บทที่ 1

ณ ร้านขนมไทยแม่รำเพย

รณพีร์ผู้เป็นหลานของเจ้าร้านและผู้สืบทอดรุ่นต่อไปกำลังนั่งเช็ดออร์เดอร์ขนม ที่ลูกค้าสั่งจากทางออนไลน์และลูกค้าประจำ เพราะขนมไทยของร้านแม่รำเพยไม่ว่าจะทำออกมาเท่าไหร่ ทำออกมามากแค่ไหนขนมทุกชนิดก็ขายหมดภายในวันเดียว จนต้องมีช่องทางออนไลน์ให้ลูกค้าสั่งล่วงหน้าและลูกค้าประจำบางท่านก็มาสั่งด้วยตนเองที่สาขาเมื่อถึงกำหนดก็ค่อยมารับเอา

รณพีร์เป็นอดีตนายตำรวจหนุ่มไฟแรง ทำงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริตและตรงไปตรงมา ถือว่าเป็นน้ำดีตำรวจตงฉินคนหนึ่ง ด้วยความที่เคร่งครัดในหน้าที่และตรงไปตรงมาทำให้ไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใหญ่เข้า จนทำให้เขาต้องถูกใส่ร้ายจนทำให้ต้องออกจากราชการ

รณพีร์ที่เห็นว่าการเป็นตำรวจคงไม่เหมาะสำหรับเขาแล้ว เขาจึงหันมาสนใจในด้านของการทำธุรกิจเล็ก ๆ ร่วมกับครอบครัว ซึ่งมีอยู่แล้วเป็นร้านขนมไทยของคุณย่าของเขานั้นเอง

"งานเสร็จเรียบร้อยกลับบ้านนอนได้ เก่งเหมือนกันนะเนี่ยเรา"

ระหว่างที่รณพีร์กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้จู่ ๆ เขาก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมา จนตัวเขาล้มลงไปจากนั้นภาพก็ตัดไปเลย

จนถึงตอนเช้าวันต่อมาพนักงานในร้านเข้ามาที่ร้าน ก็พบร่างไร้วิญญาณของรณพีร์ที่นอนหลับอยู่บนพื้น พนักงานในร้านแตกตื่นรีบเรียกทั้งตำรวจและรถพยาบาล แต่ก็สายเกินไปเพราะรณพีร์ได้จากพวกเขาไปแล้วด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน

การจากไปของรณพีร์สร้างความเสียใจให้แก่พนักงานและครอบครัวญาติพี่น้องเป็นอย่างมาก รวมถึงอดีตลูกน้องตำรวจหรือเพื่อนร่วมรุ่นตำรวจด้วยกัน เพราะตอนยังมีชีวิตอยู่รณพีร์เป็นคนที่จิตใจดีมีน้ำใจชอบช่วยเหลือทุกคน ไม่ว่าจะลูกน้องตำรวจหรือพนักงานในร้าน หรือแม้แต่เพื่อน ๆ เวลาลำบากรณพีร์จะเสนอตัวเข้าช่วยเสมอ

ด้วยความดีที่สร้างมาจึงทำให้ทุกคนช่วยกันอธิษฐานให้รณพีร์ไปสู่สุคติ และอธิษฐานหากเกิดว่ารณพีร์ได้เกิดในชาติใหม่ขอให้เขาได้พบในสิ่งที่ดีเจอคนที่ดี ไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบของเหมือนในชาตินี้

"พี่ใหญ่ ท่านแม่จะตื่นขึ้นมาไหม ฮึก... ข้า ข้าอยากให้ท่านแม่ตื่น ข้าสงสารท่านแม่" ห่าวหนิง

"ข้าก็อยากให้ท่านแม่ตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ เหมือนกัน" ห่าวเริน

"ท่านพ่อไปนานจังเลย ข้าหิวจังท่านพี่" ห่าวหนิง

"ทนหน่อยนะน้องเล็ก ท่านพ่อกำลังไปยืมเงินบ้านใหญ่แล้วจะพาท่านไปหาหมอในเมือง ท่านพ่อต้องกลับมาพร้อมกับข้าวของท่านย่าแน่ รอก่อนนะ"

