เรื่องเล่าของเด็กหญิงกิ่งแก้ว

สวัสดีค่ะเราชื่อกิ่งแก้ว อายุ 18 ปี เรื่องทั้งหมดที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดกับตัวหนูจริงๆเลยค่ะ หลายปีที่ผ่านมานี้หนูไม่เคยได้บอกเรื่องนี้กับใครมาก่อนเลยเก็บไว้กับตัวเองจนรู้สึกไม่ดีเมื่อประมาณเดือนที่ผ่านมาจำเป็นจะต้องเล่าให้แม่ฟังจริงๆเพราะอึดอัดมาก

เมื่อตอนเกิดเรื่องหนูอายุประมาณ6ขวบ มีลุงที่เป็นญาติเราเอง เขาเป็นญาติห่างๆแต่ไม่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ เขาเคยมาชวนไปเล่นกับหลานเขาซึ่งอายุไม่ห่างจากเรามาก เราก็ไปนะคะ ด้วยความที่เป็นเด็กแล้วตอนนั้นไม่มีเพื่อนเลยสักคน เราต้องเดินไปบ้านเพื่อนคนนั้นแต่ก็ไม่ไกลมากนัก เดินเข้าไปในซอยได้สักพักก็จะเป็นป่าทึบ แถมแถวนั้นก็ไม่ค่อยมีบ้านคนอยู่นักหรอกค่ะ เราเดินกับลุงไปได้สักพักเขาบอกให้เราเข้าป่าไป แล้วคือเด็กอายุ6ขวบอ่ะ คือตอนนั้นเราเด็กมากเราไม่รู้จักคำว่าการป้องกันตัวหรือว่าการโดนข่มขืนคืออะไรหรอกค่ะ เราก็เดินตามแกเข้าไปค่ะ ลุงแกบอกให้เรานอนลงเราก็นอนค่ะแล้วลุงก็ล่วงละเมิดทางเพศเราจริงๆ

"ไม่เข้าว่ะ" ลุงพยายามทำอะไรไม่รู้กับเราแต่รู้ว่าเจ็บมาก

"ลุงจะทำอะไร หนูเจ็บ ฮืออออ"

"อยู่นิ่งๆ ลูก"

"ฮือๆ หนูเจ็บ"

"อีกนิดเดียวค่ะ จะได้แล้ว"

"แงงงงงงง ลุงปล่อยหนู"

ตอนนั้นที่ห้ามเพราะมันรู้สึกไม่ดีค่ะ มันเจ็บมาก

"จะได้แล้ว ได้แล้ว อื้อออออ"

พรวด

"แงงงงง" เราร้องจ๊ากด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บมากตอนนั้น แต่ลุงก็ไม่ยอมหยุด

"คับมากลูก อ๊างงงง"

"ฮือๆ อย่าทำหนูเลยหนูเจ็บค่ะ"

ตรับๆๆ

"อ๊าาา ลุงใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ แน่นขนาดนี้ อ๊าาา "

ลุงทำเรากับเรานานมาก จนเราเเสบตรงนั้นไปหมด แกถอดน้องชายออกมาจากตัวเราแล้วก็มีก็น้ำสีขาวๆทะลักออกมาเต็มมือลุงไปหมด

เราเจ็บตรงน้องสาวมากซึ่งตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเอาแต่นั่งแต่ร้องไห้มองหว่างขาตัวเอง นี่ก็เป็นครั้งแรก...ที่ลุงทำแบบนี้กับเรา ผ่านไปไม่นานก็มีเพื่อนของเราผ่านมาแล้วลุงแกก็ให้ตังค์เรา20บาท แล้วให้เราบอกกับเพื่อนว่าเราเก็บได้เราก็ทำตามที่ลุงบอกค่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าสิ่งที่ลุงทำกับเราคืออะไร เพื่อนถามเราว่าร้องไห้ทำไมลุงแกตอบแทนว่าเราหกล้มเลยร้องไห้ เท่าที่จำได้ เราเคยโดนข่มขืนหลายครั้งค่ะ แต่ละครั้งก็จะต่างสถานที่กันไป และแน่นอนแม้แต่ในบ้านของตัวเองเราก็โดนลุงข่มขืนค่ะ

