ตอนที่ 6 แลกเบอร์

ตอนที่ 6 แลกเบอร์

ทางด้านเฮียกล้ากับพราวมุก น้องชายและน้องสะใภ้ของเฮียสิงห์ ทั้งสองคนสามีภรรยามักจะพากันมาเดินตลาดซื้อกับข้าวเป็นประจำ ซึ่งการมาเดินตลาดของสองคนในวันนี้มันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับทุกวัน แต่!

"เฮียกล้าๆ เฮียสิงห์มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่" เสียงพ่อค้าในตลาดเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้

ใครๆก็รู้ว่าเฮียสิงห์โสดมาตลอด แต่วันนี้เขามาเดินตลาดและยังบอกกับทุกคนว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเขาแถมท่าทางของสองคนพ่อลูกยังดูสนิทกันมาก

ที่สำคัญคือรอยยิ้มของพ่อกับลูกมันช่างละม้ายคล้ายกันจนทุกคนเชื่ออย่างสนิทใจ เพียงแต่อยากรู้ว่าเฮียสิงห์แอบไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมคนทั้งตลาดถึงไม่มีใครเคยรู้มาก่อน

"ใครบอกครับ" เฮียกล้าได้ฟังดังนั้นถึงกลับต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยถามพ่อค้าคนนั้นกลับไป

"วันนี้เฮียสิงห์พาเด็กผู้ชายมาเดินตลาด ไม่มีใครอยากเชื่อ แต่รอยยิ้มเหมือนกันมาก ก็เลยลองถามดู" จะถามเจ้าตัวก็ไม่กล้าก็เลยมาถามคนเป็นน้องชายแทน เผื่อจะได้คำตอบ

"เมื่อเช้ายังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เลย ไม่เห็นเฮียเขาพูดอะไรนี่ครับ ว่าแต่เด็กคนที่ว่าโตหรือยังครับ"

"ประมาณสามขวบเห็นจะได้ น่ารักด้วยนะ อ่อ...เรียกพ่อทุกคำคนในตลาดได้ยินกันชัด" คำพูดของพ่อค้าทำให้เฮียกล้าและพราวมุกหันมองหน้ากัน ทั้งสองเริ่มรู้สึกสนใจ

"เดี๋ยวกลับไปถามให้นะครับ ค่าของเท่าไหร่ครับ" จ่ายเงินเสร็จทั้งสองคนสามีภรรยาก็พากันเดินผ่านหน้าร้านนั้นไป พากันมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านผัก

"มุก...เมื่อไหร่จะปั้มลูกอีกคนล่ะ เดี๋ยวไม่ทันเฮียสิงห์นะ" พราวมุกหันไปสบตากับสามีของเธอ เพราะประโยคที่แม่ค้าถามมันน่าสนใจ ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ

"รอน้องปลายเข้าโรงเรียนก่อนค่ะ สงสารคนเลี้ยง" ตอบคำถามแม่ค้าที่เห็นหน้าเห็นตากันทุกวันด้วยรอยยิ้มหวานๆ ก่อนที่จะเดินไปร้านอื่นต่อ

"เด็กที่ไหนคะเฮีย"

"เฮียก็ไม่รู้ ซื้อกับข้าวเสร็จแล้วแวะไปหาเฮียสิงห์ที่ร้านกันมั้ย"

"ไปค่ะ" ความอยากรู้ของสองคนผัวเมียมันรอไม่ได้แล้ว เสียงพูดหนาหูขนาดนี้ต่อมอยากรู้ทำงานพลุ่งพล่านมาก

เดินตลาดวันนี้มีแต่คนพูดถึงเฮียสิงห์กับลูกหลายคน จนคนฟังเริ่มรู้สึกสนใจเข้าไปอีก บ้างก็ถามกันตรงๆ บ้างก็แซวเล่นเฉยๆ

ทางด้านเฮียสิงห์

เขากำลังสอนน้องปลื้มเล่นรถคันใหญ่ที่ซื้อมาเมื่อสักพัก

"พ่อครับเดินหน้า พ่อครับถอยหลังๆ คิกคิก" เสียงหัวเราะของน้องปลื้มดังลั่นข้ามถนนได้ยินไปถึงฝั่งโน้น

"ลองหัดเหยียบคันเร่งเองสิจะได้เก่งๆ"

"ไม่เอาๆ พ่อกดรีโมทให้ปลื้มนั่นแหละดีแล้ว"

ลูกน้องที่นั่งดูอยู่ฝั่งโน้น...

"ไอ้มิตร...ตกลงเฮียสิงห์ของพวกเราจีบลูกหรือจีบแม่วะ"

"จีบลูกหวังแม่มั้ง"

"งานการไม่ทำแล้วเฝ้าเด็ก ลูกพี่กู!"

