ผู้หวังดี…

แก้วที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรสามีว่าอย่างไรเธอก็ว่าอย่างนั้น.. เธอเป็นห่วงพี่เอกอยู่นะแต่พอพี่เอกส่งรูปและวีดีโอมาให้เธอก็เบาใจขึ้นมาก.. ดูจากหน้าแดงๆของพี่เอกแล้ว.. คงจะดื่มเยอะน่าดู..

“ อรุณสวัสดิ์ค่ะ..” แก้วทักทายพนักงานของในออฟฟิศด้วยความเป็นกันเอง… ทุกคนในนี้คือครอบครัวของเธอถ้าไม่มีพวกเขาบริษัทของเธอก็คงจไม่มีมาถึงทุกวันนี้…

แก้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองต่อไป.. ไม่นานโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น…

“ ค่ะ.. ตื่นแล้วได้กินอะไรรึยังคะ? ให้หนูซื้อไปฝากไหม?” สามีเธอเองที่โทรมา.. ฟังจากเสียงน่าจะพึ่งตื่นสิท่า…

“ ยังครับ.. ไม่ต้องซื้อมาหรอก.. พี่จะกลับบ้านแล้ว.. จะไปนอนต่อที่บ้านน่ะ..นอนที่โรงแรมโดนกวนจากคนอื่น.. เดินไปเดินมาเสียงลาก กระเป๋าอีก.. แทบจะไม่ได้นอนเลย อื้อม์….” เอกพลก้มลงไปมองตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาเผลอหลุดเสียงครางออกมา…

“ เป็นอะไรรึเปล่าคะ? ”

“ ไม่มีอะไรครับ.. พอดีพี่กำลังสั่งงานลูกน้องอยู่.. แค่นี้นะคะ.. เจอกันตอนเย็นเด็กดี…” เพียงแค่วางสายจากแก้วเขาก็รีบไปจัดการกับตัวต้นเรื่องทันที…

เอกพลทวนความเงี่ยx ครั้งสุดท้ายก่อนกลับบ้าน.. เพราะถ้าเขากลับบ้านแล้ว.. เขาคงจะต้องเฝ้าคิดถึงเซ็กส์ทีเร้าใจในครั้งนี้เป็นแน่…

กว่าเอกพลจะกลับบ้านได้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยง.. เอกพลขย่มรักกับหนิงแทบจะทุกพื้นที่ของบ้าน.. และเมื่อวานตอนที่เขาขับรถพากันมาที่บ้านของเขาและหนิง.. เขาก็พากันขึ้นขี้กันที่ข้างทางอันมืดมิด.. ความต้องการมันสูงปรี๊ดขนาดนั้นเขาไม่อายหรอก.. เขารู้แค่ว่าตอนนั้นเขาจะต้องปลดปล่อยและเขาก็ทำมันได้ดีด้วย….

“ ไว้เรามานัดเจอกันอีกนะที่รักของพี่…. จุ๊บ.. ” เอกพลจูบลงไปที่ปากเย้ายวนอ้อนxxxของเขา.. ให้ตายสิเขาไม่อยากกลับบ้านเลย.. แต่เขาก็ทำไม่ได้..”

“งั้นเดี๋ยวหนิงขับรถไปหาที่บ้านนะคะ..ทำเป็นแวะไปหาแก้วก็ได้.. แต่หนิงจะลองโทรไปหาก่อน.. รอก่อนนะคะขอโทรหาก่อน..” หนิงรีบคว้าโทรศัพท์ของตัวเองและกดโทรหาเพื่อนทันที.. ปลายสายบอกว่าทำงานอยู่แต่ถ้าจะไปหาก็ได้ไม่ว่าอะไร เธอและแก้วทำทีว่านัดเวลากันเสร็จสรรพ.. และหลังจากนั้นเธอก็ขับรถตามพี่เอกไปทันที…

