ตอนที่ 4 สับสน

หลังจากวันนั้น

เซี่ยจินเย่ที่เริ่มทำใจให้ออกห่างจากสามีได้สำเร็จด้วยการเก็บตัวนั่งสวดมนต์ในเรือนทุกวัน ยามนี้กลับทำมิได้อีกต่อไป

“ฮูหยินเจ้าคะ ท่านแม่ทัพเรียกหาเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงเข้ามาถึงห้องส่วนตัวด้านในของเรือนหลังซึ่งเซี่ยจินเย่มักจะนั่งภาวนาขอพรให้ใครบางคนอยู่เป็นประจำ

“รีบไปเถิดเจ้าค่ะ” สาวใช้วิงวอน นางต้องการให้นายหญิงฉวยโอกาสที่ซุนเว่ยหมินป่วยสร้างความสัมพันธ์

ทว่าเซี่ยจินเย่กลับคิดต่าง นางไม่อยากทำเช่นนั้น

แม้ในใจปรารถนาแต่กลับมิกล้าใฝ่ฝันมากเกินไป ด้วยเกรงว่าหากถึงวันที่เขากลับมาเป็นคนเดิม คนที่เจ็บหนัก คงไม่แคล้วเป็นนาง...

“เจ้ากลับไปแจ้งท่านแม่ทัพ ว่าข้าไม่สะดวก”

เสี่ยวชิงครางในลำคอ “โธ่ ฮูหยิน จะดีหรือเจ้าคะ”

“ย่อมดี เจ้าออกไปแจ้งตามนี้เถอะ”

แต่จู่ๆ ประตูห้องพลันถูกผลักเปิดดังผลัวะ

ร่างสูงใหญ่อันองอาจของซุนเว่ยหมินเด่นชิดเป็นสง่าเข้ามายืนตระหง่าน

ทว่าเพียงครู่กลับทรุดตัวลงฮวบ

เสี่ยวชิงตกใจมาก “อ๊ะ! แย่แล้ว ฮูหยินเจ้าคะท่านแม่ทัพอาการบาดเจ็บกำเริบเจ้าค่ะ”

เซี่ยจินเย่เองก็ตกใจเช่นกัน หากแต่หญิงสาวกลับรู้สึกสงสัยครามครัน ไฉนมากำเริบถึงที่นี่ได้เล่า?

กระนั้นยังคงลุกออกจากห้องสวดมนต์มาแต่โดยดี

หญิงสาวช่วยพยุงสามีไปนั่งลงบนเตียงเตาอีกฝั่งพลางหันไปสั่งอย่างร้อนรน “เสี่ยวชิง ไปตามท่านหมอเถียนมาดูอาการท่านแม่ทัพเร็ว”

“เจ้าค่ะๆ”

“ไม่จำเป็น” ซุนเว่ยหมินรีบยกมือห้ามก่อนหันมาพูดจาออดอ้อนภรรยา “ข้าขอแค่เจ้าช่วยดูแลย่อมหายดี ไม่ต้องรบกวนท่านหมอเถียนให้ยุ่งยาก”

จากนั้นหันมาสั่งสาวใช้ “เจ้าออกไปเถอะ”

เสี่ยวชิงมีหรือจะช้า นางรีบยอบกายคำนับ “เจ้าค่ะ” แล้วถอยร่นเปิดโอกาสให้สามีภรรยาใช้เวลาร่วมกันทันใด

เซี่ยจินเย่มิได้ถือสาเพียงตรวจตราตามร่างกายเขา “ท่านเป็นอย่างไร เจ็บที่ใด ข้าเห็นท่านฝึกยุทธได้แล้วนี่นา”

ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับรั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด

“จินเย่ อย่าหลบหน้าข้าแบบนี้ ข้าตื่นมาเพื่อเจ้านะ”

เสียงทุ้มพร่าตรงซอกคอนั้นทำเอาเซี่ยจินเย่อึ้งงัน

“ท่าน!”

