เหมิงเหมิงน้อย

หลังจากกู้อี้หานขึ้นรถออกจากบ้านตระกูลเวินไป สาวรับใช้ของสองแม่ลูกก็เริ่มไปเตรียมอาหารผสมยาพิษทันที ป้าหวังที่รู้เวลาของคนเหล่านั้นดีจึงรีบขอตัวจากคุณหนูของนาง เพื่อลงไปเก็บหลักฐานด้านล่างของตึกใหญ่

"คุณหนูเจ้าคะ ถึงเวลาที่คนพวกนั้นจะลงมือแล้ว ป้าจะขอลงไปเก็บหลักฐานก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าจะกลับขึ้นมา"

"ระวังตัวด้วยนะป้า เสร็จแล้วรีบกลับมาหาฉันที่นี่"

"ค่ะคุณหนู"

กู้เฉิงฮวนมองตามหลังป้าหวังด้วยความเป็นห่วง ขอให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปได้อย่างราบรื่น ให้คนชั่วได้รับกรรมที่พวกเขาก่อให้เร็วที่สุด

"แม่จ๋า ยายยายไปไหน"

เสียงเล็กของลูกสาวเรียกสติของกู้เฉิงฮวนให้ออกจากภวังค์

"ยายยายไปเอาของจ้ะ เหมิงเหมิงง่วงไหมลูก ได้เวลานอนกลางวันของลูกแล้วใช่ไหม"

"อื้อ หม่ำ ๆ"

คำพูดของลูกน้อยทำให้น้ำตาของกู้เฉิงฮวนซึมปริ่มจะร่วงหล่น ไม่รู้ว่าการที่เธอให้บุตรสาวกินนมจากเต้าจะทำให้คนตัวเล็กได้รับพิษไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว ยิ่งตอนที่มือเล็ก ๆ กำลังมุดเข้าชายเสื้อเพื่อจะเปิดหาแหล่งอาหาร นั่นยิ่งทำให้กู้เฉิงฮวนยิ่งเจ็บปวดหัวใจ

นี่คงเป็นเหตุผลที่ลูกสาวของเธอตัวเล็กและไม่ร่าเริงสดใสอย่างที่ควรจะเป็น โชคดีที่กาลเวลาก่อนเธอตายจากไปเร็ว หากยังปล่อยให้ลูกเธอกินนมต่อไปคงเป็นอันตรายแน่ ๆ

"หม่ำ ๆ ไม่ได้นะลูก อดทนนะเด็กดี เดี๋ยวแม่จะให้ยายยายไปเอานมกล่องมาให้นะจ๊ะ"

"หื่อ ม่ายเอา เหมิงเหมิงจะกิงหม่ำ ๆ ของแม่จ๋า"

(หื่อ ไม่เอา เหมิงเหมิงจะกินหม่ำ ๆ ของแม่จ๋า) หน้าเล็ก ๆ สะบัดไปมาเมื่อไม่ได้ดั่งใจ บวกกับความง่วงจึงทำให้หนูน้อยงอแงกว่าทุกครั้ง

ก๊อก  ก๊อก

แอดดด

"เอาข้าวมาให้ค่ะ"

ลี่จูสาวใช้ของนางหลิงเจียอีถือถาดอาหารเข้ามาในห้อง พร้อมกับจัดวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้าเตียงนอนให้เป็นอย่างดี

"วางไว้เลยลี่จู ขอบใจมากนะ แค่ก ๆ ว่าแต่คุณพ่อทานอะไรบ้างรึยัง"

กู้เฉิงฮวนต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีแรงแม้แต่จะพูด โชคดีที่ลูกสาวของเธอยอมอยู่นิ่ง ๆ ให้

"นายท่านทานได้เยอะเลยค่ะวันนี้ท่านฝากบอกให้คุณหนูเฉิงฮวนทานเยอะ ๆ ด้วยนะคะ"

"แค่ก ๆ ๆ รู้แล้ว ขอบใจมากนะ อีกเดี๋ยวค่อยเข้ามาเก็บถ้วยข้าวแล้วกัน"

"ค่ะ แต่คุณหนูน่าจะกินให้ลี่จูเห็นสักหน่อยนะคะ ลี่จูจะได้รายงานนายท่านถูก"

กู้เฉิงฮวนได้แต่คิดในใจว่าเธอต้องการจะเอาไปรายงานเจ้านายของเธอล่ะสิไม่ว่า คอยดูเถอะ เมื่อถึงเวลาฉันจะเช็กบิลเรียงตัวตั้งแต่เจ้านายยันลูกน้องปลายแถวเลย