เมื่อเอกพลมาถึงบ้านเขาก็ตะโกนหาแม่บ้านที่เขาจ้างมาทำความสะอาดเขาไล่ให้ทุกคนกลับไปก่อนเขาอ้างว่าเขาต้องการจะพักผ่อน.. ส่วนหนิงนั้นจอดรถรอเขาอีกที่มันเลยทำให้คนอื่นไม่รู้ว่าหนิงมา…

เมื่อทั้งสองคนเจอกันในบ้านทั้งคู่ก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันกลางบ้านโดยไม่สนใจสักนิดว่าจะมีใครผ่านเข้ามาเห็นรึเปล่า… เอกพลปรนเปรอหนิงด้วยลิ้นร้ายของเขาจนเธอนั้นสุขสมและแตกหักในอารมณ์หมาย.. ไม่นานเขาก็พาเธอขึ้นไปบนห้องนอนของเขา.. เสื้อผ้าของทั้งสองคนกระจัดกระจายไปทั่วพื้น..เสียงโหยหวนของชายหญิงสร้างความรัญจวนให้แก้คนที่ผ่านไปผ่านมา..

~~~~~

ติ๊ง…

แก้วหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่ามีใครส่งงานหรือส่งอะไรสำคัญมาให้เธอรึเปล่า…

มือเรียวบางสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด.. เธอไม่แน่ใจว่าคนที่ส่งรูปมาหาเธอคือใคร.. และเขาต้องการอะไรกันแน่… แต่รูปที่เธอเห็นก็คือ.. รูปพี่เอกกับหนิง..

“ คงจะเจอกันโดยบังเอิญสินะ.. สองคนไม่มีทางทำอะไรนอกลู่นอกทางกันหรอก.. ” เธอพยายามที่จะคิดบอกเข้าไว้.. เธอไม่กล้าคิดอกุศลใดๆทั้งสิ้น.. เพราะเท่าท่ีเธอสังเกตุพี่เอกและหนิง.. สองคนนั้นก็ไม่ได้ดูมีท่าทีที่จะทำให้เธอคิดไปไกลว่าสองคนนั้นมีซัมติงกัน.. ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก.. เธอไม่เชื่อ… สองคนนั้นคุยกันดีแต่ก็ไม่ได้แสดงความต้องการในเชิงชู้สาวออกมา.. ไม่ได้ๆเธอจะมาเชื่อบุคคลอื่นไม่ได้เธอไม่รู้หรอกว่าคนที่ส่งมาเป็นใครและต้องการอะไร.. หรือแค่ต้องการให้เธอทะเลาะกับพี่เอกพลและหนิง.. คนพวกนี้คงจะว่างกันมากสินะ..

วันทั้งวันเธอทำงานแบบไม่มีสมาธิเลย.. เธอรู้ว่าเธอควรจะเชื่อใจทั้งสองคน… แต่เธอจะทำยังไงได้เล่าก็คนมันกลัวนิ.. แล้วรูปที่เห็นมันก็มีแค่รูปที่ทั้งสองคนควงแขนกัน.. จะว่าควงแขนก็ไม่ถูกเพราะมันดูเหมือนว่าหนิงใช่มือแตะลงไปที่ต้นแขนของพี่เอก และพี่เอกเองก็เอามือวางลงมาที่ไหล่ของหนิง..

“ ไม่ได้ๆ.. เธอจะมาคิดไม่ดีกับสามีและเพื่อนสนิทของเธอแบบนี้ไม่ได้นะแก้ว.. รูปแบบนี้มันเกิดขึ้นได้กับทุกคน.. เธอต้องเชื่อใจสามีและเพื่อนสนิทของเธอสิ..”

