บทนำ

มณฑล ซานซู 1985

"แม่คะ หนูไม่แต่งงานได้ไหมคะ"

"ไม่ได้ หากลูกไม่แต่ง อวี้หลิงก็จะต้องลำบากไม่มีเงินเรียน เงินเก็บที่เรามีอยู่ก็น้อยนิดลงไปทุกวัน ไม่พอใช้จ่ายหรอก นี่ก็เพิ่งจัดงานศพคุณย่าของลูกไป เราใช้เงินกับตรงนั้นไปหมดแล้ว จินจิน ลูกถือซะว่าทำเพื่อครอบครัวนะ เถ้าแก่เฉินน่ะ ถึงเขาจะอายุมากไปสักหน่อย แต่เขาก็เป็นคนมีเงิน ดูร้านขายเนื้อของเขาสิทำเงินได้เดือนๆหนึ่งตั้งกี่หยวน เอาน่า ลูกแต่งกับเขาไม่เสียหายหรอก"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเด็กสาวตรงหน้าก็หมดคำจะกล่าว เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างยิ้มแย้ม ทั้งที่ภายในใจขมขื่นเกิดจะทน

ที่นี่คือหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในมณฑลซานซู ห่างจากเมืองหลวงไม่ไกลเท่าไหร่นัก มณฑลซานซูตอนนี้กำลังเข้าสู่เขตการพัฒนาให้เจริญมากยิ่งขึ้น รอบๆเมืองที่ตอนแรกยังเป็นป่าและสวนมันสำปะหลัง สวนดอกไม้ สวนการเกษตร ตอนนี้เริ่มมีโรงงานอุตสาหกรรมและการก่อสร้างมากขึ้น

อวี้จินปีนี้มีอายุยี่สิบปีแล้ว หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลายของรัฐ เธอก็ไม่ได้เรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอีก เพราะทางบ้านเริ่มมีเงินไม่มากพอ ทุกคนจึงตกลงกันว่า เงินเก็บที่เหลือจะใช้ส่งเสียให้อวี้หลิง น้องสาวคนเล็กได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแทน ส่วนอวี้จินที่เป็นลูกสาวคนโตนั้น ต้องเสียสละให้น้องสาวได้เข้าเรียน

ตระกูลอวี้เป็นตระกูลที่มีฐานะปานกลาง ทำอาชีพปลูกดอกไม้และสวนผักนำเข้าไปขายในตลาด กิจการนับว่าไปได้ดีเป็นอย่างมาก แต่ก่อนพ่อและแม่ของอวี้จินก็รักใคร่ปรองดองกันดี ตอนนั้นอวี้จินมีอายุเพียงสองขวบ เด็กสาวตัวน้อยมีความสุขมาก จนกระทั่งวันหนึ่งเรื่องราวทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

เดิมทีแม่ของอวี้จินก็มีสุขภาพไม่แข็งแรงอยู่แล้ว ไม่นานก็ล้มป่วยลงและตายจากไป

อวี้จินเสียใจมาก

ไม่นานนักพ่อก็แต่งผู้หญิงคนหนึ่งเข้าบ้านมาเป็นภรรยาคนใหม่ ไม่เพียงเท่านั้นหล่อนยังพาอวี้หลิงเด็กหญิงวัยหนึ่งขวบเข้าบ้านมาในฐานะลูกสาวคนเล็กอีกด้วย อวี้จินยังไร้เดียงสาไม่รู้ถึงจิตใจไม่ประสงค์ดีของแม่เลี้ยงใจชั่ว เพียงแค่แม่เลี้ยงทำดีด้วย เธอก็เชื่อคำของแม่เลี้ยงทุกอย่าง อีกทั้งยังชอบน้องต่างแม่อีกด้วย ถึงขนาดคิดว่าตนเองโชคดีที่มีแม่เลี้ยงใจดีเหมือนนางฟ้าแบบนี้

พ่อเองก็หลงภรรยาคนใหม่ อะไรดีพ่อเธอก็ยกให้อวี้หลิงน้องสาวที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในบ้านไปจนหมด เพราะอวี้จินถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีและอ่อนโยน เธอจึงไม่ได้ถือสาอะไร แม้จะมีนิสัยดื้อซนไปบ้าง แต่ก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่มาโดยตลอด

อวี้หลิงเปรียบเหมือนดวงใจของพ่อ ทุกอย่างล้วนเป็นอวี้จินที่ต้องเสียสละ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงวันที่อวี้จินเติบโตเป็นสาว แม่เลี้ยงได้จัดแจงหางานแต่งงานให้เธอ แรกเริ่มตอนคุณย่ายังอยู่ ยังพอมีคนคัดค้านบ้าง แต่เมื่อคุณย่าจากไป อวี้จินก็เหมือนตัวคนเดียว พ่อของเธอเห็นด้วยกับแม่เลี้ยง สุดท้ายอวี้จินจึงทำได้เพียงตกปากรับคำแต่งงานกับชายวัยกลางคนที่เป็นเถ้าแก่ขายเนื้อในหมู่บ้าน

