บทที่ 1

เวลาเก้าโมงเช้ามีฝนตกลงลงมาปรอยๆในวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นสบาย เจนนี่ที่กำลังยืนอยู่แถวๆหน้าประตูนิเวศน์วิลล่าวันนี้เธอไม่ได้พกร่มไปด้วยทำให้เสื้อผ้าโดยเฉพาะช่วงบริเวณไหล่ของเธอเปียกปอนไปหมด แต่เธอกลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรหรือไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอบรรจงถอดเสื้อโค๊ทตัวนอกออกมาแล้วเอามาห่อของขวัญที่เตรียมไว้อย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ของชิ้นนั้นได้รับความเสียหายแม้ว่าตัวเธอจะเปียกหมดก็ไม่เป็นไร

วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีของเธอกับจอร์นที่จริงเธอควรที่จะอยู่บ้านพ่อแม่ของเธอแต่เธอแอบมาซื้อของขวัญให้สามีเพื่อเตรียมจะเซอร์ไพร์สให้กับเขา

แต่กว่าเธอจะเดินมาถึงประตูหน้าบ้านเสื้อผ้าเธอโดนฝนจนเปียกไปหมดแล้ว เธอเอากุญแจออกมาจากกระเป๋าแล้วค่อยๆเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอเข้ามาในบ้านก็ไม่ทันได้เปิดไฟเจนนี่เดินไปเปลี่ยนรองเท้าตรงระเบียงเป็นอันดับแรกในขณะที่เธอกำลังยกเท้าขึ้นมานั้น กลับเหลือบไปเห็นรองเท้าส้นสูงสีแดงที่ดูแปลกตาคู่หนึ่งวางอยู่บนพื้น

เจนนี่ตกใจอย่างมากเพราะเธอรู้อย่างแน่นอนว่านั่นไม่ใช่รองเท้าของเธอและก็ไม่ใช่ขนาดไซส์ของเธอด้วย

หัวใจของเธอเหมือนกับโดนบีบอย่างแรงจากมือของใครบางคนที่ไม่มีตัวตนเพราะเป็นความรู้สึกเจ็บจุกอยู่ข้างใน เธอค่อยๆ วางของต่างๆที่ถืออยู่ในมือไว้บนพื้น และเดินไปที่ห้องนอนชั้น 2 อย่างช้าๆ

แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่เสียงที่รอดออกมาและคำพูดยั่วยวนในห้องก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น “จอร์น ...” เสียงของผู้หญิงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในแก้วหู เสียงนั้นฟังดูเหมือนกำลังตื่นเต้นมาก

“รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องชอบ” เสียงผู้ชายพูดอย่างคล้อยตามและดูเพลิดเพลิน เจนนี่รู้อยู่เต็มอกว่าถ้านี่ไม่ใช่เสียงของจอร์นสามีของเธอ แล้วมันจะเป็นเสียงของใครไปได้ อีก

จากทางเดินไปถึงประตูเจนนี่รู้สึกเหมือนทุกย่างก้าวที่ได้เดินไปนั้นอย่างกับเธอเดินเหยียบอยู่บนคมมีดไปตลอดทาง แม้ว่าจะยังไม่ได้เห็นสภาพในห้องเลยก็ตาม แต่ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าข้างในห้องนั้นมันเกิดอะไรขึ้นและเป็นเรื่องรุนแรงแค่ไหน

“ระหว่างฉันกับเจนนี่คุณชอบใครมากกว่ากัน?” เสียงของผู้หญิงถามอย่างกะทันหัน เมื่อได้ยินคำถามนั้นหัวใจของเจนนี่ก็เต้นแรงขึ้นขนาดที่ว่าลำคอยังเหมือนมีหัวใจอีกดวงเต้นแรงตามไปด้วย

จากนั้นเธอก็ได้ยินคำตอบที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดใจ “ทำไมล่ะ เธอหึงเหรอไง ผมใช้แรงอยู่ในตัวเธอเยอะขนาดนี้จะมีแรงที่ไหนไปแตะต้องเขา ผมไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด”

