รักนี้...เจ้ขอ

เพียงแค่รูปถ่ายใบเดียว ทำให้ชายหนุ่มมาดเซอร์นัยน์ตาสีน้ำทะเลอย่าง ‘เฟร์เร เบคเคิ้ลบาวร์’ มายืนอยู่ที่เมืองไทย ทั้งๆ ที่เขาเกิดและเติบโตอยู่ที่เยอรมัน

เพียงแค่รูปถ่ายใบเดียว ทำให้เขาออกตามหาเธอ…ผู้มีนัยน์ตากลมโตสีดำเข้ม ผู้หญิงที่เขาบังเอิญถ่ายรูปของเธอไว้ได้ขณะที่เธอกำลังเดินเล่นอยู่ที่ ประตูบรันเดนบูร์ก สัญลักษณ์สำคัญของเมืองเบอร์ลิน

หนึ่งปี! คือเวลาที่เขาจะตามหาเธอให้พบ คนที่เขาไม่เคยรู้จักแม้กระทั่งชื่อ แต่เป็นคนที่เขาจดจำได้ทุกลมหายใจ เพราะหลังจากนี้ เขาจะทิ้งทุกอย่างไว้ที่เมืองไทยแล้วกลับบ้าน

หวังว่าหนึ่งปีนี้ พระเจ้าจะมอบปาฏิหาริย์ให้กับผู้ชายที่ชื่อ

เฟร์เร เบคเคิ้ลบาวร์

“นายคิดอะไรของนายอยู่” เสียงของ ‘ฟาโรห์ เบคเคิ้ลบาวร์’ น้องชายฝาแฝดเอ่ยถามผ่านโทรศัพท์ทางไกล เพราะคนอย่างพี่ชายเขา ผู้เพียบพร้อมทั้งหน้าที่การงานและหน้าตา ไม่จำเป็นต้องออก ตามหาผู้หญิงที่ไม่เคยรู้จักด้วยซ้ำ

“ทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“อยู่ๆ นายก็ไปเมืองไทย เพียงเพื่อตามหาผู้หญิงที่นายไม่รู้จักเนี่ยน่ะเหรอ”

“ฉันว่ามันไม่ได้แปลกอะไรที่จะมาตามหาคนที่ฉันชอบ” เฟร์เรเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ฟาโรห์ไม่อาจคัดค้านได้อีก

“ฉันเชื่อในพรหมลิขิต”

‘ปีนี้เจ้อายุ 35 เข้าไปแล้วนะ นอกจากตีนกาจะถามหา

มดลูกเจ้ก็ใกล้หมดอายุ รีบๆ ลงจากคานได้แล้ว’

คำก็แก่ สองคำก็ตีนกาถามหา สามคำก็มดลูกจะหมดอายุ พอคิดเรื่องนี้แล้วก็พาลทำให้ ‘เพลงพิณ’ ทันตแพทย์สาวสวยวัยขบเผาะ (หืม…) อยากร้องไห้ จะให้เธอทำไง ในเมื่อสวรรค์ไม่ส่งผู้ชายดีๆ มาให้เธอเสียที ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอเองก็มีพร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงานก็ดี บ้าน รถ บัญชีเงินฝาก จะขาดอย่างเดียวก็คือผู้ชายดีๆ สักคน ที่เธอจะคว้ามาเป็นสามีและพ่อของลูกนี่แหละ

สเปคของเพลงพิณคือผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอ เขาต้องเป็นผู้ใหญ่ เธอต้องฝากชีวิตไว้ด้วยได้ แต่คบไปคบมาเหมือนจะไม่รุ่ง เพราะหนุ่มๆ ที่ว่าก็บ้างาน บ้าสร้างฐานะ หรือคุยกันแล้วชักจะไม่รู้เรื่อง เพลงพิณจึงขอโบกมือลา จากที่เป็นคนมีสเปคก็เริ่มจะปลง

เพื่อนรุ่นเดียวกันก็แต่งงานทิ้งเธอไปมีครอบครัวกันหมด มีความสุขกับการฮันนีมูนหรืออยู่กับสามีพวกหล่อน ส่วนรุ่นพี่เหรอ อย่าได้หวังจะมีเวลาว่าง เพราะตอนนี้แต่ละคนมีงานประจำคือการเป็นแม่บ้านรับส่งลูกเรียน นั่นทำให้เพลงพิณหันมาคบเพื่อนรุ่นน้องแทน

แต่วันนี้…ก็ไม่วายที่เธอมาเป็นแขกผู้มีเกียรติในงานปาร์ตี้สละโสด ค่ะ…ฟังไม่ผิดหรอก งานปาร์ตี้สุดเหวี่ยง ทิ้งทวนคำว่านางสาวแล้วไปใช้คำว่านางอย่างเต็มรูปแบบ ปาร์ตี้ก่อนวันวิวาห์ของเพื่อนสนิทอันดับหนึ่ง ที่มาชิงทิ้งกันไปมีครอบครัวแบบไม่บอกไม่กล่าวให้ทำใจ ทั้งๆ ที่เมื่อเดือนก่อนคุณเธอยังรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะร่วมหัวจมท้ายบนคานไปด้วยกัน...งื้อ