"อืม งั้นมาช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม"

"ได้เลยเจ้าค่ะ"

ลี่จูรีบเข้าไปช่วยพยุงกู้เฉิงฮวนให้ลุกขึ้นมากินข้าวด้วยสีหน้ายินดีจนเกินเหตุ แต่เธอก็ไม่คิดว่ากู้เฉิงฮวนจะสงสัยเลยแม้แต่น้อย

"ขอบใจมาก ว่าแต่วันนี้ใครเป็นคนปรุงอาหารเหรอ กลิ่นหอมคลุ้งเชียว"

"คุณนายเจียอีเตรียมไว้ ก่อนจะออกไปข้างนอกค่ะ"

เฉิงฮวนจำต้องตักข้าวต้มขึ้นมากินเพื่อไม่ให้ลี่จูเกิดความสงสัย และออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด

"ไม่ค่อยรู้รสชาติเลย แค่ก ๆ ถ้าคุณแม่ถามก็บอกว่าอร่อยมากนะลี่จู เดี๋ยวคุณแม่จะเสียใจ มีอะไรก็ไปทำเถอะ กินหมดแล้วฉันจะนอนต่ออีกสักหน่อย ตอนเย็นเธอค่อยขึ้นมาเก็บถ้วยก็ได้ แค่ก ๆ ๆ"

"ค่ะ"

ลี่จูเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้มแห่งชัยชนะ พลางคิดในใจว่า แกจะรู้รสชาติได้ยังไงล่ะนังโง่ ใกล้จะตายห่าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

แอดดดด

"ป้ามาแล้วค่ะคุณหนู ขอโทษที่มาช้านะคะ ป้าเห็นว่ามันถึงเวลานอนกลางวันของคุณหนูหนิงเหมิงแล้ว ป้าเลยไปเอานมกล่องมาให้ค่ะ"

หลังจากลี่จูเดินออกจากห้องไปพักใหญ่ ป้าหวังจึงกลับเข้ามาพร้อมกับนมกล่องของคุณหนูน้อย

"ขอบคุณมากจ้ะป้า ช่วยจัดการนี่ให้ทีนะจ๊ะ"

เฉิงฮวนมองไปที่ถ้วยข้าวต้ม พร้อมกับส่งสัญญาณให้ป้าหวังเอาไปจัดการที่ห้องน้ำ เมื่อเห็นเช่นนั้นป้าหวังจึงรีบทำตามอย่างรวดเร็วก่อนที่จะมีคนเข้ามาเห็น

"หม่ำ ๆ "

"เหมิงเหมิง ลุกขึ้นมาดูดนมกล่องก่อนค่อยนอนนะลูก แม่สัญญาว่าจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นจะให้หนูกินหม่ำจากเต้าให้เต็มที่เลยดีไหม"

"จ้า ๆ "

จู๊ดด  จู๊ดด  จู๊ดด

เพียงไม่นานนมกล่องก็ถูกเสี่ยวหนิงเหมิงน้อยดูดกินจนหมด พร้อมกับร่างเล็กจ้อยที่ถูกกล่อมจนหลับไปในอ้อมกอดของมารดา

"ฝากป้าดูเหมิงเหมิงให้ฉันหน่อยนะจ๊ะ ฉันขอเข้าห้องน้ำสักพัก"

"ได้ค่ะ แต่ถ้ามีอะไรคุณหนูต้องรีบเรียกป้านะคะ"

"จ้ะป้า"

กู้เฉิงฮวนเดินเข้าไปที่ห้องน้ำพร้อมกับคู่มือการใช้มิติเล่มเล็กที่เธอซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าชุดนอน ส่วนแหวนนั้นสวมอยู่บนนิ้วของเธอน่าแปลกที่ไม่มีใครทักท้วง หรืออาจจะไม่มีใครเห็นอย่างที่ท่านผู้เฒ่าบอกก็เป็นได้

แกร็ก

หลังจากเข้ามาในห้องน้ำกู้เฉิงฮวนก็เปิดสมุดอ่านดูวิธีใช้อย่างละเอียด ปรากฏว่าสิ่งของในดินแดนสุขาวดีแห่งนี้ล้วนเป็นตัวยาที่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เห็นผลเร็วที่สุดก็คือน้ำวิสุทธิ์ที่อยู่ในบ่อน้ำมรกต