เสียงคุยกันของสองพี่น้องฝาแฝดทำให้คนที่นอนฟังอยู่อีกห้องถึงกับจุกอกและโมโหเจ้าของร่างเดิม รณพีร์หรือผู้กองพีร์ อดีตนายตำรวจตงฉินเจ้าร้านขนมไทยสูตรชาววังร้านแม่รำเพย ที่เกิดเหตุไม่คาดฝันว่าตัวเองจะตายก่อนวัยอันควรจากอาการหัวใจวายเฉียบพลัน แล้วยังมาเกิดใหม่ในร่างของเกอที่นิสัยแย่ เกียจคร้าน ขี้เมา ที่ตายเพราะดื่มเหล้าจนเมาล้มหัวฟาดพื้น รณพีร์ได้รับรู้เรื่องราวต่าง ๆ จากความทรงจำของร่างเดิมที่ชื่อ จ้าวซูเมิ่ง

ตอนแรกก็ตกใจที่ตัวเองตื่นขึ้นมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ตื่นมาในร่างของคนอื่นแถมความทรงจำมากมายวิ่งเข้ามาในหัวจึงทำให้ได้รู้ว่า ซูเมิ่งคนเก่าเป็นมารดาที่แย่มากไม่ใส่ใจลูก ไม่ทำงานบ้านวัน ๆ เอาแต่ดื่มเหล้า เวลาไม่ได้ดั่งใจหรือโมโหสามีก็มักจะมาระบายอารมณ์กับลูก ๆ ด้วยการดุด่าทุบตี แต่มักจะทำในเวลาที่สามีไม่อยู่บ้าน เวลาลูกหิวก็ไม่ยอมทำอาหารให้กินปล่อยให้เด็ก ๆ หากินเอง ถ้าทำอาหารก็มักจะทำกินเองคนเดียว ถ้วยชามไม่ยอมล้างรอแต่ให้สามีมาทำให้เสมอ

ลูกแฝดทั้งสองถึงแม้จะถูกมารดาดุด่าบ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยโกรธมารดาเลย สองพี่น้องได้แต่หวังว่าสักวันท่านแม่จะกอด หอม และพูดดีด้วยเหมือนแม่บ้านอื่น รณพีร์ได้แต่คิดในใจขนาดแม่ทุบตียังมีจิตใจดีเป็นห่วงแม่ ไอ้เกอผีอย่าให้เจอนะแม่จะตบให้ตายซ้ำสองเลยคอยดู

"พี่ใหญ่เราไปดูท่านแม่กันเถอะ" ห่าวหนิง

"งั้นเราไปห้องท่านแม่กัน" ห่าวเริน

รณพีร์ในร่างของซูเมิ่งทำเป็นแกล้งหลับรอลูก ๆ เข้ามาในห้อง รอสักพักเขาก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ สองคู่เดินเข้ามาในห้องเหมือนเดินย่องให้เบาเพื่อที่จะไม่ให้รบกวนท่านแม่

"พี่ใหญ่ท่านแม่ยังไม่ตื่นเลย ฮึก...ฮื้อ... ท่านแม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ห่าวหนิง

"ท่านแม่ต้องไม่เป็นไรแน่นอน น้องเล็กเรามาอธิษฐานขอพรให้ท่านแม่หายไว ๆ กัน" ห่าวเริน

ซูเมิ่งแต่ในร่างเป็นรณพีร์ กำลังคิดว่าทำไมลูก ๆ น่ารักขนาดนี้ ไอ้เกอบ้านี้ทำไมถึงใจร้ายทุบตีลูกได้ลงคอ

ซูเมิ่งจะค่อย ๆ ขยับตัวเพื่อให้เหมือนคนที่พึ่งตื่นเพื่อไม่ให้มีพิรุธ

"แค่ก แค่ก น น้ำ ขอน้ำหน่อยคอแห้งเหลือเกิน" ห่าวเริน

เมื่อเห็นว่าแม่ของตนกระหายน้ำห่าวเริน จึงรีบนำน้ำใส่ชามมาให้ผู้เป็นแม่ดื่ม เมื่อว่างถ้วยน้ำให้แม่เสร็จก็รีบมานั่งหลบมุมอยู่กับน้องแฝดทันที เพราะกลัวจะเกะกะทำให้ท่านแม่รำคาญจนถูกทุบตีเหมือนทุกครั้ง ห้าวหล่นและห่าวหนิงจึงเลือกที่จะไปนั่งหลบมุมห้องเพื่อให้หาท่านแม่ของพวก แต่ในใจเด็กน้อย สองคนก็ดีใจที่ท่านแม่ตื่นขึ้นมา แต่ก็กังวลว่าท่านแม่จะโมโหร้ายทุบตีตนสองพี่น้องเหมือนทุกวันที่ผ่านมา