เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 1 ร่างใหม่

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 1

ร่างใหม่

[แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ร่างนี้ก็ไม่ใช่ตัวโฮสต์ในโลกก่อนหรอกนะ มีเพียงรูปร่างหน้าตาเท่านั้นที่เหมือนกัน]

"เดี๋ยวๆ ไหนตอนนั้นนายบอกว่าฉันหน้าจืดไง!" เธอโวยวายออกมา

[ระบบแค่ไม่อยากให้โฮสต์อาลัยอาวรณ์ร่างเก่าจนเสียการทำงาน] ยังมีหน้ามายืดอกพูดอีกเรอะ! [อีกอย่างโฮสต์ก็เป็นคนจำหน้าตาตัวเองไม่ได้เอง]

"น่ะ...นั่นก็ถูก" เธอรับคำเสียงอ้อมแอ้ม แต่คนบ้าอะไรจะลืมหน้าตาตัวเองได้วะ? นึกสภาพตัวเองในโลกก่อนเงียบๆก็จำได้ลางๆว่าตื่นมาปุ๊บก็สางผมแล้วรวบขึ้นไปก่อนคลานไปล้างหน้าแปลงฟัน แล้วหยิบแว่นตามาใส่ก่อนจะออกไปเรียนกับทำงานอย่างเร่งรีบ ช่วงที่เธอเห็นหน้าตัวเองแบบจริงจังก็มีแค่ตอนตื่นเท่านั้น แต่เธอก็รีบล้างหน้าแปรงฟันเห็นตัวเองลางๆในกระจกเท่านั้น เพราะสายตาที่สั้นสุดกู่

[อาจจะไม่ใช่แค่เพราะโฮสต์รีบหรืออะไรหรอก บางทีอาจจะมาจากสติปัญญาโฮสต์ด้วยนิดหน่อย]

"อย่ามาหลอกด่าฉันนะยะ" ตวัดสายตามองอย่างแค้นเคือง แต่แทนที่เจ้าระบบตัวดีจะยอกย้อนกลับมาเช่นทุกครั้ง ครั้งนี้มันกลับบินต่ำลงเสมออกของเธอ ดูจากท่าทางเหมือนจะค้อมหัวให้ด้วย แม้จะแค่ลูปปิงปองก็เถอะ แต่เธอเห็นเป็นแบบนั้นจริง ๆนะ!

[ระบบต้องขออภัยที่ไม่ได้อยู่ข้างโฮสต์จนเกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้ขึ้น]

"อ่ะ เอ่อ" เหมือนคนที่กัดกันมาทั้งชีวิต แล้วอยู่ ๆ มากอดคอบอกรักกันอ่ะ รู้สึกสยองนิดหน่อย "ช่างเถอะๆ"

[แม้ความจริงจะมาจากการที่โฮสต์ซื่อบื้อจนเกินเยียวยา ปกป้องตัวเองไม่ได้ก็ตาม]

"นี่ๆ ผู้หญิงบอบบางอ่อนแอแบบฉันจะไปสู้กับเจ้าพี่น้องนั่นได้ยังไง!" แค่นึกถึงหน้าเจ้าพระเอกโรคจิตที่กล้าผลักเธอเข้าหลอดแก้วแล้วก็ได้แต่ยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองด้วยความขนลุก สีหน้าหวาดหวั่นของเธอเต็มไปด้วยความขยะแขยงอย่างแน่นอน หล่อเสียของจริง ๆ

[งั้นระบบจะขอแจ้งเรื่องที่ไปตรวจสอบมาก่อนก็แล้วกัน] ระบบเปลี่ยนเรื่องราวกับที่ขอโทษเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา [เอนาซิส กริมม์เป็นข้อผิดพลาดจากหนึ่งในล้านจากขั้นตอนของการสร้างตัวละคร]

"ขั้นตอนการสร้างตัวละครเหรอ"

[เป็นความลับ] ระบบตอบด้วยน้ำเสียงโมโนโทน แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนโดนมองเหยียดว่า 'คนกากๆอย่างเธอไม่มีสิทธิรู้อย่างไรอย่างนั้น!' [ทำให้ดวงวิญญาณของเขามีอยู่สองที่นั่นก็คือที่แห่งนี้ และที่โลกของโฮสต์ แน่นอนว่าหลังจากทางส่วนกลางรับเรื่องก็รีบไปจัดการวิญญาณทางฝั่งโน้นทันที เพื่อให้ตัวละครเอนาซิส กริมม์สมบูรณ์มากขึ้น]

"อ้อ" ไม่อยากจะถามเลยว่าที่จัดการนี่คือจัดการยังไง

[เรื่องที่สองคือการเสียชีวิตของโฮสต์] แม้จะน้ำเสียงโมโนโทนแต่ก็สัมผัสได้ว่ามันมีความเหนื่อยหน่ายใจแฝงอยู่ [หากร่างของโฮสต์เสียชีวิตกะทันหันความจริงจะต้องจบภารกิจแล้วถูกส่งไปตัดสินทันที เพียงแต่ครั้งนี้ระบบไม่ได้อยู่นำทางวิญญาณของโฮสต์ ทำให้โฮสต์กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน...]

