บทที่ 2 ที่พักพิง

บทที่ 2

ที่พักพิง

"แม่ง! แล้วกูตามยัยนั่นมาทำไมวะเนี่ย!" เสียงเข้มสบถออกมาพลางทุบที่ศีรษะของตัวเองแรง ๆ เมื่อในตอนนี้ได้ขับรถตามหญิงสาวที่ได้มีความสัมพันธ์ข้ามคืนถึงหน้าบ้านไม้สองชั้น

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะเดินออกจากโรงแรมและลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างที่ควรเป็น เขาควรละทิ้งความสงสารและเห็นอกเห็นใจต่อเธอผู้นั้น แล้วหันหลังกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่ทว่าในตอนนี้เขากลับขับรถตามเธอคนนั้นมาถึงหน้าบ้าน!

หลังจากเขาเดินออกมาจากห้องนั้นเขาก็แอบซุ่มมองอยู่ในรถ เห็นเธอกอดร่างกายบอบช้ำของตัวเองก็แทบจะวิ่งเข้าไปกกกอด เพราะเมื่อคืนเขาทำแรงไปจริง ๆ ทั้งที่เธอก็ตัวเท่านั้น

หญิงสาวเรียกรถแท็กซี่หน้าโรงแรมจนกระทั่งตัวรถมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านไม้สองชั้นที่ต้องเข้ามาในซอยผ่านบ้านคนมามากพอสมควร เธอยืนนิ่งอยู่รั้วบ้านร่วมนาทีก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ และตัดสินใจเดินเข้าไปด้านในบ้าน และแน่นอนว่าการกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด

ครืด...ครืด...

เมื่อชะเง้อมองตามแผ่นหลังบางที่เดินเข้าไปในบ้านได้เพียงไม่กี่วินาที โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น มือหนาหยิบมันออกมาก่อนจะกดรับสายทั้งที่ไม่ได้ดูหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

"ฮัลโหล"

(เฮ้ยไอ้อิฐ! มึงอยู่ไหนวะเนี่ย เมื่อคืนโทรไปหาหลายสายทำไมไม่รับวะ)

"มึงมีอะไร"

'อิฐ' ถามถึงธุระที่อีกฝ่ายโทรในทันที ขณะที่สายตาก็ยังจดจ้องมองไปยังตัวบ้านที่หญิงสาวเดินหายเข้าไป

(ก็เมื่อคืนนี้มึงหายไปไหนล่ะ กูอุตส่าห์หาเด็กมาดูแล แล้วมึงหายหัวไปไหนฮะ!?)

น้ำเสียงติดโมโหทำให้อิฐชะงักไปชั่วครู่ เขาคิดทบทวนอยู่หลายครั้งระหว่างที่ขับรถตามเธอมาว่าทำไมตัวเขาถึงได้เดินเข้าไปในห้องนั้น

เมื่อคืนเขามีสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน ปิดท้ายก็ต้องมีของหวานตกถึงท้องนั่นก็คือสาว ๆ ที่เพื่อนตัวดีจัดแจงหามาให้ แต่ทำไมเขาถึงได้เปิดประตูเข้าไปเจอกับเธอคนนั้น ทั้งที่จริงแล้วมันควรจะเป็นผู้หญิงที่เพื่อนของเขาจัดหาให้เสียมากกว่า

"นั่นดิ...ทำไมวะ" อิฐพึมพำเบา ๆ ผ่านปลายสายที่เต็มไปด้วยความสงสัย

(ไอ้ห่า! ไม่ใช่ว่าเข้าห้องผิดแล้วเผลอไปนอนกับเมียชาวบ้านเข้านะเว้ย! นี่มึงบอกกูมาเลยว่าเมื่อคืนมึงหายไปไหน อยู่กับใคร)

"เปล่า...กูไม่ได้นอนกับเมียคนอื่นแล้วกัน"

(เฮ้ย! นี่สรุปว่ามึงไม่ปฏิเสธใช่ไหมว่ามึง...)