ล่าสุดวันนั้นลุงเรียกเราไปหาที่บ้านแต่เราไม่ยอมออกไปลุงเลยเข้ามาตามในบ้าน ด้วยความที่เป็นญาติกันก็ไม่มีใครสงสัยอะไร เราวิ่งไปที่ประตูหน้าห้องน้ำหลังบ้านลุงเดินมาแล้วก็เข้ามาอยู่กับเราในห้องน้ำคือแกเป็นคนดันเราเข้ามาค่ะ แต่มันมีคนในบ้านอยู่ เราพยายามตะโกนให้คนช่วยเพราะครั้งแรกที่ลุงทำเราเราเจ็บมากก็เลยกลัวสิ่งนั้นไปเลย เราตะโกนไม่ได้เพราะลุงเอามือปิดปากเราอยู่ค่ะ ลุงแกคงถอดใจแล้วเดินออกจากบ้านไปแบบรีบๆ หลายคนคงจะคิดว่าทำไมไม่บอกใครล่ะ เราอยู่คนเดียวในบ้านหลังนั้นมาหลายปีเลยนะ ซึ่งเด็กอายุ6ขวบ ใครเขาจะมาเชื่อใช่ไหมคะ ในบ้านที่อยู่ก็จะมีตาที่แทบจะไม่อยู่บ้านแกต้องออกไปทำงาน ในบ้านมีพี่ชายเราและลูกพี่ลูกน้องอีก3คนอยู่ด้วย แต่เขาแกล้งเราตลอดเลยค่ะคงเพราะเราเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวละมั้ง เราใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเงียบๆไม่สุงสิงกับใคร พ่อกับแม่ทำงานคนละที่ แม่ไปทำงานที่ไหนก็ไม่รู้ พ่อนานๆเป็นปีกว่าจะกลับมาหาเรา ยังไม่จบเท่านั้นนะคะ เรื่องที่ลุงข่มขืนเราคนแรกผ่านไปก็ยังมีลูกพี่ลูกน้องอีก3คน ตอนนั้นเรากำลังขึ้นป.5 มันมาข่มขืนเราเกือบทุกๆเลยล่ะค่ะ วันนั้นราวๆตีสาม มันจะเข้ามาในห้องของเราและเอาของลับมันมาถูกับหว่างขาเราค่ะ มันทำแบบนี้กับเราหลายครั้ง พอนานวันเข้ามันสอดจริงๆ ตอนนั้นเราไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่มันเป็นแบบที่ลุงเคยทำกับเรา เราจำได้... เราเกลียดพวกมันมาก!

"มึงก็ยัดเข้าไปเลยสิ"

"ถ้าน้องมันท้องละ"

" 10ขวบ จะไปท้องได้ไงวะ"

"เออวะ" แล้วมันก็ยัดเข้ามาจริงๆ เราขัดขืนไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้เงียบๆ กลัวคนในบ้านจะได้ยิน

หลังจากนั้นมันก็มาทำแบบนี้กับเราอีกหลายๆครั้ง จนกระทั่งมันต่างพากันมีแฟน ก็ไม่มาทำแบบนี้กับเราอีก

เราเก็บเรื่องมาเป็นเวลานานหลายปี ซึ่งในขณะเดียวกัน เรามาพักอยู่กับน้าคนนึ่งที่เขาพักอยู่กับสามี เขามีลูกสาวและลูกชาย สามีเขาไม่ได้ข่มขืนแต่มันลวนลามเราค่ะ ชอบมาจับของเราขอแค่ไดจับนิดจับหน่อย วันนั้นเราป่วยเป็นไข้สูง เรานอนอยู่หน้าที่วีหน้าบ้าน ขยับนิดเดียวรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้เลยค่ะ เราตัวร้อนเหมือนไฟ ลูกสาวเขานอนดูหนังข้างๆเรา เรานอนติดผนังลูกสาวเขานอนอีกฝั่ง แล้วเขาก็เดินมานอนข้างๆลูกสาวเขา แล้วเขาเอามือข้ามลูกสาวเขาแล้วมาจับนมเรา เราร้องไห้ ตอนนั้นพูดไม่ได้ขยับไม่ได้ทำอะไรไม่ได้เลย จนมันพอใจแล้วก็เดินออกไปคะ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่มันทำ ก่อนหน้านี้มันมองเราด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้

หลังจากนั้นเราก็ตัดสินใจมาอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัดที่แม่ทำงานอยู่ค่ะ แรกๆก็เหมือนจะดีนะ แต่เราก็ยังปิดตัวเราจากคนอื่น พ่อเลี้ยงเขาชอบบ่นว่าที่เราไม่พูด เขาก็บอกเราเครียดอะไรขนาดนั้น มันต้องแบกอะไรหนักหนาเหรอ เราก็เลยไม่ชอบเขาพยายามหลบหน้าต่างๆนานาแล้วแม่เราก็มาด่าเราว่าเป็นอะไรทำไมไม่พูดไม่จากับใคร ตอนนี้เราเพิ่งอายุ17ปี เราตัดสินใจบอก พอเราเล่าทุกอย่างให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่าคงทำอะไรไม่ได้เพราะเราไม่มีหลักฐาน รู้คะว่าทำอะไรไม่ได้แล้วแต่อยากให้เขาช่วยแสดงความเป็นแม่ที่รักลูกหน่อยไม่ได้เหรอคะ มันยากขนาดเลยหรอเป็นเวลาหลายปีเลยนะที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง เราเจออะไรมา มันจุกในใจมากๆ เขาให้เราไปหาหมอเพื่อรักษาเราก็ต้องไปปฎิเสธไม่ได้ค่ะ เรารู้สึกผิดกับมันมากทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด ตอนนั้นเราทำได้แค่ร้องไห้เพื่อระบายความอัดอั้นในใจทั้งหมดออกมา จากนั้นก็เข้ารับการรักษาจนตอนนี้ผ่านมาปีกว่าเราหายดีแล้วค่ะขอบคุณที่มาอ่านเรื่องของเรานะคะ