ตั้งแต่คุณย่าจากไป กิจการทุกอย่างในบ้านก็เริ่มถดถอย แม่เลี้ยงคนนี้เป็นพวกไม่เอาไหน มีแต่พ่อที่ทำงาน อีกทั้งยังแอบเอาเงินไปเล่นการพนันอีกด้วย

สุดท้ายเคราะห์ร้ายจึงมาตกที่อวี้จินจนได้

เมื่อย้อนคิดถึงอดีตอวี้จินก็ทำได้เพียงถอนหายใจออกมา ตอนยังเด็กเธอไร้เดียงสาไม่เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่ ตอนนี้มาคิดทบทวนเธอก็ปวดใจแทนแม่ที่ล่วงลับไปไม่น้อย พ่อของเธอแอบมีสัมพันธ์กับหญิงอื่นจนหล่อนตั้งครรภ์ และแอบเลี้ยงลูกเอาไว้นอกบ้านอย่างลับๆ รอจนแม่ของเธอล้มป่วยและจากโลกนี้ไป ผู้หญิงคนนั้นก็ได้แต่งเข้ามาเป็นภรรยาใหม่

แต่เพราะแม่เลี้ยงดีต่อเธอมาก เธอจึงไม่มีอคติต่อหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว

อีกไม่กี่วันก็จะต้องแต่งงานแล้ว อวี้จินทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตนเอง

วันเวลาล่วงเลยมาจนถึงวันที่เธอจะต้องแต่งงาน พิธีแต่งงานจัดเป็นงานเล็ก เถ้าแก่เฉินแต่งชุดเจ้าบ่าวใบหน้ายิ้มแย้ม มีแต่คนอิจฉาเขาที่ได้แต่งงานกับภรรยาเด็กอย่างอวี้จิน บางคนก็มองอวี้จินด้วยแววตาที่สงสาร เถ้าแก่เฉินเป็นพวกมักมาก เขามีภรรยามาแล้วหลายคน บางคนถูกเขาตบตีจนทนไม่ไหวต้องหนีออกมาก็มี

เถ้าแก่เฉินเข้ามาหาอวี้จินพร้อมกับยื่นมือเข้ามาหมายจะลูบหน้าเด็กสาว อวี้จินอยากหลบแต่เมื่อเห็นสายตาตำหนิของพ่อและแม่เลี้ยงเธอก็ไม่กล้าขัดขืนอีก

สุดท้ายอวี้จินก็ต้องแต่งกับเถ้าแก่เฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คืนเข้าหอเขาใช้กำลังบังคับเธอ อวี้จินเสียใจมาก เธอทุกข์หนัก หลังจากแต่งได้ไม่ถึงเดือนเขาก็พาผู้หญิงคนอื่นมานอนไม่ซ้ำหน้า แม้จะมีเงินใช้ไม่เคยขาดมือ แต่อวี้จินกลับทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส

จากเดือนผ่านไปร่วมปี เพราะเครียดหนักจนสุขภาพอ่อนแอทำให้อวี้จินไม่อาจตั้งครรภ์ได้ มีวันหนึ่งเธอกลับไปเยี่ยมที่บ้าน พบว่าตอนนี้อวี้หลิงเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว คนในตระกูลอวี้สุขสบายมากขึ้น อีกทั้งอวี้หลิงยังคบหากับชายหนุ่มเจ้าของภัตตาคารแห่งหนึ่งอีกด้วย นับว่าชีวิตของอวี้หลิงนั้นดีมากเหลือเกิน

ต่างจากอวี้จินราวฟ้ากับเหว

เรื่องราวยิ่งย่ำแย่เข้าไปใหญ่ เมื่อเถ้าแก่เฉินผู้เป็นสามีทุบตีเธอไม่เว้นแต่ละวัน อวี้จินทนไม่ไหวจึงบากหน้ากลับมาขอความช่วยเหลือที่บ้านตระกูลอวี้ แต่คำตอบที่ได้คือ แม่เลี้ยงไล่เธอกลับมา บอกว่าให้เธอทนหากไม่มีเงินตระกูลอวี้จะอยู่ยังไง กิจการทุกอย่างล้วนขายกินไปหมดแล้ว อวี้หลิงก็ตัดพ้อบอกว่าหากไม่มีเงิน คนรักของเธอที่คบหากันมานานจะต้องเลิกกับเธอแน่ อวี้จินจะใจดำถึงขนาดทำลายอนาคตคนในบ้านเลยอย่างนั้นเหรอ

