บทที่ 5 ลูกอ้อน

สิ้นคำสั่งประกาศิตของลูกค้า ทีมงานต่างทำสีหน้าเลิกลั่กจนแทบจะทำอะไรกันไม่ถูก เคยได้ยินกิตติศัพท์ของนักธุรกิจหนุ่มคนนี้อยู่บ้างแต่ไม่คิดว่าจะได้เจอกับตัวเอง

"เอ่อ ... คุณเกรย์ขา น้องนายแบบทำอะไรให้คุณเกรย์ไม่พอใจรึเปล่าคะ บอกพี่ได้นะคะ เดี๋ยวพี่ไปคุยกับน้องให้เอง"

เกรย์มองหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงรถซุปเปอร์คาร์อย่างคาดโทษ สายตาของเขามันไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย แล้วทีมงานควรจะทำยังไงในเมื่อถามอะไรไปเขาก็เอาแต่เงียบไม่ยอมตอบ

"ขอโทษนะคะ"

เสียงหวานใสของกะเพราดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง เขายกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจเมื่อก่อนหน้านี้กะเพราไม่สนใจหรือแม้แต่จะทักทายเขาเลยด้วยซ้ำ ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้เธอก็คงไม่เดินมาคุยกับเขาหรอก

"ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึเปล่าคะคุณเกรย์"

ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นเป็นเชิงคำถาม เขายังคงนั่งไขว้ห้างส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้นายแบบหนุ่มที่ยังยืน งง อยู่ตรงรถซุปเปอร์คาร์

"คุณเกรย์คะ"

กะเพราเรียกเขาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มทำทีไม่สนใจเธออีกทั้งยังส่งสายตาบ้าบออะไรนั่นไปให้กับคนที่เขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก

"ผมมีเรื่องจะคุยกับนางแบบคนนี้เป็นการส่วนตัว"

น้ำเสียงราบเรียบกับใบหน้านิ่งไม่มีแม้แต่รอยยิ้มของเขาปรากฎต่อหน้าทีมงานทุกคน ทำให้ทุกคนเข้าใจไปว่ากะเพราอาจจะทำอะไรให้นักธุรกิจหนุ่มคนนี้ไม่พอใจ และหลายคนต่างก็สงสัย เมื่อเขาต้องการเปลี่ยนนายแบบ แต่กลับมีเรื่องต้องคุยกับนางแบบ หรือเพราะว่าทั้งนายแบบ และนางแบบต่างก็ทำงานไม่ถูกใจเขา

"น้องเพรา"

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วงเพรา"

เมื่อทีมงานหลายสิบคนเดินออกไปจนหมด เกรย์จับแขนของกะเพราแล้วกระชากเข้าหาตัวในทันทีโดยที่กะเพราเองยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เธอเซถลาชนเข้าที่แผงอกแกร่งของเขาเต็มแรง

"อ๊ะ!! นะ ... นายทำบ้าอะไรของนาย"

เกรย์ใช้สายตาไล่มองเรือนร่างของหญิงสาวที่ใส่ชุดรัดรูปจนหน้าอกหน้าใจแทบจะล้นออกมา

"รอยหายไปไหน"

"ระ ... รอยอะไร"

"ก็รอยที่ผัวทำไว้อะ มันหายไปไหน"

"ผัวเหรอ"

" ... "

"ผัวคนไหนละ ฉันน่ะมีเยอะแยะจนจำแทบไม่ได้"

"เพรา!!!"

เกรย์ยิ่งกระชากแขนของเธอให้เข้าใกล้เขามากขึ้น เขารู้อยู่แล้วว่าวันนี้กะเพราต้องถ่ายแบบให้เขา และก็รู้อยู่แล้วว่าต้องถ่ายคู่กับนายแบบ แต่เมื่อครู่อยู่ๆ ก็เกิดอารมย์ไม่พอใจเข้ามาจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

"เกรย์ ฉันไม่อยากมีปัญหากับนาย ฉันต้องไปทำงานแล้ว ช่วยอย่าทำให้ฉันดูแย่ในสายตาของคนอื่นได้ไหม"

"ทำไมเธอแม่งแคร์แต่คนอื่นวะเพรา แล้วฉันละ เธอไม่แคร์ฉันบ้างเลยเหรอวะ ฉันเนี่ยใช้ชีวิตเหมือนผัวน้อยเข้าทุกที"

"ถ้าจะพูดเรื่องไร้สาระก็ปล่อย"

กะเพราพยายามขืนตัวแต่เกรย์ก็ยิ่งจับแขนของเธอแน่นขึ้น

"ทำไมไม่บอกพวกนั้นว่ารู้จักฉัน ทำไมตอนที่เห็นหน้าฉันถึงต้องเมิน ทำต้องให้ไอ้เวรนั่นเข้าใกล้เธอขนาดนี้วะ"

กะเพราชักสีหน้าไม่พอใจ ทั้งๆ ที่เธอกับเขาก็เป็นแค่เพื่อนกันเธอไม่อยากถลำลึกลงไปมากกว่านี้แล้ว

"นายต้องให้ฉันย้ำอีกกี่ครั้งว่านายกับฉันเราเป็นแค่ ..."

