บทที่ 5 ภารกิจหาว่าที่ท่านพ่อใหม่

เมื่อสองวันก่อนนางได้รับขวดยาจากคนหน้าตายผู้หนึ่ง วันถัดมานางได้รับรากโสมชั้นดีจากพี่ชายใจดีที่เผอิญผ่านทางมา แม้ว่านางจะนึกแปลกใจอยู่บ้างว่าเหตุใด ใครๆต่างก็ให้ขวดยาไม่ก็สมุนไพรหายากให้แก่นางที่เป็นเพียงเด็กผู้หญิงในวัย 5 ขวบด้วย

“ท่านแม่ๆ ลี่เอ่อร์มีเรื่องอยากจะถามเจ้าคะ”

“ลูกสาวคนเก่งของแม่มีอะไรจะถามแม่ว่ามาหากแม่ตอบได้ก็จะตอบ”ท่านแม่วางมือจากงานเย็บปักแล้วหันหน้ามาทางนางเพื่อฟังคำถามของลูกน้อย

“คือว่าเมื่อสองวันก่อนมีผู้ชายคนหนึ่งให้ขวดยาแก่ลูกพอมาอีกวันลูกก็ได้รับรากโสมกับชายอีกคนมันมีความหมายว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ”นางไม่รู้จริงๆจึงต้องถามท่านแม่ออกไป เพราะไอ้เจ้าระบบมันดันให้คำตอบอะไรไม่ได้ขนาดปิดระบบปรับปรุงมาแล้วยังตอบคำถามอะไรไม่ได้อีก

“หึๆลูกของแม่แอบมีคนจองแล้วหรือ?"ท่านแม่พูดออกมาแบบนี้นางก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ไม่เข้าใจว่าท่านแม่ของนางหมายถึงสิ่งใด

“ลี่เอ่อร์ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”

“เอาไว้ลูกของแม่โตกว่านี้ก็จะรู้ได้เอง”

“บอกตอนนี้ไม่ได้หรือเจ้าค่ะ”

“ไม่ได้”เมื่อท่านแม่บอกว่าไม่ได้ แล้วนางจะอยากรู้ไปเพื่อสิ่งใดเล่า

สามชั่วยามต่อมา

คุณหนูน้อยลี่ชิงเด็กดื้อจอมซนแต่ละวันไม่เคยทำตัวให้อยู่เฉยๆมักจะขุดหลุมพรวนดินปลูกสมุนไพรนานาชนิดที่ได้มาจากร้านสมุนไพรในตลาดแคว้นหงส์ จวนหลังงามที่ดูจากภายนอกดูหรูหราอลังการแต่ข้างในเต็มไปด้วยความสกปรก เหอะ! ดูจากภายนอกไม่ได้จริงๆ แต่ยังดีที่เรือนกลางกับเรือนเล็กยังดูสะอาดดีถึงอย่างงั้นท่านแม่ก็ยังต้องการหาคนมาคอยรับใช้ ซึ่งนางก็เห็นว่าดีเวลาที่นางออกไปเที่ยวจะได้มีข้ออ้างออกไปได้ง่ายๆ

"ท่านแม่ลี่เอ่อร์ขอไปเดินเล่นที่ตลาดนะเจ้าคะ"

"ไปได้แต่ต้องให้จิ่วอี้ไปด้วย"

"ได้เจ้าค่ะ"จิ่วอี้สาวใช้ส่วนตัวของนางเองเห็นว่าเป็นเด็กสาววัย 16 หนาวถูกพ่อแม่พามาขายเป็นทาส ท่านแม่ใจดีจึงรับไว้เพื่อให้คอยมาดูแลนาง ถึงจะบอกว่าเป็นสาวใช้แต่มีวรยุทธระดับสูงคงไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาทั่วไปอย่างที่นางคิด

"พี่จิ่วอี้ท่านเรียนวรยุทธมานานเท่าใดเจ้าคะ"

"เรียนคุณหนู 13 ปีเจ้าค่ะ"

"ระบบ 13 ปีมีวรยุทธระดับสูงเก่งมากใช่หรือไม่"นางใช้จิตสื่อสารกับระบบมันสะดวกดีหลังจากปิดปรับปรุงไปก็ดูจะมีอะไรให้นางได้เล่นเยอะขึ้น

[ระบบเก่งสุด]กำ! ถามเรื่องตอบเรื่องชมตัวเองอีก!