“เฮ้อ...ไสว่าสิบ่ถิ่มกัน ไสว่าสิมีกันและกัน” เพลงพิณร้องเพลงเบาๆ นั่งนับนิ้วดูแล้วก็คอตก เพราะเหลือเธอคนเดียวแล้วสินะ

“ร้องเพลงประชดชีวิตหรือไงจ๊ะพิณ” ว่าที่เจ้าสาวเอ่ยแซว เพลงพิณเบ้ปากมองค้อนให้เสียเลย

“แน่สิ ใครมันเคยรับปากว่าจะอยู่บนคานด้วยกัน...หืม”

“ฉัน” คนข้างๆ เอ่ยรับ

“ใคร…ที่มันเคยพูด ว่าชาตินี้จะไม่แต่งงานเด็ดขาด” เพลงพิณมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างยลดาเขม็ง นั่นทำเอาคนข้างๆ ยิ้มเจื่อนๆ

“ฉันอีก”

“แล้วใคร…ที่มันจะแต่งงานอาทิตย์หน้านี่แล้ว...ห๊า!” น้ำเสียงของเพลงพิณห้วนขึ้น ยลดาได้แต่ฉีกยิ้มให้แล้วสวมกอดเพื่อนรัก เอาหน้าซุกไซ้อ้อนเหมือนแมวก็ไม่ปาน แล้วเอ่ยตอบเสียงอ่อยๆ

“ก็ฉันเองนี่แหละ”

“แก…ไอ้เพื่อนทรยศ”

“เพื่อนขอโทษ พอดีมันปุบปับ บทจะแต่งก็แต่งเลยงี้แก ฉันก็ไม่รู้เนื้อรู้ตัว สงสัยถูกป้ายน้ำมันพรายว่ะ” ยลดาเอ่ยติดตลก นั่นเพราะความรักครั้งนี้ของเธอรวดเร็วสายฟ้าแลบจริงๆ อย่าว่าแต่คนรอบข้างตกใจเลย เธอเองก็ยังตกใจ แต่ถึงแม้อะไรๆ จะเร็ว เธอก็มั่นใจว่าเลือกเจ้าบ่าวไม่ผิด แม้เขาจะอายุน้อยกว่าเธอถึงสิบปีก็ตามที

“หึ” เพลงพิณสะบัดตัวหนียลดาเบาๆ

“แกอย่างอนฉันเลยนะพิณ เอาเป็นว่า เดี๋ยวฉันจะเล็งๆ เพื่อนเจ้าบ่าวให้ ตกลงมั้ย” ข้อเสนอของยลดานั้นน่าสนใจอยู่หรอก แต่เวลานี้ขอเธองอนเพื่อนสนิทสักพัก

“ขอบคุณในความหวังดี แต่ไม่ต้องเลย”

“งั้นแกก็รีบๆ หาหนุ่ม เราจะได้แต่งงานพร้อมกัน ดีมั้ย” คำพูดของยลดายิ่งทำให้เพลงพิณค้อน ใครมันจะหาได้เร็วปานนั้นยะ เดี๋ยวเถอะ

“เหรอ…แกให้เวลาฉันหานานมากเลยนะ เพราะอาทิตย์หน้าก็งานแต่งแกแล้วยัยฝ้าย” เพลงพิณดีดหน้าผากเพื่อนไปหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้

“แกอย่าไปซีเรียส ความรักรอมากไปมันก็ไม่มา ปลงๆ เหมือนฉันนี่ ปลงปุ๊บมาปั๊บ แต่งเลย…ฮ่าๆ” ยลดาหัวเราะชอบใจ

“ฉันก็ปลงของฉันอยู่ ปลงจนจะไปบวชชีแล้วเนี่ย แต่สงสัยจะปลงมากไป เนื้อคู่เลยไม่มาโผล่สักที”

“นี่แกๆ ฉันมีอะไรนำเสนอ”

“อะไร” เพลงพิณตั้งอกตั้งใจฟังคำเสนอของยลดาเป็นพิเศษ แต่ก็ชักจะตงิดๆ ว่าจะได้เรื่องไหม

“ในเมื่อแกคบรุ่นใหญ่หรือรุ่นเดียวกันมันไม่รุ่ง แกก็หันไปคบเด็กสิ อาจจะรุ่งก็ได้นะ” นั่นไง ว่าแล้วเชียว คำแนะนำของยลดาแต่ละอย่าง เพลงพิณคิดแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ

“อ้อ…เหมือนแกนะเหรอ กินตับเด็ก มิน่าล่ะ...พักนี้สวยวันสวยคืน”

“กินตับอะไร แกก็พูดไป” คนถูกแซวเขินจนอายม้วนต้วน