อวี้จินตอนนั้นเหมือนคนโง่ เธอกลับไปหาเถ้าแก่เฉินอีก ยอมให้เขาทุบตี เพื่อแลกกับการเอาเงินมาจุนเจือครอบครัว จนสุดท้ายเมื่อถูกทารุณกรรมทั้งทางร่างกายและจิตใจ อวี้จินก็ล้มป่วยหนัก ร่างกายของเธอไม่ไหวแล้ว อยากพบคนในบ้านเป็นครั้งสุดท้าย

คนในบ้านตระกูลอวี้มาเยี่ยมเธอจริงๆ พ่อของเธอบอกว่า เธอควรจะอดทนอีกนิด พ่อเองก็เงินเริ่มขาดมือยังต้องพึ่งพาเธอ อวี้จินถึงกับพูดไม่ออก

ส่วนอวี้หลิงก็เอ่ยกับอวี้จินอย่างเย็นชา บอกว่าขอบคุณมากที่เสียสละให้เธอได้พบเจออนาคตที่ดี ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว เธอกำลังจะได้แต่งงานกับคนรวย มีชีวิตที่สุขสบาย เพราะฉนั้นพี่สาวก็จงจากไปปรโลกอย่างสงบสุขเถอะ

แม่เลี้ยงคนดียิ่งแล้วใหญ่ หล่อนแสร้งทำเป็นกอดอวี้จิน แต่กลับกระซิบข้างหูว่า

ตายตามแม่แกไปเถอะ แกหมดประโยชน์แล้ว!

อวี้จินเพิ่งได้รู้วันนี้เองว่า แม่เลี้ยงที่เธอรักเคารพและน้องสาวที่เธอเอ็นดูมาก กลับไม่เคยมีความจริงใจกับเธอเลย แม้แต่พ่อแท้ๆก็ยังใจดำเมินเฉยต่อเธอได้ลงคอ พวกเขาใช้เธอเป็นสะพานเดินไปสู่จุดหมาย เมื่อได้ตามที่ต้องการก็ถีบหัวเธอส่งอย่างไร้ความเมตตาปรานี

อวี้จินเสียใจมาก เพราะความทุกข์ใจอย่างหนัก เธอจึงอาเจียนออกมาเป็นเลือด ร่างกายเริ่มไร้ซึ่งเรี่ยวแรงลงไปทุกขณะ หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ และครุ่นคิดเป็นครั้งสุดท้าย

หากสามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้อีกครั้ง เธอจะทำให้คนที่เคยทำร้ายเธอทั้งหมดได้รับบทเรียนอย่างสาสม!

...........

ช่วงปลายฤดูร้อนอากาศที่ร้อนอบอ้าวค่อยๆเบาบางลง สายลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างเริ่มให้ความรู้สึกเย็นสบายไม่น้อย อวี้จินค่อยๆลืมตาขึ้นมา เธอรู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งศีรษะ

อวี้จินค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง เมื่อมองไปโดยรอบเธอก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก

ทุกอย่างภายในห้องนอนของเธอยังคงถูกจัดวางเอาเหมือนเดิม เหมือนกับตอนที่เธอยังไม่ได้แต่งงานออกไป ข้าวของทุกชิ้นอวี้จินจำได้ว่าเป็นคุณย่าที่ซื้อหามาให้เธอไว้ใช้

อวี้จินหลับตาลง ก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าเธอได้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมอยู่ๆถึงกลับมาที่บ้านของตัวเองได้ หรือว่าเธอจะยังไม่ตาย

ความสับสนและสงสัยก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของอวี้จินอย่างไม่หยุดยั้ง เธอค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง แต่เพราะรู้สึกเวียนหัวมากเหลือเกิน จะเดินไปทางไหนจึงรู้สึกเหมือนจะโคลงเคลงไปหมด เพราะทรงตัวไม่อยู่ ทำให้อวี้จินซวนเซ จนร่างกายไปชนเข้ากับโต๊ะวางของเครื่องแต่งหน้าและแก้วน้ำร่วงลงพื้นจนเกิดเสียงดัง

เพล้ง!

"จินจิน!"

เสียงเรียกที่แสนคุ้นเคยดึงสติที่หลุดลอยของอวี้จินให้กลับคืนมา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง เมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้ที่เดินเขามาอย่างชัดเจน อวี้จินก็ถึงกับดวงตาแดงก่ำน้ำตาร่วงเผาะ

คุณย่า!

น้ำตาของอวี้จินไหลลงมาอาบสองแก้ม หญิงสาวรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ภาพต่างๆวนกลับมาอีกครั้ง ภาพวันที่เธอต้องแต่งงาน ภาพวันที่เธอตาย ภาพวันที่คุณย่าจากไป ภาพวันที่เธอต้องสูญเสียแม่ ทุกอย่างฉายชัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เธอจะหมดสติไปอีกครั้ง อวี้จินก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

เธอได้กลับมาแล้ว เธอได้กลับมาหาคุณย่าอีกครั้งแล้ว!