"มึงดูนั่น...แม่เด็กเดินออกมาแล้ว" นั่งนินทาลูกพี่แต่ก็แอบอมยิ้มดูอยู่ไกลๆ

กอหญ้าเดินออกมาจากทางด้านในร้านพร้อมกับโทรศัพท์มือถือในมือ

"คุณ...ค่ารถคันนี้เท่าไหร่ ฉันจะโอนคืนให้" เสียงหวานๆของแม่กอหญ้าดังขึ้นจากทางด้านข้าง ทำให้เฮียสิงห์เบนหน้าหันไปมอง เขามองหน้าเธอนิ่งๆไม่รู้คิดอะไรอยู่ในใจ

ทันใดนั้นคนมือไวก็ฉกฉวยเอาโทรศัพท์มือถือจากในมือของเธอ เอามาถือไว้ในมือของตัวเองทันที เขาจิ้มไปที่ปุ่มโทรออกจากนั้นก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองลงไปบนหน้าจอแล้วกดโทรออกอย่างรวดเร็ว

"นี่คุณ!! จะทำอะไรน่ะ เอามือถือของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" กอหญ้าทำท่าจะแย่งมือถือของตัวเองคืนมา แต่คนตัวสูงกว่ามากรีบลุกขึ้นยืนแล้วชูแขนขึ้น ทำเอาลูกน้องฝั่งโน้นแอบหัวเราะคิกคักงานการไม่ทำเช่นกันแอบดูลูกพี่จีบสาว

"อย่าโวยวายสิ เดี๋ยวลูกจะตกใจนะ" น้องปลื้มมองมาที่พ่อกับแม่นิ่งๆ แค่ครู่เดียวเสียงมือถือส่วนตัวของเขาก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา...เรียบร้อย!

"เงินไม่เอาครับมีเยอะแล้ว ขอเบอร์โทรแทนแล้วกัน" พูดอย่างหน้าตาเฉย จากนั้นก็ก้มหน้าเมมเบอร์แล้วส่งมือถือคืนให้เธอ

"หน้าด้าน!"

"ขอบคุณที่ชมครับ" เขายิ้มรับท่าทางมีความสุข

"นี่เหรอวิธีขอเบอร์ผู้หญิงของคุณ" สีหน้าของเธอบ่งบอกว่าไม่เล่นด้วยกับเขาเลยสักนิด

"แล้วถ้าผมขอคุณดีๆ คุณจะให้ผมมั้ยล่ะ" กอหญ้าเม้มปากแน่น แน่นอนว่าเธอคงไม่ให้ ซึ่งประโยคของเขาเมื่อสักครู่ เหมือนว่าจะไม่ได้อยากขอแค่เบอร์โทร แต่น่าจะอยากขออย่างอื่นด้วย สายตาของเขามันบอกเธอแบบนั้น

เขาหันไปเพิ่มเพื่อนในไลน์ และส่งสติกเกอร์รูปหัวใจให้เธอ เสียงข้อความเข้าไปที่เครื่องของกอหญ้า ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นข้อความของใคร

"อย่าบล็อกนะครับ ถ้าบล็อกผมจะไม่ขอแค่เบอร์โทร แต่จะขอเป็นเบอร์ห้องแทน" สายตากรุ้มกริ่มพูดขึ้นอย่างหน้าไม่อาย

"อี๋...ไอ้บ้า!"

"วันนี้แม่พูดไม่เพราะเลยครับ" เสียงน้องปลื้มบ่น แกกำลังจ้องมองพ่อกับแม่เถียงกัน

"ตกลงเท่าไหร่ค่ารถ" เธอไม่อยากได้อะไรจากเขาทั้งนั้น

"ขอเป็นกุญแจห้องเลยก็ได้นะครับ" ตอบยิ้มๆ ก็บอกแล้วว่าไม่ได้อยากได้เงินแต่อยากได้อย่างอื่นแทน

"คุณ!" จะด่าอีกก็กลัวว่าลูกจะได้ยินแล้วจำ จึงทำได้แค่ส่งสายตาไม่พอใจกลับไป

"หรือจะเอากุญแจห้องผมไปก็ได้นะ"

"ไม่เอา!" เธอตอบเสียงดุ

"ดูทำหน้าเข้า...เดี๋ยวลูกจะหาว่าผมรังแกคุณนะ พ่อเปล่านะครับน้องปลื้ม" เฮียสิงห์หันไปส่งยิ้มให้ลูก สายตาของน้องปลื้มยังคงมองมาที่พ่อกับแม่ตาไม่กระพริบ

"ปลื้มอยากได้กุญแจห้องพ่อครับ ปลื้มอยากไปนอนกับพ่อ" เด็กเห่อพ่อรีบพูดขึ้น ทำเอาใบหน้าของแม่กอหญ้ารีบหันขวับมามองหน้าลูกชายสุดที่รักของเธอทันที

"ชวนแม่ไปนอนกับเราด้วยดีมั้ยลูก" กอหญ้าพูดไม่ออก ผู้ชายอะไรหน้าด้านหน้าทน! เธออยากจะด่าให้แสบนัก!

