รอรักลงใจ

ปั่ก!

เสียงแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ที่ถูกโยนลงบนโต๊ะเบื้องหน้าชมพูนุช ส่งผลให้คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆ แล้วก้มหน้าก้มตาหลบสายตาพิฆาตและคำด่าทออันดุเดือดเลือดสาดของหัวหน้าแผนกอย่างรวดเร็ว

"อยากโดนไล่ออกจากงานก่อนได้โบนัสใช่ไหมถึงได้ทำอะไรสะเพร่าแบบนี้ ทำงานมาตั้งสองสามปีแต่ดันส่งใบเสนอราคาสินค้าให้ลูกค้ารายใหญ่พลาดเนี่ยนะ บริษัทขาดทุนฉิบหายวายวอดแบบนี้ แกจะให้ฉันอธิบายกับท่านประธานว่ายังไงวะไอ้พิ้งค์"

ศรัณยาระเบิดอารมณ์ใส่ลูกน้องในแผนกยกใหญ่ เนื่องจากความผิดพลาดที่เกิดขึ้นไม่สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้แล้ว แถมลูกค้ารายใหญ่ยังสั่งสินค้ามากกว่าปกติเป็นสองเท่า เพื่อกักตุนเอาไว้ในตอนที่สินค้าขึ้นราคาอีกด้วย

"ก่อนจะส่งเมลล์ไปทำไมแกไม่ตรวจสอบข้อมูลให้ดีๆ ก่อนว่าอันไหนไฟล์เก่าอันไหนไฟล์ใหม่ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้วจะแก้ยังไง บริษัทขาดทุนไปตั้งกี่ล้าน แล้วฉันกับแกจะโดนอะไรบ้างวะเนี่ย"

คนถูกตำหนิหน้าเจื่อนสนิท เพราะเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดพลาดของเธอเพียงคนเดียว แต่งานนี้กลับพ่วงหัวหน้าแผนกให้มาติดร่างแหไปด้วยเสียนี่

"เอ่อ... พี่ยาคะ ทานน้ำไหมคะ"

ลลนาที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ แต่กลับถูกสายตาพิฆาตของหัวหน้าเชือดเฉือนเข้าอย่างจัง

"แกก็ด้วยยัยลัน งานการของตัวเองเสร็จแล้วหรือไง ฉันให้แกไปเสนอขายสินค้าตัวใหม่กับห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพฯ และปริมณฑลไม่ใช่หรอ ได้มากี่ที่ ถ้าตอบรับกลับมาไม่ถึงห้าร้อยแห่ง ฉันจะเชือดแกด้วยอีกคน"

"เอ่อ... ถ้าอย่างนั้นลันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ"

ว่าจบลลนาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ของตน และเก็บข้าวของวิ่งออกไปจากห้องทำงานทันควัน

"แล้วแกจะเอายังไงต่อไปยัยพิ้งค์ งานนี้รอดยากแน่"

ศรัณยาหันกลับมาถามชมพูนุชอีกครั้ง เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา มีความเป็นไปได้มากว่าอีกฝ่ายจะโดนไล่ออก

"เอ่อ... พิ้งค์ขอโทษนะคะพี่ยา"

"ขอโทษฉันไปก็เท่านั้นแหละ งานนี้ฉันเองก็คงโดนท่านประธานจัดหนักจัดเต็มไม่ต่างกัน เผลอๆ จะโดนไล่ออกไปพร้อมกันกับแกเนี่ย"

"ถ่ะ ถึงขั้นไล่ออกเลยจริงๆ หรอคะพี่ยา" พิมพ์ดาวที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องทำงานถามขึ้น

"ก็ใช่น่ะสิ เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะยะ ดีนะที่พลาดแค่รายเดียว ถ้าหลายรายแกเตรียมใช้หนี้บริษัทหัวโตแน่"

คนทำงานพลาดหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เพราะแค่นี้เธอก็เครียดจนเส้นเลือดในสมองจะแตกอยู่แล้ว ขืนส่งใบเสนอราคาให้ลูกค้าเจ้าอื่นผิดอีกละก็... ซี้แหงแก๋กันพอดี

"ยังไง... เดี๋ยวพิ้งค์ลองเข้าไปขอพบทางนั้นก่อนดีไหมคะ ไปอธิบายให้เขาเข้าใจว่ามันเป็นความผิดพลาดของพิ้งค์เอง เผื่อว่า เอ่อ เผื่อว่าเขาจะยอม" ชมพูนุชเสนอความคิด

"คงยอมหรอกย่ะ ยัยเจ๊ดรุณีนั่นหน้าเลือดจะตาย"

"แต่ว่า..."

"เสียเวลาเปล่า ลูกค้าไม่มีทางยอมจ่ายแพงขึ้นเพราะรู้ว่าเราพลาดหรอกนะ อ้อยเข้าปากช้างซะขนาดนั้น เผลอๆ คุณดรุณีอะไรนั่นจะตอกหน้ากลับมาให้แกเจ็บหนักกว่าเดิม" พิมพ์ดาวเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามายื่นแฟ้มในมือตนให้หัวหน้า

"อะไรหรอ"

"ใบสั่งสินค้าค่ะ พอดีเมื่อเช้าลูกค้าในเขตที่พิมพ์ดูแลอยู่เขาสั่งเพิ่มมาสามล็อต ราคาไม่ผิดด้วยนะคะพี่ยา"