แก้วเรียกสติของเธอกลับมาและลงมืทำงานต่อ.. และในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน.. แต่กระนั้นเธอก็ขับรถกลับบ้านด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น.. เธอคิดมาก เธอกลัวว่าจะเป็นคนทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน…

ตึกตึกตึก….

เพียงแค่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน.. หัวใจของเธอก็สั่นไหวราวกับว่ามันจะระเบิดออกจากกัน….

“ อ้าว.. กลับมาแล้วเหรอ? พี่ยังเก็บบ้านไม่เสร็จเลย…” เอกพลได้ยินเสียงรถของแก้วขับเข้ามาเขาก็รีบออกมาต้อนรับเมียของเขาทันที…

งืด.. งืด….

“ หนิง.. ว่าไง..”

“อยู่บ้านไหม ถึงบ้านรึยัง…”

ปลายสายถามเธอออกมาและนั่นมันก็ทำให้เธอหายใจหายคอโล่งขึ้นเพราะสิ่งที่เธอกลัวและกังวลมาทั้งวันมันได้มลายหายไปแล้ว…

“ พึ่งถึงบ้าน.. จะแวะมาหาเหรอ?”

“อือ.. อีกประมาณสิบนาทีก็ถึงแล้ว.. อยู่แน่นะไม่ใช่ให้เราไปนั่งรอแก้วที่บ้านกับพี่เอกสองคนนะ…”

แก้วถึงกับยิ้มออกมาทันที.. ทำไมเธอถึงคิดเรื่องอกุศลแบบนั้นลงไปได้นะ.. หนิงก็ยังคงเป็นหนิงอยู่วันยังค่ำ.. หนิงแค่คุยดีกับพี่เอกมากกว่าเมื่อก่อน.. แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันจนถึงขี้นอยู่กันสองต่อสองได้… เธอนี่นะ.. ทำไมถึงคิดกับเพื่อนรักและสามีเธอแบบนั้นได้..

“ อยู่.. พึ่งถึงเมื่อกี้เลย… มาสิ มากินข้าวเย็นด้วยกัน…เดี๋ยวเราทำอาหารรอ…”

“โอเคๆ เดี๋ยวเราซื้อของไปเพิ่มนะ..”

และไม่นานเพื่อนของเธอก็มาถึง…

“ มาช้าหน่อย..รถมันติด.. ช้าแค่สิบนาทีเอง.. พี่เอกไม่ต้องมองหน้าอย่างนั้นค่ะ.. รถมันติดช่วงคนเลิกงาน.. ” หนิงทำเป็นพูดตัดหน้าเพราะเธอเองก็พอจะรู้ว่าสามีเพื่อนต้องบ่นเธอแน่ๆ…

“ ไม่เอาๆ ไม่ทะเลาะกันสิสองคนนี้นี่ยังไงนะ.. แก้วก็คิดว่าดีกันแล้วซะอีก… ไปค่ะไปช่วยตั้งโต๊ะหน่อย…”

“ อะ.. ซื้อมาฝากไม่รู้จะกินอะไรเพราะกับข้าวที่บ้านแก้ว.. อร่อยทุกอย่างเลย…”

เอกพลเผลอมองไปที่ใบหน้าของหนิงทันที.. หนิงคงจะหมายถึงเขาสินะ.. หนิงเองก็อร่อยไม่เบา.. เรื่องนั้นเขารู้ดีกว่าใคร….

“ ใช่.. ของบ้านพี่อร่อยทุกอย่าง.. หนิงได้กิน.. หนิงก็น่าจะติดใจ…”

“ ใช่ค่ะ.. ติดใจในรสชาติ.. รสมือแบบนี้… หาที่ไหนไม่ได้..”

สองคนกำลังโต้ตอบประโยคที่มีแค่สองคนเข้าใจในความหมาย.. ส่วนคนเป็นเมียนั้นได้แต่ยืนยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ…

