รอยตราสวาท

พัชรพล กิตต์อนันท์ นายเหมืองเถื่อนที่หล่อลากไส้ ชายหนุ่มมีน้องชายหนึ่งคน เขารักน้องชายคนนี้มาก แต่เมื่อไม่นานมานี้เอง น้องชายของเขากระโดดสะพานฆ่าตัวตาย ทิ้งเพียงจดหมายสั่งเอาไว้ให้ดูต่างหน้าเท่านั้น

‘ผมรักพี่พัชร รักทุกคน แต่ผมทนอยู่กับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวแล้ว มุกดาทิ้งผม... เธอไปมีคนอื่น ผมเจ็บ... เจ็บเหลือเกิน’

“มุกดา พรประเสิร์ฐ!”

สันกรามกระด้างที่เต็มไปด้วยไรหนวดสีเข้มขบกันแน่น ดวงตาคมกริบลุกโชนไปด้วยไฟแค้น

“เธอจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

มือใหญ่กำแน่น ความคลั่งแค้นอัดแน่นอยู่ภายในอกมหาศาล เขาจะต้องขยี้ผู้หญิงหน้าเนื้อใจเสือคนนี้ให้แหลก พร้อมกับส่งหล่อนลงไปในนรกขุมเดียวกับอัครพลให้ได้

"พล...พี่จะแก้แค้นให้นายเอง"

รูปถ่ายของมุกดาที่กำลังยิ้มอวดฟันขาวสะอาดถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะร่วงหล่นลงในเปลวไฟเบื้องล่างจนมอดไหม้

“ฉันจะทำให้เธอ ตายทั้งเป็น มุกดา”

“จะไปทำงานแล้วเหรอลูก” นายธงชัยเอ่ยถามลูกสาวคนเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมีเมตตา

“ค่ะ คุณพ่อ วันนี้มุกต้องเดินทางไปประชุมแถวชานเมืองน่ะค่ะ เลยต้องออกเช้าหน่อย” มุกดาสาวสวยวัยยี่สิบสามปี หล่อนหน้าหวาน กิริยามารยาก็เรียบร้อย มีความเป็นกุลสตรีทุกกระเบียดนิ้ว

“อืม งั้นก็ไปเถอะ เย็นนี้พ่อจะรอกินข้าวน่ะลูก”

“ค่ะ คุณพ่อ”

หล่อนกำลังจะก้าวออกไป แต่เสียงมารดาดังขึ้นเสียก่อน

“ไม่รู้จะรีบแหกขี้หูขี้ตาไปทำไมแต่เช้า ทำงานแทบตาย แต่ก็ไม่เห็นจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นเลย”

“คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไงกันคุณเดือนเต็ม ลูกเพิ่งจบมาทำงานได้ไม่ถึงปี ได้เงินเดือนหมื่นกว่าบาทนี้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว” ธงชัยหันไปตำหนิภรรยา แต่เดือนเต็มหาได้สนใจไม่ เพราะหล่อนยังคงค่อนขอดลูกสาวคนเล็กต่อไป

“ก็ลูกสาวคนโปรดของคุณมันโง่ยังไงล่ะคะ ก็เลยทำได้แค่งานกระจอกๆ แบบนี้แหละ สู้ยายปิ่นลูกรักของฉันก็ไม่ได้ แค่ชี้นิ้วสั่งงานก็ได้เงินเดือนเป็นแสนๆ แล้ว”

มุกดาก้มหน้า เม้มปากเป็นเส้นตรงน้ำตาซึม แม้จะชาชินกับการถูกเปรียบเทียบกับพี่สาวแล้ว แต่พอถูกตำหนิขึ้นมาทีไรก็อดที่จะเสียใจไม่ได้

ธงชัยมองลูกสาวคนเล็กอย่างสงสาร “ก็ยายปิ่นมันพูดเก่ง เข้าสังคมก็เก่ง ใครๆ ก็ชอบน่ะสิ โดยเฉพาะผู้ชายน่ะ”

“เอ๊ะ... นี่คุณอย่ามาว่ายายปิ่นของฉันนะ”

“ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย คุณก็ร้อนตัวไปได้” ธงชัยส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ในมือและลุกขึ้นเดินมาหามุกดาที่ยืนหน้าเศร้าอยู่

“เดี๋ยวพ่อออกไปส่งที่หน้าบ้านนะ”

มุกดาตาแดงๆ หันมายกมือไหว้มารดา “มุกไปทำงานก่อนนะคะแม่”

เดือนเต็มเบ้หน้าใส่อย่างหมั่นไส้ “จะไปไหนก็ไปเถอะ แต่อย่าสร้างเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉันก็แล้วกัน”

“ค่ะ คุณแม่ มุกจะทำตัวดีๆ ค่ะ”

มุกดาเดินหงอยๆ ออกไปกับสามีแล้ว เดือนเต็มส่ายหน้าไปมาอย่างไม่สบอารมณ์

“เมื่อไหร่มันจะเก่ง มันจะฉลาดเหมือนกับพี่สาวของมันสักทีนะ นังลูกโง่คนนี้”

“ยายมุกทำอะไรให้คุณแม่ไม่สบายใจอีกเหรอ”

เสียงของปิ่นแก้วดังขึ้นที่บันได้ เดือนเต็มฉีกยิ้มให้กับลูกสาวคนโปรด

“ทำไมรีบตื่นล่ะลูกปิ่น น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย”

เดือนเต็มรีบถลาเข้ามาหา และพอเห็นลูกสาวคนโตลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาด้วยก็อดที่จะสงสัยไมได้

“แล้วนี่จะไปไหนเหรอ มีกระเป๋าเดินทางด้วย”

ปิ่นแก้ววางกระเป๋า และเข้ามากอดประจบมารดา “ปิ่นจะไปต่างประเทศกับคุณชัชน่ะค่ะคุณแม่”

“ไปต่างประเทศเลยเหรอลูกปิ่น”

“ใช่ค่ะ ไปแค่อาทิตย์เดียวเองค่ะ แล้วปิ่นจะซื้อของฝากมาคุณแม่หลายๆ ชิ้นนะคะ”

พอได้ยินว่าจะมีของฝากเดือนเต็มก็ลืมหมดสิ้นทุกอย่าง ฉีกยิ้มรับหน้าบาน

“มันต้องแบบนี้สิลูกสาวของแม่ ว่าแต่แล้วนี่ไปประเทศไหนล่ะ แม่จะได้ฝากซื้อของถูก”

“อังกฤษค่ะแม่”

“ว้าว แม่อยากไปด้วยจังเลย”