รสสวาทเจ้าสาวสำรอง

กิ่งหยก อัญตระการ หล่อนเป็นลูกติดท้องของ อัญชรีย์ ซึ่งเกิดกับสามีคนแรก ก่อนจะถูก ยิ่งยศ ไพบูลย์ เศรษฐีเจ้าของตลาดสดแห่งหนึ่งในเมืองหลวงข่มขืนจนต้องตกกระไดพลอยโจนเป็นเมียทาสอีกคนหนึ่งของยิ่งยศอย่างไม่มีทางเลือก

ยิ่งยศมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายอยู่แล้วนั่นก็คือ คุณละไม คุณผู้หญิงของบ้าน ซึ่งคุณละไมมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่หนึ่งคนซึ่งอายุห่างจากกิ่งหยกเจ็ดปี นั่นก็คือ เหมราช ไพบูลย์ หรือที่คนใช้ทุกคนที่นี่เรียกกันสั้นๆ ว่าคุณเหม

หล่อนกับเหมราชอยู่บ้านเดียวกันก็จริง แต่หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขา ทุกครั้งที่เขาอยู่บ้าน หล่อนต้องคอยหลบหน้าไปอยู่ในที่ที่ห่างไกลออกไป นั่นเพียงเพราะว่าหล่อนไม่อยากถูกดุถูกด่าและการดูแคลนจากเขานั่นเอง

เหมราชก็เหมือนกับคุณหญิงละไมนั่นแหละ เกลียดชังหล่อนกับแม่ ทั้งๆ ที่คนผิดคือยิ่งยศต่างหากที่มาข่มเหงแม่ของหล่อน หยาดน้ำตาไหลรินออกมา แต่ก็รีบป้ายมันทิ้งอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากด้านหลัง

“ขนมเสร็จหรือยังแม่หยก!”

หล่อนหันไปมองก็เห็นว่าเป็นป้านวลแม่บ้านใหญ่ประจำที่นี่ยืนท้าวสะเอวมองจ้องมา

“ใกล้แล้วจ้ะป้านวล”

“ให้มันเร็วๆ เลย เดี๋ยวไม่ทันเลี้ยงแขกในงาน”

“จ้ะป้า”

หล่อนรีบเร่งมือจัดขนมหน้าตาสะสวยใส่จานด้วยความรีบร้อน แต่กระนั้นก็อดที่จะรู้สึกโหวงๆ ในอกไม่ได้ ก็จะไม่ให้รู้สึกแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อวันนี้คือวันแต่งงานของเหมราช ผู้ชายที่หล่อนไม่เคยเกลียดลงเลยแม้แต่วินาทีเดียว แม้ว่าเขาจะชิงชังหล่อนราวกับกิ้งกือไส้เดือนสักแค่ไหนก็ตาม

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอีก และก็ต้องยกมือขึ้นป้ายทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมนะ ทำไมหัวใจของหล่อนถึงไม่รักดีแบบนี้ ทำไมจะต้องไปแอบรักผู้ชายที่ไม่มีวันได้ครอบครองด้วย แค่ในสายตาของเขาหล่อนยังไม่เคยได้อยู่ในนั้นเลย

‘ฉันเกลียดเธอ ทางใดที่จะทำให้เธอย่อยยับได้ ฉันสาบานว่าจะรีบทำมัน!’

นี่คือคำพูดที่เต็มไปด้วยโทสะและความเกลียดชังจากปากของเหมราช เขาพ่นมันใส่หน้าหล่อนทุกครั้งที่หล่อนเผลอผ่านไปในที่ของเขา

หล่อนเจ็บปวด หล่อนทรมาน และก็เจียนจะขาดใจทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดโหดเหี้ยมเหล่านี้ แต่กลับต้องก้มหน้าอดทนอดกลั้น และทำเหมือนกับว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำด่าทอพวกนั้น ราวกับว่าตัวเองไม่มีชีวิตจิตใจเป็นแค่เพียงหุ่นยนต์

“คุณเหมแต่งงานไปแล้ว... หยกก็คงจะตัดใจจากคุณได้สักวัน”

หล่อนพึมพำออกมาทั้งน้ำตา หัวใจกรีดร้องด้วยความทรมานเจ็บปวดแสนสาหัส

หลังจากทำหน้าที่จัดเตรียมขนมของหวานให้กับงานแต่งของเหมราชเสร็จแล้ว หล่อนก็ปลีกตัวเดินออกมาจากห้องครัว ตั้งใจว่าจะไปซ่อนตัวอยู่ในห้องพักแคบๆ ของตัวเอง แต่ระหว่างทางก็ถูกป้านวลที่เจอกันโดยบังเอิญเอ่ยปากไหว้วานเสียก่อน

“งานในครัวเรียบร้อยแล้วใช่ไหมแม่หยก”

“เรียบร้อยแล้วจ้ะป้านวล” หล่อนตอบเสียงเรียบ

“งั้นไปตามคุณเหมที่ห้องแต่งตัวแทนฉันหน่อย”

“เออ...”