"เออน่า แค่นี้ก่อน ตอนนี้กูมีธุระสำคัญ ค่อยคุยกัน!" อิฐรีบตัดบทสนทนาเพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรในตอนนี้ เขากำลังสับสน มึนงงและว้าวุ่น

โชคดีที่เขาไม่ได้หลับนอนกับเมียชาวบ้าน แต่มันก็น่าเศร้าตรงที่ว่าเขาได้เปิดบริสุทธิ์ของเด็กสาวผู้โชคร้ายที่ถูกรังแกจากคนเป็นพี่สาว

ใช่...อิฐได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์ก็ทำให้เขานึกสะท้อนใจ สงสารเธอเหมือนกันที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ คิดไม่ออกเลยว่าหากเมื่อคืนคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ใช่เขาแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น

อิฐวางสายเพื่อนและตัดสินใจเดินลงจากรถเพราะอยากจะชะเง้อมองดูสถานการณ์อีกเสียหน่อย ได้ยินมาว่าคนปลายสายที่เธอสนทนาด้วยขับไล่เธอออกจากบ้าน นี่ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นเช่นไรเพราะหายเข้าไปนานหลายนาทีแล้ว

จนกระทั่ง...

พลั่ก!

ตุ้บ!

"อ๊ะ...แม่! อย่าทำแบบนี้ฮึก...ปิ่นไม่เหลือใครแล้ว"

จิ้งจกข้างรั้วถึงกับเบิกจากว้างเมื่อเห็นว่าหญิงสาวถูกผลักออกมาจากบ้านพร้อมด้วยกระเป๋าสัมภาระใบเล็ก ๆ สองใบ

แถมบทสนทนาก็ยังได้ยินชัดแจ่มแจ้ง เนื่องจากอีกฝ่ายตะโกนก้องราวกับไม่กลัวคนอื่นจะมาเห็นหรือเอาไปนินทาเลยสักนิด

"อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะอีปิ่น! แกมันคือลูกเมียน้อยไม่ใช่ลูกของฉัน พ่อแกมันเลวแรดไปมั่วถึงได้ไข่ทิ้งไว้จนมีแกออกมานี่ไง อีเด็กเลว!"

"ฮึก...อย่าไล่ปิ่นออกจากบ้านเลยนะคะ ปิ่นไม่เหลือใครแล้วฮึก...ปิ่นมีแค่แม่กับพี่...อ๊ะ!"

เพียะ!

"ฉันไม่ใช่พี่สาวแกอีปิ่น! ที่ฉันต้องแสร้งทำเป็นว่านับแกเป็นน้องก็เพราะว่าตอนนั้นพ่อยังอยู่ไงล่ะ ตอนนี้พ่อตายแล้วแกก็เป็นแค่อีนอกคอกคนหนึ่ง!"

ทว่าผู้หญิงอีกสองคนที่อยู่ในบ้านก็เดินตามออกมาสมทบพร้อมกับฟาดฝ่ามือลงบนแก้มใสอย่างแรง

ไม่ต้องมีคำอธิบายใดต่อจากนี้คนอย่างอิฐก็พอจับใจความในทันทีว่าเด็กสาวผู้นี้อยู่ในฐานะลูกเลี้ยงและมีพี่สาวใจร้ายสองคนคอยโขกสับ

นี่มันซินเดอเรลล่าชัด ๆ!

แม่เลี้ยงกับพี่สาวใจยักษ์คอยกลั่นแกล้งทุกวิถีทาง พอพ่อตายก็เผยธาตุแท้และไล่ตะเพิดผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ออกจากบ้าน

"ดูสภาพแกซิอีปิ่น! เนื้อตัวดูไม่ได้เลย เมื่อคืนแกไปนอนกับใครมาฮะ!? แกนี่มันแรดจริง ๆ แรดเหมือนแม่แกไม่มีผิด!"

"ฮึก...พี่มัดกับพี่เหมี่ยวต่างหากที่เป็นคนทำให้ปิ่นต้องเป็นแบบนี้ ฮึก..."

"นี่แกอย่ามาพูดบ้า ๆ นะอีปิ่น! แกแรดไปนอนกับผู้ชายเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!"

อิฐเกาะขอบรั้วด้วยความโกรธเขาอยากจะต้องเข้าไปปกป้องเธอให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องหักห้ามเอาไว้

เขาเป็นแค่คนนอก...และยังเป็นคนที่นอนกับเธอเมื่อคืนอีกด้วย!

"ออกไปเลยนะอีปิ่น ออกไปจากบ้านหลังนี้เลยแล้วก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!"

