คุณนายกู้คนใหม่ไฉไลกว่าเดิม

2 ชั่วโมงผ่านไป

การปฏิวัติคุณนายกู้เป็นไปได้ด้วยดี นอกจากนั่งให้ช่างทำผมแต่งหน้าจนเสร็จ เฉิงฮวนยังใช้บริการทำเล็บต่อ ก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับออกมาเป็นคุณนายกู้คนใหม่ไฉไลกว่าเดิม

"เป็นยังไงบ้างคะคุณนาย ชอบไหมคะ"

เฉิงฮวนยืนอยู่หน้ากระจกบิดซ้ายบิดขวาดูภาพลักษณ์ใหม่ที่เธอยังไม่คุ้นเคย แต่ก็ถือว่าเป็นชุดที่สามารถปลดแอกเธอจากภาพจำเก่า ๆ ที่ทั้งเชยและเฉิ่ม

ผิวสีขาวนวลผ่องพอใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงเข้าไป ยิ่งขลับผิวให้สว่างยิ่งขึ้น ผมที่ถูกดัดเป็นลอนใหญ่ยาวสยายถึงกลางหลัง เก็บลูกผมด้วยกิ๊บดอกไม้สีชมพูดูเข้ากันดีไม่น้อย ไหนจะหน้าที่ถูกแต่งแต้มให้นวลผ่องทำให้เฉิงฮวนพอใจกับภาพรวมที่ได้เป็นอย่างมาก

"ชอบค่ะ ชอบมาก"

"คุณนายชอบก็ดีแล้วค่ะ ต่อไปถ้าจะออกงานที่ไหน อย่าลืมมาใช้บริการที่ร้านของดิฉันอีกนะคะ"

"ได้เลยค่ะ ฉันอยากได้น้ำยาบำรุงผมที่ใส่ให้ แล้วก็เครื่องสำอางที่พวกคุณใช้แต่งให้ฉันด้วยนะคะ รวมทั้งค่าใช้บริการวันนี้เป็นเท่าไหร่"

ช่างเสริมสวยและช่างแต่งหน้าที่ได้ยินแบบนั้นต่างก็รีบจัดเตรียมของใส่ถุงให้คุณนายกู้เป็นพัลวัน

"คุณกู้สั่งไว้ว่าค่าใช้จ่ายให้ไปเก็บที่ท่านนะคะ คุณนายอย่างจ่ายเองเลยค่ะ ประเดี๋ยวพวกเราจะโดนดุที่ไม่ทำตามคำสั่ง"

พนักงานสาวที่เห็นว่าคุณนายเสริมสวยเสร็จแล้วจึงรีบเข้ามาจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย ก่อนที่คุณนายจะเป็นคนจ่ายเอง

"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่อันนี้ฉันให้พิเศษ ขอบคุณที่ทำให้ฉันเปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้นะคะ ส่วนอันนี้เป็นของพวกคุณ ขอบคุณที่ช่วยดูแลเสี่ยวเหมิง"

"โอ๊ะ น้องสาว รับเงินพิเศษจากคุณนายเราจะไม่โดยคุณกู้ดุเอาใช่ไหมจ๊ะ"

เจ้าของร้านเสริมสวยรีบหันไปถามพนักงานขายในห้าง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้า นางจึงรีบรับเงินพิเศษเอาไว้ ตั้งคนละ 50 หยวนเลยนะ ใครกันที่จะไม่เอา ทำงานอยู่ครึ่งเดือนกว่าจะได้เงินนี่

"เงินพิเศษไม่ผิดค่ะ รับได้ ขอบคุณมากนะคะคุณนาย อ้อ ยังมีแผนกรองเท้าที่คุณนายยังไม่ได้ไปนะคะ ยังไงเชิญตามฉันมาเลยค่ะ ส่วนของที่ร้านให้เอาไปส่งที่รถของคุณกู้จอดอยู่หน้าห้างนะจ๊ะพี่สาว"

"ได้เลย พวกเราจะรีบเอาไปส่งตอนนี้ล่ะ"

