นอน one night Stand หึ!

"กูกลัยก่อนนะมีธุระว่ะ

"มึงรีบหรอ แล้วเมื่อคืนก็หาย ยังไงครับชายคิณ

"ไม่ ไม่เจือกครับเพื่อน"

@ใต้คอนโดของผม

หลังจากที่แยกย้ายออกจากเพื่อนที่ทำวิทยานิพนธ์ด้วยกัน ผมเดินเข้ามาในตึก ขณะจะขึ้นลิฟต์ หางตามองผมเหลือบเห็นร่างบางของพิพิม นั่งอยู่ตรงที่นั่งรับรองลูกค้า ทำให้ผมฉงนใจแปลกๆ ปกติผมจะนัดเธอถึงจะได้เจอกัน.

"อ้าว พิพิม มาได้ไงนี้ "

"ก็พิพิมมาหาคิณไม่ได้หรอค่ะ"

"เหมือนว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ถ้าผมไม่โทรก็แปลว่าไม่อยากเจอ

ฉันยืนมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้น้อยเนื้อต่ำใจ ฉันเข้าใจในจุดๆหนึ่งในสถานะที่เขาให้เรามาเป็นได้แค่คู่ควง แต่ควงกัน นาน3ปีก็ว่าได้ อยู่ๆถ้าเขาจะเขี่ยทิ้งควรจะบอกล่าวเราก่อนไหม.

"พิพิม คิดถึงคิณบ้างไม่ได้หรอคะ"

"ก็แล้วแต่คุณเลย พิพิม แต่ผมบอกแล้วช่วงนี้ผมยุ่ง ผมต้องทำวิทยานิพนธ์เพื่อเรียนจบ"

"ไม่ใช่ว่า เพราะคนข้างบนหรือคะ

"คุณล้ำเส้นแล้วนะ พิพิม"

ผมกดเสียงต่ำลง ยืนมองสบตาคนร่างบางด้วยดวงตาดำสนิท

"เอ่อ คิณค่ะ พิพิมขอโทษคะ

"ผมหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปนะครับ พิพิม ถ้าคุณยังล้ำเส้นอีก เราคงต้องจบกันซักที หรือวันนี้เลย"

"ไม่ๆค่ะ ให้โอกาส พิพิม ด้วย

"งั้นผมขอตัวครับ เหนื่อยมากวันนี้ เดินทางปลอดภัยนะครับ ไม่ส่งนะ "

ผมเดินขึ้นลิฟท์ส่วนตัวทันที่เพื่อกลับเข้าไปในห้อง คิดไม่ตกว่าคนที่ให้สถานะผมแค่ คู่นอนชั่วคราวจะว่าอะไรไหม.

แต่เอ้ ทำไมผมเหมือนจะแคร์ คนข้างบนว่ะ เอ่อดิ!

@ในห้อง ภาคินัย

ผมกดรหัสเข้าห้องไป ถึงกลับคิ้วขมวดเข้ากัน เพราะเจอแต่ความว่างเปล่า  ไม่เห็นร่างน้อย ของลิซ่า เดินตามหาทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอ ฉงนใจอยู่ในที่ ไม่ใช่จะเคืองอะไรผมอีกนะ จะโทรหาก็ไม่ได้ ไม่ได้แลก contacts ถอนใจออกอย่างแรง

แล้วกุจะไปหาน้องเจอได้ยังไงว่ะนี้ รูปซักรูปก็ไม่มี เบอร์ธงเบอร์โทรไม่ได้ขอยกมือถือโทรหาช่างเทคนิคของคอนโดขอภาพจากกล้องวงจรปิด

"หวัดดีครับคุณคิณ มีอะไรให้รับใช่ครับ

"ผมขอดูภาพหน้าห้องหน่อยครับ ตั้งเที่ยงจนถึงบ่าย4 ของวันนี้ครับ

"ครับเดี๋ยวส่งให้ครับ

30 นาที ภาพก็ถูกส่งมาในเครื่องผม ผมเห็นทุกอย่างไม่ว่าจะตอนที่น้องเจอพิพิม โต้แย้ง ในเรื่องลืมคีย์การ์ด จบปิดประตูใส่หน้า รวมทั้งตอนที่น้องลงลิฟท์ถึงแค่ชั้น3 ตอนแรกก็แปลกใจลงทำชั้นนี้ อ้อ!หนีออกไปทางบรรได หนีไฟอีกทีนี้เอง.