ร่างเล็กถูกกระชากและดึงรั้งให้เดินออกมาจากบ้านพร้อมด้วยกระเป๋าติดตัวเพียงสองใบ หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นเนื่องจากหมดเรี่ยวแรง เธอทำได้เพียงปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลหลั่งออกมาเพื่อระบายทุกความเสียใจและเจ็บปวด

"ฮึก...ปิ่นไม่มีที่ไปแล้วฮือ ได้โปรดเถอะ..." หญิงสาวก้มหน้าอย่างไร้หนทาง เธออ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับโลกภายนอกเพียงลำพัง

ถึงการอยู่บ้านหลังนี้จะไม่ต่างจากขุมนรก แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีที่ให้ซุกหัวนอน ห้องนอนเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยไออุ่นและความรักของพ่อที่เคยกล่อมนอนทำให้หญิงสาวไม่อยากห่างหายจากมันไปไหน

"มาอยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธอเอง"

ทว่า...เสียงเข้มที่แอบมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับสาวเท้าก้าวเข้าไปหา

ใบหน้าหวานเชยขึ้นพยายามปรับสายตาพร่าเรือนเพื่อมองคนตรงหน้า แต่ไม่นานก็ต้องตกใจเพราะเขาคือคนที่เธอเพิ่งมีเซ็กซ์ด้วยเมื่อคืน!

"คะ...คุณ..."

"ไปอยู่กับฉัน" อิฐย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับหญิงสาว

เขาสงสารและเห็นใจเธอจนเจ็บปวด ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นฉากเหมือนในละครสด ๆ ร้อน ๆ แบบนี้

"คุณ..." แววตาหวานสั่นไหว เธอมองเขาด้วยความตกใจและสับสน

สิ่งแรกที่เธอคิดคือการปฏิเสธ เธอจะไปอยู่กับคนที่ไม่รู้จักได้ยังไง ดีไม่ดีเขาอาจจะเลวร้ายกว่าแม่เลี้ยงและพี่สาวทั้งสองคนก็เป็นได้

"ไม่มีที่ไปไม่ใช่เหรอ มาอยู่กับฉันสิ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ" ราวกับล่วงรู้ความคิดของเธอ อิฐจึงย้ำชัดในอุดมการณ์ของตัวเองว่าเขาต้องการจะช่วยเหลือเธอเท่านั้น อย่างน้อย ๆ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้คนที่เพิ่งนอนด้วยกันเมื่อคืนไปตกระกำลำบากไร้ที่หลับที่นอน

"ฉัน..."

"ฉันว่ามันดีกว่าการที่เธอจะนั่งร้องไห้อ้อนวอนคนใจร้ายพวกนั้นนะ ยังไงเขาก็ไม่มีทางเปิดประตูหรอก ไปกับฉัน ไปอยู่กับฉันเถอะ" เสียงเข้มเอ่ยอย่างหนักแน่นไม่มีท่าทีว่าจะกลับคำเลยแม้แต่น้อย

เขายืนยันว่าจะหาที่อยู่ให้เธอ ดูแลและไม่หักหาญรังแกเธออย่างแน่นอน!

"..." ปิ่นเงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิด

เธอไม่รู้เลยว่าควรตัดสินใจอย่างไรดี การที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาบอกว่าจะให้เธอไปอยู่ด้วยนั้นสามารถเชื่อถือได้หรือเปล่า

เธอเองก็เป็นเพียงคนคนหนึ่งที่ไม่ได้กล้าหาญและเข้มแข็ง หากตอบรับความช่วยเหลือจากเขาแล้ว ชีวิตต่อจากนี้ของเธอจะเป็นเช่นไร

"งั้น...เธอมีเพื่อนไหมล่ะ ไปอยู่กับเพื่อนเธอก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง" อิฐถอนหายใจและเสนออีกหนึ่งหนทางให้กับคนตรงหน้า เข้าใจว่าเธอคงกลัว ในเมื่อเธอสับสนก็คงต้องหาทางให้เธอไปจากที่นี่โดยมีที่พักพิงรองรับ ซึ่งนั่นก็คือเพื่อนของเธอ

"ฉัน..."

"..." อิฐรอฟังคำตอบ อย่างน้อยเธอก็ต้องมีเพื่อนบ้างแหละ โลกคงไม่ใจร้ายเหวี่ยงให้มาเจอกับแม่เลี้ยงและพี่สาวเลว ๆ แล้วต้องไร้มิตร หาที่พึ่งไม่เจอ

"ฉันขอรบกวนคุณหน่อยนะคะ ฉะ...ฉันไร้ที่พึ่งแล้วจริง ๆ"

คำตอบที่ได้รับทำให้อิฐฉีกยิ้มกว้าง เขาพร้อมช่วยเหลือเธอแน่นอนเพียงเธอเอ่ยปาก

การได้มาเห็นฉากน่าสงสารก็ทำให้เขาสะเทือนใจไปพอสมควรว่าโลกช่างใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้นัก

แต่ไม่เป็นไร...เขาจะเป็นโลกที่สุดแสนใจดีให้กับเธอคนนี้เอง