ตอนที่สาม ร่วมแรงร่วมใจ

ตอนที่สาม

ร่วมแรงร่วมใจ

ขบวนรถสี่คันนำโดยต้นกล้าจึงขับตามกันไปจนถึงบ้านหลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ในย่านเงียบสงบมีรั้วรอบขอบชิด มีการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดและแวดล้อมด้วยบรรยากาศร่มรื่น

“ลูกพีชชอบไหม ตอนที่หนูเห็นยังเพิ่งขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง แต่ตอนนี้ตกแต่งเสร็จแล้ว พี่แต่งตามที่เคยคุยกับลูกพีชเอาไว้ทุกอย่าง ถ้าชอบก็ขนเสื้อผ้ามาอยู่ได้เลย พี่ยกให้” ต้นกล้าแสดงออกถึงความใจป้ำจนชายที่เหลือต่างฮึดฮัดไม่พอใจ

รวยนักหรือไง เชอะ ไม่เห็นจะหลังใหญ่สักเท่าไหร่

อีกอย่างก็แค่แฟนเก่า ยังมีน้ำหน้ามาเสนอ

ลูกพีชไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงเดินอย่างเหม่อลอยเข้าไปในบ้านเพราะตอนนี้ความสนใจของเธออยู่ที่เรื่องซึ่งถูกกล่าวหาต่างหาก

เรื่องร้ายแรงยังไม่พ้นตัว ใครจะมีเวลามาคิดเรื่องผู้ชาย

ผู้ชายทั้งสี่คนต่างเดินตามเข้ามาในบ้านก่อนจะแยกย้ายไปคนละมุม

“พี่แวะซื้ออาหารเช้ามาด้วย ลูกพีชต้องยังไม่ได้กินอะไรแน่ รีบนั่งลงเร็วเดี๋ยวพี่แกะให้”

กรชวัลใช้ชีวิตวัยรุ่นร่วมกับหญิงสาวจึงมีช่วงเวลาแห่งการกินการนอนมากที่สุด เขาจึงใส่ใจเรื่องอาหารการกินมากกว่าคนอื่น ร่างสูงเดินเข้าครัวอย่างถือวิสาสะแล้วจัดแจงหยิบชามออกมาเตรียมอาหาร

โชคดีที่ตอนขับรถมายังเช้าอยู่มากถนนจึงว่างโล่ง เขาอาศัยจังหวะไฟแดงจอดแวะซื้อของกินข้างทางก่อนจะเร่งเครื่องเพื่อตามรถของคนอื่นจนทัน

“ไม่มีโจ๊กหมูเด้งอย่างที่ลูกพีชชอบ แต่มีปาท่องโก๋กรอบ โรยหน้าโจ๊กหมูสับคงพอไหวมั้ง”

“เชอะ ของกินข้างถนนจะอร่อยได้ยังไง ลูกพีชรอเดี๋ยว พี่โทรสั่งอาหารจากร้านชื่อดังมาส่งดีกว่า” ติณณภพขัดขึ้นแต่ลูกพีชหิวจนหน้ามืดตาลายแล้วจะมัวเกี่ยงงอนรออาหารจากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ไหนได้อีก

“ไม่ต้องค่ะ พี่ติณณ์ หนูหิวจนกินวัวได้ทั้งตัวแล้ว กินโจ๊กของพี่กรนั่นแหละ” ร่างเล็กทรุดลงนั่งตักจ้วงโจ๊กเข้าปากจนมองแทบไม่ทัน

“ใจเย็นๆ เดี๋ยวติดคอ มา พี่ฉีกปาท่องโก๋ให้” แฟนคนแรกดูแลอย่างเอาใจใส่เรียกสายตาไม่พอใจจากผู้ชายอีกสามคน

ลูกพีชแทบไม่ได้เคี้ยวด้วยความหิวโหย หญิงสาวกลืนอาหารด้วยความเร็วแสงจนหมดชามบ่งบอกความหิวเกินพิกัด

“พวกมันไม่ได้ให้หนูกินอะไรเลยหรือ” เมธวินเค้นเสียงถามด้วยความโมโห

“ใช่ค่ะ ตั้งแต่ตอนเย็นที่ถูกจับ หลังจากนั้นหนูก็ไม่ได้กินทั้งข้าวทั้งน้ำ มื้อสุดท้ายของหนูก็คือตอนเที่ยงเมื่อวาน พี่ๆคิดดูสิคะว่าหนูจะหิวขนาดไหน” น้ำเสียงเล็กออดอ้อนขอความเห็นใจ

“ไอ้พวกบ้านั่น คอยดูนะ กูจะจัดหนักให้พวกมันเชียว” ต้นกล้ากำหมัดแน่นด้วยความคั่งแค้นที่คนพวกนั้นบังอาจมารังแกอดีตแฟนสาวของเขา

“หนูขอนอนก่อนนะคะ ไม่ไหวแล้ว” เมื่อท้องอิ่มหนังตาก็หนักทันที

ลูกพีชเดินขึ้นไปชั้นบนก่อนจะเลือกห้องนอนห้องหนึ่งแล้วขอตัวเข้าไปพักผ่อนด้วยเหนื่อยล้าเต็มที

เธอจึงไม่ได้รับรู้ว่า ผู้ชายทั้งสี่ต่างไม่ยอมแยกย้ายกันกลับไปอย่างที่เข้าใจ