ถ้าพูดความจริงบางอย่างออกมาก็กลัวว่าจะไม่มีใครเชื่อเพราะตั้งแต่คบกันจนถึงขั้นแต่งงาน ใช้เวลาประมาณ1ปีกว่า สามีของเธอไม่เคยแตะต้องตัวของเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวเหตุผลก็คือเขามีอาการภาวะหย่อนสมรรถภาพทางเพศ

แต่ตอนนี้ สามีของเธอที่มีอาการภาวะหย่อนสมรรถภาพทางเพศกำลังเสพสุขกับเพื่อนสนิทของเธออย่างหน้าไม่อาย

เจนนี่รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนวันเดอร์วูแมนที่เจอสถานการณ์ร้ายแรงแบบนี้แต่ก็ยังสามารถก้าวเดินต่อไปและอยากจะจัดการให้มันจบลงเธอถึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไป

ทันทีที่ประตูเปิดออกในเห็นภาพทุกอย่างภายในนั้น เธอยังคงตกใจแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าเสียงของผู้หญิงคนนั้นคือใคร และจะไม่เสียใจเท่านี้เลยเพราะถ้าเกิดว่าคนที่นอนเปลือยกายอยุ่ข้างๆสามีของเธอไม่ใช่เพื่อนสนิทของเธอเอง เขาคนนั้นคือ โรส คนที่เธอเรียกว่าเพื่อนสนิท...

ตั้งแต่ชั้นมัธยมถึงมหาวิทยาลัยจนตอนนี้เรียนจบแล้ว เธอสองคนเป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันมาตลอด เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งโรสจะมานอนอยู่บนเตียงของเธอกับสามีของเธอแบบนี้ ...

ทันใดนั้นเจนนี่ก็คิดได้ว่าทุกครั้งที่เธอกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ โรสก็มักจะถามรายละเอียดเรื่องตารางเวลาของเธอเสมอ และก็ไม่เคยออกไปเที่ยวข้างนอกกับเธอด้วยกันเลย จนตอนนี้มาคิดๆ ดูแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันล้วนมีเหตุผลทั้งสิ้น

ทั้งสองคนที่อยู่บนเตียงนั้นคาดไม่ถึงว่าเจนนี่ที่ควรจะอยู่ที่บ้านพ่อแม่จะมาอยู่ที่นี่ได้ แต่เพียงชั่วครู่เดียว จอร์นก็เรียกสติกลับคืนมาและพูดออกมาอย่างเลือดเย็นว่า “ออกไป”

ออกไป? เนี่ยนะ

โดยนิสัยปกติของเจนนี่ เธอก็ไม่ใช่คนที่หงุดหงิดง่ายอะไรเลย แต่ในเวลานี้เธอไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธที่อยู่ในใจได้อีกต่อไป เธอเหลือบเห็นกาน้ำร้อนที่อยู่บนโต๊ะแล้วคว้าหูกาน้ำร้อนนั้นขึ้นมา แล้วสาดไปที่ชายหญิงที่อยู่บนเตียงอย่างเร็วและแรง “น่ารังเกียจ สกปรกที่สุด ”

“เจนนี่ จอร์นเขาอยู่กับเธอมาตั้งนานแต่ยังไม่เคยแตะต้องตัวเธอ เธอควรจะยอมรับในรสนิยมของเขาและช่วยเขาบ้างสิ” โรสพูดอย่างไม่รู้สึกละอายใจเลยสักนิด เธอยังใช้คำพูดอวดดีกับเจนนี่อย่างไม่เกรงกลัว

“เหอะ!” เจนนี่หัวเราะเยาะ “ ฉันจะต้องพูดขอบคุณเธอใช่ไหมโรส ฉันอุตส่าห์เห็นว่าเธอเป็นเพื่อนรัก แล้วเธอก็มาทำแบบนี้กับฉันหรอ? มีอะไรกับสามีคนอื่นมันมีความสุขกว่าเอากับคนอื่นใช่ไหม”