"เพื่อนกัน เหอะ!!" เขาเค้นหัวเราะในลำคอออกมาพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น ก่อนที่จะหันกลับมาจ้องตาเธออีกครั้ง

"ใช่"

"ฉันเป็นเพื่อนหรือผัวน้อยของเธอกันแน่วะเพรา"

"ค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านได้ไหม"

"หึ พูดเหมือนทะเลาะกับผัวเลยเนอะ"

เกรย์ประชดประชันให้อย่างไม่สบอารมย์ โดยที่มือหนายังจับที่ท่อนแขนเรียวของเธออย่างสั่นเทา มันน่าน้อยใจ

กะเพราเหมือนรับรู้ได้ว่าเขารู้สึกยังไง ทั้งๆ ที่เธอเองก็อารมย์เสียเพราะเขาไม่น้อยแต่ถ้าไม่ยอมอ่อนให้เขาตอนนี้เธอก็คงไม่ได้ทำงานกันพอดี

สองมือเรียวยกขึ้นประคองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยสัมผัสแผ่วเบา เธอเขย่งปลายเท้าตั้งใจกดจูบลงที่ริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยนทำให้เกรย์ที่กำลังอยู่ในอารมย์ขุ่นมัวหลับตาพริ้มยอมรับสัมผัสของเธอ

"ให้ฉันไปทำงานก่อนนะ"

ทันทีที่ริมฝีปากของเธอผละออกจากริมฝีปากหนา สองแขนเล็กของเธอก็โอบรอบลำคอหนาของเขา จงใจบดเบียดหน้าอกคู่สวยกับแผงอกแกร่ง ทำให้เธอรับรู้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงจนหน้าอกของเธอมันสัมผัสได้

" ... "

"หนูขอไปทำงานก่อนนะคะ คุณลูกค้าขา"

กะเพราวางศรีษะเล็กของเธอไว้ตรงแผงอกแกร่งของเกรย์อย่างออดอ้อน เธอรู้จุดอ่อนของเขาดีเขาน่ะแพ้ลูกอ้อนของเธอทุกที

"เธอนี่มัน!!"

"นะ"

" ... "

"นะๆ"

สองมือเล็กลูบไล้บ่าแกร่งของเขาอย่างเบามือ น้ำเสียงหวานๆ ของเธอมันกำลังจะทำให้เขาแพ้พ่าย

"งอนที่ฉันทำเป็นเมินใช่ไหม"

" ... "

"หรือว่างอนที่ฉันใกล้ชิดนายแบบคนนั้น"

เกรย์ลอบมอบใบหน้าหวานของคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังออดอ้อนเขาสุดฤทธิ์สุดเดช และใช่ มันได้ผล เขาแพ้ลูกอ้อนของเธอทุกที

"ฉันจะรอเธอกลับบ้านด้วย"

"แล้วทำไมนายไม่กลับไปนอนบ้านตัวเองละ"

" ... "

"เอ่อ ... ฉันหมายถึงนายไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้วนะ ที่บ้านจะไม่ว่าอะไรเหรอ"

"ฉันจะรอ"

กะเพราพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก คนไม่มีเหตุผลอย่างเกรย์ก็คงทำให้คนอื่นๆ งง กันเป็นแถวๆ เธอตั้งท่าจะปลีกตัวเดินออกมา แต่ทว่ากลับถูกมือหนาของเขาคว้าข้อมือเอาไว้

"เอ่อ ... จะออกไปแบบนี้เหรอเกรย์"

"เธอมีปัญหาอะไร"

"จะจับมือกันเดินออกไปแบบนี้แล้วคนอื่น ... !!"

"ก็ช่างหัวคนอื่นมันดิ!!"

ในความโชคดีของเธอก็ยังมีความโชคร้ายแฝงอยู่ เธอจะบอกคนอื่นยังไงว่าเธอกับเกรย์เป็นอะไรกัน แถมเกรย์ยังเป็นผู้ชายที่ดื้อด้านที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา

"จะออกไปไหม ถ้าไม่ออกก็กลับ"

"ไปๆ แหม่ทำเป็นดุฉันนะ"

ชายหนุ่มตีสีหน้าเคร่งขรึม จับมือของหญิงสาวไว้แน่น แล้วส่งสัญญาณให้คนในสตูดิโอที่เดินออกไปกลับเข้ามาได้ ทีมงานหลายสิบชีวิตที่กำลังนั่งลุ้นกันอยู่ต่างก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกพร้อมๆ กัน

"น้องเพรา"

"เพรา"

ฟองเบียร์รีบปรี่เข้ามาหาเพื่อนรักทันที สายตาของเธอมองที่สองมือของหนุ่มสาวที่จับประสานกันอยู่ เธอเบิกตาโพลงขึ้นด้วยความตกใจก่อนพูดออกมาด้วยความลืมตัว

"ยัยเพรา!! กะ ... แก จะ ... จับมือคุณเกรย์อยู่"

"เอ่อ ... คืองี๊นะ"

"แกเป็นอะไรกับเขา"

เกรย์ยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจก่อนพูดออกมาให้ฟองเบียร์คลายความสงสัย

"เราเป็น ..."

"พะ ... เพื่อนกันน่ะ ไปเถอะเบียร์จะได้ทำงานให้มันจบๆ"