วาจาน่าฟังปานนั้นซุนเว่ยหมินพูดด้วยสติฟั่นเฟือน เซี่ยจินเย่จึงมิอาจรู้สึกหวานล้ำได้เต็มส่วน จำต้องฝืนยิ้มรับและฝืนตามใจเขาไปตามสถานการณ์

“เช่นนั้นวันนี้ข้าจะอยู่กับท่าน”

“ดียิ่ง ข้าหิวข้าว กินด้วยกันได้หรือไม่”

“ได้”

“คืนนี้ให้ข้านอนกับเจ้าที่นี่นะ”

“...”

แต่พอนานเข้านางก็เริ่มไม่ไหว หัวใจดวงน้อยสั่นคลอนเกินไป จำต้องสร้างกำแพงเอาไว้เพื่อปกป้อง

“ไม่ได้!”

“เหตุใด?”

“ข้าชอบนอนคนเดียว”

“แต่...”

“ไม่มีแต่! ท่านกลับไปนอนเรือนตัวเองเลยนะ”

“...”

ทุกวันเป็นเช่นนั้น กลางคืนไร้วสันต์แต่กลางวัน...

“ฮูหยิน ข้าฝึกวรยุทธเสร็จแล้ว มาเถิด ข้าจะพาไปเที่ยวตลาด”

“...”

ซุนเว่ยหมินเป็นแบบนี้เซี่ยจินเย่ยังจะปฏิเสธได้ที่ใด

ในตลาดกลางเมืองที่เจริญรุ่งเรืองผู้คนพลุกพล่าน สามีภรรยาคู่หนึ่งซึ่งไม่เคยเดินด้วยกันมาก่อน ตอนนี้กลับเดินจับมือกันอย่างสามัคคีกลมเกลียว

“เว่ยหมิน ท่านจับมือข้าจนซีดไปหมดแล้ว”

ชายหนุ่มหันมาพูดยิ้มๆ “ข้าต้องจับมือเจ้าแน่นๆ มิเช่นนั้นเจ้าอาจหนีหายไปอีก”

“หืม?” เซี่ยจินเย่ช้อนตามองอย่างอึ้งๆ “ดูพูดเข้า ท่านทำอย่างกับว่าข้าเคยหนีท่านไป”

มีแต่เขานั่นแหละที่หนีนาง ไล่นางให้หนีห่างตลอด หญิงสาวเบะปากแอบตัดพ้อในใจ

ซุนเว่ยหมินนิ่งเงียบไม่ต่อคำอันใดเพียงจับมือภรรยาพาเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีเบื่อหน่าย

เซี่ยจินเย่เห็นท่าทางของเขาคล้ายตื่นเต้นเล็กน้อย สายตามองสำรวจรอบตัวไปทั่วตลอดเส้นทางเสมือนเพิ่งเคยเดินเที่ยวเช่นนี้ครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น

“อย่าบอกนะว่าท่านจำตลาดในเมืองที่นี่ไม่ได้” นางถามอย่างขบขัน สักพักพลันฉุกคิด “แต่ไฉนท่านไม่ลืมเรื่องวรยุทธเล่า”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เงียบสักพักค่อยตอบ “เรื่องนั้นอาจเพราะข้าฝึกวรยุทธตั้งแต่เด็กกระมัง วิชาต่อสู้จึงซึมซับในกระแสเลือด ผิดกับเรื่องเดินเที่ยวในเมืองที่ข้าไม่คุ้นเคย เมื่อก่อนข้าคงทำแต่งานกระมัง”

หญิงสาวได้ฟังพลันพยักหน้า “อืม...อาจใช่ ท่านทำแต่งานขลุกในค่ายทหารทุกวันจนไม่สนใจข้าเลยสักครา”

ซุนเว่ยหมินได้ยินเช่นนั้นพลันหยุดเดินแล้วหันกายเข้าหาภรรยา ก้มหน้ากระซิบชิดริมหูว่า “เจ้าอย่ากังวล ต่อไปนี้สามีจะอยู่กับเจ้า มีเจ้าอยู่ในสายตาตลอดเวลา”

เซี่ยจินเย่นิ่งงัน ทั่วทั้งร่างแข็งทื่อถนัดตา อา...นางควรต้องทำตัวเช่นไร จัดการกับความรู้สึกของตนอย่างไรดี...