ตอนที่ 10

กว่า 5 วันที่ลงดำสำรวจเหมือนธรรมชาติจะเป็นใจเพราะไม่พบว่าจะมีคลื่นลมแรงที่ทำให้การสำรวจต้องหยุดชะงักลงแต่อย่างใด อนลทำงานได้ตามแผนที่วางไว้ได้อย่างไม่มีอุปสรรคใดๆ จะมีก็เพียงปัญหาจากนักดำน้ำผู้ช่วยเท่านั้นที่มักจะเกี่ยงกันลงไปเป็นผู้ช่วยเขา โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่สามารถให้เหตุผลกับเขาได้ สรุปจึงต้องสลับกันคนละวัน

ภาพถ่ายมากมายหลาย 1000 รูปถูกเซฟไว้ในคอมพิวเตอร์ เพื่อรอการวิเคราะห์ข้อมูลทั้งการจัดหมวดหมู่ ชนิด และปีที่ผลิตอย่างคร่าวๆ นิ้วมือคลิ๊กเปิดภาพซ้อนกันไปมาหลายรูปเพื่อมองหาสิ่งที่ต้องการ อนลรู้ตัวดีว่าเขากำลังทำงานทว่าไม่ใช่งานหลวงแต่เป็นงานราษฎร์ที่เขาจำเป็นต้องหา “สินค้า” ที่มีออเดอร์พร้อมแล้ว

“งานนี้อั๊วรับไม่อั้น มีเท่าไรอั๊วเอาหมด ราคาแล้วแต่ลื้อ อั๊วเชื่อมือ”

ออเดอร์และเงินที่เขารับจากเฮียมังกรตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมาทำให้เขาสามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้อย่างสุขสบาย พ่อแม่ภูมิใจในตัวเขา น้องๆ ได้เรียนจนจบปริญญาตรี และบ้านใหม่ที่เขาจะสร้างให้ครอบครัวก็กำลังจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาและอาจเสร็จสมบูรณ์.. แค่งานนี้ผ่านพ้นไปเท่านั้น

แม้มันจะผิดต่อจรรยาบรรณอาชีพและดูเหมือนเป็นคนทรยศต่อบ้านเมืองแต่มันจะแปลกอะไรในเมื่อใครๆ ก็ทำกันทั้งนั้น “เพื่อปากท้อง” นั่นคือคำให้การของโจรขโมยสมบัติของชาติในทุกครั้งที่จับได้ ซึ่งมันก็จริงตามนั้น

“บาป” หรือเปล่านั่นเขาก็ไม่รู้ หากบาปกรรมคือการทำให้อีกฝ่ายต้องทนทุกข์ แล้วการที่เขาลักลอบนำวัตถุโบราณที่เขาหามาได้ด้วยตัวเอง ไปจำหน่ายให้กับคนที่ต้องการนำไปเก็บรักษาคนที่รักในการสะสมของเก่า มันทำให้ฝ่ายไหนกันล่ะที่ทนทุกข์ ก็เห็นได้สุขสบายทั้งสองฝ่ายด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเขา “คนหา” หรือว่าเฮียมังกร “คนซื้อ” ก็ได้รับความพอใจทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ เพราะในเมื่อของเหล่านี้ไม่มี.. เจ้าของ แล้วใครกันล่ะที่เขาจะไปก่อบาปกรรมด้วย.. ไม่มี

ฝ่ามือหนาทาบปิดทับดวงตาพลางกดนวดบริเวณขมับที่เมื่อยล้า คนที่พยายามหลอกตัวเองว่าสิ่งที่ทำนั้นไม่ผิดทั้งที่รู้อยู่เต็มหัวอกว่า “บาป-กรรม” นั้นตามติดตัวตนจนไม่อาจฝืนใจให้ลืมได้ แม้แต่จะฝืนตาให้หลับในแต่ละคืนยังทำได้ยาก “บาป-กรรม” ไม่มีตัวตนนั่นคือความจริง ทว่าคนที่ต้องทนทุกข์เพราะสิ่งที่ทำมีตัวตนอยู่ตรงนี้เพราะ “นรกในใจ” เขาได้สัมผัสมันแล้ว “คนก่อกรรมไยเล่าจะไม่รู้ตัว”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

“เข้าไปได้ไหมพ่อหนุ่ม”

“ได้สิครับ พ่อใหญ่ เชิญเลยครับ”