"ระบบมียาที่สามารถมองทะลุทุกสิ่งไหมยกเว้นภายในร่างกายของมนุษย์"นางไม่ได้อยากจะเห็นของลับใครหรอก

[ยาเฉินเทียนระดับสูง มีความสามารถมองเห็นได้ทุกสิ่งเฉพาะที่ท่านต้องการจะมองเห็นเท่านั้นเป็นยาที่ดื่มเพียงครั้งเดียวคงอยู่ถาวร]

"ข้าเอาอันนี้และ"

[ราคา 10,000 ตำลึงทองทำการจ่ายเรียบร้อยขอรับ]

ตั้งแต่ปิดปรับปรุงมาใหม่ราคายาก็ถูกลงแต่พอนำไปขายในตลาดแทบจะแย่งกันซื้อ ระบบมันเทพบอกเลยนางก็ถูกใจที่มันคิดราคาข้าวของให้นางถูกแถมจะสั่งซื้อเท่าไหร่ก็ได้แบบแต้มสะสมไม่มีวันหมด แค่นางช่วยหญิงแก่ชราให้มีชีวิตยืนไปอีกสิบปีแต้มความดีก็เพิ่มขึ้นมาแทบจะทะลุหลักสิบ

"พี่จิ่วอี้ท่านไปรอลี่เอ่อร์อยู่ที่โรงน้ำชานะเจ้าคะ"

"คุณหนูจะไปไหนหรือเจ้าค่ะ"

"ร้านอาภรณ์ผีเสื้อหยกเจ้าค่ะ ท่านแม่ยังไม่ได้มาซื้อชุดใหม่ลี่เอ่อร์จะซื้อไปฝากท่านแม่ แต่ว่าลี่เอ่อร์ต้องการจะดูหลายๆร้านก่อนจะตัดสินใจซื้อนะเจ้าค่ะ"นางว่าจะไปอวดความรวยสักหน่อย! เห็นคนอื่นมองนางแล้วแบบคงคิดว่านางจนไม่มีเงินไรงี้ เดี๋ยว! เดี๋ยวเจอเงินฟาดหน้าให้แล้วพวกเจ้าจะพูดไม่ออก

"จะไปคนเดียวหรือเจ้าคะ"

"พี่จิ่วอี้ไม่ต้องห่วงลี่เอ่อร์ดูแลตัวเองได้ พี่จิ่วอี้ท่านไปรอลี่เอ่อร์ที่โรงน้ำชาสั่งขนมไว้สองสามอย่างนะเจ้าค่ะ"ถึงนางจะหวงเล่นแต่เรื่องกินไม่มีทางพลาด

"ดูแลตัวเองดีๆนะเจ้าค่ะ"

เมื่อได้โอกาสอยู่คนเดียวคุณหนูน้อยจอมซนก็ตาดีหันไปเจอชุดเก่าๆคาดว่าน่าจะเป็นชุดของเด็กขอทานแถวๆนี้ลืมทิ้งไว้ ไม่รอช้านางรีบนำมันมาสวมใส่แต่งตัวให้ดูมอมแมมเหมือนเด็กขอทาน นางทำแบบนี้ก็เพื่อการแสดงอันมีค่า ความคิดที่ว่าจะเสริมความรวยให้คนพูดไม่ออกนั้นก็ต้องฉาก ขอทานน้อยอะไรหนอช่างใจกล้าเดินเข้าร้านอาภรณ์ชื่อดังแต่ดันมีเงินเป็นปึก หึๆ