"หึ! แสบไม่เบา แบบนี้ซิ น่าตาม แต่จะไปตามที่ไหนว่ะนี้"

นั่งคิดวนไป รู้แค่ว่าชื่อ อลิส เป็นสาวลูกครึ่ง เอ่อดิรู้แค่นี้ จะให้นักสืบตามกูไม่มีข้อมูลอะไรเลย.....

พาร์ทอลิส

หลังจากที่ฉัน ตอบโต้ผู้หญิงของพี่คิณ ซักพักเสียงก็เงียบไป แง้มประตูดูไม่เห็นฉันเดินออกมาเพื่อ ลงลิฟท์ไปยังชั้นล่าง คิดดูอีกที่ลงชั้น3 ดีกว่า ค่อยลงบรรไดหนีไฟต่อ หลังจากพ้นออกจากตึก ฉันก็โบกแท๊กซี่ เพื่อไปที่พัก มัม

หลังจากขึ้นแท๊กซี่มา ในสมองอันน้อยนิดของฉันก็ประมวลเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เหยียบเท้า เข้ากรุงปารีส สองวันทีผ่านมาชีวิตฉันดูวุ่นวายเอา มาก โดยแฟนนอกใจ ไม่พอโดนวางยาอีก แถมเสียซิงให้คนที่มีเจ้าของอีก

"อะ หยังนี้ หยังมาจ่ะอี้ ล้ำเจ้นโท๊ะ (ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เกินคาดมาก) ถอนหายใจอย่างแรง

"ถึงแล้วครับคุณหนู "

ลุงแท๊กซี่ได้ทักขึ้นมากหลังจากถึงที่หมาย

"อ่อ ค่ะ เท่าไหร่ค่ะ"

"FRF 20.00 ครับ

ฉันยื่นเงินให้คุณลุงแล้วเดินเข้าที่พักของมัม เดินเข้าไปติดต่อที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์ทันที

"หวัดดีค่ะคุณลูกค้า ติดต่อเรื่องอะไรค่ะ

"หวัดดีค่ะ มาติดต่อห้องของมาดามเวเนซ่า ลูฟท์ค่ะ หนูชื่อ อลิสเป็นลูกสาวของมาดามคะ" เอ่อ! อันนี้คือชื่อจริงของมัมหนูเองค่ะ ส่วนชาลิสาไว้ใช้แค่กับหนูและป๊าค่ะ ^_^

"อ่อคะ น้องอลิสนะคะ พอดีมาดามสั่งไว้แล้ว นี้ค่ะคีย์การ์ด ห้อง01882 ชั้น 8 นะคะ

"ขอบคุณค่ะ คุณพี่คนสวย"

ฉันดิ่งขึ้นลิฟท์ ทันที

พาร์ทภาคินัย

ผมตามหา แม่ฝรั่งน้อยของผม ทุกซอกทุกมุม ของกรุงปารีส ไม่เห็นเธอแม้แต่เหงา เจอใครที่ทรงคล้ายก็เดินเข้าไปทัก แต่ก็ไม่ใช่เธอ หรือผมต้องไปตามที่ประเทศไทย ถ้าไม่ติดทำวิทยานิพนธ์ ผมบินไปแล้วนั้น ทำไมฝรั่งน้อย ถึงทำใจผมร้อนลุ่มเอามากๆขนาดนี้.

"มึงเป็นไรว่าคิณ เห็นนั่งหน้าเครียด

"ป่าว! ไม่มีอะไรหรอก

"โดนสาวทิ้งว่างั้น"

แมร่งเหมือนมานั่งใจกูเลยไอ้เอ็ดดี้

"นี้ใคร ครับ ภาคินัยครับเพื่อน เผื่อลืม

ผมเอ็ดดี้ เพื่อนที่เรียนเน ต่อโท กับมัน ทำไมผมจะดูไม่ออกว่า มันตกหญิง อยู่ปากแข็งไปเถอะ ได้ข่าวมาแว่วๆว่า ไล่ตามหา ผู้หญิงไปทั่ว

"แล้วกูจะค่อยดู ว่าเสือแบบมึงสิ้นลายยังไง"

"ไม่มีทาง

พาร์ท พีท

ผมพึ่งสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางของ อลิส ตั้งอยู่ในห้องผม แผนร้ายของผมก็ฝุด มาหยิบ โทรศัพท์ ถ่ายรูปกระเป๋าเดินทาง แล้วส่งไปยังไลท์ ของเธอ พร้อมส่งข้อความข้อไป

พีท: ขอคุยด้วยหน่อย .

ผมรอข้อความตอบกลับประมาณ 5นาที

อลิส: ไม่คุย

พออลิสตอบกับผมคิดไว้แล้ว ว่าต้องออกมาแบบนี้ ส่งรูปให้

พีท: ดูรูปก่อน ปฏิเสธ จะให้ไปส่งที่ไหนหรือมาเอาเอง บอกด้วย...

พาร์อลิส

ฉันกำลังคิดอะไรเพลินอยู่ ก็มีข้อความแจ้งเข้า พีท ตอนแรกว่าจะกดบล็อค เลย แต่มันตะหงิดใจอยู่ ว่าลืมอะไร?

พีท:ขอคุยด้วยหน่อย

อลิส: ไม่คุย

พีท: ดูรูปก่อน ปฏิเสธ จะให้ไปส่งที่ไหนหรือมาเอาเอง บอกด้วย

ว่าแระลืมกระเป๋า เห้อ! เวรกรรมของคนสวย

อลิส:มาที่โรงแรม....แล้วฝากไว้เคาเตอร์ประสัมพันธ์ ฝากถึงอลิส ได้เลย

พีท:ไม่ครับ ลิซ่าต้องลงมารับเอง

ฉันอยากจะกรี๊ด ถ้าไม่ติด ว่า มีพวงกุญแจของ ลิซ่าอยู่นะ ฉันทิ้งแมร่งเลย..

อลิส: มาถึงก็แจ้งด้วย เดี่ยวลงไปเอา ..

พีท: เคครับที่รัก..

ยี้! ที่รัก ฉันอยากจะอ๊วก ดีนะที่ยังเลือก ให้มาสีงที่พักของมัม เห้อ! จะได้จบกันซักที..

"ก่ายโท๊ะ (เบื่อมาก)

ผ่านไป 30นาที มีข้อความเตือน ว่า พีทถึงแล้ว

พีท: ถึงแล้วครับ ให้ขึ้นไปหาไหม

อลิส: บ้า เดี่ยวลงไป

ผมนั่งรอ เธออย่างใจจดใจจ่อ เมือเห็นร่างบางของอดีตแฟนผม ไม่ใช่ซิผมไม่ได้อยากเลิกกับเธอนี่ ก็เดินดิ่งเข้าไปหาทันที พร้อมคว้าข้อมือเธอ แต่เธอสะบัดออก..

"อย่ามาลุ่มล่ามกับฉันนะ

"มาชงมาฉันอะไรกันครับที่รัก เราเป็นแฟนกันนะครับ

"ฉันคิดว่า เคลียร์ไปแล้วนะ กับไปหาเมียเธอดีกว่านะพีท

"โถว่ ที่รักพีทแค่เหงา ไม่มีอะไร แค่คู่นอน

"ไม่มีอะไร แค่คู่นอน 3ปีนี้นะ ฉันไม่ได้โง่ แค่ไม่พูดเท่านั้น เพราะมันไม่มีหลักฐาน แต่ฉันเห็นกับตา เราควรจบ

ผมพยายามจะฉุดรั้งเธอ มีเสียงที่ทรงดังพลังขึ้นมา.

"ปล่อยมือ ลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้

#ในที่สุดก็มีคนมาช่วยน้อน แล้ว มาตามตอนต่อไปนะ ค่ะ กดให้กำลังใจ เม้นให้ด้วย