อนลลุกขึ้นยืนอย่างสุภาพพลางผายมือไปที่เก้าอี้ตัวเล็กในห้องนอน

“ไม่ล่ะ ข้างในร้อน ไปที่ระเบียงกันเถอะ”

“ข้างในร้อน” ดวงตาฝ้าฟางที่มองเห็นทำให้อนลร้อนวูบไปทั้งกายเมื่อสุดสายตานั้นคือภาพที่ยังคงเปิดค้างไว้ที่หน้าจอ ความร้อนที่พ่อใหญ่จงหมายถึงนั้นจะใช่เพียงร้อนอากาศอย่างนั้นหรือ “วัวสันหลังหวะ” อย่างเขาเกิดอาการร้อนตัวเสียแล้ว

“พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว”

“ครับพ่อใหญ่.. วันสุดท้าย”

อนลตอบรับสายตาจดจ้องพ่อใหญ่จงที่มองเหม่อไปสู่ท้องทะเล สีหน้าครุ่นคิดปะปนความไม่สบายใจของชายชราทำให้อนลยิ่งรู้สึกไม่ดีมากยิ่งขึ้น ความสงสัยไม่อยู่ได้นานเมื่อเขาเป็นฝ่ายชิงถามเสียก่อน

“พ่อใหญ่.. มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่าครับ เอ่อ.. ผมพร้อมที่จะรับฟังนะครับ เห็นท่าทางพ่อใหญ่ไม่ค่อยจะสบายใจ”

“พรุ่งนี้วันพระ ถ้าจะลงไป.. ผมขอให้ยึดถือศีล 5 จะได้ไหม”

“เอ่อ.. ได้สิครับ” สีหน้าจริงจังของแกทำให้อนลตอบรับคำอย่างงงๆ

“คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล ผมไม่อยากให้ใครไปเสี่ยง บางอย่างที่เรามองไม่เห็นก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีนะ.. วันแรง”

“พ่อใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะระวังตัว ผมเชื่อในสิ่งที่พ่อใหญ่บอกทุกอย่าง”

“แต่คุณก็ไม่เชื่อว่าเจ้านางมีอยู่จริง”

“เจ้านาง”

ชื่อที่เขาแทบจะลืมเลือนไปเสียแล้ว ดวงตาคมเข้มทอดมองตรงไปยังจุดนั้น แม้ไร้เส้นสายของจันทร์วันเพ็ญที่ทอดจบลงเป็นแสงแต่เขายังรู้ได้ว่า ณ จุดนั้นไม่ผิดแน่ หลังจากวันนั้นก่อนที่จะลงดำสำรวจก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดอีกเลย ไม่มีความฝันอันแสนประหลาด ไม่มีเสียงครวญคร่ำในยามค่ำคืน และไม่มีแม้แต่เพียงกระดิ่งหรือกระพรวนอะไรบางอย่างที่ดังแว่วมาแต่ไกล หรืออาจเป็นเพราะเขาเหน็ดเหนื่อยจากการปฏิบัติหน้าที่เสียจนไม่มีเวลานึกถึงสิ่งอื่นนอกจากต้องการนอนพักผ่อนให้ได้มากที่สุดเท่านั้น

สิ่งที่อธิบายต่อตัวเองได้คงมีเพียงจินตนาการที่จิตหลอกตัวเองจนเก็บไปฝัน แต่สำหรับเธอที่เห็นอยู่ ณ จุดนั้นเขาไม่สามารถหาคำอธิบายต่อตัวเองได้จริงๆ

“พ่อใหญ่.. การที่ผมไม่เชื่อก็ไม่ใช่ว่าผมจะลบหลู่นะครับ และหากท่านนั้นมีตัวตนจริง ท่านก็คงจะเข้าใจว่าผมกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ ไม่ได้ไปรบกวนท่าน”

ทันทีที่อนลพูดจบลมทะเลที่พัดเอื่อยก็เหมือนจะกรรโชกขึ้นอย่างแรงจนรู้สึกได้ถึงแรงลมกระทบผิวหน้า คิ้วที่เริ่มประปรายไปด้วยสีเทาแซมขมวดเข้าหากันก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้อนลต้องครุ่นคิด คำศีลที่รับไว้ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าไม่สามารถทำได้และทั้งกระแสลมที่เหมือนเตือนเหมือนปรามและคล้ายจะเย้ยหยันอยู่ในที

“ครับ.. ผมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”