"ขอเล่นบทขอทานก่อนละกัน"การที่นางมาอยู่แคว้นหงส์ทำให้ได้รู้ว่าคนรวยมักจะดูถูกคนจน มันไม่เห็นจะต่างอะไรกับที่ๆนางจากมาเลยสักนิด การที่นางมีโอกาสได้เป็นหมอนั้นเพราะนางจนจึงต้องดิ้นลนเพื่อให้ได้มาเพื่อความฝัน แต่ร่าเสียดายทั้งๆที่เป็นหมอสาวผู้มีอนาคตไกล ต้องมาจบลงเพราะโรคร้าย

แคว้นหงส์ถึงจะเป็นแคว้นที่ร่ำรวยแต่ก็ขาดหมอ ถึงจะมีเซียนมากมายที่ผ่านมาแต่ก็ไม่มีใครเป็นหมอเลยสักคนคาดว่าโลกที่นางอาศัยอยู่นี้อาชีพหมออาจจะเป็นอะไรที่หาได้ยากและก็ใช่ว่าใครจะเป็นได้ง่ายๆ ก็อาจจะยกเว้นนางไว้คนหนึ่ง? อยากจะรู้เหมือนกันว่าแคว้นหงส์แห่งนี้จะมีดีอะไรบ้าง

[ระบบว่าที่ท่านพ่อหนุ่มหล่อเซียนระดับสูงหมายเลข 1 อยู่ร้านอาภรณ์ผีเสื้อหยก ระบบว่าที่ท่านพ่อหนุ่มหล่อเซียนระดับเทพขั้นสูงหมายเลข 2 อยู่โรงน้ำชามู่อิง ทำการยืนยันสถานะเรียบร้อยขอรับ]

"มาไงเนี่ยระบบ!"เหมือนมันจะรู้ใจว่านางต้องการสิ่งใจจริงๆ สมกับที่เป็นระบบเทพของเด็กแสบ (ไหนว่าระบบกากๆ:ไรท์) บนใบหน้าของเด็กหญิงปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปยังร้านอาภรณ์ผีเสื้อหยกเพื่อทำบางสิ่งบางอย่าง...

ณ ร้านอาภรณ์ผีเสื้อหยก

มองจากภายนอกก็ดูเป็นร้านธรรมดาทั่วไป แต่ด้านในกับดูแปลกหูแปลกตาทั้งงานฝีมือที่ดูยังไงๆก็หรูหราแต่แฝงความธรรมดาเอาไว้ ภายในร้านตกแต่งด้วยของมีราคาพูดได้ว่าดูดีแบบมีระดับ ร้านอาภรณ์อันดับหนึ่งสมชื่อจริงๆ ขนาดคนจนเข้ามาในร้านยังต้อนรับเป็นอย่างดี ไหนว่าแบ่งชนชั้นไงหรือนางจะเข้าใจอะไรผิดไป

“ท่านลุงเหตุใดร้านอาภรณ์แห่งนี้ถึงได้ต้อนรับคนจนด้วยเจ้าคะ”นางหันถามคนที่เฝ้าประตูทางเข้าร้านด้วยความสงสัย ก็ถ้าเป็นร้านที่ดังขนาดเป็นอันดับหนึ่งของแคว้นได้ถ้าไม่ใช่เพราะผลงานมีคุณภาพก็ต้องบริการต้อนรับลูกค้าแบบมีระดับไม่แบ่งแยกชนชั้นอะไรทำนองนั้น

“คุณหนูเถียนตันที่เป็นเจ้าของร้านอาภรณ์ผีเสื้อหยกแห่งนี้บอกว่าหากจะขายของไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกชนชั้นให้วุ่นวายเพราะทุกคนคือลูกค้า ต่อให้เป็นขอทานก็อย่าได้ดูแคลนไปเพราะบางทีคนรวยไม่จำเป็นต้องแต่งตัวดูดีเสมอไป”ว้าว! เห็นทีคุณหนูเถียนตันผู้นี้จะเป็นคนมีทัศนคติที่ดีไม่เลวเลย ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกใบนี้จะยังมีคนที่ไม่ชอบการแบ่งแยกชนชั้นอยู่ด้วย