"ไม่ๆ ห้ามพูดว่าวิญญาณ มันสยอง" แค่นี้เธอก็ไม่รู้จะหาคำศัพท์อะไรมานิยามตัวเองแล้ว!

[จนมาอยู่ในร่างนี้ โชคดีที่ร่างนี้เข้ากับวิญญาณโฮสต์ได้ วิญญาณของโฮสต์จึงไม่ดับสูญก่อนที่ระบบจะมาตามเจอ]

แค่ฟังก็น้ำตาปริ่มๆแล้ว เธอนึกภาพไม่ออกเลยว่าการที่อยู่ ๆก็จมลงไปในความว่างเปล่าจะเป็นยังไง แม้จะรู้ดีว่าพอถึงเวลาจริง ๆจะไม่รู้สึกอะไรก็เถอะ แต่ตอนนี้เธอยังมีสติ มีความรู้สึกนี่ แค่คิดก็กลัวแล้ว แม้จะผ่านความตายมาสองครั้งเธอก็ยังกลัวอยู่ดี

เพราะเธอเป็นคนขี้ขลาดยังไงเล่า!!! //ยืดอกด้วยสีหน้าฝืนๆ

[ดีใจด้วยโฮสต์ ที่โฮสต์สามารถทำภารกิจต่อไปได้ แม้จะไม่มีตัวให้คะแนนอย่างพวกพระเอกก็ตาม]

"เดี๋ยวๆ นี่มันลิดรอนสิทธิกันนี่!" เธอเกิดใหม่แล้วนะ! ยังต้องมาทำภารกิจเส็งเคร็งนั่นอีกเรอะ!

[ตามเงื่อนไขที่โฮสต์ยังมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะภารกิจพวกนี้]

"ก่ะ ก็จริง"

[และขอแจ้งว่าร่างที่โฮสต์อยู่ไม่ใช่ตัวละครในนิยาย ดังนั้นระบบไม่มีสิทธิเข้าถึงประวัติส่วนตัวของร่างนี้ รู้เพียงว่าอีกฝ่ายชื่อ 'ลอเรนท์ นาเซียร์ล่า' เท่านั้น]

"ลอเรนท์อีกแล้วเรอะ!" เธอจะพ้องเสียงเป็นล้อเล่น ๆ แทนเเล้ว! ไม่ได้เกลียดชื่อนะ! แต่เธอว่ามันโหลอะ มันไม่จ๊าบแล้ว! ลิลิธยังแนวแบ๋วกว่าป่ะ แบบลิลิ ลิลิ อะไรแบบนี้อ่ะ เหมือนอิอิไง เข้าใจไหม? ไม่มีใครเข้าใจเธอเหรอ? โอเค!

[โฮสต์ไม่คุ้นนามสกุลนาเซียร์ล่าเหรอ]

"มันเป็นนามสกุลแม่ฉันเหรอไง" กอดอกหันหน้าหนีอย่างหงุดหงิด เธอต้องมาใช้ชีวิตเป็นคนอื่นอีกแล้วเหรอเนี่ย!

[มันเป็นนามสกุลของนางเอกไงโฮสต์]

"..."

ถ้าเธอเห็นไอ้คนสร้างเกม สาบานจะไปเขย่าคอแล้วตะโกนถามว่าจะอะไรกับเธอนักหนาวะ!!!!!!!

ใจเย็นๆ

พอนั่งสงบคิดทบทวนไปๆมาๆก็เริ่มกลัวตัวเอง สรุปนี่เธอมาเข้าสิงศพใช่ไหม...แถมยังเป็นศพใต้น้ำ! นี่เธอตายเพราะถูกฆ่าหรือฆ่าตัวตาย!

"ระ ระบบ" รีบเรียกเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอในตอนนี้

[ว่า]

"ย่ะ...อย่าเย็นชาสิ" หากมันมีร่างมนุษย์สาบานจะเข้าไปกอดเลย "ร่างนี้...ร่างนี้ตายแล้วใช่ไหม"

[...]

"อย่าเงียบสิ ใจคอไม่ดีเลย" ถึงจะเคยมีประสบการณ์โผล่เข้ามาในร่างคนอื่น แต่ตอนนั้นเธอก็ตื่นมาตอนทำความสะอาดไหมละ แถมยังได้รับความทรงจำร่างเก่ามาอีก ก็เหมือนเป็นตัวเองนั่นแหละ แต่ร่างนี้เธอตื่นมาในน้ำนะ! แถมก้นทะเลสาบด้วย!

เธอสิงศพ!!!!!!!!

[โฮสต์หยุดทำหน้าโง่ๆเถอะ] ระบบถอนหายใจ [คิดเสียว่าดีกว่าไม่มีร่างนะ]

นายพูดแบบนี้ก็แสดงว่ายัยนี่ตายจริง ๆน่ะเส่! แถมไม่รู้ตายยังไงด้วย!