“ หนิงก็พูดเกินไป.. เดี่ยวเราเอาไปเทก่อนนะ….” พูดจบแก้วก็เดินถือถุงกับข้าวที่เพื่อนเธอซื้อมาไปยังห้องครัวทันที…

“ติดใจจริงๆเหรอ?.. พี่ก็ติดใจเหมือนกัน.. เผ็ดร้อน.. แซบบาดทรวงแบบนี้.. พี่ชอบ.. เขียนมาหาพี่นะหลังกินข้าวเสร็จ.. แล้วเราไปเจอกันที่บ้านของเรา.. พี่แทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว… แค่ได้เห็นริมฝีปากหนิงทีไร.. xxxพี่ก็แข็งพร้อมเอา.. อยากเอามาก.. เงี่ยxอีกแล้ว…” เอกพลกระซิบลงไปที่หูของหนิงก่อนที่เขาจะเดินตามแก้วไป…

หนิงได้แต่ยกยิ้มให้กับตัวเอง.. ครั้งนี้เธอจะต้องได้ครอบครองเขา.. เธอจะต้องเอาเขามาเป็นของเธอให้ได้..

มื่อค่ำถูกจัดขึ้นอย่างเต็มที่.. ของกินเต็มโต๊ะและเครื่องดื่มก็พร้อมเพียง.. เสียงพูดคุยของทั้งสามคนทำให้ตัวบ้านไม่เงียบเหงาเลย..

“ แก้วเดี๋ยวพี่ขอไปคุยโทรศัพท์แป๊บนึงนะ.. ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องด่วน…” เอกพลทำเป็นโชว์โทรศัพท์ให้กับเมียดูว่ามีข้อความส่งมาหาเขา..

“ แก้ว.. ว่าแต่.. แก้วไม่อยากมีลูกเหรอทำไมไม่เห็นท้องสักที…”

“ อยากมีนะแต่ขออีกสัก.. ครึ่งปีก็แล้วกัน.. เราก่ะว่าจะปล่อยให้ท้องแล้วน่ะหนิง.. ตอนนี้อายุก็เริ่มเยอะแล้วแล้วที่สำคัญ.. เราอยากทำให้ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบในแบบที่มันจะเป็นน่ะ.. มีทั้งพ่อ แม่ และลูก.. เรากำลังจะปล่อยน่ะ…”

หนิงพยักหน้ารับคำ.. และเธอก็ทำเป็นดุนาฬิกาของเธอขึ้นมาทันที….

“ ขอตัวกลับก่อนนะนี่ก็เริ่มดึกแล้ว.. เอาไว้เดี๋ยวเราแวะมาหาอีกนะ… ”

“ อือ.. ขับรถกลับดีๆล่ะปะเดี๋ยวเราเดินไปส่ง…”

เพียงแค่หนิงก้าวขาออกมาจากตัวบ้านเอกพลก็รีบบอกเมียของเขาทันทีว่าที่โรงแรมมีปัญหาเขาจะต้องไปดูก่อนและคืนนี้อาจจะไมได้กลับบ้านเขาอาจจะต้องนอนที่โรงแรมสักคืนสองคืน..

“ เดี๋ยวแก้วไปเก็บกระเป๋าให้นะคะ.. พี่เอกรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลย.. มันร้ายแรงมากไหมคะ…”

“ ก็นิดหน่อย.. แต่แก้วไม่ต้องห่วงนะ.. ถ้ามันเสร็จเร็วพี่จะรีบกลับบ้าน.. ล็อกประตูดีๆด้วย.. ห้ามไปเที่ยวเล่นที่ไหนโดยที่ไม่บอกพี่ล่ะ… ถ้าจับได้.. พี่จะตีเรา..” เอกพลวางฝ่ามือของเขาตรงเนินเนื้อพร้อมกับขยำแรงๆจนแก้วต้องเผลอครางออกมา..

จุ๊บ…

“ ไปก่อนนะ….”

แก้วพยักหน้ารับคำและก็เดินลงไปส่งพี่เอกที่ด้านล่างเฉกเช่นเคยอย่างที่เธอเคยชิน….