หลังจากเสร็จธุระในร้านเสริมสวย เฉิงฮวนเดินออกมาหาลูกสาวที่เล่นอยู่หน้าร้าน แต่ดูเหมือนหนูน้อยเสี่ยวเหมิงจะมองหน้ามารดาอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงของมารดาจึงยิ้มแฉ่งออกมา แล้วยอมให้มารดากอด

"ไงจ๊ะ จำแม่จ๋าไม่ได้เหรอเสี่ยวเหมิง"

"เอ๋ ฮะ ฮะ ฮะ แม่ ๆ จ๋วย"

"แม่สวยจนจำไม่ได้เลยเหรอลูก ไปกันจ้ะ ไปหาป๊ะป๋ากันนะ เดี๋ยวจะได้เวลาพักกินข้าวแล้ว"

"งื้อ หาป๊ะป๋า"

ระหว่างทางกู้เฉิงฮวนแวะเปลี่ยนและซื้อรองเท้าคู่ใหม่เพียงไม่นาน ก่อนจะรีบเดินไปขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของตึก ที่เป็นห้องทำงานของสามี โดยมีพนักงานหญิงตามมาดูแลจนถึงหน้าห้องค่อยกลับไป

ตลอดทางเดินที่ออกจากลิฟต์มา พนักงานทุกคนจ้องมองเธอจนตาค้าง บ้างก็รีบเรียกสติเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ให้รีบมาซุบซิบบางอย่าง ทว่าก็ไม่ได้ทำให้ความมั่นใจของเฉิงฮวนลดน้อยลง

"ดิฉันส่งคุณนายแค่นี้นะคะ"

"ขอบใจมากจ้ะ"

เฉิงฮวนยิ้มให้หญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินกลับออกไป

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

"ขอเข้าไปนะคะ"

"เชิญครับ"

กู้อี้หานที่กำลังประชุมอยู่กับพนักงานในบริษัท ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นเสียงภรรยาก็รีบลุกมาเปิดประตูให้ทันที แต่แล้วเขาก็ต้องยืนตาค้างกับความแปลกใหม่ สวยแซ่บของภรรยาตัวน้อย แต่สิ่งที่ทำให้เขาตาเขียวปั๊ดเห็นทีจะเป็นกี่เพ้าสีแดงที่รัดอกอวบจนกระดุมแทบปริ ไหนจะกระโปรงแหวกขึ้นมาจนเห็นขาขาวผ่องนั่นอีก

"นี่หนูจะทำให้พี่หึงตายให้ได้ใช่ไหม?"

"เปล่านะคะ หนูไม่เคยคิดเลย แค่อยากเปลี่ยนเป็นคนใหม่เพื่อสามีก็แค่นั้น"

ให้ตายเถอะ สายตาที่เฉิงฮวนมองเขา มันเป็นสายตาที่ยั่วยวนและท้าทายอย่างไม่ปกปิด เมื่อหันกลับไปมองลูกน้องที่กำลังนั่งรอประชุมอยู่ เขาจึงรีบถอดเสื้อสูทออกมาคลุมตัวภรรยา แล้วพาเดินไปพักที่ห้องนอนภายในห้องทำงานทันที

"ทำไมพาหนูกับลูกเข้ามาอยู่ในห้องนี้ล่ะคะ หรือหนูแต่งตัวน่าเกลียดรึเปล่า"

"ไม่จ้ะ ไม่ใช่แบบนั้น เสี่ยวเหมิงลูกหิวหม่ำ ๆ ใช่ไหมคะ กินหม่ำ ๆ ของแม่จ๋าแล้วรอป๊ะป๋าอยู่ในนี้นะลูก เสร็จแล้วป๊ะป๋าจะรีบพาไปกินข้าว"

"จะจ้า แม่จ๋า หม่ำ ๆ "

เฉิงฮวนได้แต่หัวเราะในลำคอให้กับพ่อลูกที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ก่อนจะยอมรูดซิปหลังลงเพื่อให้ลูกสาวได้กินนมอย่างสะดวก แต่ชุดสวยเจ้ากรรมก็ปลดยากจนอี้หานต้องรวบผมภรรยาขึ้นแล้วรูดซิปลงถึงเอวให้เมียรักด้วยตัวเอง