ชื่อของเหมราชทำให้กิ่งหยกตกใจหน้าตาซีดเผือด และพยายามที่จะปฏิเสธ

“หยก... หยกไม่...”

“ไม่เห็นหรือไงว่าฉันยุ่งจนหัวหมุนน่ะ ไปตามคุณเหมให้หน่อย บอกคุณหญิงให้ลงมารับแขกได้แล้ว”

ป้านวลพูดจบก็เดินจากไป โดยไม่คิดจะฟังความคิดเห็นใดๆ จากหล่อนเลยแม้แต่น้อย

หัวใจของหล่อนคล้ายกับตกลงไปในหลุมอากาศมันโครงเครงโหวงเหวง และรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน เมื่อรู้ว่าจะต้องขึ้นไปเผชิญหน้ากับเหมราชในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้

แต่หล่อนไม่มีทางเลือก!

ร่างอรชรค่อยๆ เดินก้าวเปลี่ยนทิศทาง เดินลึกเข้าไปภายในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ มุ่งหน้าตรงไปยังบันไดที่ทอดยาวขึ้นสู่ชั้นบน

ราวทองเหลืองของบันไดช่างเย็นเฉียบเมื่อมือเล็กวางทาบลงไป แต่กระนั้นก็ยังไม่เย็นยะเยือกเท่ากับหัวใจของหล่อน ที่ตอนนี้ก้อนเนื้อก้อนนั้นมันถูกจับแช่อยู่ใต้ธารหิมะไปเสียแล้ว

หล่อนตัวสั่น เท้าสั่น และมือที่ยกขึ้นจะเคาะประตูไม้ตรงหน้าค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ หล่อนกลัว... หล่อนไม่กล้าพอที่จะเจอหน้าเหมราชในตอนนี้

หล่อนจะทำยังไงดี... ไม่อยากเจอเขา ไม่อยากถูกเขาดุด่า ไม่อยากเห็นสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามของเขา และที่สำคัญ ไม่ต้องการเห็นเขาในชุดเจ้าบ่าวเลย หยาดน้ำตาไหลออกมาอีกและก็รีบป้ายทิ้ง ตัดสินใจที่จะหมุนหันหลังเดินหนี แต่แล้วก็ต้องชะงักเท้า เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงกระด้างของเหมราชที่ดังขึ้นด้านหลัง

ร่างกายของหล่อนเย็นเฉียบ ริมฝีปากอิ่มเต็มสั่นระริก และค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาตามคำสั่งอย่างไม่มีทางเลี่ยงพ้น

“มาติดกระดุมให้หน่อย”

“คะ?”

“หูแตกหรือไง บอกว่าให้เข้ามาช่วยติดกระดุมให้หน่อย ฉันติดไม่ถนัด”

หล่อนสะดุ้งโหยงกับน้ำเสียงดุดันเดือดดาลของเหมราช

“ค่ะ”

“ค่ะ ก็รีบมาสิ ฉันต้องรีบลงไปรับแขก”

เขาทำหน้าดุดันใส่หล่อน และหมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวสำหรับเจ้าบ่าว หล่อนเม้มปากแน่นจำต้องเดินตามเข้าไปอย่างไม่มีทางเลือก

“ปิดประตูด้วย”

“ทำ... ทำไมต้องปิดด้วยล่ะคะ”

“เดี๋ยวนี้กล้าขัดคำสั่งฉันหรือ กิ่งหยก!”

“ปละ เปล่าค่ะ”

หล่อนสะดุ้งทั้งตัว หน้าตาซีดเผือด เมื่อคนตัวโตในชุดเจ้าบ่าวก้าวเข้ามาหา

“เปล่าก็รีบปิดประตูสิ แล้วมาติดกระดุมให้ฉัน”

“ค่ะ ค่ะคุณเหม”

หล่อนไม่มีทางเลือกจำต้องทำตามคำสั่งของเขา เดินไปดึงประตูปิดมือไม้สั่น จากนั้นก็หมุนตัวกลับมามองเขา ก่อนจะเสหลบสายตาลงมองพื้นห้องแทน

“จะยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ มาติดกระดุมเสื้อให้ฉันสิ”

“ค่ะ”

หล่อนรีบตอบรับเสียงตื่นตระหนก และก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าเขา แต่ยืนห่างเป็นเมตรเลยทีเดียว

“มือเธอยาวเท่าแม่นาคหรือไง ขยับเข้ามาอีกสิ เร็วเข้า”