เฉิงฮวนลองแตะที่แหวนตามที่อ่านคู่มือมา เพียงพริบตาเดียวเธอก็ได้เข้ามาอยู่ในมิติแห่งนั้น บรรยากาศภายในมิติทำให้ร่างกายของเฉิงฮวนรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า เมื่อได้เห็นว่าเรื่องมิติมีอยู่จริงเธอจึงได้เบาใจขึ้นเรื่องการรักษาบิดา

ก่อนออกจากมิติเธอได้เดินไปเด็ดแอปเปิลมา 2 ลูกเพื่อนำไปฝากลูกสาวและสามี รวมถึงป้าหวังด้วย ส่วนตัวเธอเองคงต้องกินอาหารที่แม่เลี้ยงใจร้ายเตรียมให้ไปก่อน ถึงยังไงเธอก็ต้องการผลตรวจที่ยืนยันว่าเธอกับบิดาได้รับสารพิษเหล่านั้นจริง ๆ

ค่ายทหาร มณฑลปักกิ่ง

บรรยากาศภายในห้องทำงานของท่านนายพลหนุ่มเต็มไปด้วยชายรูปร่างหน้าตาดี มีหน้าที่การงาน และฐานะที่มั่นคง ทั้ง 5 คนล้วนเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วเมืองใหญ่แห่งนี้

"ว่าไงสหาย สบายดีไหมท่านนายพลเสิ่น"

กู้อี้หานทักทายเพื่อนสนิทในกลุ่มหลังจากที่โทรชวนเพื่อนทุกคนให้มารวมตัวกันที่นี่ หากคนที่ไม่รู้คงคิดว่าเมืองปักกิ่งกำลังจะมีโครงการใหญ่ที่ต้องร่วมมือกันไปทุกภาคส่วน

"เกิดอะไรขึ้น นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันได้ข่าวว่านายไปดูกิจการที่กำลังสร้างใหม่ที่เซี่ยงไฮ้ไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้พวกที่เหลือทำไมถึงถูกลากมาด้วยล่ะ"

นายพลเสิ่นตงหยาง นายพลที่อายุน้อยที่สุดทักทายสหายทั้ง 4 คนที่เดินเรียงหน้ากันเข้ามา และดูท่าว่าคนนำหน้าเข้ามาจะมีเรื่องกลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อย

(กลุ่ม 5 ดาวเด่นแห่งนครปักกิ่ง)

กู้อี้หาน  มากด้วยทรัพย์สินเงินทอง เจ้าของโรงแรมและห้างหรูในเมืองใหญ่

เสิ่นตงหยาง นายพลหนุ่มไฟแรง มากความสามารถ เบื้องหลังยังมี จอมพลเสิ่น ที่ทุกคนเกรงกลัวคอยหนุนหลัง

ฟ่านหนิงหลง สารวัตรทหาร ยศพันเอก ตรงฉินจริงจังในการทำงานเป็นที่สุด

โม่ฟาง หมอหนุ่มฝีมือดี ที่โรงพยาบาลหลายแห่งต่างก็แย่งตัวกัน

ชางหยวน เจ้าพ่อวงการอสังหาและรับเหมาก่อสร้างโรงงานขนาดใหญ่ หรือ อีกชื่อหนึ่งที่สนิทมักจะเรียกเขาว่าเจ้าพ่อตลาดมืด ผู้ที่อยู่ในวงการค้าขายของผิดกฎหมายทุกอย่าง

"พอดีมีเรื่องด่วนที่ต้องขอให้พวกนายช่วย"

กู้อี้หานเป็นคนแรกที่นั่งลงบนโซฟารับแขก ตามด้วยสหายคนอื่น ๆ ไม่นานลูกน้องคนสนิทของนายพลเสิ่นก็นำน้ำมาให้สหายของผู้เป็นนายจนครบก่อนจะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

"ทำไมว่ะ โรงแรมของนายมีปัญหาอะไร เดี๋ยวฉันรีบไปดูให้เลยดีไหม"

ชางหยวน เจ้าพ่อวงการรับเหมาก่อสร้างเอ่ยถามสหายด้วยความเป็นห่วง ทว่าคุณหมอโม่ฟางสุดหล่อก็เอ่ยขัดเสียก่อน

"ถ้าโรงแรมมันมีปัญหา มันคงไม่ต้องเรียกฉันมาด้วยหรอกมั้ง จริงไหมสหาย ฉันรักษาได้แค่คนนะโว้ย รักษาตึกไม่เป็นหรอกนะ"