“ขอบคุณท่านลุงที่บอกลี่เอ่อร์เจ้าค่ะ”นางเดินเข้าไปภายในร้านอาภรณ์ผีเสื้อหยกถึงแม้ว่าจะมีคุณหนูจากหลายตระกูลมองมายังนางด้วยสายตารังเกียจก็ตามนางหรือจะสนใจ

“แว๊ะ! ยัยขอทานน่ารังเกียจ”หื้อ เจ้าสิน่ารังเกียจยัยสุ่มไก่ไม่รู้จะใส่อะไรมาตั้งหลายชั้นนึกว่าสวยหรือไง

“ยี้ เหม็นพวกขอทาน”เหอะ! ทำเป็นเหม็นไม่รู้ว่าไอ้ที่ประโคมมานี้น้ำหอมหรือสวนดอกไม้เคลื่นที่กันแน่!

“เป็นขอทานแล้วยังไม่รู้จักเจียมตัวว่าตัวเองไม่สมควรจะเข้าร้านชื่อดังให้เป็นเสนียดเปล่าๆ”ยัยเด็กปากร้ายตัวเท่าลูกหมาบังอาจมาว่านางหรือเดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่ที่มันไม่รู้จักเจียมตัว

“พี่สาวๆข้าอยากได้อาภรณ์ที่แพงที่สุดในร้านเจ้าคะ”ว่าใครไม่ว่ามาว่านางผู้มีเงินเป็นคลังขนมแทบจะกินมันแทนข้าวได้ถ้าไม่ติดว่ามันคือเงินนางคงกินลงท้องไปแล้ว

“ตามพี่สาวมาด้านบนเลยจ๊ะ”

“ฝันหรืออยู่หรือไงยัยขอทาน”มีตัวน่ารำคาญเพิ่มมาอีกหนึ่งสงสัยไม่อยากมีปากไว้กินข้าวกันแล้ว

“เจ้าค่ะ”

พอนางเดินขึ้นมาชั้นบนก็จะเห็นได้ว่าเนื้อผ้าที่ใช้ทำอาภรณ์นั้นเป็นของดีเนื้อผ้านุ่มมือใส่สบายไม่หนักไม่เบาเหมาะกับนางที่ไม่ชอบความเยอะของชุด ดูต่างจากชั้นล่างมากที่เนื้อผ้าดูหยาบใส่ไม่ค่อยสบายมีแต่ความหรูหราของมันเท่านั้นที่ทำให้ดูมีราคาขึ้นมา

“ชุดนี้คืออาภรณ์หยกขาวบริสุทธิ์ลายน้ำสีฟ้าขาว ปักรูปด้วยนกกระเรียนขาวมีแบบเดี่ยวและครอบครัว ส่วนทางด้านนั้นคือชุดพเนจรใต้ล้าลายน้ำสีเขียวอ่อนมีแบบเดี่ยวและครอบครัว ด้านนี้คือชุดมู่ต้านสีม่วงขาวพลิ้วไหวในสายลม…….”หลังจากที่นางยืนฟังรายละเอียดมาสามชั่วยามก็ตัดสินใจเหมาหมดทุกชุดในราคาแพงแสนแพงแต่นางก็ยอมจ่ายไปแบบไม่เสียดายเงินเพราะของบางอย่างมันดูดีเกินไปถึงราคาจะสูงแต่สมราคา

“พี่สาวยัยเด็กขอทานนั้นคงทำให้พี่สาวเสียเวลาแล้ว?”ยัยคุณหนูหมายเลขหนึ่งพูดขึ้น

“ข้าก็ว่างั้นขอทานหรือจะมีเงินซื้อของแพงๆได้”ตามมาด้วยยัยคุณหนูหมายเลขสองและคำพูดของคุณหนูบ้านอื่นก็ดังขึ้นตามมา

“เสียใจด้วยที่ข้าไม่ใช่ขอทาน”นางเดินลงมาข้างล่างด้วยอาภรณ์ชุดใหม่และมีชุดเดียวในร้านด้วยอาภรณ์สีชมพูลาย ปักด้วยรูปดอกเหมยใส่เครื่องประดับน้อยชิ้นภายในร้านมีเพียงเด็กหญิงห้าขวบที่ดูสวยน่ารักมากกว่าใครๆ