จุ๊บ

"เดี๋ยวพี่มานะครับ เห็นทีพี่คงให้หนูออกไปไหนไม่ได้แล้ว"

อี้หานจุมพิตลงที่ต้นคอของภรรยาก่อนจะรีบกลับออกไปประชุมต่อ และสั่งมื้อเที่ยงขึ้นมากินที่นี่เลย คาดว่าจบมื้อเที่ยงแล้วคงต้องของของหวานจากภรรยา หรือไม่ก็ผลไม้เปรี้ยวแซ่บเพื่อดับกระหาย ถึงจะมีแรงทำงานต่อได้จนถึงค่ำ

คนเป็นแม่นั่งให้นมลูกสาวแค่พอประมาณเพราะเธอต้องการให้ลูกน้อยได้กินข้าวกลางวันตามเวลา เฉิงฮวนแต่งตัวใหม่จนเรียบร้อยและนั่งเล่นกับลูกน้อยอยู่ในห้องนอนเล็กของสามีกระทั่งถึงเวลาที่อี้หานมาเรียกทั้งคู่ออกไปกินอาหารกลางวัน

ก๊อก  ก๊อก

"กับข้าวมาแล้วครับ เสี่ยวเหมิงของป๊ะป๋าหิวข้าวรึยังเอ่ย"

"ปะป๋า หิวแย้ว"

หนูน้อยถูกบิดาอุ้มออกมาจากห้องนอน มืออีกข้างของอี้หานจับมือภรรยาให้เดินเคียงข้างกันมาไม่ยอมให้ห่าง เฉิงฮวนที่เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าของลูกน้อย เธอรีบหยิบผ้ากันเปื้อนออกมามัดไว้ที่คอของลูกน้อย ก่อนจะลงมือป้อนข้าวลูกด้วยอาหารในปิ่นโตเล็กที่ป้าหวังจัดเตรียมมาให้

"อ้าม เก่งมาก วันนี้ให้แม่จ๋าป้อนก่อนนะคะ รออยู่ที่บ้านหนูค่อยกินเอง เดี๋ยวจะเลอะที่ทำงานของป๊ะป๋า ตกลงไหมคนเก่ง"

"อื้อ"  หนูน้อยที่กำลังเคียวข้าวต้มตุ้ย ๆ พยักหน้ารับคำมารดาทุกอย่างแต่โดยดี

"หนูก็ต้องกิน จะป้อนแต่ลูกได้ยังไง อ้าปากค่ะ"

เฉิงฮวนอ้าปากรับข้าวที่สามีตักมาป้อน ก่อนจะเคี้ยวกินจนหมด

"ขอบคุณค่ะ แม่สามีกินก่อนได้เลย อีกเดี๋ยวก็ต้องประชุมต่อใช่ไหมคะ ไว้วันหลังหนูจะตามมาทีหลัง จะได้เตรียมอาหารมาฝากทุกคนด้วย"

"หลอกให้ตาแก่คนนี้ดีใจเล่นรึเปล่า ถ้าได้กินข้าวกับหนูทุกวันพี่คงมีความสุขน่าดู"

เฉินฮวนยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับป้อนข้าวลูกสาวไปเรื่อย ๆ ใครจะไปคิดว่าการได้ใช้เวลากับครอบครัวมันจะทำให้เธอมีความสุขมากขนาดนี้

"แก่ที่ไหนกันคะ ป๊ะป๋าของหนูยังหนุ่มยังแน่น ส่วนไหนก็ยังฟิตปั๋งไปหมด"

"ฮวนฮวน หนูอายุแค่ 24 แต่พี่ 35 พี่ต้องทำทุกอย่างให้เมียเด็กไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว"

"คนอะไรยิ่งพูดก็ยิ่งลามก"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสี่ยวเหมิงลูก ดูแม่จ๋าว่าป๊ะป๋าลามก ป๊ะป๋ายังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มีแต่แม่จ๋าของหนูที่คิดไปเอง"

"ป๊ะป๋า มก ๆ"