"พวกแกก็พากันพูดไปเรื่อย ดูหน้ามันดิ ฉันว่ามันต้องมีเรื่อยภายในที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแน่ ๆ ว่ามาเลยไอ้น้อง เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง"

ฟ่านหนิงหลง สารวัตรทหารผู้ที่ถนัดในการตรวจสอบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนสนิท

"เอาล่ะ ๆ ฉันจะเล่าให้พวกแกฟังรวดเดียว ห้ามใครพูดขัดเด็ดขาด ฟังจบค่อยช่วยฉันคิดว่าจะเอายังไง"

"เออ ๆ ว่ามา"

หลังจากนั้นกู้อี้หานก็เริ่มเล่าเรื่องราวของแม่เลี้ยงของภรรยาให้เพื่อน ๆ ทุกคนฟัง นับตั้งแต่ช่วง 5 ปีคืนหลังที่อาการของนายท่านเวินเริ่มป่วยทรุดลง กระทั่งภรรยาของเขาก็มีอาการป่วยที่คล้ายกัน รวมไปถึงเรื่องที่ป้าหวังให้ลุงป๋อแอบตามสองแม่ลูกไปที่จุดซื้อขายยาอันตรายนั่น

"ยิ่งกว่าละครน้ำเน่า นี่ยายแก่นั่นคิดการใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะเนี่ย"

เสิ่นตงหยางเมื่อได้ยินเรื่องราวที่สหายเล่าให้ฟังก็ยังหมดคำจะพูดกับความคิดของพวกโลภมาก หวังจะชุบมือเปิบทรัพย์สมบัติที่ไม่ใช่ของตัวเองไปง่าย ๆ

"เดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องของฉันไปจัดการกับไอ้พวกขายยายนั่น จับมันไว้เป็นพยานให้หมด ถ้าพวกมันไม่ยอมฉันจะส่งต่อให้นายจัดการนะไอ้นายพล"

ชางหยวนเจ้าพ่อตลาดมืด ผู้ที่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้รีบเสนอตัวเป็นคนแรก

"ฉันจะเป็นคนคอยตรวจสอบตัวยาที่ผสมอยู่ในอาหารให้เอง ถ้าไอ้เจ้าพ่อตลาดมืดมันทำงานสำเร็จ นายก็รีบพาพ่อตากับภรรยามาตรวจร่างกายทันทีนะอี้หาน จะได้มีผลตรวจไว้ยืนยันเอาผิดพวกมัน"

"ได้ ฉันจะให้ผู้ช่วยของฉันนำอาหารที่คุณพ่อกับภรรยาของฉันกินในแต่ละวัน ไปให้นายที่โรงพยาบาล ฝากด้วยนะโม่ฟาง"

"ไม่ต้องห่วง ขอแค่ยัยหนูเหมิงเหมิงของฉันมีความสุข ฉันทำให้ได้ทุกอย่าง ยังโชคดีที่เฉิงฮวนรู้ตัวทัน พูดแล้วก็อดคิดถึงยัยหนูไม่ได้"

หลังจากหมอโม่ฟางพูดเสร็จ ฟ่านหนิงหลง สารวัตรทหารผู้เชี่ยวชาญเรื่องการตรวจสอบและการหาหลักฐานก็พูดเสริมขึ้น

"ส่วนเรื่องหลักฐาน ภาพถ่าย และคนที่รู้เห็นต่าง ๆ ฉันจะจัดการเอง รับรองว่าสองแม่ลูกนั่นไม่มีวันได้ผุดได้เกิดแน่นอน"

"จากที่ฉันดู คิดว่าไม่เกิน 1 สัปดาห์คงจับกุมสองแม่ลูกนั่นได้ ฝากบอกเฉิงฮวนว่าให้เธออดทนหน่อย พวกเราจะเร่งมือให้เร็วที่สุด ตัวนายเองก็ต้องเข้มแข็ง ออกมาทำงานให้เป็นปกติ ห้ามทำตัวให้มีพิรุธเด็ดขาด"

ประโยคสุดท้ายเป็นนายพลหนุ่มที่เป็นเจ้าของห้อง ย้ำสหายรักอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

"ขอบใจพวกนายมาก ถ้าเรื่องนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกนายทุกคนเป็นการตอบแทน"

กู้อี้หานสบตาเพื่อน ๆ ทุกคนในขณะที่กล่าวคำขอบคุณ 4 คนตรงหน้าคือเพื่อนรักและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป