ตอนที่ 5

แวววลีกล่าวโดยไม่ยอมสบนัยน์ตาสีฟ้าเข้มคลั่กคู่นั้น คาร์ลอสเหยียดปากออก เขานึกชิงชังรังเกียจคนในครอบครัวขึ้นมาในทันใด ดูเหมือนทุกคนพร้อมใจกันมาแก้ตัวเพื่อว่าที่เจ้าสาวของเขาแท้ ๆ ชายหนุ่มยังกดร่างเล็กไว้กับอกแน่นซะจนรชนิชลหายใจแทบไม่ออก เขายิ้มขุ่น

“คุณพูดเหมือนจะรู้ว่าวีหนีไปไหน พูดเหมือนจะรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาไปไหน แต่เขาหนีไปกับแฟนเก่าซึ่งฉันคิดว่าลูกสาวของฉันจะลืมผู้ชายคนนั้นได้แล้ว”

“หนีไปพร้อมสินสอดที่ผมโอนเงินสดเข้าธนาคารให้ว่าที่เจ้าสาวของผมเมื่อวานนี้ห้าสิบล้านดอลล่าห์อย่างนั้นใช่มั้ย!”

ประโยคนั้นทำให้ทั้งแวววลีและรชนิชลอึ้งพร้อมกัน โดยเฉพาะหญิงวัยกลางคนที่งุนงงกับสิ่งที่คาร์ลอสโพล่งออกมา มันทำให้นางเข่าอ่อนจนแทบล้มทั้งยืน

“คะ...คุณว่าไงนะ...นี่คุณโอนเงินให้วีตั้งห้าสิบล้านดอลล่าห์เชียวหรือคะ”

“มันเป็นเงินที่ผมตั้งใจจะให้ลูกสาวคุณ แต่ไม่รู้เลยว่าวีจะมาตลบหลังผมในวินาทีสุดท้ายแบบนี้ ผมมันโง่บัดซบสิ้นดีที่ไม่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกคุณ!”

“พวกเราไม่รู้เรื่องนี้นะคะ ป้าก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย...สาบานได้ค่ะคาร์ล”

รชนิชลตอบแทนป้าของเธอเสียงสั่น คาร์ลอสเลิกคิ้วสูงพร้อมเลิกมุมปากขึ้น เขาผลักร่างบางออกห่างและชี้หน้าหญิงสาว

“ไม่ต้องมาสาบานอะไรทั้งนั้น จดจำสิ่งที่พี่สาวของคุณทำและพวกคุณต้องชดใช้มันคืนกลับให้ผม”

“คุณจะให้พวกเราทำอะไร”

แวววลีถามขึ้นพร้อมทั้งก้าวเข้ามาและกอดหลานสาวไว้แน่น คาร์ลอสจ้องหน้ารชนิชลนิ่งก่อนลั่นเสียง

“ถึงคืนนี้เจ้าสาวของผมจะหนีไปกับชายชู้ แต่ก็ไม่เป็นไร...เพราะผมจะให้นีนี่แต่งชุดเจ้าสาวของวีเข้าพิธีแต่งงานแทนพี่สาวของเธอ และจำเอาไว้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะไม่จบเพียงแค่นี้!”

แวววลีจับมือหลานสาวและเผลอบีบไว้จนแน่นขณะที่รชนิชลเองก็ทำอะไรแทบไม่ถูก แม่ของว่าที่เจ้าสาวซึ่งสร้างความเจ็บแค้นให้เจ้าบ่าวในงานเลี้ยงวิวาห์คืนนี้คาดเดาไว้ไม่ผิดว่ามันต้องยุ่งยากมากกว่าที่คิด นางรู้ว่าคาร์ลอสต้องไม่ปล่อยวางเรื่องนี้เพราะผ่านโลกมามากทำให้รู้นิสัยว่าคนที่เอาจริงเอาจังทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวอย่างคาร์ลอส อเล็กซานเดอร์จะต้องไม่รามือจากเรื่องนี้แน่นอน

“นินี...ไปแต่งตัวลูก...เดี๋ยวป้าจะเอาชุดเจ้าสาวของวีมาให้”

แวววลีบอกกับรชนิชลที่พยักหน้ารับก่อนจะค่อย ๆ หันหลังกลับออกมาจากห้องนั้นทั้งที่ยังกอดกันแน่น หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง ปั่นป่วนและรู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาในทันใด

“นินี...ลูกต้องเข้มแข็งนะ”

เสียงปลอบประโลมของหญิงวัยกลางคนไม่ได้ช่วยให้หลานสาวรู้สึกดีขึ้นมาสักเท่าไหร่เลย รชนิชลเดินตามป้าของเธอไปถึงห้องหนึ่งและเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่ามันเป็นห้องใหญ่ที่ตรงกลางห้องมีชุดเจ้าสาวสวยหรูสีงาช้างแขวนอยู่บนราวไม้มะฮอกกะนี แวววลีเดินเข้าไปและจับชุดนั้นพลางก็ร้องไห้

“ป้าไม่นึกเลยว่าวีจะทำอะไรบ้า ๆ อย่างนี้...หนีไปกับแฟนเก่ายังไม่พอแถมยังสร้างหนี้มหาศาลให้ป้าเสียอีก...โธ่เอ๊ย...แล้วนี่ป้าจะเอาเงินจากไหนมากมายขนาดนั้นมาชดใช้ให้คาร์ลกันล่ะลูก”

“ป้าคะ...ป้าใจเย็นนะคะ อย่างน้อยเขาก็ไม่อาละวาดให้เราต้องอับอายคนอื่น ๆ”

ร่างแน่งน้อยเดินเข้าไปจับมือป้าของเธออีกครั้งทั้งที่ตัวเองก็สับสนและอยากวิ่งหนีออกไปจากสถานการณ์แบบนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แวววลีเงยหน้ามองน้ำตาอาบแก้ม

“คาร์ลบอกว่าเรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ ...เขาจะทำอะไรกับพวกเราก็ยังไม่รู้เลย...หรือว่า...เขาจะให้งานนี้ผ่านไปแล้วจับพวกเราไปฆ่าทิ้ง”

“ไม่หรอกค่ะ...ป้าอย่าพูดอย่างนั้น...มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น”

“ป้ากลัว นินี...ป้ากลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว”

เสียงของแวววลีสั่นเครือ ความกลัวที่แผ่กระจายอยู่เต็มหน้าหญิงวัยกลางคนทำให้รชนิชลเกิดแรงฮึดขึ้นมาในท้ายที่สุด เธอจะอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้เพราะถ้าหากไม่เข้มแข็งเอาไว้คนที่จะต้องแย่คือป้าผู้มีพระคุณของเธอ หญิงสาวระบายลมหายใจเพื่อปัดเป่าความวิตกของตัวเอง