"ฮึ ฉลาดจริงลูกสาวแม่"

ได้ทีที่ลูกน้อยเข้าข้าง เฉิงฮวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกลับคืน ทว่าก็ต้องรีบเก็บอาการก่อนจะโดนเล่นงานทีหลัง

"ได้ทีเอาใหญ่ ว่าแต่หนูซื้อเสื้อผ้าได้ครบตามที่ต้องการไหมครับ"

"ครับค่ะ หนูเปลี่ยนใหม่ยกตู้เลย อยากได้เสื้อผ้าที่มีสีสันบ้าง ใส่แบบจืดชืดมานานเบื่อจะแย่"

"แต่ขอไว้อย่างนึงได้ไหม ชุดรัดรูปแบบนี้ ถ้าพี่ไม่ได้ออกไปด้วย หนูห้ามใส่เด็ดขาด ตกลงไหม?"

"ได้ค่ะ เพราะหนูก็ตั้งใจใส่ให้สามีดูคนเดียวอยู่แล้ว"

กับข้าวมื้อนี่เป็นอีกมื้อที่ทำให้กู้อี้หานอิ่มเอมจนยิ้มไม่หุบ จนเขาไม่อยากนึกถึงช่วงเวลาที่ต้องจากลูกเมียไปตรวจงานที่ต่างเมืองเลยสักนิด ถ้าถึงเวลานั้นจริง ๆ มันคงทรมานน่าดู

หลังจากกินข้าวเสร็จเฉิงฮวนได้ขอตัวพาลูกน้อยกลับบ้านก่อน เพราะต้องไปจัดการกับเสื้อผ้าที่เธอสั่งไปเป็นจำนวนมาก

หนูน้อยเสี่ยวเหมิงถูกอุ้มลงมาขึ้นรถพร้อมกับองุ่น 1 ลูก ไม่รู้ว่าหนูน้อยไปแอบหยิบมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอลงมาถึงหน้าตึก ช่วงเวลาที่เฉิงฮวนไม่ทันได้ระวัง...

"แค่ก ๆ ๆ แอะ ๆ"

"เสี่ยวเหมิง เสี่ยวเหมิงเป็นอะไรลูก!  เสี่ยวเหมิงได้ยินแม่ไหมลูก! อะไรติดคอหนู ลุงคะรีบไปโรงบาลเร็วเข้า!"

หนูน้อยมีอาการเหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ที่คอ เฉิงฮวนพยายามเขย่าตัวลูกน้อยแต่ก็ไม่ได้ผล ผู้คนแถวนั้นเริ่มแตกตื่นเมื่อเธอเสียงดังขึ้น โชคดีที่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากับลูกของเธออาสาช่วยดูให้

"ส่งลูกคุณมาให้ฉันดูก่อนเร็วเข้า จากที่นี่กว่าจะไปถึงโรงบาลลูกคุณอาจจะไม่รอดแล้ว"

"ดะได้ค่ะ ช่วยลูกฉันด้วยนะคะ เสี่ยวเหมิงลูก หนูได้ยินแม่ไหม ฮึก"

เฉิงฮวนส่งลูกน้อยให้หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอด้วยอาการลนลานหวาดกลัว

อั่ก  ป๊อก

"เฮือก แงงงง แมะ แม่จ๋า"

วินาทีที่ลูกของเธอถูกกระทุ้งที่ท้องจนผลองุ่นที่ติดคออยู่กระเด็นออกมา เสี่ยวเหมิงสามารถหายใจได้อีกครั้งก็ร้องไห้ดังลั่นด้วยความหวาดกลัว  กู้อี้หานที่ได้รับแจ้งจากคนงานข้างล่างก็รีบวิ่งลงมาดูลูกกับภรรยาที่กำลังกอดกันร้องไห้อยู่หน้าห้าง

"ขอบคุณค่ะ ฮึก ขอบคุณมากที่ช่วยลูกของฉัน โอ๋ ๆ ไม่ร้องแล้วนะลูก แม่อยู่นี่แล้ว ดูสิเพื่อนก็ไม่ร้องเห็นไหม ตัวเท่ากันเลยมาเป็นเพื่อนกันดีไหมจ๊ะ"

เฉิงฮวนเบนความสนใจของลูกน้อยให้ไปพูดคุยกับลูกสาวของคนที่ช่วยชีวิตเสี่ยวหนิงเหมิง

"ฮวนฮวน เสี่ยวเหมิงเป็นยังไงบ้างลูก"

หนูน้อยเสี่ยวเหมิงที่กำลังจะดีขึ้น เมื่อได้เห็นบิดาวิ่งลงมาหาก็ไม่รู้น้ำหูน้ำตามาจากไหนบ้าง ความใจน้อยก็มีมากเป็นที่สุดที่ถูกคนเป็นพ่อโอ๋เอ๋ เห็นแบบนั้นเฉิงฮวนจึงส่งลูกน้อยให้สามีปลอบใจกันไปก่อน ส่วนตัวเธอก็รีบไปขอบคุณหญิงสาวคนดังกล่าว

"ขอบคุณ คุณมากนะคะ ฉันกู้เฉิงฮวน คุณชื่ออะไรคะ แล้วหนูน้อยชื่ออะไร มาเป็นเพื่อนกับเสี่ยวเหมิงของเราดีไหม"

"ฉันหลี่หนิงซินค่ะ ส่วนลูกสาวของฉันชื่อเป่าเปา หรือจะเรียกเสี่ยวเปาก็ได้"

"พวกคุณจะไปไหนกันคะ บ้านอยู่ไกลไหม ให้ฉันออกไปส่งดีรึเปล่า"

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ พวกเราสองแม่ลูกกำลังหาที่เช่าเปิดร้านอาหารแล้วก็เป็นที่พักไปในตัวด้วยเลยค่ะ ว่าจะเดินดูอีกสักหน่อยเผื่อแถวนี้จะมีให้เช่าค่ะ"

"แล้วตอนนี้คุณกับลูกพักอยู่ที่ไหนคะ"

"เดิมทีก็อยู่หมู่บ้านชานเมืองนี่แหละค่ะ แต่มีปัญหานิดหน่อยก็เลยต้องเข้ามาหาที่ตั้งหลักทำมาหากินในเมือง ตอนนี้ก็เลยพักอยู่ห้องพักแถวตลาดค่ะ"

เฉิงฮวนหันกลับไปมองที่สามีอีกครั้งเพื่อขอความคิดเห็น ทางด้านกู้อี้หานพอจะเข้าใจความต้องการของภรรยา เข้าจึงส่งสัญญาณให้ลูกน้องลองไปสืบดูประวัติผู้หญิงคนนี้ลองดูว่าเป็นพวกต้มตุ๋นหรือไม่ หากไม่ใช่ เขาก็อยากจะตอบแทนที่ช่วยเสี่ยวเหมิงเอาไว้เช่นกัน

"เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันมีห้องแถวอยู่ใกล้ ๆ เป็นห้องมุมและมี 2 ชั้น ถ้าคุณสนใจพรุ่งนี้เรามาเจอกันที่นี่ 9 โมงเช้า ดีไหมคะ"

"ดีค่ะ ฉันขอดูร้านก่อนค่อยตัดสินใจทำสัญญาเช่านะคะ"

"ได้ค่ะคุณหลี่หนิงซิน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะเป่าเปาน้อย บ๊ายบายจ้ะ"

หลังจากที่สองแม่ลูกเดินจากไป เฉิงฮวนเดินกลับไปหาลูกสาวก็พบว่าซบอกป๊ะป๋าหลับไปแล้ว

"พี่จะกลับพร้อมหนูกับลูกเลยนะฮวนฮวน"

"จะดีเหรอคะ พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย หนูกับลูกไม่น่ามาทำให้พี่กังวลใจเลย"

"พูดอะไรแบบนั้น กลับบ้านกันเถอะ"

สุดท้ายเฉิงฮวนกับสามีและลูกน้อยก็ต้องกลับบ้านเร็วกว่าปกติ เพราะอี้หานไม่กล้าปล่อยให้ลูกขวัญผวาอยู่กับภรรยาเพียงสองคน