“นะ นั้น!”ถึงกลับพูดไม่ออกสมน้ำหน้า

นางก็เดินลงไปยิ้มหวานให้ด้วยความใสซื่อแต่ใครจะรู้ว่ารอยยิ้มนั้นคือรอยยิ้มสะใจพอหันไปทางขวาก็เจอเข้ากับว่าที่ท่านพ่อหมายเลขหนึ่งกำลังเดินดูอาภรณ์อยู่ในมุมหนึ่งของร้าน

[ประวัติเป้าหมายว่าที่ท่านพ่อหมายเลขหนึ่งเขาคือ เซียนกระบี่อันดับหนึ่งของสำนักซูหยวน คุณชายใหญ่จากตระกูลเฟิงทั้งร่ำรวยมีอำนาจมากกว่าแคว้นหงส์ถึงสามเท่าเขาเป็นอัจฉริยะตั้งแต่อายุยังน้อย นิสัยใจคอเป็นคนดี หน้าตาหล่อเหลา ยึดถือคุณธรรมเป็นอันดับหนึ่ง สถานะยังไร้คู่ครอง]

“รู้เยอะจริง”ระบบเทพอะเนอะจะไม่รู้สิแปลกทีเรื่องอย่างงี้ทำเป็นรู้ดีชิ!

“หนูน้อยเป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าเจ้าค่ะ”

“มาซื้ออาภรณ์คนเดียวหรือ?”เขาเห็นเด็กหญิงตั้งแต่แต่งตัวเป็นขอทานน้อยเดินเข้ามาภายในร้านแล้ว เขาก็บอกไม่ถูกว่าเด็กคนนี้ดูน่าสนใจยังไง หากไม่สังเกตดีๆเขาคงคิดว่าเป็นเพียงเด็กขอทานแต่พอเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นเขาก็นึกสนุกอยากจะรอดูฉากขอทานน้อยลอกคาบเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวยเสียนี่

“เจ้าค่ะ ลี่เอ่อร์มาคนเดียว”

“เจ้าชื่อลี่เอ่อร์หรือ”เขาถามเด็กหญิงออกไปนางเป็นเด็กน่ารักมากสำหรับเขาถึงจะเด็กแต่มีใบหน้าที่สวยงดงามโตมาคงไม่พ้นตำแหน่งหญิงงามอันดับหนึ่งเป็นแน่

“ลี่ชิงเจ้าคะแต่ท่านแม่ชอบเรียกว่าลี่เอ่อร์”คำตอบของนางดูน่ารักไหมนะ

“งั้นลี่เอ่อร์น้อยมีอะไรให้ท่านลุงคนนี้ช่วยเหลือหรือเปล่า”เขาเป็นลูกชายคนโตมีน้องชายสี่คนแถมหลานๆก็ยังมีแต่ผู้ชายทั้งหมดเขาเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้แต่งงานและก็คงหมดหวังที่จะมีลูกสาวหรือแม้แต่หลานสาวยังไม่มีหวัง พอเห็นเด็กหญิงน่ารักตรงหน้าแล้วเขาก็อยากจะมีหลานสาวที่น่ารักแบบนางดูสักคนจริงๆ

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

“แล้ว…….."เขาพูดไม่ออกเลยจริงๆก็เด็กหญิงตรงหน้าเอาแต่ยืนจองหน้าเขาอย่างเดียว

“ท่านลุงมีหญิงใดในใจหรือยังเจ้าคะ”มองดูใกล้ๆแล้วเขาคนนี้ดูดีมากทั้งหน้าตาที่หล่อเหลาแถมการแต่งตัวที่ดูดีแบบมองทีเดียวก็รู้ว่าฐานะทางบ้านนั้นรวยโคตรๆ

“เอ่อ…ยังไม่มีนะ”

“จริงหรือเจ้าค่ะ”

“อืม”

“ท่านลุงรับอาภรณ์พวกนี้ไปสิเจ้าคะลี่เอ่อร์ซื้อไปคงไม่ใช้ประโยชน์อะไร”เด็กหญิงพูดด้วยความเศร้าใจอย่างถึงที่สุดทำเอาคนมองสงสัยในคำพูดของเด็กน้อย

“เหตุใดลี่เอ่อร์น้อยถึงพูดแบบนั้น”

“ลี่เอ่อร์ไม่มีท่านพ่อมีแต่ท่านแม่ชุดครอบครัวซื้อไปก็มีแต่ท่านแม่กับลี่เอ่อร์ที่จะใส่ได้เท่านั้น”นางแสร้งร้องไห้ออกมาเล็กน้อย

“ลี่เอ่อร์น้อยอย่าร้องไห้ไปท่านลุงคนนี้จะเป็นท่านพ่อบุญธรรมให้ลี่เอ่อร์ดีไหม”เขาก็ไม่ได้ติดอะไรหากจะรับเด็กหญิงคนหนึ่งเป็นบุญบุญธรรม

“จะดีหรือเจ้าค่ะ”แผนสำเร็จข้าได้ท่านพ่อหมายเลขหนึ่งแล้ว

“ดีสิท่านพ่อบุญธรรมคนนี้มีเงินมีอำนาจตั้งมากมายเหตุใดจะเป็นท่านพ่อให้ลี่เอ่อร์น้อยไม่ได้ละ”เขาตัดสินใจแล้วว่าจะรับนางเป็นลูกสาวบุญธรรมอาจเป็นโชคดีของเขาที่จู่ๆฟ้าก็ส่งลูกสาวมาให้แบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“ในเมื่อเป็นท่านพ่อของลี่เอ่อร์แล้ว ท่านพ่อช่วยอุ้มลี่เอ่อร์ได้ไหมเจ้าคะ”

“ได้สิ”

“ท่านพ่อมีนามว่าอะไรหรือเจ้าคะ”

“เฟิงเสวี่ย”

“ชื่อแปลกดีเจ้าค่ะ”นางพึ่งเคยได้ยินชื่อของผู้ชายที่มีความหมาว่าลมหิมะเป็นครั้งแรกมันคงเป็นอะไรที่สำคัญต่อบิดามารดาผู้ให้กำเนิดละมั้งนางคิดในใจ

“อาจจะแปลกจริงๆ”เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขทั้งๆที่ชื่อของเด็กหญิงแปลกกว่าเขาอีกแต่เขาก็คิดว่ามันเป็นความคิดของเด็กหญิงคนหนึ่งเท่านั้น

[ระบบรายงานนายท่านได้รับท่านพ่อบุญธรรมมาแล้วหนึ่งคน นายท่านจะมีอำนาจมากกว่าแคว้นหงส์ถึงสองเท่าต่อให้ทำอะไรผิดก็ไม่มีใครลงโทษได้เพราะเกรงกลัวอำนาจของตระกูลเฟิง จบรายงาน]

“มาไวไปไวมีอะไรที่ระบบมันทำไม่ได้บ้างเนี่ยนอกจากจะหลงตัวเองแล้วยังมโนเก่ง เฮ้อ”นางได้ท่านพ่อบุญธรรมมาแล้วก็จริงแต่ก็ไม่ได้คิดจะให้สานสัมพันธ์ต่อท่านแม่เพราะนางคิดว่าท่านพ่อบุญธรรมคนนี้คงรักสันโดดมากกว่า ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้ตัวเองไร้คู่ครองมาตั้งหลายปีแบบนี้หรอก เอาเป็นว่านางจะเก็บท่านพ่อบุญธรรมหมายเลขหนึ่งไว้เพื่ออำนาจหากวันหนึ่งนางเดือดร้อนท่านพ่อบุญธรรมหมายเลขหนึ่งก็สามารถช่วยนางได้ อย่าได้มองนางไม่ดีแบบนั้นนางไม่ได้จะหลอกใช้แค่ถูกใจท่านพ่อคนนี้จริงๆ ความรักพ่อลูกก็คือของจริงนางอาจจะมีท่านพ่อที่ยอดเยี่ยมกว่าพ่อผู้ให้กำเนิดก็เป็นได้

นางได้ท่านพ่อบุญธรรมมาหนึ่งคน ในขนาดที่ท่านพ่อกำลังจะพานางไปเดินเล่นในตลาดต่อนั้นก็ได้มีชายชุดขาวมาตามตัวไปบอกมีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ นางจึงได้ขอตัวแยกออกมาก่อนจะมานางก็ได้ตราหยกพิเศษมีเฉพาะคนสำคัญเท่านั้นที่จะได้มันมาท่านพ่อเฟิงเสวี่ยเป็นคนใจดีขยันหาแต่สิ่งดีๆให้กับนาง เป็นพ่อลูกกันยังไม่ทันจะข้ามวันนางก็ได้หีบเงินหีบทองมาตั้งสิบหีบแนะสมกับเป็นคนรวยจริงๆ เท่ากับว่าตอนนี้นางมีท่านพ่อสายเปย์แล้วหนึ่งคน

[ระบบรายงานเป้าหมายว่าที่ท่านพ่อหมายเลขสองมีนามว่า หยางเจี๋ย เป็นท่านอ๋องหนุ่มหล่อรูปงามหาจับตัวได้ยาก ตำแหน่งผู้คุมกองกำลังทหารนับแสนคน ระดับเทพเซียนระดับสูงเป็นคนมีพรสวรรค์ในด้านการรบ ฉายาแม่ทัพปีศาจ สิ่งที่ชอบเด็กหญิงตัวน้อย สิ่งที่เกลียดผู้หญิง จบการรายงาน]

การรายงานของระบบมีความละเอียดขึ้นกว่าเดิมเพิ่มเติมคือมันหยิ่งมาไวไปไวสมกับเป็นระบบโดยแท้ แล้วไอ้ที่บอกว่าว่าที่ท่านพ่อหมายเลขสองของนางเป็นถึงท่านอ๋องเนี่ยเกินไปไหม ระดับคนใหญ่คนโตแบบนั้นดันชอบเลี้ยงเด็กนางคงฟังไม่ได้ฟังผิดไปหรอกใช่ไหม

“โรงน้ำชาของแคว้นหงส์เห็นทีจะมีอยู่ที่เดียว”ร้านอาภรณ์มีเป็นสิบยี่สิบร้านแต่โรงน้ำชากับมีแค่ร้านเดียวนางเชื่อเลยว่ามีอยู่ร้านเดียวจะขายดีก็ไม่แปลกอะไร

“คุณหนูทางนี้เจ้าคะ”

“พี่จิ่วอี้เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้มานั่งร่วมโต๊ะกับเรา”ตั้งแต่เดินเข้ามาก็แทบจะไม่มีที่นั่งเลยแถมคนยังต่อแถวยาวมากรู้เลยว่าของที่นี้จะต้องอร่อยมากแน่ๆ

“เรียนคุณหนูคุณชายท่านนี้ไม่มีที่นั่งจึงได้มาขอนั่งด้วยเจ้าค่ะ”

“อ้อ”นางก็ถูกพี่จิ่วอี้อุ้มตัวลอยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เพื่อนั่งทานขนมที่พี่จิ่วอี้สั่งไว้ให้นาง แต่พอมองดูคนตรงหน้าดีๆของที่พึ่งกินเข้าไปก็แทบจะออกมากองกันอยู่ข้างนอก นางไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นเป้าหมายว่าที่ท่านพ่อหมายเลขสองคนอะไรหล่ออย่างกะเทพบุตร จากการพิจารณาเขาคือผู้ชายที่มีระดับพลังจิตสูงแถมยังมีอำนาจสั่งการในกองทัพทหารนับแสนอีกคนอะไรจะแข็งแกร่งขนาดนางยังนับถือในความเก่งกาจของเขาเลย

“เจ้ามีนามว่าอะไร”

“หื้อ!”นางชี้นิ้วกลับเข้าหาตัวเองอย่างสงสัย

“ใช่”

“ลี่ชิงเจ้าคะ”

“ยอมตกลงมาเป็นบุตรสาวของข้าซะหากไม่เจ้าจะต้องตาย!”ห๊ะ! อะไรมันเกิดขึ้นได้ยังไงคนตรงหน้าบอกให้นางไปเป็นลูกแถมไม่ได้ขอร้องแต่มันคือการบังคับอย่างหน้าด้านๆ

“คือว่า….”