"นะ...นะโมตัสสะ..." มือบางยกมาพนมเอาแนบอก ดวงตากลมสอดส่ายไปมา ดูไปดูมาป่านี่ก็น่ากลัวเนอะ ไม่มีสัตว์สักตัว! น่ากลัวกว่าคือความโง่ของเธอนี่แหละที่ยังนั่งทำหน้าโง่ๆ สวดมนตร์โง่ๆ ไม่ยอมหาทางออกสักที!

หากไปแล้วหลงกว่าเดิมเล่า!

ขัดแย้งกันไปมาแม้ปากจะพึมพำบทสวดไม่ขาดก็ตาม

แล้วถ้าถามว่าทำไมคนที่โตในโบสถ์กับชื่อฝรั่งจ๋าแบบเธอมานั่งสวดมนตร์แบบคนนับถือศาสนาพุทธล่ะก็ ควรไปถามคนทำผังเมืองว่าใครหน้าไหนมันเสนอให้สร้างวัดข้างโบสถ์หา!!! ตื่นมาใส่บาตรตอนเช้าแล้วก็ไปสวดมนตร์กับพวกซิสเตอร์ต่อ ทำแบบนี้ทุกวันเธอก็นับถือมันทั้งสองศาสนาไปแล้วน่ะสิ แต่เธอชอบของศาสนาพุทธมากกว่าเท่านั้นเอง มันดูขลังกว่าอ่ะ ส่วนศาสนาคริสต์ถ้าไม่ใช่ 'พระเจ้าช่วยลูกด้วย' นอกนั้นก็ไม่มีคำพูดอะไรที่บ่งบอกว่านับถือแล้ว

"อาเมน"

อ้อ มีอาเมนอีกอัน!

[โฮสต์อย่าเอาบทสวดสองอันมาปนกันได้ไหม ทุเรศมาก]

"หุบปาก! นายก็หาที่พึ่งทางใจให้ฉันสิฟะ!"

สวบสาบ

!!!

เสียงสวบสาบที่ดังขึ้นกะทันหันทำเอาเจ้าคู่หูติ๊งต๊องนี่สะดุ้งกอดกันจนตัวโยน แม้จะทำได้แค่เอาเจ้าระบบมาดันแก้มตัวเองก็ตาม แต่ก็รู้สึกอุ่นใจนิดหน่อย

สิ่งแรกที่เข้าตาคือสีขาว

และหนังผีทุกเรื่องผีจะหน้าขาว

"ไอ้ผีร้าย!!!!!!!!!!!!" ดูเหมือนมิตรภาพจะสิ้นสุดก็คราวนี้ เธอโยนระบบที่กอดกันดิบดีไปอย่างรวดเร็ว เสียก็แต่เจ้าระบบดันผ่านผีร้ายนั้นไปราวกับไม่มีตัวตน แต่คนหลับตาปี๋อย่างเธอคงไม่รู้สึกตัว

"องค์หญิง?"

เฮือก! ผีเรียกเธอว่าองค์หญิง!

"อยู่ที่นี่เอง ท่านหายไปเกือบสามวัน"

แถม แถมเสียงหล่อด้วย!

"องค์หญิงบาดเจ็บที่ตาเหรอ?"

ความอบอุ่นที่เกาะกุมใบหน้าเรียกสติเธอได้ไม่น้อย เธอลืมตาขึ้นช้า ๆก่อนจะชะงักราวกับเห็นเทวดา ใช่ เธอเห็นเทวดา ใบหน้าตรงหน้าหล่อเหลามาก แม้เจ้าพวกแฝดสี่นั่นจะหล่อ แต่ก็แฝงความร้ายกาจเอาไว้ตามประสาปีศาจ แต่คนตรงหน้าเธอดูบริสุทธิ์มาก เรือนผมสีขาว ดวงตาสีอำพัน เสียก็แค่หน้าแข็งเป็นหินไปหน่อย

ค่ะ...แค่นี้ก็หล่อแล้วไหมเล่า!

"โดโรเซียท่านไปไหน" ดวงตาคมกวาดตามองไปรอบๆ พอไม่เห็นเขาก็ถอดเสื้อคลุมของเขาออกมา พอเธอมาสังเกตดี ๆก็พบว่าอีกฝ่ายสวมชุดแนวซามูไรของญี่ปุ่นแล้วสวมทับด้วยเสื้อคลุมยูกาตะอีกที และตอนนี้เสื้อคลุมนั่นกำลังห่อตัวเธอเอาไว้

"นาย...นายเป็นใคร"

"..." คิ้วสีเงินเช่นเดียวกับสีผมเลิกสูงขึ้น ใบหน้าไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เขาราวกับรูปปั้นกรีกเลยทีเดียว "ผมเอเดน องครักษ์ของท่านไงองค์หญิง"

ย่ะ...อย่าเรียกเธอองค์หญิงนะ!

หัวใจเธอเต้นจนจะระเบิดแล้ว!!!