"แม่ไปมั้ยครับ" น้องปลื้มหันไปถามแม่กอหญ้าด้วยแววตาไร้เดียงสา

"ไม่ไป!" ใบหน้าสวยตอนนี้บึ้งตึงไม่สบอารมณ์

"แม่โกรธเหรอครับ ปลื้มกับพ่อทำอะไรผิดหรือเปล่า" จบประโยคของน้องปลื้มทำเอาเฮียสิงห์ต้องรีบเบนหน้าหลบลูกแอบกลั้นขำ

ทางด้านเฮียกล้ากับพราวมุก สองสามีภรรยาหลังจากซื้อกับข้าวเสร็จ ทั้งสองก็พากันขับรถมาแวะที่หน้าร้านขายอุปกรณ์การเกษตรของพี่ชาย

"พี่ขวัญคะ เฮียสิงห์อยู่มั้ยคะ" จอดรถเทียบหน้าร้าน ลดกระจกลงแล้วเอ่ยถามลูกน้องในร้านที่เหมือนกำลังจะนั่งดูอะไรกันสักอย่างด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ

"โน่นครับ" พราวมุกกับเฮียกล้ามองตามนิ้วของพี่ขวัญลูกน้องในร้าน มองไปที่ฝั่งตรงข้ามเห็นเฮียสิงห์กำลังนั่งอยู่ที่หน้าร้านซักรีด

ทันใดนั้น สองคนสามีภรรยารีบหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปจอดเทียบที่อีกฝั่งหน้าร้านที่เฮียสิงห์นั่งอยู่ทันที

"เฮีย...ร้านอยู่ฝั่งโน้นไม่ใช่เหรอ" ลดกระจกข้างคนขับลงแล้วตะโกนถามพี่ชายที่ดูเหมือนว่ากำลังจะเล่นอยู่กับเด็กเพราะในมือถือรีโมทอันใหญ่ น่าจะเป็นรีโมทรถคันที่เด็กชายตัวจ้ำม่ำนั่งอยู่

"อ้าว...ซื้อกับข้าวเสร็จแล้วเหรอ" เมื่อเห็นว่าใครจอดรถทัก เขาจึงถามกลับไป

"แวะมาดูหน้าหลาน" จบประโยคนี้ของน้องชาย ทำให้เฮียสิงห์เบนหน้ามองไปที่ใบหน้าของน้องปลื้มนิดหน่อย คิดว่าน้องชายคงแค่แซวเล่นเหมือนคนอื่นๆ จากนั้นก็เงยหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ในรถไม่ยอมลงอีกครั้ง

"คนในตลาดเขาบอกมา" เฮียกล้าตะโกนพูดกับพี่ชายอีกประโยค จังหวะนี้เองพราวมุกได้มองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนที่ยืนทำหน้ายุ่งๆอยู่ น่าจะเป็นแม่ของเด็ก

"เฮียคะ ผู้หญิงคนนั้น" พราวมุกรีบสะกิดสามีของเธอทันที แล้วพยักพเยิดหน้าให้เฮียกล้าสามีของเธอมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

"อะไร..." เฮียกล้าหันหน้ากลับไปดูอีกที แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

"เฮียดูเด็กคนนั้นคล้ายมากเลย" พราวมุกรู้สึกว่าดวงตาของเด็กกับดวงตาของเฮียสิงห์มันคล้ายกันมาก ไหนจะลักยิ้มบนแก้มทั้งสองข้างของเด็กนั่นอีก

"ทำไม..." เฮียกล้ายังไม่เข้าใจในสิ่งที่เมียต้องการจะบอก

"มุกไม่กล้าพูดตรงนี้กลับเถอะ" ไม่รู้ว่าเมียเห็นอะไรแต่ก็เชื่อเมียหันไปพูดกับพี่ชายอีกครั้งจากนั้นก็พาเมียกลับบ้าน

"เฮียสิงห์...ผมกลับบ้านก่อนนะ...รีบตามไปนะมีเรื่องจะคุยด้วย" เฮียสิงห์พยักหน้าให้น้องชาย จากนั้นเฮียกล้าก็เคลื่อนรถออกไปจากหน้าร้านซักรีดทันที