ปกติเจนนี่ไม่เคยใช้คำพูดรุนแรงแบบนี้เลยสักครั้ง จอร์นมองไปทางเจนนี่ “เธอออกไปก่อน ”

“ไม่ต้องห่วงฉันจะไปอยู่แล้ว เพราะฉันก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน” แค่มองด้วยหางตาเจนนี่ก็รู้สึกขยะแขยงเป็นที่สุด “จอร์น คุณก็เตรียมตัวคิดให้ดีล่ะว่าจะอธิบายกับคุณแม่ยังไง ไอ้เรื่องฉาวๆ ของคุณน่ะ ฉันจะไม่ช่วยปกปิดมันอีกต่อไป ”

พวกเขาแต่งงานมา 1 ปีพอดี ในคืนวันแต่งงานจอร์นพูดกับเธอว่าเขามีอาการภาวะหย่อนสมรรถภาพทางเพศซึ่งเธอนึกว่ามันจะค่อยๆดีขึ้น แต่นานวันเข้าแม่สามีก็คอยถามเธออยู่บ่อยครั้งว่าทำไมไม่มีลูกสักที เธอปิดบังความจริงเรื่องลูกชายของเขา แม่สามียังถามเธออีกว่าร่างกายของเจนนี่มีปัญหารึป่าว แต่เธอก็ยังปิดบังเอาไว้อีกยอมเป็นคนถูกตราหน้าว่าร่างกายมีปัญหาไม่สามารถมีลูกได้เพื่อช่วยสามีสุดที่รักให้ไม่ต้องตกเป็นปมด้อยในใจ แต่ผลลัพธ์ที่ช่วยเขาปกปิดไว้สุดท้ายกลับได้ผลตอบแทนในความดีมาแบบนี้ เจนนี่รู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวเองโง่มากและสำหรับความกดดันที่เจนนี่ได้รับมาตลอด จอร์นไม่เคยรู้สึกกังวลเลยสักนิด เมื่อก่อนนั้นตอนที่เขาจีบเจนนี่เขาไม่ต้องใช้เวลานานๆ ในการง้อเธอเพราะความรักของเธอไม่มีเส้นบรรทัดหรือข้อแม้สำหรับเขาเลย เพียงแค่เขาไปง้อสักนิดเธอก็หายโกรธแล้วมันเป็นแบบนี้มาตลอด

แต่คำพูดต่อไปของเจนนี่ทำให้จอร์นตกใจจนรับมือไม่ไหว

“เราหย่ากันเถอะ ”

…….

หลังจากออกมาจากนิเวศน์วิลล่าเจนนี่ก็เรียกรถแท็กซี่แล้วรีบหนีไป รถวิ่งอยู่บนถนนวนไปวนมาอยู่สักพัก ในใจของเธอฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าปรากฏว่านอกจากบ้านของตนเองแล้วก็ไม่มีที่อื่นที่จะให้เธอไปได้อีก

“คุณผู้หญิง สรุปคุณจะไปที่ไหนกันแน่ ” คนขับรถเหลือบมองผู้หญิงด้วยกระจกมองหลังอย่างสงสัย

ตอนนี้รถขับผ่านตึกย่านธุรกิจระดับสูงพอดี เจนนี่มองดูรถลีมูซีนที่จอดอยู่หน้าประตูบานใหญ่มหึมา ไม่รู้สมองเธอคิดอะไรไป เธอบอกให้คนขับรถจอดรถตรงนั้นแล้วก็ลงมาทันที

หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว เธอเดินตรงเข้าไปในคลับเฮาส์ ในล็อบบี้ของบาร์มองดูเมนูเครื่องดื่มที่มีราคาแพงสุดท้ายเธอเลือกสั่งไวน์มา 1 ที่โดยไม่สนใจราคาแม้แต่นิด

ของเหลวที่รสชาติฝาดและทำให้ร่างกายร้อนไหลผ่านลำคอและหลอดอาหาร กระตุ้นให้ดวงตาของเธอเจ็บปวด ฉากในห้องนอนนั้นก็วาปเข้ามาในสมองอีกครั้ง ตอนนี้คิดย้อนไปสิ่งที่คิดมันเป็นการประชดที่รุนแรงที่สุด