“ตอบตกลงมาซะ!”เกินจะเยียวยาแล้วคนอะไรอยากได้ลูกชาวบ้านเฮอะๆ

“ก็ได้เจ้าค่ะ”ไม่ตกลงก็บ้าแล้วนางแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ท่านพ่อบุญธรรมคนที่สองมาอย่างงงๆ

“ข้ามีนามว่า หยางเจี๋ย รับสิ่งนี้ไปเจ้าจะต้องพกมันติดตัวเอาไว้ตลอดหากมีอันตรายใดๆข้าจะได้มาช่วยได้เร็วขึ้น”คำพูดไร้ความปราณีเช่นนี้สมแล้วที่เป็นผู้ดูแลคนนับแสนทั้งกองทัพ

“ท่านพ่อรองลี่เอ่อร์ต้องการคนคุ้มกันสิบคนท่านพอจะหามาให้ลี่เอ่อร์ได้บ้างไหมเจ้าคะ”

“ท่านพ่อรองหรือ?”

“ลี่เอ่อร์มีท่านพ่อเฟิงเสวี่ยเป็นท่านพ่อใหญ่แล้ว ดังนั้นท่านพ่อหยางเจี๋ยก็ต้องเป็นท่านพ่อรองเจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนั้นเองหรือ”

“เจ้าค่ะ”

“ข้าจะเป็นที่หนึ่ง”อะไรกันไม่ชอบเป็นที่สองขนาดนั้นเลยหรือ

“ไม่ได้เจ้าคะ”

“ที่สองก็ที่สองสิข้ามีอำนาจซะอย่างแค่บุตรสาวบุญธรรมคนเดียวข้าสามารถดูแลได้สบายๆ”

เหมือนนางจะเห็นทางรางๆบงบอกว่าเจอคนใจป๋าเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแล้ว ท่านพ่อใหญ่นางว่าไม่เท่าไหร่ท่านพ่อรองนี่สิเล่นใหญ่มาก เล่นขนแต่สมุนไพรหายากให้กับนางพร้อมแหวนมิติ ถึงคำพูดจะดูเย็นชาไปบ้างนางก็ไม่ได้ว่าอะไรดูโดยรวมท่านพ่อรองก็แค่คนที่เงียบขรึมตามแต่บุคลิกของตนเอง

[ระบบประกาศภารกิจตามหาว่าที่ท่านพ่อยังคงดำเนินการต่อไป]

“เยอะไปแล้ว!”นางมีระบบเทพก็ว่าเยอะแล้วแต่สถานะของท่านพ่อทั้งสองมันไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คิดเลยจริงๆคนหนึ่ง ใจดีสุภาพกับอีกคนเย็นชาเผด็จการ ต่างชั้นขนาดนี้ข้ามาทำอะไรตรงนี้!

“บุตรสาวเอ่ยอีกสามวันพบกันใหม่”ยังไม่ทันได้พูดสิ่งใดท่านพ่อรองก็หายตัวไปอย่างว่องไว ทิ้งไว้เพียงแหวนมิติสองวง เชื่อเขาเลยจริงๆแต่ละคนหายตัวได้ในพริบตาส่วนนางหรือแทบจะคลานได้แล้ว

“อีกสามวันหรือ ช่างเถอะ!”แล้วนางกับพี่จิ่วอี้ก็พากันเดินกลับจวนด้วยความระมัดระวังด้วยกลัวว่าใครจะตามมา

[ระบบเพลีย]ระบบแกเป็นสมองกลจะเพลียได้ไงตลกล่ะ