ตอนที่6. หมายความว่ายังไง

“บิลลี่เขาเป็นช่างภาพอิสระ แต่มีคิวงานยาวที่สุดในโลก” วิชญะพูดเสริมอย่างอารมณ์ดี “นั่นโรเบิร์ต,เดวิทแล้วก็โอมาน หลานทำความรู้จักไว้เพราะเรามีเรื่องจะขอความช่วยเหลือ”

“หมายความว่ายังไงคะ” ติชิลาหันมาถามผู้เป็นลุงด้วยความสงสัย

“เราจะทำการเปิดตัวโรงแรมไดมอนอย่างเป็นทางการ มีกิจกรรมหลายอย่างแต่ที่เป็นไฮไลท์ก็คือการแสดงแฟชั่นโชว์เครื่องประดับเพื่อให้เข้ากับชื่อของโรงแรมและทำให้โรงแรมเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก” วิชญะอธิบายคราวๆ

“แล้ว...” ติชิลายังงงอยู่ว่าตนจะช่วยอะไรได้ “จะให้หลานเล่นดนตรีให้หรือคะ”

“อันนั้นก็น่าสนใจอยู่” วิชญะหัวเราะเสียงดังทำให้คนอื่นๆ หัวเราะตามไปด้วย “หลานสาวผมคนนี้เดี่ยวเปียโนได้ไพเราะจับใจนัก”

“ผมเชื่อครับ เพราะแค่น้ำเสียงของเธอก็แสนหวานละมุนแล้ว” บิลลี่ไม่เก็บอาการกรุ้มกริ่มของตัวเอง

“แต่ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ผมพูดถึงหลานสาวคุณทำท่าไม่ค่อยเชื่อนัก” วิชญะยังคงหัวเราะสนุกอยู่

“ก็ผมยังไม่ได้พบตัวจริงนี่ครับ” บิลลี่สารภาพแล้วจ้องมองหญิงสาวอย่างไม่เกรงใจ

สายตาของหนุ่มอเมริกันคนนี้ทำให้ติชิลารู้สึกอึดอัดจนต้องแสร้งยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบ

“แล้วจะให้หลานช่วยอะไรละคะ”

“เป็นนางแบบ”

“นางแบบ?” ติชิลาถึงกับตะลึงไป เธอกะพริบตาถี่ๆ วางแก้วน้ำส้มลงแล้วตั้งสติ “พูดเล่นใช่ไหมคะ”

“อ้าว! ทำไมพูดแบบนั้นละหลานเพลง” วิชญะหัวเราะในลำคอ “หลานของลุงสวยขนาดนี้แค่เป็นนางแบบทำไมจะทำไม่ได้”

“เพลงไม่สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมาแล้ว

“คุณติชิลาคงไม่รู้ตัวว่าคุณสวยและเปี่ยมเสน่ห์มาก” บิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมไม่ปฏิเสธเลยถ้าคุณติชิลาจะเป็นผู้สวมสร้อยเพชร ‘น้ำตาจันทรา’”

“พูดเล่นใช่ไหมคะ” ติชิลาทำหน้ายุ่ง “ดิฉันคิดว่าน่าจะหานางแบบมืออาชีพมาเดินแบบให้จะดีกว่าใช้นางแบบสมักครเล่นที่อาจหกล้มบนเวที”

“คุณก็เดินแบบที่คุณเดินเข้ามาในห้องอาหารนี่แหละ” บิลลี่พูดเสริม “เป็นธรรมชาติไร้จริตและการเสแสร้ง เหมาะแล้วที่จะสวมเพชรที่สวยที่สุด”

“แต่...แต่ว่า” ติชิลาหันมาทางลุง

“เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยซิหลานเพลง” วิชญะแตะหลังมือให้กำลังใจหลานสาว “ถือว่าทำบุญก็ได้ เพราะเราจะมีการรับบริจาคเงินเพื่อสร้างโรงพยาบาลเด็กด้วย”

ติชิลาถอนหายใจเบาๆ ดูท่าทางเธอจะปฏิเสธไม่สำเร็จเสียแล้ว “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ...จะให้เพลงทำอะไรบ้างค่ะ”

“เยี่ยม!” บิลลี่ดีดนิ้วดีใจ “เราจะมีการถ่ายภาพนิ่งก่อนเพื่อทำโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์ท่องเที่ยวประเทศบัดรีญา”

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ควรใช้นางแบบที่เป็นคนบัดรีญานะคะ” ติชิลาเสนอ

“เราก็อยากทำแบบนั้นแต่ประเพณีวัฒนธรรมของที่นี่ยังไม่ได้เสรีภาพกับผู้หญิงขนาดนั้น” บิลลี่ยิ้ม “แต่รับรองว่าเรามีเด็กๆ บัดรีญามาร่วมถ่ายรูปกับคุณแน่ๆ”

“ไม่ต้องห่วงนะหลานเพลง” วิชญะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “บิลลี่เป็นช่างภาพมือดี รับรองว่ารูปที่ออกมาต้องสวยและมีความเป็นศิลปะ ไม่มีรูปโป้ๆ เปลือยๆ ให้หลานกังวลใจหรอก”

“แต่เพลงไม่เคยเป็นนางแบบเลย เกรงว่าจะทำให้คนอื่นทำงานลำบาก”

“ก็เป็นตัวของตัวเองนั้นแหละ” วิชญะตบหลังมือหลานสาวเบาๆ ให้กำลังใจ “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”

“ถ้าอย่างนั้น เพลงก็ยินดีเป็นนางแบบให้ค่ะ” เธอถอนหายใจเบาๆ “แต่งงานนี้งานเดียวนะคะ”

“อย่าเพิ่งพูดแบบนั้นเลย...เสร็จงานนี้แล้วหลานอาจจะติดใจก็ได้” วิชญะหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นมาก “วันๆ เอาแต่อยู่ในโรงแรมคงจะเบื่อแล้วละซิ เดี๋ยวออกไปดูโดลเกชั่นกับทีมช่างภาพไหม”

“ก็ได้ค่ะ” ติชิลารับคำเบาๆ ด้วยความเกรงใจมากกว่าอยากไปเที่ยวเอง หญิงสาวยอมรับว่าอยากดูบ้านเมืองของบัดรีญาแต่การไปกับคนไม่คุ้นให้ความรู้สึกที่ชวนอึดอัดมากกว่า

“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าเราเจอกันที่ล็อบบี้ของโรงแรมนะครับ”

“ได้ค่ะ”

บิลลี่มองหญิงสาวด้วยสายตาชื่นชม เขาถ่ายภาพนางแบบมาหลายปีผ่านงานระดับโลกมานับครั้งไม่ถ้วนแต่กับนางแบบสมัครเล่นคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ตราตรึงใจเขานัก! แต่ก็นั้นแหละ! เจอกันครั้งแรกเขาไม่อยากด่วนตัดสินใจว่าเธอจะเป็นสาวน้อยแสนบริสุทธิ์ในดินแดนมศัจรรย์นัก ของแบบนี้มันต้องค่อยๆ ดูกันไป

ติชิลาหันมามองทางบิลลี่แล้วฝืนยิ้มนิดหนึ่ง ท่าทางขี้เล่นและเจ้าชู้เปิดเผยแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกว่า เขาไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เธออยากเข้าใกล้นัก

แต่ก็นั้นแหละ! ขนาดผู้ชายที่เธอรักมากมายไม่มีวี่แววเจ้าชู้ยังนอกใจเธอได้ นับจากนี้เธอต้องระวัง ‘ผู้ชาย’ ทุกประเภทให้ดีๆ