เพื่อนสนิทกับสามีของเธอได้อยู่ด้วยกันสมใจอยากแล้ว เจนนี่หัวเราะแต่ยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บใจ “เฮี่ยจริงๆ! ”

แก้วแล้วแก้วเล่าไม่รู้ว่าดื่มไปเท่าไหร่แล้ว จู่ๆเธอรู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาเลยเดินอย่างโซเซไปห้องน้ำ หลังจากเสร็จภารกิจแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ เธอมองเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ใส่สูทสีดำยืนเป็นแถว เธอสุ่มไปหาคนหนึ่งในนั้นและพูดว่า “คุณหล่อมาก ”

ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆรีบมาดึงตัวเธอออกไปแล้วพินิจพิเคราะห์เจนนี่แบบตาเขม่ง เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่มากและบนตัวเธอใส่แต่ของแบรนด์เนม สีหน้าของเขาคลายความตึงลง “ขอโทษครับคุณผู้หญิง นี่คือพนักงานต้อนรับ ถ้าคุณต้องการคนหล่อๆ ผมแนะนำให้คุณได้นะครับ ”

ตอนนี้เจนนี่แอลกอฮอล์ขึ้นสมองตอนอยู่กับจอร์นเธอคอยอดทนและเชื่อฟังมาตลอดแต่ในเวลานี้ยิ่งมีความสุขกับการแก้แค้นทำตัวเหลวแหลก การแต่งงานครั้งนี้ทำให้เธอได้สูญเสียสามีกับเพื่อนสนิทไป ตอนนี้พวกเขาก็อยู่ด้วยกันแล้ว เธอจะรักษาตัวอย่างดีเพื่อเขาอีกทำไมล่ะ

“โอเค ฉันต้องการคนที่หล่อที่สุดแล้วก็แพงที่สุดมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน ”

ผู้จัดการได้ยินคำว่า“แพงที่สุด”ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา เขารีบพาเธอเดินเข้าไปในโซน VIP “รอสักครู่ครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียกคนมาให้ ”

พูดเสร็จผู้จัดการก็เดินจากไป ทิ้งให้เจนนี่นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียว เธอรู้สึกมึนเมามากมองอะไรก็เป็นภาพซ้อนไปหมด

ทันใดนั้นประตูที่อยู่ตรงหน้าถูกเปิดออก มีผู้ชายตัวสูงคนนึงเดินออกมา จากขายาวๆที่สมบูรณ์แบบคู่นั้นค่อยๆมองขึ้นไป เอวแคบ ไหล่กว้าง ใบหน้าเหมือนเป็นรูปปั้นแกะสลักที่มีความเพอร์เฟคทุกระเบียบนิ้วโดยเฉพาะดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น ดูเหมือนจะดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้ดีเป็นพิเศษ

เจนนี่หัวเราะออกมา เธอลุกขึ้นเดินโซเซไป แล้วคว้าแขนของผู้ชายนั้น“ดีมาก น่าจะถูกปากฉัน”

เดวิดมองดูผู้หญิงตรงหน้าที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน คิ้วที่ดำเข้มก็ขมวดขึ้น “ปล่อย!”

“ทำไมนายทำท่าทีแบบนี้ล่ะ ผู้จัดการไม่ได้บอกเหรอ คืนนี้ฉันเหมาคุณทั้งคืนเท่าไหร่ก็ได้ เพียงแค่คุณปรนนิบัติรับใช้ฉันดีๆ ฉันจะจ่ายเพิ่มให้อีก 2 เท่า ” เจนนี่พูดจาอย่างอวดดี แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างโง่ๆ โชว์ฟันขาวๆ ที่เรียงสวยเป็นระเบียบออกมา ผู้ชายนั้นตัวสูงใหญ่ เธอเขย่งปลายนิ้วเท้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆ เขา “ ฉันจะบอกนายให้รู้ไว้นะ ฉัน... นี่เป็นครั้งแรกของฉัน นายคุ้มมากนะ... ”